Claudio Reulens
RSC Anderlecht wisselde gisteren nog maar eens van trainer. De derde dit seizoen. Het wanbeleid op sportief vlak blijft maar aanhouden. Dringen er zich stilaan ook andere wijzigingen op bij de top van de club? Dat zullen de komende maanden gaan bepalen.
Marc Coucke nam Anderlecht eind 2017 over. Hij was nadien snel scherp voor het beleid van zijn voorgangers, maar anno 2025 kunnen we stellen dat sinds de succesvolle zakenman overnam het stijl bergaf is gegaan met de club. Wanbeleid met een grote W. RSCA is al vele jaren een duiventil die zijn gelijke niet kent in België.
3 trainers, 2 TD's en komen en gaan in Neerpede
Coucke was als voorzitter geen succes en werd nadien vooral eigenaar. Hij gaf Wouter Vandenhaute de sleutels van de club. Voorlopig is dat geen goede keuze gebleken. Vandenhaute mag dan wel een groot hart voor RSCA hebben, maar de voetbalkennis van de voorzitter mogen en moeten we in vraag stellen. Keer op keer worden dezelfde fouten gemaakt. Bij Anderlecht ontbreekt er misschien wel voetbalkennis in de hoogste kringen van de club, waaronder de Raad van Bestuur. Wie heeft er in dat bestuur ooit op hoog niveau gewerkt in het voetbal? Het is duidelijk dat het mis blijft gaan.
Dit seizoen is het weer tenenkrullend wat er in Anderlecht gaande is. Vertrokken sinds de start van het seizoen: Brian Riemer, Jesper Fredberg, Mikael Hemmersam, David Hubert en Henk Mariman. Vandenhaute stelde trainer nummer drie, sportief directeur nummer twee en van de structuur aan de top van Neerpede gingen al twee van de drie weg. We verklaarden na de bekendmaking van die nieuwe structuur al meteen dat op Neerpede te veel hanen op één erf zaten met Hemmersam, Verbeke en Mariman. Tim Borguet werd als vervanger van die eerste via de marketing naar Neerpede gehaald.
Alweer een ongezien personeelsverloop en dat op één seizoen tijd... Meerdere clubs hebben zo geen verloop in vijf jaar. Een voorzitter moet in de spiegel kijken als er zoveel mensen de club al snel verlaten/weggestuurd worden. Dat is geen gezond bedrijfsbeleid. Zelfkritiek is méér dan ooit op zijn plaats.
Vandenhaute maakt te veel verkeerde keuzes
Dit seizoen begon RSCA met Brian Riemer als coach. Hij werd ontslagen en Jesper Fredberg wenste een ervaren coach aan te trekken, dat liet makelaar Gunther Thibaut onlangs nog weten. Wouter Vandenhaute zette echter door voor David Hubert. De voorzitter lijkt diepte te missen van hoe een voetbalclub op sportief vlak écht geleid moet worden. Al hetgene er naast (inzake marketing en dergelijk en de band met Brussel herstellen, dat wordt zéér goed aangepakt). Ondanks alles is het Lotto Park bijna steevast uitverkocht. RSCA is zonder sportieve successen echt wel een hip merk geworden. Chapeau.
Maar inzake het sportieve beleid springt het alle kanten op en het zijn vooral de keuzes van de voorzitter die bijna steevast mislukken. Felice Mazzu werd aangetrokken omdat hij het toen zeer goed deed bij Union SG. Het stond bijna in de sterren geschreven dat zijn aanpak in Brussel niet zou werken na de passage van een zéér moderne trainer als Vincent Kompany. Een jonge coach lanceren zoals Hubert is goed, àls de sportieve structuur op poten staat. Maar dat is bij Anderlecht al jaren niet het geval.
Hubert werkte eerst enkele weken samen met Fredberg, nadien met Renard. Vandenhaute was al maanden bezig met Fredberg naar de exit te sturen, dat bleek in de zomer al. Vandenhaute stelde Hubert aan op 10 oktober… en twee weken later kwam Renard. Eerst een trainer en nadien een sportief directeur. Dat is geen handige keuze geweest van de voorzitter, de zoveelste op sportief vlak. Fredberg had in het trainersdossier al niets meer te zeggen. De gesprekken met Renard waren al aan de gang toen Hubert al interim-trainer was.
Hubert aanstellen was sowieso een groot risico, niet elke beginnende trainer is immers een toptalent als Vincent Kompany of heeft de aura van hem. Hij loodste RSCA doorheen de financieel zwaarste jaren uit de clubgeschiedenis. Hubert heeft zeker persoonlijkheid en talent als coach, maar niet dié status van een Kompany. In dergelijke situaties zijn ervaren trainers toch betere opties, plus er is het feit dat het nadien toch niet echt boterde tussen Hubert en Renard. Dat mag Vandenhaute zich aanrekenen. Eerst een coach aanstellen en dan de sportieve baas. Het is de omgekeerde wereld en kan ook in het blunderboek. Vandenhaute stelde persoonlijk Mazzu en Hubert zelf aan: beiden waren na nog geen zes maanden al weg.
Wat is nu eigenlijk de visie van Anderlecht?
We vragen ons ook af: wat wil Anderlecht? Er was kritiek op de 4-3-3 van Fredberg, maar er was tenminste duidelijkheid over de manier van spelen en het systeem. Op basis daarvan werden spelers gehaald. Gevolg: Anderlecht speelde mee voor de titel. Was het aantrekkelijk? Neen, wel heel duidelijk. RSCA gaat nu met Besnik Hasi inzake voetbal én type trainer wéér een andere richting uit. Het blijft maar op en af gaan inzake visie en beleid.
Dan willen ze een jonge beloftevolle trainer met een aanvallende filosofie, enkele maanden later een ervaren trainer die voor meer passie en grinta moet zorgen. Er werd van Kompany naar Mazzu gegaan, dan weer naar de ‘Deense school’ en dit seizoen gaat het helemaal alle kanten op. Hoe krijg je zo stabiliteit en resultaten? En dan wetende dat er komende zomer wéér een schoonmaak gaat komen in de kern, die indien fit simpelweg top drie in België is. Union SG heeft puur op basis van talent géén betere kern, maar daar wordt er gewerkt met een duidelijke visie en filosofie. Die stabiliteit en duidelijkheid zorgt al jaren voor steengoede resultaten en ondertussen met de beker en de supercup ook twee prijzen. Spelers halen in functie van dat beleid. RSCA kan op dat vlak nog veel leren van de Brusselse buren.
Anderlecht had onder Kompany een duidelijk beleid, net als onder Fredberg/Riemer. Gevolg: twee keer was er een goed seizoen na een moeizame aanloop toen ze puin moesten ruimen. Twee keer greep RSCA net naast een beker en titel. Twee keer gooide Vandenhaute nadien de boel om. Geduld heeft hij niet en dat helpt Anderlecht niet.
De bekerfinale van 4 mei kan Anderlecht een boost geven inzake het winnen van een prijs. De club smacht er naar. Wat als het ook deze keer mis zou gaan? In Brussel krijgen ze er nu al nachtmerries over. De druk gaat immens zijn en de stoel van Vandenhaute zal anders toch eens gaan wankelen. Lukt het wél, dan zal snel aangehaald worden dat de weg naar succes lang en hobbelig was… Maar of die dan nadien na alle vreemde kronkels van de afgelopen jaren rustiger zal worden? Dat is afwachten.
Claudio Reulens
