Terwijl een heleboel (ex-)spelers mochten opdraven bij de Rode Duivels, stonden in Anderlecht het afgelopen weekend twee oefenduels op het programma. Een elftal jongeren, die in tegenstelling tot veel van hun leeftijdsgenoten nog niet mochten proeven van het grote werk, boekte zo zaterdag een knappe zege tegen Charleroi. Daags voordien gingen een aantal meer ervaren pionnen daarentegen de mist in tegen RC Lens. Een zoveelste bewijs dat Paars-Wit stilaan moet vrezen voor een nieuw transferfiasco?
Achterin ging Marco Kana in de fout, maar niemand in het Lotto Park die eraan twijfelt dat de tiener – die dit seizoen al meer tijd op de bank dan tussen de lijnen doorbracht – vroeg of laat zijn draai wel weer zal vinden. Zorgwekkender in de 1-3 nederlaag tegen het nummer 11 in de Ligue 1 waren dan ook de zwakke prestaties van Derrick Luckassen, Zakaria Bakkali, Landry Dimata en Michel Vlap. Het verguisde viertal, de voorbije drie wedstrijden samen goed voor welgeteld 22 minuten, kreeg de kans om zich te tonen maar stelde andermaal teleur. Naar verluidt was Vincent Kompany alvast niet opgezet met wat hij te zien kreeg, en hoeft geen van hen zich de komende weken dus aan een basisplaats te verwachten.
LUCKASSEN & BAKKALI
In het geval van Luckassen hoeft dat op zich geen ramp te betekenen. De 25-jarige Nederlander, die tijdens de eerste acht speeldagen nog zeven keer de 90 minuten rondmaakte alvorens uit de ploeg te verdwijnen, werd namelijk aan gunstige voorwaarden een jaar langer gehuurd van PSV. Indien hij de rest van de campagne slechts sporadisch wordt gebruikt, wat niet uit te sluiten valt gezien de komst van Matt Miazga en de doorbraak van Hannes Delcroix achterin, blijft de financiële kater dus beperkt. Al helpen tegenwoordig uiteraard alle beetjes bij de behoeftige Brusselaars, die elke mislukte uitgave kunnen missen als kiespijn. In die zin baalt sportief directeur Peter Verbeke, die schoon schip moet maken vooraleer aan versterkingen te denken, tevens als een stekker dat Bakkali weer weinig liet zien.
Nochtans is dat helaas al lang geen verrassing meer. Het voormalig toptalent lijkt op 24-jarige leeftijd stilaan reeds volledig afgeschreven aan de top, en mocht dit seizoen enkel tegen Cercle en Club Brugge zijn opwachting maken. De winger kreeg toen loon naar werken voor zijn harde inspanningen, zo luidde het, maar toch haalde hij voor het overige amper één keer de wedstrijdkern. Meer en meer ziet het er dan ook naar uit dat Anderlecht hem vooral in de etalage wou zetten in een poging zijn zware salaris te dumpen. Niet onbelangrijk, want vermits zijn contract pas afloopt in 2022 dreigt Bakkali anders nog even op het budget te zullen wegen. Een rampscenario dat inmiddels realistischer lijkt dan een vertrek. Per slot van rekening staat vast niemand te springen om zijn lucratief loon over te nemen.
DOMPER MET DIMATA
Ondanks zijn vrij geringe aankoopsom van ruim één miljoen, kan de tweevoudig Rode Duivel zo op vier jaar tijd een fikse verliespost worden. Hoewel hij tot dusver nauwelijks wat bijbracht, is Bakkali immers bezig aan zijn derde seizoen in het Lotto Park. Het mislukt experiment maakt deel uit van de erfenis waar Luc Devroe en Marc Coucke de recordkampioen in die vervloekte zomer van 2018, toen een pak geld werd uitgegeven aan middelmatige tot ronduit ondermaatse transfers, mee opzadelden. Verbeke wist enkelen van hen te lozen, maar tot op heden vertoeven dure vogels zoals Bubacarr Sanneh en Antonio Milic nog steeds in de B-kern. De status van Bakkali als vertrouwde klant op de tribune, waar hij de laatste tijd ook opnieuw het gezelschap kreeg van Ognen Vranjes, is natuurlijk bezwaarlijk beter.
Dimata zit dan tenminste nog op de bank, waar hij echter zelden nog vanaf geraakt. De 23-jarige spits werd eveneens twee jaar geleden in huis gehaald, toen nog als huurling, maar bleek na een goede start met een zwaar knieletsel te kampen. Het weerhield Coucke er niet van om zijn optie van vijf miljoen te lichten, een keuze waar hij vast reeds spijt van heeft. Na anderhalf jaar leed leek Dimata aan het begin van deze campagne nochtans terug vertrokken en schopte hij het zelfs tot Rode Duivel, waarna de investering ei zo na gerecupereerd werd. Helaas geraakte de goalgetter, wiens contract nog loopt tot 2023, niet door zijn keuring in Dijon. Zijn potentieel staat buiten kijf, en hopelijk kan hij ooit nog een bijdrage bieden. Vandaag zou Anderlecht evenwel ongetwijfeld eieren voor haar geld verkiezen.
GELD MAAKT NIET GELUKKIG
Hetzelfde lijkt stilaan op te gaan voor Vlap. Ondanks de flaters in 2018, en het inruilen van Devroe voor Michael Verschueren aan de knoppen, had Coucke ruim een jaar geleden zijn lesje nog niet geleerd. In de zoektocht naar een nieuwe nummer 10, een rol die Yari Verschaeren blijkbaar nog niet zomaar werd toevertrouwd, pakte hij tenslotte niet enkel tevergeefs uit met Samir Nasri maar mocht ook de Nederlander – die het shirt meteen letterlijk in ontvangst nam – een stevige duit kosten. Zeven à acht miljoen, afhankelijk van de bron, waarmee hij zich alleszins in de top drie van duurste aanwinsten uit de clubgeschiedenis nestelde. Jammer genoeg blijkt dat echter geen garantie op succes, want de twee bovenste schavotten op het Paars-Witte podium worden daar bezet door Sanneh en Nicolae Stanciu.
Twee flops die Anderlecht opgeteld zo'n 18 miljoen kostten, zonder rendement. Al werd de Roemeen nog voor 3,75 miljoen weer van de hand gedaan. Vlap in hun rijtje plaatsen is allicht wat voorbarig, maar een blik op de rest van de recordaankopen voorspelt weinig goeds. Nog in de top 10 vinden we immers Sven Kums, Steven Defour, Kemar Roofe, Dimata en Lukasz Teodorczyk terug, alleen Aleksandar Mitrovic en Mbark Boussoufa waren voltreffers. Indien we die lijn doortrekken naar de top 20 oogt de balans overigens niet veel positiever. Gelukkig bleef het verlies op Roofe dankzij zijn transfer naar Rangers wel beperkt, een huzarenstukje dat destijds ook bij Teo en recent bijna met Dimata lukte. Toch wordt zo wederom geïllustreerd hoe prijskaartjes allesbehalve synoniem staan met kwaliteit.
VAL VAN VLAP
Een vaststelling die trouwens in heel België opgaat, én een steen waar Verbeke zich met Mustapha Bundu opnieuw dreigt aan te stoten. Al is het zijn geval helemaal nog te vroeg voor conclusies en moet de nieuwkomer vanzelfsprekend nog tijd gegund worden. Kompany en co koesteren dan ook hoop dat de aanvaller snel de vereiste stappen zet. Net als Vlap, die in zijn tweede seizoen voorlopig evenwel de verkeerde richting uitgaat. In totaal sprokkelde de Nederlander tot dusver amper 155 minuten bij elkaar, waarvan het merendeel tijdens de eerste twee speeldagen. Sindsdien mocht hij louter vlak voor tijd tegen OH Leuven nog eens invallen. Uiteraard vormen zijn lichte blessure en coronabesmetting verzachtende omstandigheden, maar het ziet er niet naar uit dat Vlap straks weer in het elftal zal komen.
Per slot van rekening wordt zijn positie tegenwoordig met verve ingevuld door Percy Tau, wiens huur na zijn eerder wisselvallige campagne bij aartsrivaal Club Brugge toch een geslaagde zet bleek. Alleen is de eventuele winst op de Zuid-Afrikaan van Brighton nihil, en zal hij de kassa dus sowieso niet spijzen. In die zin zou het bestuur vast liever Vlap, zelf pas 23 en wél in eigen bezit, zien renderen. Vorig seizoen trof hij namelijk nog 10 keer raak in 23 optredens, aangevuld met drie assists. Fraaie statistieken die doen dromen van een aardige opbrengst, al gaf zijn hattrick op de slotspeeldag in de pandoering van Zulte Waregem misschien wel een enigszins vertekend beeld. Hoe dan ook was Vlap, die in de weken daarvoor tevens tegen Eupen en Waasland-Beveren zijn cijfers wat opkrikte, toen uitstekend op dreef.
HOOP OP BETERSCHAP
Zelf begon hij daarom in augustus boordevol verwachtingen aan zijn tweede jaargang in ons land. Grootspraak was hem daarbij niet vreemd, maar die branie vertaalde zich vooralsnog dus niet in prestaties op het veld. Meer nog: daar kregen we hem nauwelijks te zien. Mede door de nodige portie pech, al lijkt Tau het pleit momenteel dus ook simpelweg gewonnen te hebben. Hoewel die nog moeite heeft om de 90 minuten rond te maken, mocht Vlap de voorbije weken zelfs nooit invallen. Tenslotte kwam steevast de defensiever ingestelde Josh Cullen tussen de lijnen. Natuurlijk onder invloed van het wedstrijdverloop, wat niet wegneemt dat het tekenend is voor zijn afgenomen status in het Lotto Park. Daar loopt bovendien ook nog altijd ene Verschaeren rond, die vandaag naar de flank wordt geduwd.
Wanneer de Brusselaars afscheid nemen van Tau, is het mogelijk aan hem om naar de 10 te schuiven. Tenminste, indien Anderlecht zich tegen dan niet genoodzaakt ziet de youngster te verkopen. Het mag alleszins duidelijk wezen dat Vlap op heden hoegenaamd niet in de bovenste schuif ligt bij Kompany. Let wel: een echte miskoop durven we hem zeker nog niet noemen, en met een verbintenis tot 2024 heeft hij gezien zijn relatief jonge leeftijd nog tijd genoeg om zijn stempel te drukken. Wie weet zelfs in een iets lagere rol in de as, al verliest de middenvelder met een neusje voor doelpunten dan wel zijn voornaamste kwaliteit. Infiltreren in de 16 kan Vlap immers als de beste, en in een goed draaiend elftal zou hij zo ongetwijfeld jaarlijks goed zijn voor dubbele cijfers – wat hem vorig seizoen dus ook lukte.
FIASCO VOOR VERBEKE
Wat dat betreft is de vergelijking met Hans Vanaken, intussen allicht wél een naam die hem bekend in de oren klinkt, nog niet eens zo vergezocht. Behalve qua fysiek voorkomen houden de gelijkenissen daar echter op, want in tegenstelling tot de tweevoudig Gouden Schoen is Vlap niet het type die een ploeg doet draaien of op sleeptouw neemt. Nochtans is dat wel waar Anderlecht op hoopte toen het ruim 16 maanden geleden een pak centen op tafel legde om hem los te weken bij Heerenveen. Een investering die voorlopig helaas niet het verwachte rendement oplevert, net zomin als de miljoenen die aan Bakkali en Dimata werden gespendeerd. Vanzelfsprekend kan het tij nog keren, iets waar ze in het Lotto Park vurig op hopen. Vandaag ziet het er echter alsmaar meer naar uit dat Paars-Wit mag vrezen voor een zoveelste transferfiasco. Of hoe het werk van Verbeke er niet gemakkelijker op lijkt te worden.
