In de Champions League loopt het voorlopig op rolletjes, een trend die Club Brugge woensdag na de vier op zes tegen Zenit en Lazio hoopt door te zetten. Met een gelijkspel tegen KV Mechelen ging de generale repetitie voor Borussia Dortmund echter de mist in, het derde puntenverlies op rij al voor de landskampioen. Na afloop toonde Philippe Clement zich dan ook van zijn meest ongenadige kant voor zijn troepen, iets wat we van hem niet gewend zijn. Wellicht voelt hij hoe Blauw-Zwart vervalt in een oud zeer.
Na de gemiste start, met de verloren bekerfinale gevolgd door een drie op een negen tegen Charleroi, Eupen en Beerschot, leek de trein nochtans weer op de rails. Club pakte uit met vijf zeges op een rij en veroverde zo de koppositie, maar door de draws tegen Standard en Malinwa en de nederlaag in Leuven bezet het nu pas de vierde plaats in een razend spannend klassement. De gedoodverfde titelfavoriet doet met haar 20 op 33, ofwel 60 procent van de punten, zelfs niet eens beter dan Anderlecht. Een serieuze dip ten opzichte van vorig jaar, toen Blauw-Zwart na 11 speeldagen zeven punten meer telde – goed voor een rapport van 80 procent, wat het hele seizoen lang werd volgehouden. In totaal liet het elftal van Clement doorheen 29 matchen dus slechts 17 eenheden liggen, waarvan zes voor eigen publiek. Nu zit het al aan 13 stuks, met acht verliespunten in het weliswaar doorgaans lege Jan Breydel.
DEFENSIEF MINDER
De cijfers tonen meteen aan waar het schoentje knelt. Op hetzelfde moment in de voorbije campagne had Club reeds 25 keer gescoord en amper drie goals geïncasseerd. Ondanks het gebrek aan efficiëntie voor doel, een euvel dat ongewijzigd bleef, staat er nu één treffer meer op de teller. Aan de overkant moest Simon Mignolet zich evenwel al tien keer omdraaien en hield hij slechts driemaal de nul op het bord, tegenover acht clean sheets een jaar geleden. Terwijl ze voorin vaak eerder nalieten om zichzelf te belonen, is de landskampioen vooral op defensief vlak dus heel wat minder dominant dan iedereen op basis van de vorige jaargang had verwacht. Al gaf de verdediging geregeld niet per se veel kansen, maar wel domme doelpunten weg. Af en toe was er overigens ook een fikse dosis pech mee gemoeid.
Bovendien doen alleen Charleroi (7 tegengoals), Standard en zowaar KV Oostende (elk 9) beter, waarbij die eerste en laatste nog een wedstrijd minder hebben gespeeld. Toch valt niet te ontkennen dat het bij de Bruggelingen achterin allemaal net iets minder solide in elkaar zit, met de laatste tijd Simon Deli als exponent. Wellicht was hij een van de spelers die Clement zaterdag viseerde met zijn harde uithaal, al mogen ook onder meer backs Eduard Sobol en Odilon Kossounou zich aangesproken voelen. Hoewel aanvoerder Ruud Vormer na een nog vrij behoorlijke doch middelmatige eerste helft tijdens de rust al het vuur aan de lont trachtte te steken, bleef het middenveld na de pauze eveneens onder de maat. Net zoals David Okereke en Michael Krmencik, wederom, voorin. Eigenlijk min of meer iedereen dus.
COLLECTIEVE OFFDAY
Zowat het enige lichtpuntjes was Noa Lang, die dan weer na een uur naar de kant werd gehaald. Een wissel waarmee Clement zich flink wat kritiek op de hals haalde, al lijkt het een bewuste keuze om de nieuwkomer langzaam te brengen. In al het enthousiasme omtrent zijn ontegensprekelijke kwaliteiten, wordt trouwens soms over het hoofd gezien dat ook het defensieve aspect een rol speelt. In dat opzicht zijn Krépin Diatta, Emmanuel Dennis en zelfs Charles De Ketelaere nuttigere schakels, en valt zelfs niet uit te sluiten dat Clement zaterdag over de Nederlander evenmin volstrekt tevreden was. Per slot van rekening deemsterde Lang, in de eerste helft nog veruit de bedrijvigste pion bij de thuisploeg, na de pauze mee weg. Toch was de felle tirade van Clement ongetwijfeld vooral voor andere oren bestemd.
Zonder namen te noemen ontzag de gefrustreerde coach, die het onheil al voor rust zag aankomen en tijdens de onderbreking aankaartte, achteraf alvast niemand. Krachttermen als 'schande', 'gebrek aan mentaliteit' en 'Club-onwaardig' vlogen namelijk in het rond. Een terechte woede-uitbarsting, want in de tweede helft zakte Blauw-Zwart inderdaad ver beneden de ondergrens. Al mogen we niet vergeten om ook de Mechelaars het nodige krediet te geven. Club was sowieso reeds met een gelukje op een 2-0 voorsprong gekomen, en de aansluitingstreffer was – niet louter omwille de hak van Igor de Camargo, maar ook door de opbouw – van het zuiverste allooi. Voordien had Malinwa al wat kansen gecreëerd, na rust was het simpelweg de betere ploeg en verdiende het misschien zelfs meer dan een gelijkspel.
TOL VAN CHAMPIONS LEAGUE?
Zoals dat hoort bij een topclub, focuste de razende Clement zich echter louter op de tekortkomingen zijn eigen elftal. Afwachten of zijn donderpreek woensdag ook consequenties heeft. In ieder geval rekent de coach op een reactie, niet alleen tegen Dortmund maar ook komend weekend in Oostende. Tenslotte laat Club in de competitie toch maar beter niet al te veel meer liggen, zeker omdat er in de verkorte play-offs – als het zelfs zover komt – minder tijd is om fouten uit het regulier seizoen recht te zetten. Hoewel de concurrentie voorlopig niet profiteert, loopt de schade dus liefst niet hoger op. De vraag lijkt evenwel in welke mate de ambitie in de Champions League te combineren valt met presteren in eigen land. Het recente puntenverlies lijkt immers gelinkt aan de aanvang van het kampioenenbal.
Al wil Clement daar niks van weten, logisch ook. Van bij het begin tot het einde van de groepsfase vorig jaar, toen Club toch fraaie dingen liet zien, boekte zijn team in de JPL namelijk gewoon een 28 op 33. Zij het weliswaar met een net iets minder snelle opvolging van matchen dus. Nu zit de landskampioen daarentegen aan een twee op negen, een primeur onder Clement. De laatste keer dat Blauw-Zwart er drie duels op rij niet in slaagde om te winnen, dateert van twee jaar geleden. In oktober en november 2018, twee maanden waarin de Bruggelingen slechts eenmaal wonnen en een schamele zes punten uit zeven matchen sprokkelden, overkwam het hen zelfs twee keer. Ook toen viel die slechte periode samen met het optreden in de CL. Tijdens de poulefase boekte Club in totaal 15 op 33 in de competitie.
DÉJÀ VU IN JAN BREYDEL
Het was toen de tweede campagne onder Ivan Leko, die in zijn debuutjaar meteen de titel had gepakt en uitgesproken favoriet was om die status te verlengen. Exact dezelfde situatie als die waar Clement zich vandaag in bevindt dus. Uiteindelijk brak het gemors met punten zuur op, want zelfs sterke PO’s bleken onvoldoende om diens Genk bij te benen. Ondanks de dominantie van de afgelopen jaren, met drie titels in vijf seizoenen na 11 jaar droogte, slaagde Club er zo nog geen enkele keer in om zichzelf op te volgen als kampioen – wat overigens reeds geleden is van 1977. Dit jaar moet het echter lukken, waarvoor Vincent Mannaert en Bart Verhaeghe vol inzetten op het bijeenhouden van de huidige kern. Al vertrokken na de titels in 2016 (Meunier) en 2018 (Diaby en Limbombe) ook niet álle sterkhouders.
Wel trok Club telkens redelijk wat vers bloed aan. De eerste keer ging die operatie de mist in, met Ethan Horvath als enige overlevende van zeven nieuwkomers. Twee jaar later, toen tevens Timmy Simons op pensioen ging en er kuis werd gehouden in de selectie, kwam daar eentje bij. Clinton Mata en Mats Rits zijn nog altijd steunpilaren, Siebe Schrijvers was dat even en Arnaut Danjuma bracht een pak geld op. Toch werd ook toen het doel niet bereikt. Dit keer werd die aanpak dus gefinetuned en kwam enkel Lang de rangen versterken. Enigszins een risico van het bestuur, want het risico op verzadiging – wat bij de vorige pogingen al een thema leek – wordt zo allicht nog wat groter. Momenteel lijkt die vrees ook gegrond, hoewel Club toch vooral een pluim verdient voor het behoud van de sleutelfiguren.
IN SPOOR VAN LEKO & MPH
Toch is Blauw-Zwart minder dominant dan verwacht, met zaterdag dus als dieptepunt. De veeg uit de pan van Clement werd naar verluidt goed ontvangen, maar ook daarmee treedt hij in de voetsporen van Leko. Die durfde eveneens forse taal spreken en ging zelfs de confrontaties met boegbeelden als Lior Refaelov en Ruud Vormer niet uit de weg. Tijdens de malaise zette hij die laatste zelfs twee keer op de bank, waarna de aanvoerder antwoordde met een glansprestatie in Monaco. Misschien is het wel een ideetje voor Clement, al lijkt Vormer vandaag niet het probleem en blijft zoiets steeds een riskant spelletje. Voor en na zijn afscheid gingen hier en daar namelijk toch geluiden op dat een flink deel van de kleedkamer stilaan uitgekeken was op de passionele Leko en diens fanatieke manier van werken.
De verdenkingen omtrent witwaspraktijken aan zijn adres in het kader van operatie Propere Handen speelden ongetwijfeld ook een rol, maar het had er alle schijn van dat zijn avontuur in Jan Breydel – waar de fans wél nog vol achter hem stonden – er hoe dan ook opzat. Mogelijk ligt de oorzaak voor mindere prestaties in het jaar na een titel dus niet per se aan de spelers, maar wel aan de coach die hen moeilijker kan opladen. Leko en Michel Preud’homme, minstens even intens en de leermeester van Clement, zongen het na hun succes alvast nog maar één jaar uit. Zonder prijs. In de publieke perceptie heeft de huidige trainer een veel kalmere aard, iets wat hij zelf echter reeds meermaals ontkrachtte. Zaterdag kwam dat temperament tot uiting, afwachten wat dat betekent voor de rest van het scenario. Waar iedereen uitging van een langdurig huwelijk, tenzij de onweerstaanbare lokroep uit het buitenland zou klinken, kan ook Clement na dit seizoen wel eens sneller weg zijn dan gedacht.
