Arne Decraene
De bijwijlen bemoedigende prestatie tegen Benfica kreeg geen vervolg, want in de stadsderby tegen Cercle zakte Club Brugge compleet door de ondergrens. Nog geen drie maanden nadat hij het roer overnam van Carl Hoefkens bevindt Scott Parker zich zo stilaan al in nauwe schoentjes in Jan Breydel. Tijd voor het bestuur van Blauw-Zwart om zélf eens voor de spiegel te gaan staan? Al bezegelde de nieuwe coach misschien wel reeds vanaf januari eigenhandig zijn eigen lot.
Eén ding is zeker: Hoefkens was niet de enige oorzaak voor de Brugse malaise. Sinds de trainerswissel boekte Club een schamele negen op 24, waardoor het steeds meer achterom moet kijken in de strijd om de top vier. Uitgerekend zondag komt eerste achtervolger AA Gent op bezoek. Druk op de ketel dus voor Parker, die beseft dat zijn stoel alsmaar meer wankelt. “Vermits we te weinig hebben gewonnen snap ik dat er vragen worden gesteld”, aldus de Engelsman, na het zoveelste gelijkspel weliswaar niet louter teleurgesteld omwille van het resultaat. Ook het spel dat op de mat werd gelegd was ondermaats. "Dit was onaanvaardbaar. Na vandaag maak ik me echt zorgen. Hopelijk is dit een wake-upcall. Ik dacht dat we verder stonden, maar we zetten twee stappen terug", was hij niet voor het eerst onverbiddelijk.
PUZZEL VAN PARKER
Na de nederlaag tegen Benfica zag Parker nochtans beterschap. "Nu moeten we dit meenemen naar de competitie", luidde het in koor met zijn aanvoerder, die eveneens vond dat het niveau stelselmatig werd opgekrikt. Missie niet geslaagd, want ondanks Hans Vanaken zijn kritiek aan het adres van de Vereniging werd Club gewoon op alle vlakken overklast door de buren van Groen-Zwart. Zowel op fysiek als voetballend gebied was Cercle simpelweg de betere, tactisch vond Parker geen oplossing op de aanpak van Miron Muslic. Zelf nam hij dan ook zijn verantwoordelijkheid op. "Ik stel de ploeg op, dus ik moet de schuld bij mezelf zoeken", vertelde de kwade coach. Daarbij bleek hij de puzzel van zijn 4-3-3, samen met een handvol titularissen zowat de enige houvast, nog maar eens anders te leggen.
Zo verhuisde Clinton Mata ondanks zijn groeiend vormpeil naar de bank, net zoals Brandon Mechele. Net nu Parker centraal achterin eindelijk enige stabiliteit beet had. In plaats daarvan kreeg Jack Hendry dit keer het gezelschap van Abakar Sylla, Denis Odoi deed opnieuw dienst als rechtsachter. Ook op het middenveld, waar Vanaken weer een trio vormde met Raphael Onyedika en Casper Nielsen, blijft het zoeken naar de juiste combinatie. Noa Lang verliet zijn eenzame stekje diep in de punt om als vanouds te dartelen vanaf links. Gelukkig is er nog de gretige dribbelkont, zoals beloofd na zijn glansrol tegen Benfica ook tegen de mindere goden op de afspraak, om af en toe voor wat schwung te zorgen en de boel te forceren. Dat hij het elftal opnieuw op sleeptouw neemt is een pluim op de hoed van Parker.
GEEN PROGRESSIE
Sinds nieuwjaar koppelt de bevrijde dribbelkont zijn initiatief ook weer aan het nodige rendement. In tegenstelling tot de rest van het offensief compartiment: hopelijk kan Andreas Skov Olsen straks terug mee voor wat meer dreiging zorgen. Tot dan moet alles van Lang komen, zeker wanneer Vanaken zoals zondag vakkundig wordt geneutraliseerd. Op papier heeft Parker genoeg opties op de flanken, maar Tajon Buchanan blijft kampen met ups en downs en wordt geregeld een rij achteruit getrokken. Kamal Sowah is ook nuttiger in een andere rol, terwijl Antonio Nusa na zijn bleke optreden tegen Charleroi pas nu opnieuw boven water komt. Een extra winger, eventueel in de vorm van een huurling, was allicht dus welkom. De landskampioen hoopte het tij echter zonder bijkomende investeringen te keren.
Daarvoor rekende Vincent Mannaert onder meer op Roman Yaremchuk, die tegen Cercle – toen voorin terug een echte nummer negen mocht postvatten – andermaal Ferran Jutglà voor zich moest dulden. Zijn belofte om de recordaankoop aan het draaien te krijgen wist Parker voorlopig niet in te lossen. "Ik weet dat ik dit team nog niet op het vereiste niveau heb kunnen brengen", klonk het zelfbewust over het gebrek aan progressie onder zijn bewind. Nadat het in de zomer reeds diep in de buidel had getast om de kern van vers bloed te voorzien stond Club nochtans precies daarom pal in januari. Mannaert sprak toen van meet af aan zijn vertrouwen uit in de aanwezige selectie, later bijgetreden door Tom Caluwé. "We geloven in de huidige mix", verklaarde de sportief directeur de stilte langs inkomende zijde.
DOORN IN HET OOG
Mét goedkeuring van Parker, die het mocht aangeven indien hij ergens nog een behoefte zag. Al benadrukte de kersverse trainer zelf wel meermaals dat het kort dag was om zijn spelersgroep volledig te analyseren. Behalve de teruggekeerde Hendry, en reservedoelman Josef Bursik, besloot hij het dan ook te doen met het materiaal dat voorhanden was. Een schril contrast met de gerichte versterkingen die Alfred Schreuder ter beschikking kreeg om zijn inhaalrace tot een goed einde te brengen. Dit keer bekommerde Club zich vooral om een aantal uitgaande dossiers. Op vraag van Parker zelf, die door het ruime aanbod nu al moeite heeft om knopen door te hakken, welteverstaan. "Het zou beter zijn om met minder jongens te werken", pleitte hij halfweg de wintermercato om zijn keuzestress te verlichten.
Om te waken over de balans werden zo Ruud Vormer, Éder Balanta, Eduard Sobol en Cyle Larin richting de exit begeleid. Ook jonkies wiens contract weldra afliep zoals Arne Engels, Noah Mbamba en Ibe Hautekiet zochten andere oorden op. De eigen jeugd blijft moeizaam doorbreken – dat Cercle hen met jong Brugs geweld aftroefde is ongetwijfeld een doorn in het oog van Bart Verhaeghe en co. Net zoals de prestaties van een paar van die verschoppelingen. Zo trof Larin in vier matchen voor Real Valladolid al drie keer raak. Vanuit economisch perspectief duimt Club dat hij die lijn doortrekt, maar gezien het eigen zwaktebod in de zestien kon het de kopbalsterke Canadees wie weet alsnog gebruiken. Ondanks de hogere positie van Vanaken vinden voorzetten vaak geen bestemming, met of zonder diepe spits.
OPTIES UITGEPUT
Terwijl Bjorn Meijer geblesseerd uitviel tegen Cercle, en vervanger Odoi zich nadien niet alleen bij de 1-1 in de luren liet leggen, gaf Sobol bij Strasbourg vorig weekend dan weer zijn eerste assist. En wat gezegd van Engels, bij Augsburg een certitude als controlerende middenvelder? Mogelijk was hij wél gebleven bij uitzicht op meer kansen, die de tiener blijkbaar toch verdient. Zeker nu Mats Rits nog niet de oude en Casper Nielsen, ondanks zijn knappe goal, een storende factor in de stroeve opbouw blijkt. Hier en daar werd alweer geroepen om Vormer, voor zijn blessure goed op dreef bij Zulte Waregem. Parker greep tegen Benfica terug naar Odoi op de zes, een kneepje van Schreuder, om de wisselvallige doch onmisbare Onyedika eens hoger te posteren. Misschien kon zelfs Balanta dus nog van pas komen.
Dat al deze overbodige spelers mochten beschikken was zowel om sportieve als contractuele redenen niet meer dan logisch. Toch ziet het ernaar uit dat Club sinds de winterbreak de bal hier en daar heeft misgeslagen, inclusief de beslissing om Hoefkens te slachtofferen en Parker voor de groep te plaatsen. Werd de kwaliteit in de kleedkamer dan toch overschat? Op basis van het recente verleden valt het nauwelijks te geloven. Gelet op de overvloed aan opties die hij nog altijd heeft, althans op papier, kunnen we de nieuwe coach alvast niet echt kwalijk nemen dat hij sinds zijn intrede allerlei dingen probeerde. Alleen laat zijn tactische flexibiliteit en matchmanagement te wensen over. En geraken de alternatieven, net als de excuses en bovenal de tijd, mede door zijn eigen toedoen stilaan wel uitgeput.
AD
