Luciano D'Onofrio heeft het weer geflikt. De sportieve baas van Antwerp slaagde er op Deadline Day in om maar liefst vier aanwinsten naar de Bosuil te lokken, waarmee hij zijn huzarenstukje van vorige zomer nog eens netjes overdoet. Bij de immer ambitieuze Great Old hopen ze na dat slotoffensief nu helemaal gewapend te zijn voor een gooi naar de landstitel. Maar is dat wel zo?
Op 2 september 2019 heetten de nieuwkomers Zinho Gano, Wesley Hoedt, Manuel Benson en Steven Defour, dit keer werden op de valreep Guy Mbenza, Jérémy Gelin, Nana Ampomah en Jordan Lukaku nog snel in huis gehaald. Die eerste twee mogen zich in zekere zin de opvolgers van hun tegenhangers in het bovenste rijtje noemen, Ampomah moet de concurrentie aangaan met Benson terwijl Lukaku net zoals Defour voor een verrassende stunt met een (ex-)Rode Duivel zorgt. De parallellen op de laatste dag van de mercato zijn dus talrijk aanwezig, maar hoe zit het nu eigenlijk met de totale balans na een uiteindelijk toch weer drukke zomer?
MEER IN DAN OUT
Antwerp hakte al vroeg knopen door met de beslissing om afscheid te nemen van onder andere Gano, Hoedt, Defour, Sinan Bolat, Dino Arslanagic, Amara Baby en Kevin Mirallas, allen einde (huur)contract. De ene had in het voorbije seizoen een al wat crucialere rol dan de andere, maar met tevens nog enkele andere vertrekkers viel er alles bij elkaar dus een pak uitgaand verkeer te noteren. In een eerste golf arriveerden daarom reeds doelmannen Jean Butez en – met enige vertraging – Alireza Beiranvand, het middenveld werd dan weer aangevuld met Birger Verstraete en Frank Boya. Vervolgens kwam daar ook nog Pieter Gerkens bij, terwijl Nill De Pauw voor een extra alternatief op de flanken moest zorgen.
Jae-Ik Lee werd wat later de gezochte linkspoot achterin, gevolgd door een drukke slotweek waarin Cristian Benavente het viertal op Deadline Day voorafging. In totaal maar liefst 12 nieuwe gezichten dus, meer dan het aantal significante namen die hun koffers pakten. Op heel wat posities is Antwerp nu dan ook een pak breder bezet, zeker omdat het eveneens nog rekent op een paar eerdere transfers om door te breken. Martin Hongla bijvoorbeeld, die al heel wat minuten sprokkelde centraal in de as – waar de plekjes misschien wel het duurst zijn. Achterin blijft het voorlopig zo ook nog zoeken naar de juiste mix tussen Dylan Batubinsika, Junior Pius en/of Abdoulaye Seck aan de zijde van Ritchie De Laet.
GOK VAN AA GENT
Met de komst van Lee en Gelin heeft Ivan Leko daar nu wel zes volwaardige opties voor drie plaatsen ter beschikking, al is het nog maar de vraag of zij beter zijn dan Hoedt en Arslanagic. Net zoals Mbenza wellicht meer potentieel heeft, maar momenteel op papier toch onderdoet voor Gano als back-up voor Dieumerci Mbokani. Butez in ruil voor Bolat lijkt een break-even, terwijl Boya en Verstraete vooralsnog weinig toegevoegde waarde aan het middenveld boden. De Pauw is als polyvalente Belg dan weer een handige pion die altijd wel van pas kan komen. Dat zulke versterkingen in de breedte echter niet automatisch bijdragen aan de titelambities, hoeft Antwerp maar aan AA Gent te vragen.
Bij de Buffalo's hoopten ze, ondanks de recordverkoop van Jonathan David, de kloof met Club Brugge te dichten door een karrenvracht aan vers bloed aan te trekken. Teveel middelmaat, zo bleek evenwel tot dusver. Jess Thorup, Laszlo Bölöni en nu Wim De Decker kregen op die manier dan wel overal meer opties voorhanden, van een betere basiself is bezwaarlijk sprake. Integendeel zelfs. David proberen vervangen met kwantiteit boven kwaliteit, bleek dan ook een verkeerde gok. Uiteraard is het vroeg om conclusies te trekken, maar na de moeizame start doet een deel van de Antwerpse nieuwkomers ons nu al wat aan die in de Ghelamco Arena – waaronder trouwens tevens Arslanagic en Bolat – denken.
ANTWERP TEN AANVAL
De vergelijking tussen pakweg Boya en Jordan Botaka, die hun vorm van bij Moeskroen en STVV allebei nog zoeken, is alleszins snel gemaakt. In de zoektocht naar voetbalbelgen met ervaring in 1A zocht Gent haar heil ook nog in andere vertrouwde jongens als Arslanagic en Alexandre De Bruyn, Antwerp koos dan weer voor De Pauw en Gerkens. Zoals gezegd nuttige krachten waarmee je niet voor verrassingen komt te staan, maar geen spelers die de ploeg naar een hoger niveau tillen. Iets waar ook Verstraete, zelf een ex-Buffalo, niet in slaagt op de Bosuil. Hoewel voor elk van die transfers wel iets te zeggen valt, helpen ze net als een Mbenza dus niet echt om de afstand met Club Brugge te verkleinen.
Wie daar wél voor moesten zorgen in Gent waren topaankopen Nurio, Tim Kleindienst en Niklas Dorsch, maar zij konden hun totale kostplaatje van 13 miljoen voorlopig niet verantwoorden. Na het late offensief luisteren hun Antwerpse equivalenten naar de namen Lukaku, Benavente en Ampomah – met Gelin net als de Gentse deadline-aanwinst Andreas Hanche-Olsen als defensieve joker. Daarom niet stuk voor stuk qua positie, wel wat verwachtingen betreft. In welke mate zij die succesvoller weten in te lossen, valt echter nog af te wachten. Vermits het stamnummer één vol de kaart van oude bekenden trok, allemaal op huur met een aankoopoptie, kunnen we alvast trachten een inschatting te maken.
LUXE MET LUKAKU
Te beginnen met Lukaku, als achtvoudig international op papier een flinke versterking. Al waren Defour en Mirallas dat natuurlijk ook. De vraag is dus of de nog altijd pas 26-jarige linkspoot meer wordt dan louter een marketingstunt en zijn niveau van een vijftal jaar geleden bij KV Oostende, waar hij het tot Rode Duivel schopte en een verhuis naar Lazio versierde, terug kan vinden. In Italië kende Lukaku mede door een hele resem blessures, met de laatste jaren vooral zijn knie die hem blokkeerde, de nodige ups en downs. Na de coronabreak kwam hij er wel nog wat aan de bak, maar zijn fysieke toestand baart dus toch zorgen. Bovendien maakt op links met Simen Jukleröd al een steunpilaar de dienst uit.
Hoewel zijn intrinsieke kwaliteiten buiten kijf staan, en het systeem van Leko met enkele bezetting op de flanken in theorie op zijn lijf geschreven is, willen we dus wel nog eens zien of Lukaku werkelijk een meerwaarde vormt. Tenzij hij ons nog verrast op een andere positie. Behalve de concurrentie van Jukleröd lijkt voor de fullback tenslotte ook het lef van zijn coach, die daar gerust nóg offensievere types als Lamkel Zé, Benson of Koji Miyoshi durft neerzetten, een mogelijke hinderpaal. Zij krijgen nu tevens het gezelschap van Ampomah, geflopt in Duitsland maar bij Waasland-Beveren wel goed voor 19 goals en 11 assists in 88 duels. Absoluut een aanwinst dus, maar of hij ook een aanzienlijke opwaardering blijkt?
AMPOMAH & BENAVENTE
Ampomah legt dan wel de nodige adelbrieven voor, een toptransfer van het kaliber Junior Edmilson kunnen we hem niet noemen. Met ook nog eens de jonge Bruny Nsimba die op de deur klopt, kan hij het dus zomaar afleggen tegen het al aanwezige geweld. Zeker nu Aurélio Buta bijna fit is, waardoor de beide fullbacks in principe bezet zullen zijn. Leko krijgt zo plots dan ook heel wat keuze voorin, waar Ampomah wel het meest doet denken aan Abdoulay Diaby – met wie hij in Brugge succes boekte én deze zomer eveneens op de lijst stond. Wellicht is hij dus van plan om de 24-jarige Ghanees vooral in steun van Mbokani te gebruiken, al maakt daar vanzelfsprekend wel nog altijd ene Lior Refaelov de dienst uit.
Die werd destijds bij Club door Leko evenwel richting de exit geduwd. Misschien ziet Rafa de bui dus al hangen, want ook Benavente is een nieuwe en te duchten concurrent. De 26-jarige Peruviaan tekende in zijn laatste anderhalf seizoen bij Charleroi, dat zes miljoen voor hem ving, 17 treffers en zeven assists in 49 matchen aan. Hoewel hij de voorbije jaargang weinig aan de bak kwam bij Nantes, lijkt de frivole linkspoot ons dan ook de beste versterking van het pak. Toch is Benavente evenmin verzekerd van een basisplek, zelfs niet een rijtje lager. Door de komst van Ampomah, zullen hij en Refaelov het immers in de eerste plaats moeten uitvechten om de positie van nummer 10 op het middenveld.
LEGER VAN LEKO TE LICHT?
Daar zal voortaan dus nog maar plaats zijn van twee brekers uit het groepje Verstraete, Boya, Hongla, Gerkens, Faris Haroun en Alexis De Sart. In die zin zette Antwerp in de late uurtjes nog een belangrijke stap richting het verzorgd voetbal dat Leko voor ogen heeft. De kern past nu beter bij zijn hand, waarmee we de keuze om de Kroaat als opvolger van Bölöni aan te duiden eigenlijk als de voornaamste zet van de voorbije maanden mogen beschouwen. Zijn voetbalvisie, die overeenkomt met de forse doelstellingen van het bestuur, en uitgesproken voorkeur voor een 3-5-2 systeem hadden per slot van rekening een enorme impact op de gewenste profielen doorheen het verloop van de mercato.
Wat de zoektocht naar meer creativiteit en tactische flexibiliteit betreft, is de missie alvast met verve geslaagd. Net zoals Antwerp veel beter gewapend is om op drie fronten te strijden én Europees geen mal figuur te slaan, waarvoor een bredere kern een noodzaak was – al blijft het wel de vraag wat er nu met Lamkel Zé moet gebeuren. Na de bekerwinst heerste echter alom de overtuiging dat het gat met Club Brugge wel eens sneller gedicht kon worden dan oorspronkelijk gedacht. Of de Great Old met de verrichtingen van deze zomer dáár ook in geslaagd is, lijkt nog een ander paar mouwen. Op de Bosuil loeren ze vooral richting Jan Breydel. Misschien blijft één oog evenwel toch maar best op AA Gent gericht.
