Arne Decraene
Om iets te beleven moet je tegenwoordig op de Bosuil zijn. Na de tumultueuze slotfase tegen Genk van vorige week kregen de vroege vertrekkers daar ook afgelopen zondag ongelijk, want met het laatste fluitsignaal in zicht ging Antwerp op de valreep zowaar nog op en over Club Brugge. Met dank aan enkele geniale ingevingen van Mark van Bommel, die zichzelf op die manier stilaan op de kaart zet als het soort tactisch meesterbrein waar men in Jan Breydel naar smacht.
Nochtans leek even een ontnuchterende namiddag in de maak. Door toedoen van een ontketende Noa Lang, in tegenstelling tot Joseph Paintsil en Mike Trésor niet onder de indruk van de kolkende tribunes, stond de Great Old al vlug met 0-2 in het krijt. Een vliegende start van de bezoekers, die zelfs eens het evenwicht een beetje was hersteld het heft in handen bleven nemen. Antwerp kreeg nauwelijks een geslaagde combinatie in elkaar gebokst, achterin bleef het geregeld alle hens aan dek. Alsof de stress toesloeg nu de ranking matcht met het stamnummer. Van Bommel weigerde om lijdzaam toe te kijken en besloot om nog voor het halfuur kordaat in te grijpen. Vijf minuten nadat Hans Vanaken volledig vrij mocht binnenkoppen haalde hij de onzichtbare Mandela Keita al naar de kant voor Calvin Stengs.
DE MIL VS. VAN BOMMEL
Vorige week had de huurling van OHL nog boter op het hoofd toen ook Mark McKenzie kon scoren op een standaardsituatie, dit keer leek hij niet verantwoordelijk voor de onvergeeflijke dekkingsfout. "We hadden hen anders verwacht. We dachten dat Vanaken mee druk zou zetten en zo op het middenveld te profiteren een man-meersituatie, maar daar bleef het één-tegen-één met als gevolg dat we achterin geen oplossingen vonden. Dat moesten we corrigeren. Jammer voor Mandela, maar hij snapt het wel", verklaarde Van Bommel waarom hij er geen gras over liet groeien. Hoewel hij zijn collega vooraf niet onderschatte wist Rik De Mil hem dus toch te verrassen. Als antwoord bracht Van Bommel met Stengs, zelf teleurgesteld dat hij opnieuw op de bank moest zitten, een extra offensief type tussen de lijnen.
De voornaamste wijziging in balbezit situeerde zich evenwel achterin, waar Jelle Bataille doorschoof op de flank en de opbouw niet langer door vier maar drie verdedigers werd verzorgd. Met behulp van een stugge organisatie en prima pressing slaagde Blauw-Zwart er tot dan in om Antwerp hoog vast te zetten of tot lange ballen te verleiden, veelal van de voet van Willian Pacho. Een rechttoe-rechtaan aanpak die Van Bommel niet schuwt, al verkiest hij dan wel de gemeten passes van Toby Alderweireld boven diens weliswaar degelijke linker – niet toevallig lag de ex-Rode Duivel aan de basis van de enige kans tot de aansluitingstreffer. Voorts zat Ferran Jutglà hem echter kort op de huid. Samen met Arthur Vermeeren, die wat lager postvatte, moest hij door het tactisch manoeuvre vaker aan de bal komen.
(ON)GELIJK VAN RITS
Aanvankelijk bracht het vrij weinig zoden aan de dijk. De inbreng van Stengs veranderde quasi niks aan spelbeeld, een versnelling hoger schakelen lukte niet meteen. Gelukkig kwam er op het ideale moment een doelpunt uit de lucht gevallen. Op pure wilskracht zorgde wie anders dan Vincent Janssen voor de nodige zuurstof. De nuttige spits had nochtans zijn handen vol met Abakar Sylla – een juiste keuze van De Mil, zo zou later ook blijken toen Jorne Spileers hem afloste – en wrong nog een paar opgelegde kansen de nek om. Voortgestuwd door een bruisende Bosuil, die op ref Nathan Verboomen wel enige impact had, ging Antwerp vooral na de pauze alsmaar nadrukkelijker op jacht naar een goal. Al heeft Mats Rits, vol ontzag voor Janssen, wel gelijk dat Simon Mignolet geen reddingen hoefde te verrichten.
Dat had evenwel meer te maken met de matige kwaliteit van afwerking: tegen de gang van het spel in zouden we het dus toch niet noemen. Niet dat de Great Old helemaal de controle overnam, een echte belegering werd het nooit, maar vooral via snelle omschakelingen en stilstaande fases kon de scheve situatie al vroeger zijn rechtgezet. Geholpen door het uitvallen van Jutglà, later nog gevolgd door Sylla en Clinton Mata, mocht Alderweireld vanop zijn oude positie bij de Rode Duivels steeds meer aanvallen lanceren als was hij een ouderwetse spelverdeler. De invallers van Club, met behalve tal van jonkies tevens een zwakke Casper Nielsen, bleken aan kwaliteit in te boeten ten opzichte van de titularissen. Loerend op de counter strandden de Brugse tegenstoten doorgaans op veilige afstand van Jean Butez.
SUPERSUB STENGS
Zonder zich in te graven leek de uittredend landskampioen, tot ergernis van de Bosuil niet beschaamd om tijd te winnen, het onheil over zichzelf af te roepen. Toch zag het ernaar uit dat Antwerp de tanden stuk zou bijten op de rivaal uit Brugge, tot Van Bommel zijn laatste troefkaarten op tafel legde. Geen breekijzer: bij afwezigheid van zulk een exemplaar sinds het vertrek van Michael Frey nam Vermeeren die rol zowaar op zich. Na de vervanging van Jurgen Ekkelenkamp, die zoals Van Bommel graag ziet de pijn tot de laatste seconde verbeet, door Alhassan Yusuf nam hij terug een iets aanvallendere rol op zich. Net zoals Stengs, wat na een klasseflits van de Nederlander – die eveneens de ultieme hoekschop trapte – kort daarna resulteerde in de fraaie gelijkmaker van landgenoot en mede-invaller Gyrano Kerk.
"De wisselspelers maken het verschil", besefte Van Bommel, die eerder al zijn tevredenheid uitte over de verschillende profielen op zijn middenveld nu iedereen eindelijk fit is. Opties die hij zondag optimaal benutte. Met zijn glansprestatie solliciteert Stengs, wiens polyvalentie wie weet in zijn nadeel speelt, alvast naar een basisstek in Jan Breydel. Of houdt Van Bommel hem toch als supersub achter de hand? Keita, tegen Union nog trefzeker, is alleszins niet afgeschreven. Afwachten wie volgende week aan de aftrap verschijnt. Dankzij de gesmeerde automatismen acht Van Bommel al zijn pionnen inwisselbaar, met uitzondering van zijn doelman en spits – ook anno 2023 de sleutels tot succes. Net zoals teamspirit, fysieke kracht en mentale weerbaarheid, zaken waar de trainer stuk voor stuk fel de nadruk op legt.
JALOEZIE IN JAN BREYDEL
Samen met de kwaliteit in de kern, ook in de breedte blijkbaar sterker dan die van Club, kon Antwerp de Bruggelingen na acht mislukte pogingen zo eindelijk nog eens verslaan. Een pluim voor Van Bommel, die De Mil overblufte met zijn tactisch vernuft en door meermaals bij te stellen gedurende de wedstrijd een schijnbaar uitzichtloze situatie alsnog wist om te buigen. Ook naast het veld maakt de koele kikker alsmaar meer indruk: in tegenstelling tot een aantal van zijn collega's bewaart hij de kalmte langs de zijlijn, tegenover de pers kan er hier en daar nog altijd een kwinkslag vanaf. Op alle vlakken straalt Van Bommel rust uit. Winnen helpt, net zoals de beker die al in de kast staat, maar van titelstress lijkt dus geenszins sprake bij de charmante coach. Een houding die zich afzet op zijn kleed –én bestuurskamer.
Onder invloed van zijn trainer blijft zelfs Paul Gheysens sereen. Met niet gewoon die felbegeerde titel maar in één klap de dubbel binnen handbereik was de razend ambitieuze voorzitter zondag nochtans ongetwijfeld even euforisch als de rest van de Bosuil. Verderop in de eretribune keken Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert jaloers toe. Nu de kans dat De Mil definitief overneemt iedere week slinkt zoeken zij volop naar een nieuwe T1. Van Bommel ligt in Antwerpen nog maar één jaar vast, gesprekken over een nieuw contract worden pas na het seizoen aangevat. Zou men vanuit Westkapelle een lijn durven uitwerpen naar Van Bommel, die daar zowat alle vakjes van de openstaande vacature afvinkt? Niet zo gek lang geleden plukte Blauw-Zwart nog Philippe Clement weg nadat hij Genk kampioen had gemaakt.
GHEYSENS HAALT GRAM
Hij had echter een emotionele band met Club, terwijl Van Bommel zich thuis voelt in Deurne-Noord. Bovendien zou Gheysens, die recent reeds Ekkelenkamp en Michel-Angel Balikwisha uit Brugse handen hield, het niet zomaar laten gebeuren. Tot zulk een prestigeslag zal het wellicht niet komen, maar wat als er in het buitenland weer deuren opengaan? Onder het bewind van Luciano D'Onofrio leek Antwerp even op een kopie van Standard, waar Ricardo Sa Pinto ooit na één seizoen vertrok als bekerwinnaar en vicekampioen. Met behulp van Sven Jaecques bouwde Gheysens het stamnummer één intussen uit tot een moderne machine, waarin Van Bommel – die louter zijn passie deelt met de Portugees – en Marc Overmars nu al cruciale componenten vormen en dat hopelijk nog een tijdje blijven. Zorgen voor later, nu eerst die titel pakken. Niemand die daar nog aan twijfelt, toch?
AD
