Arne Decraene
Nu de transfermarkt in de meeste competities op het punt staat om haar deuren te sluiten wordt de kans een pak kleiner dat er nog smaakmakers de Belgische velden te verlaten. Wel hopen heel wat topclubs om hun eigen overtollige ballast nog vlug ergens te dumpen. Of hen dat ook zal lukken is echter nog maar de vraag.
Nochtans is ons land niet het enige waar nog wat langer zaakjes te doen zijn. Ook onder meer Oostenrijk, Zwitserland, Griekenland en uiteraard Turkije kunnen straks nog een uitweg bieden. Net zoals Qatar en andere exotische oorden. Tijd genoeg dus om uitgaande deals af te ronden. Tenminste: mocht er iemand concrete interesse tonen. Net daar knelt helaas vaak het schoentje.
Erfenissen uit verleden
Neem nu Bjorn Engels, van wie Antwerp in tegenstelling tot pakweg Pierre Dwomoh of Dorian Dessoleil niet verlost geraakt. Genk heeft haar zaakjes op orde, maar zonder de hulp van Mogi Bayat om hen te lozen blijft AA Gent dan weer zitten met Nurio Fortuna, Ismaël Kandouss en Andrew Hjulsager – spelers die de verguisde makelaar onder het vorige bestuur zélf binnenloodste.
Om de veel te ruime selectie met maar liefst 24 veldspelers wat uit te dunnen besloten de Buffalo's, die mogelijk te vroeg anticipeerden enkele sterkhouders hun exit, daarom op Daisuke Yokota al na een halfjaar te verhuren. Hij past niet helemaal in de plannen van Wouter Vrancken, al zouden hij en Arnar Vidarsson toch liever ruimte scheppen door het bovenvermelde trio te laten gaan.
Dévy Rigaux en Jesper Fredberg zitten bij Club Brugge en Anderlecht eveneens deels opgezadeld met de erfenis van hun voorganger(s). In zijn eerste transferperiode als sportieve baas van Blauw-Zwart vond die eerste al (tijdelijke) bestemmingen voor Shion Homma, Roman Yaremchuk en Philip Zinckernagel. Rond de overige flops die er mogen beschikken blijft het evenwel stil.
De vraag is dus of er alsnog een oplossing uit de bus valt voor Dedryck Boyata, Kamal Sowah en Faitout Maouassa. Fredberg moet nog harder aan de bak, want hij wist zelfs nog niemand te slijten. Stilaan begint er wel wat te bewegen in enkele dossiers. Antoine Colassin lijkt op weg naar Beerschot, terwijl ook Kristian Arnstad en Ishaq Abdulrazak voorzichtig belangstelling wekken.
Gedumpt van spelerslijst
Net zoals Louis Patris, die de CEO Sports samen met Alexis Flips dan weer zélf in huis haalde. Ook voor Marco Kana staat de deur wagenwijd open, maar het voornaamste probleemgeval in het Lotto Park blijft toch Amadou Diawara. Nadat hij zelf een voorstel uit Griekenland afwees kwam niemand nog aankloppen voor de middenvelder, op wie Brian Riemer al niet meer rekent.
Anders dan Patris en Arnstad, die wel steevast aan de bank gekluisterd blijven, behoort hij alleszins niet meer tot de wedstrijdkern. Net zomin als Flips, die tenminste wel nog steeds op de spelerslijst op de clubwebsite staat. Daar valt van Diawara reeds geen spoor meer te bekennen. Hetzelfde geldt voor Abdulrazak, Engels, Maouassa en Sowah bij hun respectievelijke broodheren.
Zij worden dus niet langer als volwaardige leden van de A-kern beschouwd en zo, meer nog dan hun collega's die in ongeveer hetzelfde schuitje zitten, hardhandig richting de exit begeleid. Tevergeefs, zo lijkt het, ondanks de degelijke adelbrieven die enkelen van hen tocj kunnen voorleggen. Zo blonk Sowah onder Carl Hoefkens nog uit in de Champions League – al is dat al even geleden.
Maouassa, wiens marktwaarde zelfs nog op een viertal miljoen wordt geschat, gaf twee jaar geleden dan weer zijn visitekaartje af in Frankrijk. Samen met Boyata, toch ook ooit een ex-Rode Duivel met tal van ervaring in topcompetities, zijn zij op papier nog bijna 6,5 miljoen waard. Een fractie van de 14,5 miljoen die Club zelf aan hen spendeerde, maar dan nog blijft het allicht een utopie.
Voorbeeld van Trebel
De landskampioen zou al blij zijn om hen, net als Victor Barbera, gratis van de hand te doen. Vooral dan Boyata, na Hans Vanaken en Simon Mignolet dé grootverdiener in Jan Breydel. Al verdienen daar ook Maouassa en Sowah ongetwijfeld goed hun boterham, net zoals hun tegenhangers in Anderlecht, Gent en Antwerpen. Zeker in verhouding tot hun rendement de voorbije jaren.
Salarissen waar blijkbaar zelfs de Turken en Qatari, die doorgaans net zelf zwaaien met riante verloningen, voor terugdeinzen. Nochtans gaan Arnstad, Diawara, Hjulsager en het Brugse trio alvast hun laatste contractjaar in. Niet alleen moeten er voor hen dus amper centen op tafel worden gelegd, hun huidige voorwaarden zouden slechts tijdelijk gelden bij hun volgende werkgever.
Dan nog blijken zij echter te duur: het spreekt boekdelen over de verkeerde financiële inschattingen die destijds in hun dossiers werden gemaakt. Fouten die nu dus moeten worden rechtgezet om de loonmassa te drukken, wat zowat overal de bedoeling blijkt. Zelfs wanneer hun verbintenissen bijna aflopen en ze sowieso spoedig mogen worden geschrapt uit de boekhoudingen.
Al vereist dat wel de medewerking van de miscasts in kwestie, die beseffen dat ze de deal van hun leven hebben getekend en daarom doorgaans niet zinnens zijn om zelf in te leveren. Dan nog liever in hun gouden kooi blijven zitten, net zoals Adrien Trebel dat ooit deed in Anderlecht. Een voorbeeld dat vooral Boyata, Diawara, Engels, Maouassa en Sowah nu lijken te willen volgen.
Grote kuis bij RSCA
Zeker in Westkapelle oogt de situatie dus benard, al beschikt Club wel over voldoende reserves. Vermits zijn inkomend huiswerk klaar is kan Rigaux, net als Vidarsson in Gent, zich bovendien louter toeleggen op het werk op uitgaande vlak. Fredberg moet zijn aandacht nog verdelen om zijn kern verder te wapenen voor een strijd op drie fronten, wat in Brugge en Gent al gebeurd is.
Allen hebben ze hun eigen redenen om geen mal figuur te willen slaan in Europa, en dus is een brede selectie om de drukke kalender te managen geen overbodige luxe. Toch is er binnen die rotatie geen plaats voor de bovenstaande namen. Ondanks de schaarste op enkele andere posities zijn de opties voor Riemer op het middenveld van Paars-Wit bijvoorbeeld net té dik bezaaid.
Vandaar dat de Brusselaars behalve Diawara ook Arnstad en Patris in het uitstalraam hebben geplaatst. Al blijkt daaruit tevens het afgenomen vertrouwen in hun kunnen. Nadat hij al het pleit verloor van Killian Sardella besloot Fredberg, die duidelijk een boontje heeft voor grote namen, om met Thomas Foket rechts achterin toch nog een extra concurrent voor Patris aan te werven.
De jacht op een spelverdeler en nummer zes illustreert dan weer hoe hij niet gelooft in Flips, Diawara, Kana en Arnstad, die dan nog meer op een zijspoor zullen belanden. Die laatste drie genoten ooit een reputatie als toptalent, terwijl Flips niet zo lang geleden het mooie weer maakte in Frankrijk. Toch staan er weinig ploegen te springen om hen vlug uit hun lijden te verlossen.
Mislukte investeringen
Arnstad staat naar verluidt op de radar van Rangers, Rapid Wenen en Aarhus, ook Patris zal al dan niet tijdelijk elders aan de bak kunnen. Benieuwd echter hoelang Anderlecht blijft zitten met Flips, die tot 2028 vastligt en niet overtuigde in Turkije. In tegenstelling tot Diawara en de Brugse flops zou hij wel vooral ergens willen spelen. Afwachten of er snel iemand hem die kans gunt.
Vooralsnog lijkt er alleszins weinig te bewegen. Net zoals rond Kana, die na een matige uitleenbeurt aan KV Kortrijk momenteel nog maar eens in de lappenmand ligt. Het komt de sowieso al geringe interesse niet bepaald ten goede. Twee jaar voor zijn contract afloopt mag Anderlecht de hoop opbergen dat het product van eigen kweek ooit nog door de grote poort zal vertrekken.
De investering van drie miljoen in Abdulrazak, internationaal nog minder hoog aangeschreven, lijkt eveneens weggesmeten geld. Hij zal wellicht worden verhuurd tot zijn contract in 2026 afloopt. Antwerp en AA Gent zijn nog tot dan verbonden aan Engels en Nurio. Kandouss, die pas vorige zomer arriveerde en voor wie de woestijn wenkt, ligt in Gent zelfs nog een jaartje langer vast.
Opgeteld betaalden de Buffalo's ongeveer 8,5 miljoen voor hen en Hjulsager, met Nurio als grote slokop. Antwerp legde 3,5 miljoen op tafel voor Engels. Diawara, Abdulrazak, Patris en Flips kostten Anderlecht zo'n 12 miljoen. Net zoals Club met Boyata, Sowah en Maouassa kregen ze daarvoor bitter weinig terug en zijn ze allen nu nog amper een peulschil waard van dat bedrag.
Wurgcontracten
Mogelijk komt de ophaaldienst pas later langs, maar de kans dat het grof huisvuil wordt opgepikt slinkt zienderogen. Veel geld valt er alvast niet te recupereren – behalve dan door hun lonen niet langer op te hoesten. Samen met de kern afslanken om de jeugd te vrijwaren en ruimte te maken voor eventueel vers bloed is dat het doel. Desnoods door hen maar even elders te stallen.
Zelfs dat dreigt in de meeste gevallen evenwel niet te lukken, met diezelfde exuberante vergoedingen als voornaamste afschrikmiddel voor potentiële gegadigden. De dure vogels en hun wurgcontracten blijven zo als blokken aan hun respectievelijke clubs hun benen hangen. Tenzij iedereen water bij de wijn doet om een compromis te sluiten lijkt ieder ander scenario ijdele hoop.
AD
