De beste jeugd van het land draagt een Paars-Wit shirt, zo zweert men bij hoog en laag in Neerpede. Toch telt de U21 van Anderlecht in de beloftencompetitie intussen een virtuele achterstand van zes punten op het ongenaakbare KRC Genk. Op de koop toe gingen de Brusselse jonkies maandag kansloos onderuit bij de Brugse rivalen van Club NXT, en dat met nochtans heel wat grote namen tussen de lijnen. Althans op papier, want zij dreigen RSCA stilaan een forse kater te bezorgen.
Het verschil in ervaring was aanzienlijk in Roeselare. De gemiddelde leeftijd van de 11 titularissen bij Blauw-Zwart bedroeg exact 18 jaar, die van de bezoekers schuurde aan tegen de 20. Deels dankzij Colin Coosemans, al bracht Robin Veldman zelfs los van de doelman simpelweg een wat ouder elftal aan de aftrap. Een ploeg met veel meer kilometers bij de A-kern op de teller ook. Opgeteld hebben Killian Sardella, Marco Kana, Francis Amuzu, Anouar Ait El Hadj en Mario Stroeykens reeds 281 wedstrijden op het hoogste niveau achter de kiezen. Een schril contrast met de 50 stuks van Senne Lammens, Noah Mbamba, Cisse Sandra, Antonio Nusa en Daniel Pérez.
JEUGD AAN DE KANT
Toegegeven, het is niet de schuld van die tieners – of in het geval van Amuzu (22) prille twintiger – dat zij zo vroeg voor de leeuwen werden geworpen. Omwille van de beperkte middelen had Anderlecht de voorbije jaren geen andere keuze dan te vertrouwen op producten van eigen kweek, die de club in het verleden tal van geld en successen hadden opgebracht. Bovendien trok Vincent Kompany maar al te graag volop de kaart van de jeugd. Nu er weer centen zijn voor Peter Verbeke om mee aan de slag te gaan, en Anderlecht afgelopen zomer daardoor eindelijk nog eens een aantal gerichte transfers kon doen, belandden zij echter opnieuw meer op het achterplan.
Zoals verwacht na het zomeroffensief, gevolgd door een rustige winter, was er tot de opmars van Zeno Debast dit seizoen doorgaans slechts ruimte voor één Neerpede-telg: Yari Verschaeren. Niet geheel onlogisch, want nieuwkomers als Wesley Hoedt, Sergio Gomez, Lior Refaelov, Joshua Zirkzee, Christian Kouamé en in mindere mate Kristoffer Olsson en Benito Raman dwongen snel hun plaats af. Kompany deed dus terecht minder een beroep op zijn jonge garde, al tracht hij hen wel kansen te gunnen. Veelal als invaller, af en toe van bij de aftrap. Helaas vaak zonder succes. En dat terwijl er, in tegenstelling tot de vorige jaren, moet worden gevochten voor speelminuten.
REALITY CHECK
Bijgevolg vallen jongens als Sardella en El Hadj, die zich dit seizoen beiden vooral in negatieve zin lieten opmerken, alsmaar meer uit de boot. Met hun tot overmaat van ramp ondermaatse optreden tegen Club NXT, ook voor de eveneens uiterst bleke Amuzu een serieuze reality check, als nieuw dieptepunt. Akkoord, hoewel het ticket voor 1B al lang veilig is gesteld wou Anderlecht ongetwijfeld een statement maken tegen de eeuwige vijand – die in de jeugd aan een inhaalmanoeuvre bezig is. Een prestigestrijd die volledig de mist inging. Toch blijft het op z'n zachtst gezegd opvallend dat Sardella, Kana en vooral Amuzu en El Hadj ineens moesten opdraven bij de beloften.
Die laatste twee waren daags voordien nochtans invaller tegen Genk, waarbij ze een vrij gretige indruk maakten. Stroeykens, Kana en Sardella werden andermaal gepasseerd. Die eerste komt pas piepen en is met zijn 17 jaar veruit de jongste van de bende. Het verschil met El Hadj, Sardella en Kana bedraagt dan wel amper twee jaar, hij bevindt zich voorlopig nog in een andere categorie. Wel wordt de spits na een handvol matchen hier en daar reeds omgedoopt tot het volgende toptalent, net als Debast. Een etiket waar toch iets voorzichtiger mee moet worden omgesprongen. Niet zo lang geleden weerklonk namelijk eenzelfde geluid over het bovengenoemd viertal.
EXIT SARDELLA
Om nog te zwijgen van Antoine Colassin, helemaal van de radar verdwenen. Of Hannes Delcroix, sinds zijn debuut bij de Rode Duivels getergd door blessureleed. Dit seizoen kwam de 22-jarige verdediger slechts zeven keer in actie, in totaal zit hij aan 34 duels. Ondanks zijn interessant profiel dreigen fysieke perikelen de grote toekomst die hem werd voorspeld, én dus ook de jackpot die Paars-Wit op een dag hoopte te vangen, in de weg te staan. Momenteel lijkt de acht miljoen die Sebastiaan Bornauw in het laatje bracht de maximale richtprijs. Inmiddels nam Debast wel diens plek in, waardoor er terug twee spelers uit de eigen opleiding wekelijks in de ploeg pronken.
In de overige dossiers zijn excuses echter niet aan de orde. Zo schiet Sardella, voor wie Anderlecht naar verluidt ooit nog een bod van een tweetal miljoen afwees, simpelweg tekort. Bij zijn zes optredens viel hij dit seizoen telkens door de mand, vaak zit de verdediger niet eens op de bank. Na 43 matchen heeft het publiek alvast genoeg gezien, wellicht trekken ook Kompany en Verbeke straks hun conclusies. De progressiemarge oogt alleszins gering, de kans dat Sardella vroeg of laat de kassa doet rinkelen nog kleiner. Een miljoentje lijkt reeds mooi meegenomen, al lagen de verwachtingen hier wat dat betreft sowieso wel een flink pak lager dan bij zijn leeftijdsgenoten.
KANA & EL HADJ
Zo werden vooral El Hadj en Kana bijzonder vlug gebombardeerd tot absolute goudhaantjes, die op korte termijn al kans maakten op een stek bij de Rode Duivels. Nu lijkt het zeker voor die laatste zelfs hoogst twijfelachtig dat ze erbij zullen wanneer Roberto Martinez binnenkort voor de jeugd kiest. Twee jaar na zijn veelbelovend debuut komt Kana tenslotte amper nog aan bod. In de competitie kreeg hij tot dusver niet meer dan zes minuutjes, meer nog: meestal valt de defensieve middenvelder naast de selectie. Na 31 wedstrijden maakte zijn marktwaarde een duik van 4,5 naar nog een tweetal miljoen, en dringt een uitleenbeurt zich op. Een serieuze tegenvaller.
El Hadj bestormde vorig seizoen dan weer even de hemel, maar bevestigen lukt vooralsnog evenmin. In zijn 19 duels stelde de polyvalente dribbelkont nagenoeg telkens teleur, en dus werd hij na een korte opflakkering alweer tot figurant gedegradeerd. Bovendien wordt ook zijn werkethiek in vraag gesteld. Plots komt zo zelfs zijn plaats in het Lotto Park in het gedrang, en dat voor iemand die in mum van tijd op weg leek naar de top. Intussen daalde El Hadj zijn marktwaarde eveneens van zes naar 4,5 miljoen, niet bepaald het traject dat Verbeke en co voor ogen hadden. Met vijf doelpunten en één (!) assist in 58 wedstrijden oogt de balans dan ook nog altijd vrij mager.
12,5 MILJOEN
Tot slot Amuzu, voor wie Anderlecht naar verluidt een bod van negen miljoen weigerde. Het zou ons verbazen, hoewel hij qua statistieken zowaar veruit het beste scoort. Dit seizoen zit de pijlsnelle winger – die nog het meest voorkomt in Kompany zijn plannen, zij het doorgaans als invaller – aan vier goals en drie assists in 26 matchen. Met in totaal 12 en 15 stuks in 139 optredens is Amuzu goed voor één beslissende actie per vijf duels. Geen onaardige cijfers, maar ook niet meer dan dat. Zo deed Jérémy Doku met één op drie een pak beter. De zevental miljoen die Anderlecht ving voor Alexis Saelemaekers, bijna het dubbele van zijn huidige marktwaarde, lijkt de limiet.
Iets waar Amuzu zelf ook tegenaan botst bij de Brusselaars. Veel beter zal het allicht niet meer worden, al is er op zulke jonge leeftijd uiteraard nog tijd om stappen te zetten. Amuzu is pas 22, El Hadj, Kana en Sardella 19. Wie weet slikken we deze woorden binnen enkele jaren dus in, maar de opvolgers van Doku en Albert Sambi Lokonga, laat staan Romelu Lukaku, Youri Tielemans of Kompany zelf, blijken ze voorlopig niet. Dat de recordkampioen op het viertal sommen zal oogsten die nog maar in de buurt komen van wat de goudmijn in Neerpede in het verleden opbracht, lijkt dan ook een utopie. Opgeteld wordt hun marktwaarde vandaag op 12,5 miljoen geschat.
LESJE GELEERD
Amuzu, El Hadj, Kana, Sardella: net als velen voor hen bleven ze allen stevig steken in hun ontwikkeling, geïllustreerd door hun erg matige vertoning bij de U21 van maandag. Samen met de pech van Delcroix vooral in het geval van Kana en El Hadj toch een domper van jewelste. Op die manier dreigt Anderlecht immers heel wat kostbare miljoenen mis te lopen, althans ten opzichte van de torenhoge projecties die tot voor kort de ronde deden. Een relatief verlies, want op het eind van de dag blijft iedere winst op een talent van eigen bodem een welgekomen bonus. Desalniettemin lagen de verwachtingen op dat vlak ongetwijfeld beduidend hoger in het Lotto Park.
Gelukkig is er nog Verschaeren, die zijn dip te boven kwam en schittert in het nummer 10. Daarnaast steekt Debast de neus aan het venster, en wordt ook in Stroeykens veel hoop gevestigd. Net als in de volgende generatie, waar Julien Duranville en co reeds fiks worden gehypet. Een traditie in Neerpede, deels ook terecht gezien de reputatie die men daar opbouwde. Voor alle toppers die de kweekvijver afleverde, werd evenwel minstens net zo vaak voorbarig van stapel gelopen. Niet te vroeg victorie kraaien dus, en nog even afwachten vooraleer Debast als de nieuwe Kompany te bestempelen. Dat lesje hebben Amuzu, El Hadj, Kana en Sardella ons wel geleerd.
