Een na ellenlange discussies stopgezet seizoen, lege tribunes en een bomvolle kalender: het zijn maar enkele van de uitdagingen die het Belgisch voetbal de voorbije 12 maanden het hoofd moest bieden. Hoewel het traditionele vuurwerk en feestgedruis helaas achterwege zal blijven, kijkt iedereen er dan ook naar uit om straks een punt te zetten achter het vervloekte 2020. Op sportief vlak mogen een aantal spelers in de Jupiler Pro League desalniettemin terugblikken op een geslaagd jaar. Met het einde in zicht, gingen wij op zoek naar het ultieme elftal van 2020.
DM: Simon MIGNOLET (Club Brugge)
Een jaar geleden had Simon Mignolet slechts een half seizoen nodig om niet alleen hier zijn plek af te dwingen, maar tevens Doelman v/h Jaar te worden. Slechts zeven tegengoals en 11 clean sheets in 17 duels kon dan ook tellen. In 2020 doet het 32-jarige sluitstuk van koploper Club Brugge net iets minder, al blijft respectievelijk 16 en 13 stuks in 27 matchen een fraaie balans. In de huidige campagne moest Mignolet zich in 18 wedstrijden 10 keer omdraaien en hield hij de helft van de tijd zijn netten schoon, waarmee de Rode Duivel zijn collega's opnieuw ruimschoots aftroeft. Net zoals het gala van de Gouden Schoen, waar hij zelfs een outsider is voor de oppergaai, alleen Arnaud Bodart op de foto zal staan.
RA: Michael MURILLO (Anderlecht)
Het afscheidsgeschenk van Michael Verschueren als sportief directeur, al staat hij zelf graag de credits af aan de datascouting die Vincent Kompany installeerde. Hoe het ook zij, van bij de start was Michael Murillo een schot in de roos voor Anderlecht. De 24-jarige Panamees dwong na zijn aankomst midden januari meteen een basisplaats af en bleek een verademing rechts achterin, zowel met zijn defensieve áls offensieve bijdrage. Een lijn die hij de afgelopen maanden doortrok. In totaal zit Murillo nu aan drie doelpunten en vijf assists in 26 optredens voor Paars-Wit, waar hij tot vorig weekend nog geen minuut miste en vooral op verdedigend vlak onmisbaar is. Een zeldzaam baken van zekerheid in het Lotto Park.
CV: Clinton Mata (Club Brugge)
Over het hele jaar bekeken amper 18 tegentreffers in 28 competitiematchen: niemand komt zelfs in de buurt van de straffe cijfers van Club Brugge. Dé anker in de Blauw-Zwarte buffer voor Mignolet is dan ongetwijfeld Clinton Mata. Dit seizoen gebruikt Philippe Clement de 28-jarige publiekslieveling weer vaker als pure rechtsachter, maar eigenlijk komt hij beter tot zijn recht in een iets centralere rol. Zijn voornaamste kwaliteiten situeren zich dan ook in het verdedigend aspect, waar de snelle, sterke, slimme én stijlvolle stopper nauwelijks te passeren valt. Zijn misstap in Rome is hem alvast vergeven. Tenslotte mag de landskampioen zich gelukkig prijzen dat Mata nog geen stap hogerop heeft gezet.
CV: Ritchie DE LAET (Antwerp)
Met onze excuses aan de Colombianen van Genk, maar ook hier spelen we een klein beetje vals. Ritchie De Laet fungeerde onder Ivan Leko doorgaans namelijk als meest linkse pion in een defensie met drie, een taak die hem op het lijf geschreven is. Afwachten wat de toekomstige coach van Antwerp van plan is, al maakt het voor de 32-jarige ancien allemaal niet uit. Ook dichter tegen de zijlijn of nog meer in het centrum trekt hij zich immers prima uit de slag. Bovenop die polyvalentie lijkt De Laet wel als een goede wijn, die alleen maar beter wordt met de jaren. Zo haalt hij vooral dit seizoen een erg hoog én constant niveau. Hier en daar gaan er daarom zelfs stemmen op om hem weer Rode Duivel te maken.
LA: Joris KAYEMBE (Charleroi)
Een eer die Joris Kayembe reeds te beurt viel. De 26-jarige linksachter van Charleroi was de voorbije maanden dan ook een van de revelaties op de Belgische velden. Voor de coronastop moest hij het nog voornamelijk stellen met invalbeurten, maar na het vertrek van Nurio – een gouden zaak – kreeg de winteraankoop zijn kans. Kayembe greep die met beide handen en ontpopte zich tot wellicht de beste linksachter in onze competitie. Zo draagt de voormalig flankaanvaller met zijn technische bagage niet alleen voorin zijn steentje bij, waar zijn ene treffer en twee assists wel onderdoen voor pakweg Simen Jukleröd, maar is hij tevens steevast een niet af te schudden gesel voor zijn rechtstreekse tegenstander.
CM: Raphael HOLZHAUSER (Beerschot)
Op het middenveld kiezen we vol voor klasse en kwaliteit. Na een degelijk doch naar zijn normen matig jaar nog eens zónder Hans Vanaken, wiens linksbenige tegenhanger bij Beerschot daarentegen niet mag ontbreken. Hoewel hij voor de coronabreak zijn kunstjes nog in 1B vertoonde, was 2020 per slot van rekening het jaar van Raphael Holzhauser. De 27-jarig Oostenrijker gaf zijn visitekaartje af met 11 goals en negen assists in 18 duels, goed voor een tweede en derde plek in die rankings – én een voet in ruim de helft van de productie op het Kiel. De laatste weken was het allemaal net iets minder, wat zich meteen liet voelen in de resultaten van de Ratten. Terecht de topfavoriet voor de Gouden Schoen.
CM: Xavier MERCIER (OH Leuven)
Zowat al het bovenstaande geldt tevens voor Xavier Mercier, de draaischijf van die andere verrassende promovendus OH Leuven. Daar zit de 31-jarige Fransman, die we kennen van zijn eerdere passages bij KV Kortrijk en Cercle Brugge, reeds aan vijf doelpunten en 11 assists. Aan de 20 beslissende acties van Holzhauser kan hij dus nog net niet tippen, maar de assistkoning in de JPL is zo wel bezig aan zijn beste campagne ooit op het hoogste niveau in bezig. De intrinsieke capaciteiten van Mercier, die bovendien bijna nog geen enkele minuut miste, stonden in het verleden nooit ter discussie. Dat hij dit nu nog zou brengen, had echter niemand verwacht. Een dodelijke tandem in combinatie met spits Thomas Henry.
RB: Theo BONGONDA (KRC Genk)
In theorie start Theo Bongonda vaak als linksbuiten, maar daar valt de 25-jarige winger niet te houden. Veel liever snijdt hij immers met zijn puike linker naar binnen vanaf rechts. Wie kan hem ongelijk geven, met 10 treffers in de afgelopen negen wedstrijden. Sinds het ontslag van Hannes Wolf, in wiens laatste match de dribbelkont nog rood pakte, begon Bongonda zo eindelijk vol te renderen. Al was de Genkse recordtransfer tussen nieuwjaar en de coronastop eveneens nog goed voor drie goals en twee assists, wat het totaal voor 2020 op respectievelijk 14 en vier stuks brengt. In vergelijking met zijn periode bij Zulte Waregem verzorgt hij dus minder de aanvoer. Toch is de interesse van Roberto Martinez vast gewekt.
LB: Charles DE KETELAERE (Club Brugge)
We hadden hier ook kunnen kiezen voor ploegmaat Noa Lang, die de voorbije weken het mooie weer maakte bij Club Brugge. 2020 was evenwel niet enkel het jaar van Holzhauser, maar misschien zelfs nog meer dat van Charles De Ketelaere. Eigenlijk al van bij de start, toen de tienersensatie in acht van de negen partijen voor de stopzetting aan de aftrap stond. Toen reeds geregeld als diepe spits, een rol die het vat vol polyvalentie de laatste tijd opnieuw met verve invulde. Zijn statistieken zijn haast even bescheiden als hijzelf, met over heel het kalenderjaar slechts twee doelpunten en evenveel assists. Overal waar CDK in de buurt komt van de bal, gebeuren echter goede dingen. De geboorte van een toptalent.
CA: Lior REFAELOV (Antwerp)
Samen met Holzhauser allicht de voornaamste kandidaat voor de Gouden Schoen, hoewel het zijn vrije trap tegen Waasland-Beveren terzijde ook voor Lior Refaelov recent wat stroever liep. De bekroning zou deels dan ook een soort lifetime achievement award zijn, want met acht goals en vier assists – zes en drie stuks dit seizoen – oogt de 34-jarige Israëliër zijn 2020 nu ook niet zó bijzonder. Rafa stond er evenwel vooral wanneer het moest, zoals in de bekerfinale tegen zijn ex-club, en voorziet Antwerp van een cruciale kwaliteitsinjectie die niet altijd in cijfers uit te drukken valt. Net zoals De Laet op zijn oude dag nog lang niet versleten, al wacht de topfitte klasbak eveneens af wat de toekomst zonder Leko brengt.
SP: Paul ONUACHU (KRC Genk)
Op de Bosuil zwerft Refaelov in de rug van Dieumerci Mbokani, hier krijgt hij een nog imposanter figuur voor zich. Eentje die Dieu naar de kroon steekt voor zijn titel als meest dominante spits in België zelfs, want het afgelopen halfjaar stond er geen maat meer op Paul Onuachu. Tijdens zijn eerste jaargang in Genk zagen we reeds hoe de dubbele meter zijn indrukwekkende fysiek koppelt aan een onderlegde techniek, maar nu kwam daar ook nog eens een karrenvracht aan doelpunten bij. Niet minder dan 15 stuks in 17 optredens, waarmee de 26-jarige Nigeriaan goed op weg lijkt naar de Gouden Stier. En ook hier de concurrentie, zoals Henry, Tarik Tissoudali en Roman Yaremchuk, al bij al ver achter zich laat.
COACH: Hernan LOSADA (Beerschot)
Meerdere coaches verdienen hier hun plaats, niet toevallig van de clubs die ook het gros van de spelers afvaardigen. Zo kon Clement zichzelf opvolgen, doet Karim Belhocine het prima bij Charleroi en verricht Marc Brys wonderen in Leuven. Onze keuze viel echter op Hernan Losada. Eerst bracht het clubicoon Beerschot eindelijk terug naar 1A, ín stijl met een zege in de overbodige promotiefinale. Vervolgens maakte zijn complexloze aanpak van het stamnummer 13, die zelfs even aan kop stond en zowel het meeste goals scoorde áls slikte, meteen must watch tv. Af en toe kostte de filosofie van de Argentijn misschien punten, en vandaag zakten de Antwerpenaren reeds terug naar de zevende plek. Dat de comeback op het Kiel een verrijking is voor ons voetbal, zullen zelfs de ferventste tegenstanders evenwel niet durven ontkennen. Met dank aan Losada.
