Dankzij een nipte zege op bezoek bij Zulte Waregem, toch een rechtstreekse concurrent voor PO I, trok Anderlecht met een goed gevoel de interlandbreak in. Tegen KV Kortrijk kon Paars-Wit die goede lijn echter niet doortrekken, want na de ontluisterende 0-0 mag Frank Vercauteren zelf ook terug vanaf nul beginnen. Het ideale moment voor de man die het schip moet rechten om een koerswijziging in te zetten.
Zondag presenteerde Anderlecht zich nagenoeg op dezelfde manier als twee weken geleden, met slechts één wissel. Sieben Dewaele, tegen Essevee nog geblesseerd, kwam ten koste van Killian Sardella weer in het elftal en nam zijn vaste positie als 'valse' linksachter in. Derrick Luckassen verhuisde zo opnieuw naar de overkant. Het resultaat van die keuzes op de backs, met twee spelers die van nature in het centrum opereren en wiens profiel niet meteen geschikt lijkt voor de rol, laat zich al raden: tegen KVK konden we amper een goeie voorzet van het duo noteren, geen van beiden zocht af en toe eens de achterlijn op.
GEFAALD EXPERIMENT
De problemen in Anderlecht zijn legio, maar als één mankement in het oog springt blijft het toch dat gebrek aan dreiging gecreëerd vanaf de flanken. Dat dit in het moderne voetbal een belangrijk onderdeel van het spelletje is, wordt door andere topclubs als Club Brugge, AA Gent en Antwerp nochtans bijna wekelijks geïllustreerd. Paars-Wit blijft ook sinds de herintrede van Vercauteren echter trouw zweren aan Vincent Kompany zijn inverted wingbacks, die niet per se voor diepgang maar wel voor extra aanspeelopties in de opbouw moeten zorgen. Een experiment dat we stilaan toch echt wel als gefaald mogen bestempelen.
Twee redenen liggen aan de oorzaak. Het tactische aspect, waar we later nog op terugkomen, en de concrete invulling van de posities. Niks tegen Dewaele of Luckassen, die op voor hen ongewone plaatsen depanneren, maar zij schieten daar allebei toch tekort. Tegen Kortrijk had Dewaele het andermaal lastig met zijn directe tegenstander Eric Ocansey, terwijl zijn bijdrage in balbezit eveneens te beperkt blijft. Luckassen kon in zijn vijf optredens als back dan weer wél al een aantal goede kansen versieren, maar de man om overlaps te maken of een goeie cross af te leveren kunnen we hem ook bezwaarlijk noemen.
WEINIG ALTERNATIEVEN
Veel alternatieven zijn er evenwel niet voorhanden, zeker niet op links. Aangezien Kenny Saief daar nog steeds verbannen is, achten we op het eerste zicht zelfs maar één linkspoot geschikt voor de taak. Elias Cobbaut voelt zich echter ook al beter in zijn sas in het centrum dan tegen de zijlijn, die hij evenmin naar hartenlust afschuimt wanneer hij er toch gezet wordt. In de winter lijkt een echte linksachter dan ook een absolute prioriteit te zullen worden, al kan de oplossing met enige creativiteit toch van binnenskamers komen. Wij stellen namelijk voor om winger Francis Amuzu eens een rijtje achteruit te schuiven.
De aalvlugge jeugdinternational beschikt met zijn snelheid, kracht en prima werklust over enkele vaak gesolliciteerde eigenschappen, maar kan voorin toch te weinig het verschil maken. Dat vindt Vercauteren blijkbaar ook, want sinds hij weer op de bank zit in het Lotto Park vergaarde Amuzu in totaal nog slechts 27 speelminuten. Naast zijn gebrek aan overzicht en efficiëntie lijkt vooral een tekort aan finesse op de korte ruimte hem daarbij parten te spelen, categorieën waar bijvoorbeeld Jérémy Doku hogere punten in scoort. Misschien is Amuzu er dus wel beter bij gebaat om van iets verder te mogen aanzetten.
KOMAF MET KOMPANY
Een rol als links –óf rechtsachter, want zoals Hein Vanhaezebrouck ons ooit leerde kan hij met beide voeten ongeveer evengoed overweg, zou dan ook soelaas kunnen bieden. Wegens de luttele opties op links kiezen wij dan voor dat eerste, al zouden we ook Luckassen graag weghalen van zijn flank. Sardella maakte zondag als invaller alvast een rush die we in zijn tien optredens als titularis amper te zien kregen. Toegegeven, ook wij schreven de 17-jarige jongeling een tijdje geleden voorlopig af, maar wie weet kan hij zich – in afwachting van Anthony Vanden Borre? – zonder de tactische teugels van Kompany alsnog ontplooien.
De tijd lijkt immers aangebroken voor Vercauteren om komaf te maken met de inverted wingbacks, al was het maar om het leven van Nacer Chadli en Yari Verschaeren simpeler te maken. Ook zij komen namelijk het liefst naar binnen, maar lopen daar nu vaak tegen een muur van verdedigers aan. Overlappende backs creëren hier meer ruimte en kunnen zo niet alleen zelf met voorzetten voor dreiging zorgen, maar ook de wingers toelaten om vaker in gevaarlijke posities te verschijnen. Een traditionelere manier van aanvallen dan het systeem-Kompany, dus, waar dit Anderlecht niet rijp of gewoon niet goed genoeg voor is.
ARGUMENTEN VOOR AMUZU
Op rechts liggen de opties in dat geval dan open, met behalve Sardella en binnenkort allicht Vanden Borre ook Alexis Saelemaekers die een rij achteruit kan schuiven. De dribbelkont is voorin momenteel echter een van de weinigen die geregeld voor acties en versnellingen zorgt, dus hem houden we het liefst toch in het offensieve compartiment. Amuzu daarentegen lijkt daar steeds meer overbodig, terwijl er links achterin een gapende lacune ligt. Hoe hij de omschakeling van aanval naar defensie zou verwerken valt uiteraard af te wachten, maar geslaagde voorbeelden – denk Thomas Meunier – zijn er meer dan genoeg.
Het feit dat Amuzu zich met beide benen uit de slag trekt is alvast een extra troef, want in de opbouw kan hij zo gewoon dezelfde rol als Dewaele vervullen. Veel belangrijker is evenwel de diepgang die het nog steeds slechts 20-jarige jeugdproduct zou toevoegen aan het nu te stereotiepe spel van Anderlecht. Een tandem met Chadli op links voorspelt alleszins het nodige vuurwerk en zal elke tegenstander toch de nodige angst inboezemen. Dat de absolute sterkhouder op die manier zo mogelijk nóg gevaarlijker kan worden, is misschien zelfs wel het voornaamste argument om Amuzu naar de linksback te trekken.
HULP VAN KOMPANY
Nu zouden we kunnen zeggen dat het in defensief opzicht te riskant is om die gok te wagen, zeker nu drie van de vier volgende tegenstanders Charleroi, Standard en KRC Genk heten. Ondanks de behouden formatie en de kansen die Paars-Wit liet liggen tegen Kortrijk, gaf het zelf echter toch ook weer heel wat weg. Doelman Hendrik Van Crombrugge moest zich zo voor een zoveelste keer onderscheiden, dat het aantal tegengoals tot dusver beperkt bleef tot 18 stuks – het op drie na minste totaal in de Jupiler Pro League – heeft Anderlecht veel meer aan het sluitstuk dan aan de verdediging voor hem te danken.
Daartegenover staat dat de recordkampioen zelf amper één keer meer wist te scoren en zo tevens de op vijf na slechtste aanval huisvest. In tegenstelling tot Vercauteren is het publiek bovendien niet tevreden met louter het schoon houden van de netten. Zij willen actie, spektakel en dadendrang zien, waarbij een linksachter die vol overgave mee naar voren trekt een goede eerste aanzet kan zijn. Amuzu heeft alvast alle kwaliteiten in huis om het op die positie verder te schoppen dan als pure winger, waar de top net iets te hoog gegrepen lijkt. Nu alleen nog leren verdedigen. Maar daar kan Kompany vast wel een handje bij helpen.
