De handtekening ontbreekt nog, een officiële aankondiging volgt wellicht pas na de play-offs. Tenzij de deal alsnog zou afspringen ruilt Ronny Deila straks Standard evenwel in voor Club Brugge. Een beredeneerde gok van de uittredend landskampioen, die na een paar mindere keuzes zo een andere weg inslaat. En daarbij ook ten opzichte van de voorgaande succesverhalen op meerdere vlakken zelfs een bocht van 180 graden lijkt te maken.
Standard weet naar eigen zeggen nog van niks, zelf laat hun coach het achterste van zijn tong niet zien. Toch zou hij op een zucht staan van een akkoord met Blauw-Zwart. Nochtans zaten Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert recent tevens nog rond de tafel met Karel Geraerts, die echter pas na de ontknoping van de titelstrijd aan zijn toekomt wil denken. Het seizoen van de Rouches daarentegen zit er door de tegenvallende resultaten in de Europe Play-Offs zo goed als op – hoewel Deila ontkent dat hij met zijn gedachten al elders zit misschien wel de verklaring voor de plotse stroomversnelling in het dossier. Dat de Luikenaars net zoals Club nog niet konden winnen in de PO's blijkt voor het Brugse bestuur alleszins geen reden om te twijfelen aan hun keuze om zijn afkoopclausule van een tweetal miljoen, centen die de pijn in Sclessin enigszins verzachten, te lichten.
DROOMKANDIDAAT DEILA
Er zijn dan ook genoeg motieven om aan te nemen dat Deila, na het ontslag van Scott Parker reeds op de radar in Westkapelle, simpelweg bovenaan de verlanglijst stond. Op papier voldoet de Noor alvast aan alle vereisten in de vacature – een wensenpakket dat de opties sowieso al uitdunde. Ervaring in het vak én onze competitie bijvoorbeeld, respectievelijk de valkuilen van Carl Hoefkens en Parker. Een aardig gevuld palmares ook, met titels in drie verschillende landen. Ondanks de dubbel in 2015 bleek zijn passage bij Celtic weliswaar geen onverdeeld succes. In zijn tweede seizoen finishten de Schotten voor het eerst in hun geschiedenis zonder zege onderaan hun poule in de Europa League. In Jan Breydel moet Deila, die het jaar voordien wel wist te overwinteren alvorens eervol te sneuvelen tegen Inter, de drukke kalender beter zien te managen.
Nu ze zich tevreden moeten stellen met de Conference League mikken Mannaert en Verhaeghe daar op het allerhoogste, al moet Club zich natuurlijk eerst nog kwalificeren. Eind juli staan de voorrondes al voor de deur, een van de redenen waarom er enige haast gemoeid was met de aanstelling van een T1. Ook op de transfermarkt blijkt Blauw-Zwart reeds druk in de weer met de voorbereiding op volgend seizoen, iets waar Deila zich in Sclessin eveneens al om bekommerde. Nadat hij daar zijn stempel mocht drukken op het transferbeleid zal hij ook in Brugge wellicht de nodige inspraak eisen. Andere coaches mochten in het verleden ook wel hun zegje doen, suggesties die af en toe met succes werden gevolgd – denk maar aan hoe Alfred Schreuder met Sargis Adamyan op de proppen kwam. Hoefkens en Parker hadden echter minder in de pap te brokken.
VOORZET VAN DE MIL
Bij gebrek aan een technisch directeur kan Mannaert alvast alle hulp gebruiken om de kleedkamer op te frissen. Zelfs nu de vinger ietwat op de knip gaat verheugt Deila zich op de tegenover zijn huidige werkgever stevige spaarpot in Jan Breydel, waar heel wat verkeer wordt verwacht. Denken dat louter een trainerswissel soelaas brengt is een fout die Club niet zal herhalen, maar anders dan Parker weet Deila het aanwezige materiaal mogelijk wél beter te benutten. Zo haalde hij in Luik onder meer William Balikwisha en Aron Dönnum vanonder het stof, een voorbeeld dat Dedryck Boyata, Kamal Sowah en vooral Roman Yaremchuk hopelijk volgen. Ook een jonkie zoals Cihan Canak kreeg en greep zijn kans. Hoewel de Noor voorts minder vertrouwt op de eigen jeugd goed nieuws voor de Brugse tienerbrigade, waaronder zijn landgenoot Antonio Nusa.
Dönnum keerde trouwens terug van een uitleenbeurt. Wie weet speelt pakweg Éder Balanta of Faitout Maouassa wel nog een rol van betekenis. Deila zette ook anciens als Kostas Laifis of Gojko Cimirot weer op scherp, een kunstje dat hij weldra mag overdoen met Hans Vanaken en co. Op mum van tijd kreeg de meestermotivator zo alle neuzen terug in dezelfde richting in Sclessin. De geknipte persoon dus om ook in Westkapelle, waar de naar verluidt afscheidnemende Rik De Mil het puin van Parker deels al opkuiste, het mentale oplapwerk verder te zetten? Net als de T1 ad-interim hamert Deila, die ondanks de sportieve aderlating daarom niet echt maalde om het vertrek van Selim Amallah en Nicolas Raskin, op samenhorigheid. Ook op de tribunes: dankzij zijn enthousiasme langs de zijlijn deed de Vurige Stede haar reputatie eindelijk opnieuw eer aan.
STIJLBREUK MET VERLEDEN
Volksmenners als Ivan Leko en Michel Preud'homme vielen destijds alleszins in de smaak in Brugge. Parker, Hoefkens, Schreuder en Philippe Clement toonden iets minder hun emoties. Keert straks de schwung terug in Jan Breydel, al lang niet meer de heksenketel van weleer? Veeleisender des te meer, zoals Hoefkens kan getuigen, en nu ook op revanche belust. Standard gunde Deila tijd om de trein op de rails te krijgen, een zesde plek is door de beperkte middelen momenteel allicht het hoogst haalbare in Luik. Club moet volgend seizoen evenwel meteen weer op drie fronten competitief zijn. Op geduld hoeft hij dus niet te rekenen. Hoge verwachtingen die Deila, vertrouwd met het klappen van de zweep bij een topclub, duidelijk niet schuwt. Qua passie en persoonlijkheid lijkt op het eerste gezicht niks een geslaagd huwelijk dus in de weg te staan.
Ook zijn filosofie past bij het huis. Dynamisch, energiek en verticaal voetbal, met agressieve pressing, hoge balrecuperaties en veel diepgang – dezelfde manier waarop De Mil de harten tracht te veroveren na het stereotiepe spel onder Parker. Verhaeghe is al langer voorstander van de zogenaamde Red Bull-school en overwoog na Clement daarom even Alexander Blessin, om met Schreuder alsnog voor een andere stijl te kiezen. Blauw-Zwart verkoos de voorbije jaren dominantie vanuit balbezit boven een rechttoe-rechtaan aanpak, een visie die het nu enigszins lijkt bij te stellen. Op fysiek gebied heeft Deila alvast werk aan de winkel. Of hij de andere Brugse pijnpunten kan oplossen is nog maar de vraag. Zo staan zijn teams evenmin gekend om hun defensieve organisatie. Standard incasseerde in de reguliere competitie meer tegentreffers dan Club.
TACTIEK VAN DEILA
Aan de overkant scoorden de Rouches ook iets minder, weliswaar tevens te wijten aan het verschil in kwaliteit. Diepe spits Noah Ohio schoot slechts vijf keer raak, Philip Zinckernagel is topschutter met 10 doelpunten. Mocht hij blijven past Noa Lang als gegoten in het systeem van Deila, die zijn 4-2-3-1 na een mindere start al vlug dumpte voor een 3-4-3 of 3-5-2 – afhankelijk van de tegenstander. Wie weet vatten Yaremchuk en Ferran Jutglà eindelijk samen post in de punt, al gaat zijn voorkeur uit naar twee pockets in steun van één diepe spits. Vanop die positie liet ook Balikwisha geregeld de netten trillen. Vanaken is een ander type, maar bij de Rode Duivels liet Roberto Martinez hem vaak op gelijkaardige wijze infiltreren. Vermoedelijk zal de dirigent, tegenwoordig al opnieuw hoger op het veld te vinden, weer meer in en rond de zestien vertoeven.
Of moet hij toch weer lager inzakken om de opbouw te verzorgen? Deila rekent vooral op zijn twee controleurs voor de verdediging, in Luik doorgaans Cimirot en Steven Alzate, om het spel te verleggen en snel van flank te wisselen. Een kolfje naar de hand van Raphael Onyedika, mogelijk vindt ook Casper Nielsen zo nog zijn draai. Al staat een dynamische middenvelder niet zomaar op de verlanglijst. Op de zijkanten kunnen Andreas Skov Olsen en Bjorn Meijer net als Dönnum en Marlon Fossey de hele flank afdraven. De wingers annex fullbacks vertolken een essentiële taak in het aanvalsspel van Deila. Heel wat sleutelfiguren gaven meermaals aan zich beter te voelen in dit soort formatie, die in balverlies soms nog een andere vorm aanneemt. Mede door die tactische flexibiliteit geraakten Verhaeghe en Mannaert overtuigd om met hem in zee te gaan.
GERAERTS OF SCHREUDER
Het pak slaag in Sclessin, waar Antwerp, Anderlecht en Genk eveneens afdropen, hielp vast ook een handje om die stijlbreuk in te zetten. Tegen de vijf hoger gerangschikte ploegen plus de eeuwige rivaal uit Brussel boekte Standard, dat alleen van AA Gent niet kon winnen, een degelijke 18 op 36 – nipt een beter rapport dan Club. Regelmaat in de prestaties krijgen lukte hem niet, qua resultaten noch qua spelpeil, maar op enkele maanden tijd slaagde Deila er wel in om Standard nieuw leven in te blazen. Nu moet de landgenoot van Trond Sollied ook bij Blauw-Zwart op korte termijn voor een frisse wind zorgen. Schreuder leek op alle vlakken een veiligere – en goedkopere? – optie, ook Geraerts was in Jan Breydel wellicht met meer krediet aan zijn opdracht begonnen. Deila zijn parcours als prijzenpakker moet de Brugse burger maar gerust stemmen.AD
