De eerste driepunter is binnen: tot zover het goede nieuws na de Belgische WK-opener in Qatar. Veel meer valt er niet te zeggen over de zuinige 1-0 zege tegen Canada, op papier het zwakke broertje in de poule. Of toch: op deze manier zullen de Rode Duivels niet voor het eerst wereldkampioen worden. De kopzorgen namen dus weer toe, om een afscheid in mineur te vermijden zal de Gouden Generatie alle zeilen mogen bijzetten. Roberto Martinez incluis. Wat kan hij zondag tegen Marokko anders doen?
Complimenten aan de arme Canadezen, met plaats 41 het op vijf na laagst geklasseerde land op de FIFA-ranking tijdens dit toernooi. Daar viel woensdag evenwel weinig van te merken: van alle teams in Groep F konden zij veruit het meest charmeren. John Herdman weigerde zich te schikken in de rol van underdog en greep zowel in balbezit –als verlies, met een hoge pressing en heel wat volk rond de zestien, het nummer twee in datzelfde klassement naar de keel. Een dominante aanpak die ei zo na haar vruchten afwierp, alleen vergat zijn elftal zichzelf te belonen voor een imposant eerste kwart van de match. Behalve de gewonnen harten en internationale sympathie blijven Jonathan David en zijn maats zo achter met lege handen. Zonder chauvinisme zouden we er haast medelijden mee krijgen.
LANGE HALEN VLUG THUIS
Na een hectische beginfase herstelden de Rode Duivels gaandeweg wel het evenwicht. Gestaag namen ze zelfs de controle over, al spreken de statistieken boekdelen over het Canadees overwicht. Maar liefst 21 doelpogingen tegenover negen voor de Belgen. Elk drie stuks tussen de palen weliswaar: veel mirakels hoefde Thibaut Courtois niet te verrichten. Vooral op de inzending van Alphonso Davies stond de enige echte man van de match pal. Een goedkope doch volgens het reglement terechte penalty – sowieso kunnen we niet klagen over de matige arbitrage. Met een beetje slechte wil was de bal nóg tweemaal op de stip beland. Ook op dat gebied had Canada misschien wel recht op meer. Gelukkig bevestigde Michy Batshuayi vervolgens een eeuwenoud voetbalcliché: dat van het deksel op de neus.
Kort voor rust achtte Toby Alderweireld de tijd rijp om een zoveelste verre pass te trappen. Een gericht exemplaar dit keer, perfect in de loop van Romelu Lukaku zijn ongenadige doublure. Ook hij kan voor diepgang zorgen. Loïs Openda viel opnieuw verdienstelijk in, maar hoewel Batshuayi voor het overige weer vrij weinig liet zien laat Martinez de goalgetter ongetwijfeld staan. Wie kan hem ongelijk geven? De bondscoach haalde trouwens in één klap tweemaal zijn gram, want de lange-halen-vlug-thuis methode leverde dankzij dat doelpunt van goudwaarde alsnog het gewenste resultaat op. Nochtans uitte Kevin De Bruyne openlijk zijn ongenoegen over die rechttoe-rechtaan strategie. Het leidde zelfs tot een verhitte discussie langs de zijlijn, waarin Toby Alderweireld eveneens zijn zegje kwam doen.
DEBAST VS. DENDONCKER?
Ook van Martinez, die uiteraard liever focuste op de gunstige uitslag op het scorebord, mocht er meer gevoetbald worden. "Op technisch niveau was dit misschien wel de slechtste prestatie van ons op een toernooi. We hielden de bal onvoldoende bij", klonk het onder meer. Wanneer het leer wel even in de rangen bleef beperkte zich het initiatief dan weer veelal tot laterale tikjes breed tussen het defensieve trio, die nauwelijks risico in hun passing legden en zelden vooruit tussen de linies durfden spelen. Een argument voor Zeno Debast? Leander Dendoncker hield zich alleszins overeind. De vraag is ook of Debast werkelijk het antwoord vormt voor dat steriele uitverdedigen, al langer een euvel. En niet louter omdat de verdedigers, tot ergernis van De Bruyne, bang zijn om door het centrum op te bouwen.
Het resulteerde woensdag al te vaak in verloren ballen richting de zijkanten, recht in de hand van de Canadezen die heersten op de flanken. Al boden Axel Witsel en Youri Tielemans zich ook amper aan. De Bruyne en Eden Hazard, een zesje, probeerden dan maar zelf de bakens te verzetten door om beurt hun pockets te verlaten en het leer lager op te halen. De balcirculatie werd er helaas niet minder stroef op, bovendien ontstond er op die manier een kloof met Batshuayi. Zelf biedt de spits evenmin een aanspeelpunt om vanonder lastige situaties uit te geraken. Die waren er in Doha genoeg. Herdman had begrepen dat agressiviteit en intensiteit codewoorden zijn om de Rode Duivels, die hun schaarse uitbraken tot overmaat van ramp telkens zelf vakkundig de nek omwrongen, het leven zuur te maken.
TIELEMANS OUT, ONANA IN
Vooral in het eerste kwart zaten de Canadese kwelduivels de Belgen voortdurend op de hielen, met tal van lukraak weggekeilde ballen tot gevolg. Door een combinatie van een gebrek aan beweging voor de bal en te voorzichtig inspelen lieten de troepen van Martinez zich veel te eenvoudig vast te zetten door die felle druk, een probleem waar de bondscoach maar geen antwoord op vindt. De Bruyne in balbezit op links en Hazard laten zwerven blijkt alvast niet de oplossing. Dan maar die eerste, die toch niet nóg zo een offday zal beleven, terug een rij achteruit schuiven? Daar kan hij dan als verbindingsman dienen, en bovenal zelf frequenter in het spel betrokken worden. Al moet dan wel Witsel eruit, ondanks zijn bleke optreden in Martinez zijn ogen een even onwaarschijnlijk scenario als een wijziging van systeem.
Tielemans ruimt immers al plaats voor Amadou Onana, die zijn kans nu toch echt wel heeft gegrepen. Zijn kracht en verticaliteit brachten op het middenveld, tot dan nog overlopen, in de tweede helft een andere dynamiek teweeg. Een wissel die tegen Marokko wellicht van bij de start wordt doorgevoerd, Witsel blijft net als Hazard vermoedelijk nog even buiten schot. Pech voor Leandro Trossard, eveneens degelijk tussen de lijnen gekomen. "Ik was blij met de invallers", aldus Martinez, om vervolgens wel louter zijn vervangingen aan de rust bij naam te noemen. Niet enkel Onana, ook Thomas Meunier maakte toen zijn opwachting. Veel meer dan voor zijn ongelukkige handsbal dreigt Yannick Carrasco, tegen Egypte nog de beste Belg, het gelag te betalen voor een regelrechte draak van een eerste helft.
CARRASCO OP KAPBLOK
Offensief bracht hij niks bij, de nochtans vertrouwde wisselwerking met Jan Vertonghen verliep uiterst stroef. Carrasco wist niet wanneer in te zakken of vooruit te drukken, wat voor grote gaten zorgde. Alsof de defensie tegen de kwieke Canadezen niet kwetsbaar genoeg was in de rug. Dan deed Timothy Castagne het na een moeizaam begin op rechts na zijn oversteek een pak beter. Het meeste gevaar kwam nog steeds vanaf de Belgische linkerkant, maar in verdedigend opzicht oogde het toch al een pak stabieler. Geholpen weliswaar door de Canadese pijp die na dik een uur stilaan uit was. Ook het iets lager blok deed daarbij een duit in het zakje, net zoals de inbreng van Onana en Meuier. "Zij gaven ons meer fysieke présence", zag ook Martinez, die in de kleedkamer blijkbaar uit zijn krammen schoot.
Troeven die tegen Marokko hopelijk van bij de aftrap renderen. Overtuigen deed Castagne evenmin, maar met hem en Meunier als fullbacks staat de organisatie tenminste op punt. Alternatieven zoals Trossard of Thorgan Hazard bieden in die optiek evenmin garanties. Alderweireld vindt dan wel dat de achterhoede de critici lik op stuk gaf, de nul bleef met meer geluk dan wijsheid op het bord. Vooral held van de natie Courtois en het slecht afgestelde vizier van de Canadezen, die met hun snelheid en verticaliteit andermaal het voornaamste pijnpunt van de Rode Duivels blootlegden, gaven de doorslag. Niemand die iets had kunnen afdingen aan een 2 of zelfs 3-0 voorsprong voor de Canadezen bij de onderbreking, Courtois – zelf weer nuchter in zijn analyse – waande zich bijwijlen in een schietkraam.
ZORGEN VOOR ROBERTO
Bijna een halfuur lang speelde Canada de Belgen, die zelf amper een aanval in mekaar gebokst kregen, van het kastje naar de muur. De onsamenhangende pressing werd vlot uitgebuit, meer nog dan Egypte vrijdag was de tegenstander zowel op fysiek, technisch als tactisch gebied gewoonweg de betere ploeg. Of hoe het ondanks de gevleide zege, en interne tevredenheid over de getoonde vechtlust, toch kraakt langs alle kanten. Met vooral de defensie, sorry Toby, als zorgenkind. Ook nu klonk het overigens dat Martinez zijn consignes niet werden opgevolgd, wat ook te zien was op het veld. Korte voorbereiding of niet: dringend tijd om iedereen op dezelfde lijn te krijgen. De foutenmarge op een WK is erg gering, vraag dat maar aan Duitsland of Argentinië. De bondscoach heeft gelijk dat de drie punten primeren.
Niet dat hij zich blindstaart op het resultaat: Martinez maakte zich boos tijdens de rust en voegde met zijn dubbele wissel meteen ook de daad bij het woord. Nu diezelfde conclusies trekken nog voor de bal aan het rollen gaat. "We weten wat er moet veranderen", aldus De Bruyne, alleen hoorden we dat na Egypte ook. Benieuwd of die boodschap nu meer waarheid bevat. Hij en de Rode Duivels ontsnapten alvast aan een horrorstart, tegen Marokko kunnen ze prompt de kwalificatie voor de volgende ronde veiligstellen. Met wie weet niet Duitsland of Spanje maar Japan als opponent, wat perspectieven biedt met het oog op het verdere verloop op het WK. Zelf kijkt Martinez af en toe reeds vooruit richting de knock-outfase, die hij zelf als een soort 'tweede wereldbeker' bestempelt. Een toernooi op zich dus.
EXPERIMENT TEGEN KROATIË?
Zover is het nog niet. Eerst die derde zes op zes op rij veiligstellen, zodat de bondscoach net zoals op de vorige toernooien in de overbodige derde groepsmatch weer naar hartenlust andere spelers aan bod kan laten komen. En bovenal Lukaku testen dan wel nog wat langer sparen, afhankelijk van diens gezondheid. Toen stond de typeploeg wel telkens min of meer vast, wat nu veel minder het geval is. De partij tegen Kroatië zou dan ook wel eens een ideale gelegenheid kunnen bieden om eens met een aantal andere ideeën te experimenteren, of de vele twijfelgevallen die vandaag met mekaar in de weegschaal liggen een kans te gunnen om te bewijzen dat ze aanspraak maken op een basisstek. In de openingswedstrijd genoten Carrasco en Tielemans nog het vertrouwen, tegen Marokko krijgen we in hun plaats wellicht Meunier en Onana te zien. Aan hen om hun status als titularis niet meer af te geven.
AD
