Oef. Zelf waren we er helaas niet bij, maar het quasi lege Lotto Park slaakte ongetwijfeld een zucht van opluchting toen scheidsrechter Lawrence Visser zondag omstreeks 20 uur een einde maakte aan de partij tegen STVV. Even daarvoor dreigde zich namelijk hetzelfde scenario als een week geleden op bezoek bij KV Mechelen voor te doen, al gaf Anderlecht haar bonus na de Truiense aansluitingstreffer dit keer niet meer uit handen. Niks dan blije gezichten aan Paars-Witte zijde, zou je dan denken. Een vlieger die ondanks een paar pluspunten echter niet helemaal opgaat.
Ontevreden was hij uiteraard niet, Frank Vercauteren, want naast de drie punten had zijn team tevens enkele hoopgevende dingen laten zien. Toch gaf de T1, die blijkbaar wat twijfels heeft bij zijn toekomst als onderdeel van de tandem met speler-inspirator Vincent Kompany, op zijn persbabbel achteraf meteen blijk van de nodige realiteitszin én zelfkritiek door niet te hoog van de toren te blazen. Per slot van rekening had hij ook wel in de gaten hoe de prestatie van de recordkampioen nog lang niet in de buurt kwam van het beoogde niveau waar het duo naar streeft. De lat mag hoger en een aantal zaken moeten beter, klonk het, werkpunten die we hieronder nog zullen benoemen. Al focussen we ons graag eerst op een vijftal opstekers die Vercauteren alsnog tot enig optimisme kunnen stemmen.
PLUSPUNTEN
Vanzelfsprekend te beginnen met het gretige en veelbelovende debuut van Bogdan Mykhaylichenko, kortweg Mykha voor de vrienden. Die heeft de linksachter alvast gemaakt tijdens zijn eerste optreden voor zijn nieuwe werkgever, want na een knappe solo – waarin hem wel weinig in de weg werd gelegd – opende hij kort voor rust de score. In de minuten daarvoor kwam de Oekraïner al steeds meer voorzichtig opzetten, nadat hij aanvankelijk vrij weinig overlaps maakte. Een tactische instructie? Hoe dan ook lijkt Mykha, wiens voorzetten er wel nog niet echt uitkwamen, definitief komaf te maken met het concept van de inverted wingbacks. En zich op te dringen als een vaste titularis, die met zijn duelkracht en secuur verdedigen net zoals Michael Murillo aan de overkant ook defensief een meerwaarde vormt. Op de backs zit het dus wel snor voor Anderlecht, tenminste als ze niet aan de leiband worden gelegd.
Verder sprong natuurlijk de terugkeer van Adrien Trebel in het oog, hoewel Kompany dat naar verluidt niet zag zitten. Voor rust leek de middenvelder, die zijn gebrek aan ritme niet kon verstoppen en vaak de bal verloor, het vertrouwen dan ook te beschamen. Geholpen door het overtal na de rode kaart van Ibrahima Sankhon groeide hij nadien echter in de match, met zelfs enkele vlotte combinaties en pittige infiltraties. Het nuttigst maakte de Fransman zich evenwel met zijn strijd, inzet en pressing, en dat prompt voor de volle 90 minuten. Bovendien zorgde hij ook op stilstaande fases voor extra dreiging, terwijl zijn bijdrage aan het defensief evenwicht nog niet echt op de proef werd gesteld. Zo lang Trebel er is, doet Vercauteren er desalniettemin goed aan om hem te gebruiken. Al wordt zijn monsterloon liefst wel nog altijd gedumpt, en is hij niet de redder die nu weer van hem wordt gemaakt.
Geen topprestatie dus, wel een geslaagd wederoptreden. Gekruid met een gemeten assist voor Landry Dimata, voor wie zowat hetzelfde geldt. De spits speelde slordig, statisch en hield amper een bal bij, maar knikte de vrije trap van zijn maatje wel knap tegen de netten. Een deugddoend doelpunt na flink wat blessureleed, ei zo na gevolgd door een tweede die de lat op zijn weg vond. Dimata toonde zo dat hij nog steeds een klinische killer is, een hoopvol signaal voor Anderlecht dat haar investering van vijf miljoen alsnog wil zien renderen. Sporting heeft dan ook gelijk om de gok wagen en vol in te zetten op de nog altijd pas 22-jarige goalgetter, al blijft de spoeling met louter Antoine Colassin als doublure gezien zijn verleden riskant dun. Een derde optie, die dus echter niet al te duur hoeft te zijn, is daarom meer dan welkom. De genoemde Tolu Arokodare en Lukas Nmecha zouden alvast perfect in dat plaatje passen.
De laatste individuele opsteker viel dan weer bij Percy Tau te rapen, hoewel hij in het algemeen minder indruk maakte dan collega-debutant Mykhaylichenko. Wel etaleerde de Zuid-Afrikaan zijn klasse met een knappe stift, die deed denken aan de manier waarop hij eerder in het oefenduel tegen Lommel scoorde én vorig jaar ook bij Club Brugge – eveneens tegen STVV – zijn rekening opende. Ondanks zijn magere vertoning legde de huurling van Brighton de wedstrijd zo niet alleen in een beslissende plooi, maar deed hij meteen ook wat van hem wordt verwacht in het Lotto Park. Zorgen voor extra creativiteit en genie, gekoppeld aan de efficiëntie waar het pakweg Jérémy Doku nog aan mankeert. Afwachten of hij de lijn nu beter kan doortrekken dan vorig jaar in Jan Breydel. De fans in zijn thuisland werden alleszins gek op de sociale mediakanalen van Paars-Wit, een invasie die voor velen wellicht nu al een bron van irritatie vormt.
Tot slot zijn er natuurlijk nog de rauwe cijfers, of anders gezegd het resultaat. Anderlecht zit dankzij de zege tegen STVV na twee speeldagen aan vier punten, een oogst waar het in de vorige campagne maar liefst zes matchen voor nodig had. Met daarbij reeds een lastige verplaatsing naar KV Mechelen achter de rug lang geen kwade start, zeker niet wanneer we het gunstige programma voor de komende weken er even bij nemen. De recordkampioen neemt het dan immers achtereenvolgens op tegen bescheiden tegenstanders als Moeskroen, KV Oostende, Cercle Brugge, Waasland-Beveren en Eupen alvorens op speeldag acht naar Club Brugge te trekken. Een uitgelezen kans dus om met een sterke reeks aan het seizoen te beginnen, al gingen in de vorige jaargang nog heel wat punten verloren tegen zulke op papier haalbare kaarten. De zege tegen STVV stemt in die zin wel tot hoop op beterschap.
MINPUNTEN
Tegenover al dat goede nieuws stonden dus evenwel ook enkele dompers, de ene al wat erger dan de andere. Om licht te beginnen gaan we van start met Michel Vlap, zowel wat diens prestatie op de mat als zijn reactie na zijn vervanging betreft. Een ongepaste woede-uitbarsting op een moment dat zijn team net in de goede flow zat, zeker omdat hij gewoon terecht naar de kant werd gehaald. Bovenop zijn mindere partij tastte de Nederlander iets daarvoor tenslotte ook nog eens naar de lies. Achteraf sloeg hij wel op een volwassen wijze mea culpa, waarvoor de topaankoop van vorige zomer wat krediet verdient. Net zoals voor de ijver en arbeid die we hem telkens weer aan de dag zien leggen trouwens. Dat hij over het scorend vermogen beschikt om belangrijk te kunnen zijn, hoeft Vlap bovendien ook niet meer te bewijzen. Nu nog groeien in zijn rol als spelmaker, want daar is toch enig werk aan.
Beangstigender was echter het andermaal matige spelniveau. Trebel slaagde niet in zijn opdracht om meer vaart te krijgen in het spel van Anderlecht, dat andermaal stroef en traag verliep. Beweging was al bijna even zeldzaam als diepgang, met als gevolg dat er tot de rush van Mykhaylichenko opnieuw nauwelijks kansen werden gecreëerd. Gelukkig werd nu aan de andere kant ook weinig weggegeven, waarmee de verdediging zelfs zonder Kompany mede dankzij de inbreng van Mykha en Trebel een stap richting wat meer stabiliteit lijkt te zetten. We hadden het gerust kunnen vermelden bij de pluspunten, ware het niet dat de Kanaries zich met hun eigen flauwe voorkomen van tevoren als een vogel voor de kat presenteerden. Dat ze tot de openingstreffer desalniettemin min of meer gelijke tred hielden met de Brusselaars, is geen goed nieuws voor wanneer er daar sterkere opponenten over de vloer komen.
De tweede helft vatte Paars-Wit aan met iets meer tempo, wat na een tiental minuten onrechtstreeks beloond werd met een mannetje meer én een doelpunt extra als bonus. Tijd om vertrouwen te tanken, dachten wij al, maar vervolgens kregen we een allesbehalve overtuigende prestatie tegen 10 man op ons bord. Waarbij, de simpele dominantie ten spijt, werd nagelaten om de klus te klaren. Iets wat ook Vercauteren, die zijn troepen een gebrek aan pressing, agressiviteit en intensiteit verweet, ondanks de goede afloop niet kon smaken. Dimata werd nog één keer in stelling gebracht, maar bijvoorbeeld Doku – die wel een felle overtreding moest ondergaan – wervelde zich op links nooit meer langs zijn bewaker. Aan de overkant viel jonkie Anouar Ait El Hadj dan weer niet door de mand, maar behalve een gevaarlijke voorzet in de openingsfase liet hij evenmin zien waarom hij de voorkeur op Francis Amuzu verdient.
Bijna brak het Anderlecht zelfs nog zuur op, want ondanks de gemakkelijke avond voor Elias Cobbaut en Derrick Luckassen achterin werd in het slot toch nog een doelpunt weggegeven. Op die manier was het net zoals in Mechelen plots dus toch nog bibberen geblazen, of toch tot Tau de wedstrijd alsnog dood wist te maken. Hendrik Van Crombrugge zal alvast niet tevreden zijn, want de aanvoerder tussen de palen loopt zo alweer zijn eerste clean sheet mis. Vercauteren gaf daarentegen aan niet al te zwaar te tillen aan die kleine opdoffer, zij het louter omdat het gebrek aan concentratie deze keer zonder grote gevolgen bleef. Het neemt niet weg dat puntenverlies nog steeds constant om de hoek lijkt te liggen, zelfs wanneer alles ogenschijnlijk onder controle is. Hopelijk kan de naar verluidt nakende terugkeer van Kompany als leider in het hart van de defensie wat dat betreft soelaas brengen.
Edo Kayembe viel alleszins weer zwak in als linksback, niet de eerste keer. Toch kreeg hij de voorkeur op Killian Sardella, die net als Amuzu zelfs in de tribune belandde. Ook Yari Verschaeren en Marco Kana kregen geen minuten, net zomin als Sambi Lokonga – die verrassend het kind van de rekening was om Trebel in de ploeg te droppen. De keuze viel daarvoor dus niet op de wederom teleurstellende Peter Zulj, al kon Lokonga zijn wake-upcall zelf best gebruiken. Amuzu werd wel ingeruild voor El Hadj en Colassin mocht eveneens nog zijn opwachting maken, maar het blijft opmerkelijk hoe de jonge garde zo plaats moest ruimen. En dan was topaanwinst Mustapha Bunda er nog niet bij. Het einde van het In Youth We Trust-credo afroepen is allicht nog iets te voorbarig, maar de visie lijkt toch op z'n minst wat bijgesteld. Al is een afname van het aantal gratuite kansen voor de jeugd al bij al misschien net wel een goede zaak.
