Het is tegenwoordig fijn vertoeven bij Antwerp, waar de topmatchen elkaar in ijltempo opvolgen. Door de stunt tegen Tottenham van donderdag pronkt de Great Old namelijk met een fraaie zes op zes in de Europa League, een paar dagen eerder werd in de stadsderby afgerekend met Beerschot. Het stamnummer één kwam zo zelfs even aan de kop van het klassement te staan, een status die het straks mits een zege tegen Anderlecht kan heroveren. Hoogdagen dus op de Bosuil, zij het zonder de bijdrage van één iemand die niet zo lang geleden nog als sleutelfiguur werd bestempeld: Didier Lamkel Zé.
Al had de 24-jarige Kameroener wel nog een belangrijk aandeel in het eerste gloriemoment van dit seizoen, met name de bekerwinst. Vanuit een verrassende rol als nummer 10 leverde Lamkel Zé toen een prima prestatie af, en dat na een op z'n zachtst gezegd verstoorde voorbereiding. De dribbelkont stuurde zijn kat naar de eerste trainingen, zogezegd omwille van een haarpigmentatie, en legde nadien in een reeks hallucinant interviews zijn eisen op tafel. Een verbeterd contract, of anders een transfer. Wie weet zelfs naar de tegenstander van zondag, want LZ7 schoof graag zélf Anderlecht naar voren als mogelijke bestemming. Een zoveelste verbanning naar de B-kern, waar hij uiteindelijk weer opdaagde, was het logische gevolg.
HOBBELIG PARCOURS
Dat het enfant terrible niet aan zijn proefstuk toe is, lijkt ons intussen voldoende bekend. Het lijstje aan fratsen is dan ook te lang om nogmaals op te sommen. Onder de vorige trainer Laszlo Bölöni, aan wie hij blijkbaar met weemoed terugdenkt, werden die stoten telkens met de mantel der liefde bedekt. Al had dat meer te maken met de nood aan Lamkel Zé zijn ontegensprekelijke kwaliteiten op het veld, of toch wanneer hij er zin in had en de boel niet verziekte met een rode kaart of gemiste penalty, dan met de Roemeen zijn genegenheid voor de polyvalente middenvelder. Die was bij de fans wél duidelijk present, want daar groeide hij vooral begin vorig seizoen uit tot een waar cultfiguur. Zijn stommiteiten en provocaties werden dan nog onder de mat geveegd, zolang hij maar schitterde op wedstrijddagen.
Dat was toen nog grotendeels het geval, meer zelfs: op het gala van de Gouden Schoen 2019 strandde Lamkel Zé op een knappe tiende plaats. Al viel de productie wel vrij snel stil. Vanaf november scoorde hij nog slechts twee doelpunten, beide in een duel tegen Waasland-Beveren, en lukte hem geen enkele assist. Bovendien maakte het woelwater het op de winterstage opnieuw te bont, waardoor zijn krediet bij de achterban stilaan alweer opgebruikt was. Zijn nukkig gedrag en forse uitlatingen bij de aanvang van de nieuwe jaargang, iets waar iedereen na de coronastop reikhalzend naar uitkeek, bleken zo zelfs voor hen de druppel. Niet de eerste keer dat Lamkel Zé werd uitgekotst, maar nu leken de brokken te groot om lijmen. Ook voor kersvers coach Ivan Leko, die zo meteen wist welk vlees hij in de kuip had.
LEKO VS BÖLÖNI
Onder enige druk van het bestuur viste de Kroaat, die hem nochtans links had laten liggen voor het oefenkamp, Lamkel Zé vervolgens toch op voor de bekerfinale. Mét succes, waarna de supporters hem andermaal voorzichtig in de armen sloten. Helaas was dat geluk nog maar eens van korte duur. Een week later mocht LZ7 nog invallen tegen Moeskroen, nadien was hij tegen Cercle Brugge, AA Gent en Charleroi zelfs terug titularis. Op speeldag vijf verdween de voormalig publiekslieveling echter plots uit de selectie voor de verplaatsing naar STVV. Leko maakte er amper woorden aan vuil, maar toen al was duidelijk dat er opnieuw een serieus haar in de boter zat. In tegenstelling tot de heel wat laksere Bölöni, kan hij zich tenslotte niet vereenzelvigen met het gebrek aan inzet op training dat Lamkel Zé vertoont.
Tenminste, indien hij al komt opdagen. Nog één keer zag Leko zich genoodzaakt om in Bölöni-stijl een beroep te doen op het probleemgeval. Thuis tegen KV Mechelen bleven er door de blessures van onder andere Simen Jukleröd en Manuel Benson immers weinig andere opties over op de flank, waardoor Lamkel Zé toch weer van stal werd gehaald. Wellicht was het de laatste keer dat we hem in een Rood-Wit tenue aan het werk zagen. Niet omdat hij fel teleurstelde, wel omdat Antwerp vlak voor het sluiten van de mercato nog snel Jordan Lukaku en Nana Ampomah aantrok. Samen met Cristian Benavente, daags voor de match tegen Malinwa gearriveerd op de Bosuil, voorzagen zij plots een pak alternatieven voor de schijnbaar ongenaakbare creatieveling – die zo dus veel minder sterk in zijn schoenen stond.
GEEN DERDE KANS
Waar de Great Old vroeger vaak nog afhankelijk was van zijn flitsen, heeft het Lamkel Zé daar voortaan namelijk minder voor nodig. Of zelfs helemaal niet, want na de interlandbreak een tweetal weken later was de maat vol. Zonder enige verwittiging stuurde hij toen opnieuw zijn kat naar de training, wat Leko aanspoorde om ongefilterd zijn gal te spuwen in de media. Hoewel de Kroaat soms ook zalft en niet te beroerd is om zijn mening te herzien, liet hij zelfs letterlijk uitschijnen dat het definitief einde verhaal is. Leko zweer dan ook niet alleen heilig bij noeste arbeid tijdens de oefensessies, een credo zonder compromissen waarover hij streng durft optreden, maar gaf Lamkel Zé nu zelf al tweemaal een nieuwe kans onder zijn bewind. De hoop van clubicoon Patrick Goots ten spijt, zit een derde er niet meer in.
Ook in de kleedkamer geniet het woelwater nog enige steun, vooral van de Afrikaanse jongens. Daarbij tevens Dieumerci Mbokani, geen onbelangrijke stem. Al bleek eerder reeds dat zelfs Gods wil geen wet is op de Bosuil. Om de sfeer niet verder te verzieken, slijt Lamkel Zé daar nu zijn dagen wederom bij de B-kern. Vermits hij zelfs niet opgenomen werd op de Europese lijst, bleek zijn afwezigheid de voorbije weken ondanks een resem geblesseerden zo nog maar slechts een voetnoot in het succesverhaal van de Antwerpenaren. Eens nieuwkomers Ampomah en Lukaku hun draai hebben gevonden, zal het wat dat betreft alleen maar van kwaad naar erger gaan. Tenminste zolang de resultaten blijven meevallen. Van zodra het even wat minder gaat, zal zijn naam daarentegen toch weer vaker geopperd worden.
ANTWERPSE TRAGEDIE
Desalniettemin lijkt het erop dat Leko van meet af aan niet gewonnen was voor het idee om het eeuwig enigma nog te gebruiken. De keren dat hij dat wél nog deed, kunnen immers worden toegeschreven aan absolute noodzaak. Of een bewuste keuze, al dan niet mee ingegeven door zijn bazen, om hem in de etalage te zetten in de hoop dat er alsnog iemand zou toeslaan. Per slot van rekening heeft Lamkel Zé het potentieel om een pak geld op te leveren, een jackpot waar Paul Gheysens en Luciano D'Onofrio niet meer op hoeven te tellen. Dat zij zich daar ondertussen van bewust zijn, blijkt uit het late offensief op de transfermarkt waarmee ze Leko zelf hielpen om het woelwater buitenspel te zetten. Bovendien bouwde hij inmiddels ongetwijfeld voldoende krediet op om zulke knopen eigenhandig door te hakken.
Met dank aan de lastminute aanwinsten, kan Antwerp dan ook gerust zonder Lamkel Zé. Zonde, want puur op talent lijkt hij nog steeds de beste van het pak. Daarnaast is de dribbelkont nog altijd pas 24 én ligt hij onder contract tot 2023. In plaats van ettelijke miljoenen op te brengen, zal de Great Old dus helaas al lang blij zijn indien het daarvan verlost geraakt en iemand hem uit handen neemt. Mbokani en Goots geloven nog in een zoveelste kans voor LZ7. Afgaande op de signalen heeft hij het bij Leko –én zelfs D'Onofrio, die zijn focus nu op andere eventuele goudklompjes richt – evenwel onherroepelijk verkorven, zonder weg terug. In het Lotto Park, waar hij zichzelf graag had zien spelen, ontbreekt Lamkel Zé nu al voor de zevende keer in de afgelopen acht duels. Geen haan die er echter nog om kraait, het beste bewijs van een tragedie die stilaan op haar laatste benen loopt. Zónder happy ending, welteverstaan.
