Club Brugge behoudt zondag nog een waterkansje om zich alsnog bij de top vier te scharen, maar na een seizoen vol hoogtes en laagtes gaat de uittredend landskampioen hoe dan ook een zomer vol vraagtekens tegemoet. Een van de prioriteiten op de mercato staat alleszins nu reeds vast. Of trekt Blauw-Zwart vol de kaart van de jeugd om een van haar sleutelfiguren op termijn te vervangen?
Wie zich over die dossiers moet buigen is weliswaar nog niet volstrekt duidelijk. De stoel van Vincent Mannaert wankelt als nooit tevoren, Tom Caluwé is alweer op weg naar de exit. Daarnaast blijft Bart Verhaeghe op zoek naar een nieuwe coach, die ongetwijfeld ook zijn zegje zal willen doen over de vele wijzigingen die op til staan. Bovenop die verschuivingen in de dug-out en bestuurskamer, waar men zich tevens nog steeds volop om de stadionplannen bekommert, dringt zich tenslotte een opkuis van de Brugse kleedkamer op. Overtollige ballast als Roman Yaremchuk, Dedryck Boyata en Kamal Sowah wordt bij voorkeur gedumpt, smaakmakers zoals Noa Lang, Tajon Buchanan, Andreas Skov Olsen en wie weet zelfs Ferran Jutglà zijn dan weer toe aan een nieuwe uitdaging en kunnen zo de kassa spijzen.
EINDE VAN CYCLUS?
Dat zal nodig zijn, want na vijf deelnames op rij grijpt men in Jan Breydel haast zeker naast de vetpotten van de Champions League. Een stevige slok op de borrel. Een ticket voor de Europa of zelfs Conference League vormt dan slechts een schrale troost, een jaar zonder Europees voetbal zou helemaal een ramp betekenen. Niet in de boekhouding, waar de CL-gelden niet tot de vaste inkomsten behoren. Geen reden tot paniek dus: Club bouwde genoeg marge in om een snertseizoen te overleven. Al wordt een herhaling van dat scenario best vermeden wil het niet moeten snoeien in de torenhoge loonmassa. De recente campagne vulde het spaarpotje wel nog eens aan met een vijftigtal miljoen, dezelfde som die vorige zomer werd opgesoupeerd. Investeringen die niet overal het gewenste rendement opleverden.
Een dergelijke krachttoer lijkt straks dan ook uit den boze, het budget wordt wellicht net iets beperkter. Toch heeft Blauw-Zwart in zowat alle linies nood aan vers bloed wil het haar plaats aan de top opnieuw opeisen, wat vanzelfsprekend de intentie is. De lat ligt nog altijd even hoog in Westkapelle, dat daarom weliswaar geen duiventil hoeft te worden. Na alle successen van de afgelopen jaren zit Club niet per se aan het einde van een cyclus, één mindere periode wil niet zeggen dat in het zog van Ruud Vormer ineens alles op de schop moet. Doorheen de vele veranderingen die de landskampioen ondergaat in al haar geledingen lijkt enige stabiliteit net aangewezen. Zeker op het veld, waar het geraamte van de ploeg ondanks de veelvuldige kritiek aan hun adres misschien toch maar beter gewoon nog intact blijft.
MATA OP DE SUKKEL
Nochtans kregen meubelstukken als Hans Vanaken en Clinton Mata het de laatste tijd geregeld flink te verduren. Mogelijk kunnen zij wel wat concurrentie gebruiken, vooral die laatste dan. In tegenstelling tot zijn aanvoerder is de rechtsback geen toonbeeld van betrouwbaarheid meer. Nadat hij de voorbije twee seizoenen telkens afsloot als Brugse veldspeler met de meeste minuten achter zijn naam ging het nu al in september mis. In de derby tegen Cercle liep Mata een enkelblessure op zijn hele heenronde hypothekeerde. Zo was zijn bijdrage aan de kwalificatie voor de knock-outfase van het kampioenenbal miniem. Nadien eisten de naweeën hun tol. Mede door de trainerswissel bleef de publiekslieveling, niet bepaald in de bovenste schuif bij Scott Parker, ook na nieuwjaar nog een hele poos op de sukkel.
"Ik merkte dat ik moeite had om op mijn vertrouwde niveau te geraken. Eens ik weer op het veld stond herkende ik mezelf ook niet meer. Ik twijfelde voortdurend aan mijn lichaam: mijn speelstijl vereist veel wendbaarheid, maar ik voelde me niet vrij in mijn bewegingen en verloor constant tijd door na te denken. Ik leek wel een andere speler", is Mata, die zijn herstel wellicht iets te snel forceerde, streng voor zichzelf. "Fysiek was het lastig, ook omdat mijn positie veranderde. Vlak na de komst van Parker speelde ik bovendien mijn slechtste match sinds ik hier ben", zaten de omstandigheden evenmin mee. De ondertussen alweer ontslagen Engelsman gaf vervolgens vaak de voorkeur aan Buchanan of Denis Odoi als rechtsachter in zijn 4-3-3, waarop Mata eventjes zelfs de hoop op een goede afloop verloor.
NOOD AAN CONCURRENTIE
"Vincent (Mannaert, red) heeft me toen erg goed geholpen bij het mentale aspect. Hij nam me in de armen, vertelde dat zijn deur altijd openstaat en zei dat iedereen nog steeds overtuigd was van mijn kwaliteiten", sleurde de gecontesteerde CEO hem er evenwel door. Vertrouwen dat Club eerder reeds had geuit, want vanuit de ziekenboeg mocht na Vanaken, Simon Mignolet en Brandon Mechele ook Mata in oktober zijn kribbel zetten onder een nieuw contract tot medio 2026. Al bracht dat blijkbaar wel extra druk met zich mee. "Ik voelde me een bedrieger, alsof ik die beloning niet verdiende. Ik kon moeilijk accepteren dat het louter een compensatie was voor mijn verdiensten in het verleden", aldus de plichtsbewuste speelvogel, wiens bijdrage aan de hoogconjunctuur bijna niet te overschatten valt.
Met onder andere drie assists zagen we de afgelopen weken flarden terug van de oude Mata, net zoals Vanaken en co zit zijn vorm in stijgende lijn – helaas voor Blauw-Zwart zijn het vijgen na Pasen. Hoewel het hoop biedt voor de toekomst zou het toch naïef zijn op opnieuw alle eieren in de 30-jarige krijger zijn mandje te leggen. Een fout die Club in januari, toen het gokte op een vlotte terugkeer, nog maakte. Mata speelt weer zonder pijn en is niet langer een schim van zichzelf, maar de dominante steunpilaar van weleer zal hij allicht nooit meer worden. Tijd om op jacht te gaan naar een volwaardig alternatief? Huidige back-ups Buchanan en Odoi, die weldra zijn laatste contractjaar ingaat, zijn alvast kandidaten om hun koffers te pakken. Sowieso lijkt het manusje-van-alles niet meer te voldoen als vaste stand-in.
KANS VOOR SABBE
Voor het eerst sinds 2018, toen hij Mata wegplukte bij Charleroi, verkent Mannaert dus actief de markt voor een rechtsachter. Niet zomaar een doublure, wel een gretige vervanger die hem op korte termijn het vuur aan de schenen kan leggen. Bij voorkeur iemand met een polyvalent profiel, die eveneens in diverse veldbezettingen uit de voeten kan. De 3-5-2 blijft in Jan Breydel per slot van rekening nooit veraf. Op zijn positie is in dat systeem volgens Mata zelf trouwens niemand beter: hoewel hij na een seizoen vol tegenslag terug met beide benen op de grond staat aan zelfvertrouwen geen gebrek. De leider in de kleedkamer lijkt dan ook klaar om de strijd aan te binden en de onvermijdelijke wissel van de wacht uit te stellen. Een transfer naar het buitenland is alleszins geen persoonlijke ambitie meer.
Of wordt zijn opvolger dan toch gewoon intern klaargestoomd? Kyriani Sabbe vierde in Mechelen zijn debuut. Vormt hij straks een piepjonge defensie met pakweg Jorne Spileers, Abakar Sylla en Meijer of Maxim De Cuyper? Het zou Mannaert, die andere katten te geselen heeft, al één rekrutering besparen. En bovendien passen binnen de plannen om meer eigen jeugd te laten doorstromen. T1 ad-interim Rik De Mil, dankzij wie ook Romeo Vermant en Chemsdine Talbi mochten proeven van het A-elftal, geeft op dat vlak het goede voorbeeld. Benieuwd of hij zondag tegen Eupen, wanneer Mata geschorst zal toekijken, Sabbe zijn examen gunt. Aan de 18-jarige jeugdinternational, bij Club NXT goed voor twee doelpunten en vier assists, om dan te bewijzen dat het de moeite waard is om hem niet te blokkeren.
AD
