Olivier Plancke
De komedie is pijnlijk omdat ze voorspelbaar is. Anderlecht zegt dat het Mario Stroeykens wil houden. Dat het zijn contract wil verlengen om geen waarde te verliezen. Mooie woorden. Maar wie goed kijkt, ziet een speler die al maanden in de etalage staat, met een prijskaartje dat niemand wil betalen, en met een club die niet weet of ze hem nu moet pushen of parkeren. Je kan iemand niet tegelijk beschermen én verwaarlozen. Dan zet je hem voor aap.
LEES OOK: 'PSV laat Anderlecht stikken: deal op de valreep afgeblazen'
Kans na kans verkeken op de transfermarktNa de deadlinepaniek is de mist opgetrokken: Mario Stroeykens zit nog altijd in het Lotto Park. En toch lijkt iedereen slechter af. Anderlecht, dat hem niet verkocht kreeg. Stroeykens zelf, die niet vertrok. En de markt, die alweer bewijst dat voetbal geen rationeel spel is maar een reeks toevalligheden en gemiste kansen.
Deze zomer lag het draaiboek klaar: Joey Veerman van PSV naar Brentford, Stroeykens naar Eindhoven. In die volgorde. Maar Peter Bosz trok de stekker eruit: “Veerman blijft.” Met Marseille was het eerder al warm geweest. West Ham werd genoemd, Ajax had vorig seizoen al gepeild. Frankfurt en Leeds keken mee.
Braga hield vol tot de laatste dagen van de Portugese deadline. Het bood 6,5 miljoen euro, maar het akkoord kwam er niet. En dus bleven er voor Stroeykens nog twee uitgangen open: Turkije en de Golf. Galatasaray bleek ruis, Al-Hilal passeerde, maar Mario is negentien-twintig, geen dertig-plus. Saudi-Arabië is niet zijn plan. En dan houdt het op.
Stroeykens moet verlengen, maar speelt niet
Anderlecht wil zijn contract verlengen om te vermijden dat hij in juni gratis buitenwandelt. Logisch? Ja. Haalbaar? Nee. Er is nog geen eerste gesprek geweest, laat staan een compromis. Het ergste is dat de eigen club het vuur niet meer voelt. Je zag het aan zijn lichaamstaal tegen Union: hoofd omlaag, de blik van iemand die dacht dat dit zijn laatste was. Het was het niet.
Hier wringt het schoentje. Anderlecht zegt: we willen verlengen. Goed bestuur: je beschermt je waarde, en je vermijdt gratis vertrek. Maar intussen blijft Stroeykens hangen tussen basis en bank - 3 basisplaatsen in 9 matchen. Een transfer van Stroeykens wordt opnieuw bekeken in januari opnieuw, maar januari is geen toverstok.
Als je Stroeykens tot dan op de bank laat, verkoop je geen speler, je verkoopt een verhaal van twijfel. Clubs kopen in de winter geen twijfel, ze kopen meteen inzetbare spelers. Stroeykens hoort niet thuis in de woestijn, niet nu. Hij hoort evenmin thuis in het vagevuur van de bank. Wil hij weg, dan moet hij nu presteren alsof hij al weg is: professioneel, scherp, elke invalbeurt als referentie.
Van “Bayern-profiel” van 15 miljoen
Het oudere dossier blijft als achtergrond meespelen. Vorig seizoen werd Stroeykens door Brian Riemer omschreven als iemand met “een profiel voor Bayern München”. Ajax keek mee, maar haakte af op de vraagprijs van zo’n 15 miljoen. Dat cijfer bleef nadien als een spook in het dossier hangen.
Dan kwam die enkelblessure in december, precies op het moment dat hij tractie leek te krijgen. Clubs bleven informeren, maar niet met het soort bedragen dat Anderlecht voor ogen had. En in de zomer ging het van naam-dropping naar doffe ellende. Veel rook, weinig vuur. En nooit een bod die de 15 miljoen nog maar kon benaderen.
