Winnen zat er opnieuw niet in. Zonder echt te domineren nam Anderlecht het merendeel van de wedstrijd de bovenhand van KRC Genk, maar niet voor het eerst dit seizoen vergaten de Brusselaars zichzelf te belonen. Met een zoveelste gelijkspel, het derde in de play-offs en nummer 16 van het seizoen, schiet Paars-Wit dan ook weinig op in de jacht op de tweede plaats. Toch zagen we in de Luminus Arena alle redenen waarom Vincent Kompany en zijn jonge bende zich stilaan weer onder de mensen bevinden. En de nabije toekomst dus alsmaar rooskleuriger oogt in het Lotto Park.
Kompany pakte in Genk uit met twee ietwat verrassende keuzes. Josh Cullen kreeg terug de voorkeur op Adrien Trebel, Elias Cobbaut ruimde plaats voor Killian Sardella. Hoewel beiden mindere momenten kenden, lieten zij in het algemeen een meer dan degelijke indruk na. Sardella trok zich behoorlijk uit de slag tegen Paul Onuachu en co, al wisten zij de jonkie uiteraard af en toe wel eens in verlegenheid te brengen. Cobbaut had het wellicht niet beter gedaan. Cullen leed dan weer een paar keer gevaarlijk balverlies, maar bewees waarom hij in balans ligt met de recent nog onmisbaar geachte Trebel. De veel goedkopere Ier was gretig in de duels, gaf qua onverzettelijkheid het goede voorbeeld en speelde na recuperaties vaak vlug vooruit. Vooral dat laatste was ooit anders bij RSCA.
LOKONGA ALS WITSEL
Hoogtepunt was de manier waarop hij, nadat Genk ei zo na gelijk had gemaakt, kort voor de pauze Yari Verschaeren in het straatje stuurde. De tiener, bijwijlen iets te afwezig, liet de kans op de 0-2 liggen. Wel verstuurde Verschaeren na een vlotte aanval een uitstekende assist op Anouar Ait El Hadj. Even kwam diens zaalvoetbalinstinct naar boven: een scherpe kap achter het steunbeen, om dan met een al even snelle als listige tik door de benen van Carlos Cuesta af te ronden. Voor het overige speelde de kilometervreter, die op dat vlak wederom tot de veelvraten behoorden, echter een vrij matige match.
Hetzelfde kan enigszins gezegd van Albert Sambi Lokonga, de nochtans alom geprezen aanvoerder. Wat ons betreft mag het evenwel meer zijn dan balletjes laag opeisen en simpel inleveren, soms dan nog bij de tegenpartij. Lokonga kweet zich plichtbewust van zijn taken en maakte op defensief vlak de afgelopen maanden duidelijk flinke sprongen. Toch neemt hij het af en toe nog net iets te laks op, terwijl de middenvelder op andere momenten dan weer wat meer uit zijn comfortzone mag komen. Al kan het een opdracht zijn van Kompany, én een stap richting een carrière als die van Axel Witsel.
ASHIMERU AAN DE KNOPPEN
De tweede helft bracht ook beterschap, in tegenstelling tot veel van zijn ploegmaats die net vóór de onderbreking hun sterkste periode beleefden. We denken dan vooral aan Majeed Ashimeru, alomtegenwoordig in het eerste bedrijf. De huurling van RB Salzburg – zoals verwacht terug in de basis na zijn vroege wissel in Brugge en invalbeurt tegen Antwerp – loopt én speelt slim tussen de lijnen, waarmee hij niet enkel voor de nodige diepgang en verticaliteit zorgt maar zichzelf tevens geregeld in stelling brengt om zijn gericht schot te etaleren. Een kwaliteit die hij deelt met Verschaeren én El Hadj.
Op die manier kwam ook het doelpunt, na een fraaie combinatie tussen het trio, tot stand. Samen vormen zij een lucide, begaafd, beweeglijk en daardoor uiterst moeilijk te verdedigen drietal in de rug van Lukas Nmecha. Voor de tweede match op rij gaf hij niet thuis, al nam de spits zijn team reeds vaak genoeg op sleeptouw. Nu was het dus echter de beurt aan Ashimeru, een huurling die Peter Verbeke voor een pak minder centen aan boord kan houden. Als hij volgend seizoen volledig fit is, lijkt 2,5 miljoen inderdaad een koopje voor de moderne middenvelder – die perfect in Kompany zijn dynamische speelstijl past.
COMBINEREN ROND DE 16
Na een uur was zijn kaars immers opnieuw uit, een wederkerende trend. Nog steeds de naweeën van corona, of toch een werkpunt? Hoe dan ook had Kompany het eveneens in de smiezen, want kort na een onoordeelkundige poging ging Ashimeru naar de kant voor Francis Amuzu. Stilaan een vaste wissel. Op datzelfde moment kwam Jacob Bruun Larsen ook de bleke Nmecha aflossen. Na zijn imposante invalbeurt in Brugge was de Deen tegen Antwerp weer goed voor een knappe assist op Verschaeren – Anderlecht scoort de laatste tijd mooie goals. In de Luminus Arena maakte hij evenwel weinig klaar.
Onder impuls van Ashimeru, die telkens slim de ruimtes opzocht, legden de Brusselaars vooral voor de pauze terug enkele flukse combinaties rond de zestien op de mat. Paars-Wit had dus gerust met een ruimere voorsprong de kleedkamer kunnen opzoeken, maar verzuimde het af te maken. Niet dat Genk zelf even efficiënt als vorig weekend tegen Club Brugge omsprong met de kansen, al waren die toch schaarser dan aan de overkant. Hoe dan ook lieten de twee tieners onder de lat zich allebei in positieve zin opmerken. Maarten Vandevoordt en Bart Verbruggen verdienen het vertrouwen van hun coach.
ORGANISATIE OP PUNT
Meteen na de dubbele wissel van Kompany was het echter prijs. Matt Miazga, de belangrijke rots in de branding die tegen een andermaal beresterke Onuachu lange tijd voortreffelijk stand hield, verloor de onvermijdelijke Gouden Stier heel even uit het oog. Een haarfijne kopbal later hingen de bordjes plots weer in evenwicht. Tot dan had Anderlecht nochtans weinig weggegeven tegen een Genk dat haar goede vorm niet echt kon bevestigen. Kristian Thorstvedt en vooral Théo Bongonda gaven dit keer niet thuis, op het middenveld verloren Patrik Hrosovsky en Bryan Heynen de slag van Cullen en Lokonga.
Onuachu en Junya Ito konden af en toe wel dreigen, vooral op counters of na lange halen in de rug van de defensie, maar de organisatie van Kompany stond dus op punt. Te beginnen voorin, waar de toevoer naar de Genkse kanonnen dankzij de hoge druk beperkt bleef. Zoals vooraf aangekondigd. Anderlecht stond compact, verhinderde de Limburgers om tussen de lijnen te spelen en gooide het middenveld op slot. Bovendien werden ook de backs vakkundig opgevangen. Op die manier kregen de troepen van John van den Brom, die toegaf dat meer dan een gelijkspel er niet inzat, uiterst moeilijk voet aan grond.
DUELKRACHT & DISCIPLINE
Een linie overslaan was zo de enige oplossing, iets waar Genk – dat altijd wel kan teren op een flits – in principe de geschikte wapens voor heeft. Alleen zaten de bezoekers tevens korter op de tweede bal. Vooral in de betere eerste helft teerde Anderlecht, naast het technisch vernuft dat Kompany steeds voor ogen hield, woensdag dus weer voornamelijk op zaken als duelkracht, verticaliteit en collectieve discipline in balverlies. Een wereld van verschil met de naïevere en vooral minder doeltreffende aanpak voor nieuwjaar, toen het aanvalsspel veel minder vlot verliep en het ook achterin geregeld rommelde.
Alle lof dus voor Kompany, die zijn zaakjes net op tijd op orde kreeg en progressie boekt met zijn jonge kern. Al liet Anderlecht wel een uitgelezen kans op de tweede plaats liggen. Niet dat het Genk van de mat veegde, want niet voor het eerst in deze play-offs kregen we een aangename doch evenwichtige pot voorgeschoteld. Desalniettemin was het eerder Paars-Wit dat de kamp op punten verdiende te winnen. De beoogde dominantie is nog ver weg, maar de recordkampioen zet wel weer haar voet naast de concurrentie. Op zich al een fikse verbetering tegenover een jaar of zelfs enkele maanden geleden.
VERSTERKINGEN VAN VERBEKE
Met, het dient gezegd, de nodige hulp van Verbeke zijn wintertransfers. De gok met Abdoulay Diaby draaide uit op een sisser, maar Bruun Larsen leverde in de PO's toch reeds twee punten op. Nu staat Ashimeru weer in de schijnwerpers. In het verleden boden huurlingen, zeker na januari, zelden een meerwaarde. Dit keer oogt de balans, hoewel de fitheid van het trio terecht een vraagteken bleek, overwegend positief. Dat geldt ook voor de tijdelijke krachten die al in de zomer arriveerden. Paul Mukairu beperkte zich net als Bruun Larsen tot een paar uitschieters, Miazga en Nmecha waren regelrechte voltreffers.
Wat dat laatste duo betreft weet Anderlecht welk vlees het in de kuip heeft, en dus wil het graag een inspanning doen om hen te houden. Al blijft het vooral in Nmecha zijn geval nog maar de vraag of zulk een investering, krachttoeren die de recordkampioen de voorbije jaren net in de huidige put duwden, momenteel geoorloofd is. Meer nog dan In Youth We Trust, vormt Less is more tegenwoordig nog steeds de leuze in Neerpede. Een devies dat Verbeke er niet van weerhoudt resultaten te boeken. Ondanks de besparingen zitten de Brusselaars zelfs op schema van het vorige bestuur haar Open Brief.
TUSSEN HEDEN & TOEKOMST
Cullen is niet louter een goedkoper maar ook waardig alternatief voor Trebel, met Ashimeru staat de – weliswaar veel offensiever ingestelde – opvolger van Lokonga eveneens al klaar. Net zoals Verbruggen de vervanger van Van Crombrugge kan worden. Op al deze posities kan Anderlecht straks dus forse winsten boeken. Daarnaast beschaamt de jeugd het vertrouwen niet. El Hadj en Verschaeren blijven groeien in hun rol als pockets, waar ook Lior Refaelov op komst is, terwijl Sardella een hoopgevende prestatie afleverde. Cobbaut, die sowieso slechts depanneerde voor Hannes Delcroix, wordt zo alsmaar overbodiger. Hopelijk zit er ook links achterin nog wat talent in de wachtkamer. Bogdan Mykhaylichenko kan tenslotte toch niet overtuigen.
Hoewel hij net als zijn Genkse tegenhanger Gerardo Arteaga het doelkader trof, is het niveauverschil tussen de linksback en Michael Murillo aan de overkant groot. Bovendien zocht Kemar Lawrence reeds andere oorden op. Hoe dan ook is er straks weer heel wat werk aan de winkel voor Verbeke, zowel op inkomend als uitgaand vlak. Afwachten wie op post blijft, en waar er nood is aan vers bloed. De sportief directeur kan zich alvast optrekken aan het feit dat zijn spaarzame pistes, die toch onvermijdelijk een zeker risico inhouden, renderen. Nu het in de bestuurskamer en technische staf eindelijk rustig is, krijgt Anderlecht ook óp het veld zo stilaan weer vorm. De nabije toekomst lacht Paars-Wit weer toe. Nu nog oogsten in het heden.
