Arne Decraene
Na de onverhoopte kwalificatie voor de Champions Play-Offs wou Club Brugge zich zelfs nog mengen in de titeldebatten, maar die ambities mag de uittredend landskampioen intussen alweer opbergen. In de resterende vijf wedstrijden staat er nu nauwelijks nog wat op het spel voor de troepen van Rik De Mil, die stiekem misschien wel nog hoopt om te bewijzen dat hij een vaste benoeming verdient. Of is dat sowieso vergeefse moeite?
Ondanks de ongunstige uitgangspositie begon de T1 ad-interim vol goede moed aan de nacompetitie. "We weten dat we nood hebben aan 18 op 18 om het hoogst haalbare te bereiken, maar die uitdaging gaan we aan", klonk het nederig doch strijdvaardig voor de 3-1 nederlaag in Genk. Na één match mag dat plan echter definitief de vuilbak in. Nochtans zag het er even goed uit voor Blauw-Zwart, dat scherp uit de startblokken schoot in de Cegeka Arena en die felle intensiteit, hoge druk en drang om te winnen ook beloond zag in een vroege voorsprong. Hoewel zijn elftal de wet van de sterkste moest ondergaan eens de storm ging liggen, geen schande op het veld van de koploper, zette De Mil zijn sollicitatie naar een voltijdse promotie zo extra kracht bij. Voor zover dat nog nodig zou zijn na de afgelopen weken.
DE MIL-EFFECT
Niet alleen loodste hij Club na het ontslag van Scott Parker nog naar de top vier, louter een gebrek aan efficiëntie in Kortrijk en Westerlo weerhield hem van een perfect rapport. Zonder mirakels te moeten verrichten werd Simon Mignolet in die zes duels amper één keer geklopt. De organisatie stond weer op punt, individuele blunders bleven plots achterwege. Mede dankzij een paar personeelswijzigingen, al hamert De Mil ook continu op het mentale aspect. "Het is cruciaal om rustig en gefocust te blijven", vertelde hij voor de opener in Genk, een boodschap die Noa Lang blijkbaar niet echt begrepen had. De bedrijvige dribbelkont, onder Parker al een zeldzaam lichtpunt maar pas sinds De Mil het roer overnam terug vol op dreef, kon de stijgende lijn niet doortrekken en had boter op het hoofd bij de gelijkmaker.
De Mil gunt artiest als hem en Andreas Skov Olsen de vrijheid om hun ding te doen. Niet toevallig vond ook Ferran Jutglà zijn neus voor doelpunten terug. De zevenklapper tegen Eupen bleek de kers op de taart, maar in de weken daarvoor dwong Club middels een hoger tempo en vlottere opbouw van achteruit al stelselmatig meer kansen af. Jan Breydel werd eindelijk nog eens getrakteerd op goed voetbal met doelpogingen en knappe combinaties, al was de euforie wellicht ietwat overdreven. Pas in de laatste rechte lijn richting de PO's leek Blauw-Zwart weer enigszins op de machine van weleer, daarvoor kon het nog altijd vrij zelden overtuigen. Toch scoorde De Mil punten door het tij al bij al vrij snel te keren. Niet enkel bij de aanhang in de tribunes, maar ook binnen de kleed –en bestuurskamer.
MEESTER-MOTIVATOR
Missie geslaagd dus, want tot vervelens toe herhaalt De Mil dat hij vooral alle neuzen terug in dezelfde richting wil krijgen. Zijn positieve houding zorgt voor rust in de keet na de passage van Parker, die ook ten opzichte van Carl Hoefkens meer afstand bewaarde met zijn spelers. Door hen te betrekken in zijn beslissingen smeedde de people manager, al sinds 2015 aan de slag in Westkapelle en dus vertrouwd met de groep, daarentegen direct een gevoel van samenhorigheid. Op mum van tijd krikte hij ook het beschadigde geloof in eigen kunnen op, op zich al een verdienste. Van verzadiging lijkt ineens geen sprake meer: de laatste tijd verschijnen de Bruggelingen dankzij hun meester-motivator telkens weer hongerig aan de aftrap. Zo ook in Genk, dat evenwel andere koek bleek dan Eupen of zelfs Westerlo.
De Mil talmde lang om in te grijpen, wat deed denken aan de inspiratieloze wissels van zijn voorganger. Nochtans zit er achter zijn vervangingen doorgaans wel een idee. Vondsten zoals Mats Rits als valse rechtsbuiten pakten ook beter uit dan Parker zijn experimenten toen hij het noorden kwijt was, de vaste 4-3-3 ruimde opnieuw baan voor een systeem dat wordt aangepast naargelang de tegenstander. De Mil etaleerde zo meermaals zijn tactische flexibiliteit, wat zich tussen de lijnen vertaalt naar meer variatie in de daarvoor nog stereotiepe aanvalspatronen. Op veel kortere tijd slaagde hij er wél in om zijn hand duidelijk zichtbaar te maken en, zonder al het geleverde werk zomaar overboord te gooien, zijn eigen accenten te leggen. Zo zoeken beide backs tegenwoordig veel frequenter de achterlijn op.
HOEFKENS 2.0?
Ook zijn keuze voor de jeugd, net als hijzelf genegeerd door Parker, pakt ondanks het foutje van Jorne Spileers in Genk prima uit. Als het van hem afhangt breken volgend jaar nog meer producten van eigen kweek door – muziek in de oren van het bestuur. Al legt hij de lat wel hoog, zoals het ook hoort in Jan Breydel. Op communicatief vlak maakt De Mil een nuchtere doch passionele indruk, een schril contrast met zijn verslagen voorganger. Zowel intern als naar de buitenwereld toe klinken zijn analyses kritisch en correct. Zo was hij voor Lang zopas nog streng doch rechtvaardig. De Mil durft tevens harde knopen doorhakken. Roman Yaremchuk, Kamal Sowah en Dedryck Boyata kunnen ervan meespreken. Op die manier stevent Club wel af op kapitaalsvernietiging, de afgelopen maanden weliswaar slechts bijzaak.
Met zijn nadruk op dominant voetbal met veel fysieke arbeid beantwoordt De Mil perfect aan het DNA van Blauw-Zwart. "Sinds hij overnam zien we het echte Club Brugge terug", verwoordde Mignolet het zelfs. Bovendien kent hij als geen ander het huis: de samenwerking met Vincent Mannaert zou wellicht vlot verlopen. Op het eerste gezicht vinkt De Mil dus alle vakjes af, maar dat leek bij Hoefkens eveneens zo te zijn. Neemt de CEO, zelf onder vuur, het risico om zich aan dezelfde steen te stoten door nogmaals iemand uit de eigen stal door te schuiven? Bij de aanstelling van Hoefkens onderschatte hij even het belang van een trainer, vervolgens bleek Parker de eerste miscast van Bart Verhaeghe in meer dan een decennium. Vroeg of laat moest het er wel nog eens van komen, maar straks moet het weer raak zijn.
TERUG T2
Beschikken over tonnen ervaring is geen vereiste, zie Ivan Leko en Philippe Clement, maar mocht het ook met De Mil mislopen dreigt men in Westkapelle op termijn onvermijdelijk andermaal een kostbare verbindingsfiguur tussen Club NXT en de A-kern te verliezen. Een gok die pakweg Anderlecht met Robin Veldman niet durfde te wagen. Net zoals de Nederlander toont De Mil zich alvast bereid om terug in de schaduw te treden. Liever assistent in Brugge dan elders T1 zelfs, op voorwaarde natuurlijk dat zijn volgende partner hem niet links laat liggen. Hoewel hij ongetwijfeld de nodige interesse zal genieten hoeft Club hem dus niet uit handen van eventuele gegadigden te houden, zoals dat bij Hoefkens wel het geval was. Toch is het De Mil zijn uitgesproken wens om ooit zélf permanent de lakens uit te delen.
In zijn ideale scenario wordt de ad interim dus simpelweg uit zijn functie geschrapt. Club lijkt evenwel niet van plan om hem te verbranden: de voorbije weken bleef het gewoon de trainersmarkt verkennen. Gesprekken die misschien heel eventjes op hold werden gezet, want bij een huzarenstukje moest de landskampioen wie weet tegen beter weten in bezwijken onder de druk van buitenaf, maar nu een onwaarschijnlijke inhaalrace quasi uitgesloten is kan het een versnelling hoger schakelen in de jacht op Alfred Schreuder, Karel Geraerts of Ronny Deila. Volgend seizoen is de titel haast een must, een zware last die ondanks zijn populariteit in alle geledingen niet op de schouders van De Mil mag worden gelegd. Gezien de torenhoge verwachtingen kan hij anders zomaar in Hoefkens zijn voetsporen treden.
NIKS TE VERLIEZEN
De ultieme evaluatie volgt pas binnen een maand, maar na amper één speeldag lijkt de uitslag van De Mil zijn examen dus reeds bekend. In de resterende vijf topwedstrijden staat louter zijn reputatie, en het vermijden van een slechtste eindnotering sinds 2011, op het spel. Dankzij de Antwerpse bekerzege is Blauw-Zwart al zeker van een Europees ticket, dat alleen opgewaardeerd kan worden door nog over Union te wippen – na woensdag mogelijk eveneens buiten bereik. Of kan hij Mannaert en Verhaeghe met een aantal glansprestaties alsnog overtuigen om in deze woelige periode voor enige stabiliteit te kiezen? Helaas voor De Mil hebben zij de knoop vermoedelijk al doorgehakt. Hopelijk voor Club blijkt dat ook de juiste zet. En moet hij binnen enkele maanden niet opnieuw de meubelen zien te redden.
AD
