De fans van Anderlecht kijken na zijn recente uitspraken weer wat harder uit naar zijn terugkeer, maar voorlopig maakt Romelu Lukaku nog het mooie weer aan de Europese top. Daar ruilde onze nationale topschutter vorige zomer Manchester United in voor Inter, een overstap die hij uitstekend verteerde. De bonkige spits was na een mindere periode in Engeland meteen weer zijn dominante zelf in de Serie A, met een paar straffe statistieken tot gevolg.
Na twee jaar en 42 doelpunten in 96 wedstrijden was Lukaku zijn liedje op Old Trafford uitgezongen. De Rode Duivel trok dan ook gretig naar het al even mythische San Siro, waar hij in tegenstelling tot in het Theatre of Dreams van meet af aan in de armen werd gesloten. Nochtans is aan de speelstijl van de goalgetter bij de Nerazzurri maar weinig gewijzigd, want Lukaku blijft tenslotte Lukaku. Het verschil zit hem vooral op mentaal vlak, met dank aan coach Antonio Conte.
WEINIG MINUTEN, VEEL GOALS
“Ole Gunnar Solskjaer wilde dat ik bleef, maar ik vertelde hem dat het over was. Ik had de energie niet meer”, verklaarde Lukaku zelf vorige week in een interview met Ian Wright. Vergeleken met Conte had zijn vorige trainer dan ook heel wat minder bewondering voor zijn kwaliteiten. De Noorse manager van Manchester United was nooit echt gewonnen voor onze landgenoot en bracht hem vorig seizoen in de Premier League bijvoorbeeld amper 22 keer aan de aftrap.
Toch wist Lukaku nog 12 doelpunten te scoren, waarmee hij alleen maatje Paul Pogba – die 12 keer vaker startte én zeven treffers vanaf de stip voor zijn rekening nam – moest laten voorgaan in de stand der clubtopschutters. Én zijn carrièretotaal over Het Kanaal aandikte tot 113 stuks, goed voor een plek in de top 20 aller tijden. Straf voor een 26-jarige spits die er ‘maar’ acht jaar vertoefde en slechts 252 wedstrijden voor vier verschillende ploegen achter de rug heeft.
TOP IN ENGELAND (& UNITED)
Vreemd dus ook dat Lukaku er altijd heel wat kritiek kreeg te slikken. Zo werd hem, naast de obligatoire mopjes over zijn controles, bijvoorbeeld vaak verweten kwistig om te springen met kansen. Een van de redenen ook waarom hij onder Solksjaer, zelf in zijn tijd een rasechte goaltjesdief, geen onbetwiste titularis meer was. Toch blijken die bemerkingen ongegrond, want in zijn laatste seizoen in Engeland werkte de Rode Duivel maar liefst 21,4 procent van zijn kansen af.
Met die cijfers moest hij zelfs amper vijf aanvallers laten voorgaan: Lucas Moura (Tottenham, 22,2%), Callum Wilson (Bournemouth 22,9%), Jamie Vardy (Leicester, 24%), Pierre-Emerick Aubameyang (Arsenal, 25%) en Glenn Murray (Brighton, 25%). De statistieken liegen er dus niet om. Lukaku was bij Manchester United dan wel vaak het kind van de rekening, alles bij elkaar presteerde de 84-voudig international er simpelweg nog altijd als een absolute topspits.
DE REDDING VAN CONTE
Desalniettemin zat hij op Old Trafford niet langer goed in zijn vel. Solskjaer gaf hem geen vertrouwen, fans en analisten lustten hem niet en op de vriendschap met Pogba zat ook al sleet. Terwijl droomde in Milaan een Italiaanse succescoach openlijk van zijn komst, een charmeoffensief dat Lukaku wel kon appreciëren. Dat hij in de Serie A andere facetten van zijn spel kon verbeteren, speelde volgens hemzelf eveneens een rol. Toch gaf vooral de aanwezigheid van Conte de doorslag.
Die deed zijn zelfvertrouwen alvast naar ongekende hoogtes schieten, wat zich vooral vertaalt in goals. Voor de rest bleven de basiskwaliteiten van Lukaku immers nagenoeg ongewijzigd, of toch als we de cijfers mogen geloven. Aantal passes, accuraatheid ervan, dribbels, gewonnen duels, balverlies tot zelfs zijn betrokkenheid in het spel: allemaal statistieken die nu bij Inter in het verlengde liggen van zijn laatste seizoen in Manchester. Met één belangrijke uitzondering.
EFFICIËNTIE & CONTRADICTIES
Efficiëntie. Het is allicht de voornaamste kwaliteit die een spits in zijn bezit kan hebben. In de Premier League behoorde Lukaku zoals gezegd reeds tot de betere afwerkers, maar in de Serie A krikte hij zijn omzetratio van 21,4% zelfs nog omhoog met bijna drie volledige procentpunten. Opvallend genoeg dwong hij in Italië, nochtans beroemd om haar doorgaans defensief georiënteerde Calcio, bovendien ook veel meer kansen af dan een jaar geleden over Het Kanaal.
In amper 26 duels trapte onze landgenoot al 70 keer richting doel, 14 keer meer dan in zijn volledige afscheidstournee door Engeland. Nog een vreemde vaststelling is dat Lukaku, ondanks zijn verbeterde efficiëntie, zes procent meer van zijn pogingen buiten het kader zag belanden. Minder schoten tussen de palen dus, maar wel meer treffers. Een merkwaardige contradictie. Hoe het ook zij: dat het mentaal snor zat en het zelfvertrouwen er weer vanaf droop, mag duidelijk zijn.
BETER DAN CR7
In de actuele – en wie weet straks definitieve – topschutterstand van de Serie A staat Lukaku met 17 goals op een knappe derde plaats, na Cristiano Ronaldo (21) en Ciro Immobile (27). Die laatste zette op de koop toe 27,2 procent van zijn kansen om in een doelpunt, waarmee het Lazio-speerpunt de Rode Duivel eveneens aftroeft. Net als Francesco Caputo (Sassuolo, 27%), Andreas Cornelius (Parma, 28,5%), Goran Pandev (Genoa, 31,8%) en Felipe Caicedo (Lazio, 33,3%) trouwens.
Met zijn efficiëntie van 24,3 procent doet Lukaku dan weer wel heel wat beter dan een pak ronkende namen in Italië, waaronder de enige echte Cristiano Ronaldo (Juventus, 16,4%). Behalve CR7 moeten ook andere klinkende namen als Arkadiusz Milik (Napoli, 18,36%), Edin Dzeko (AS Roma, 14,6%) en ploegmaat Lautaro Martinez (13,9%) hun meerdere erkennen in onze nationale topschutter. Of wat vertrouwen wel niet allemaal met een mens, en zeker een spits, kan doen. Zonde dat het EK verplaatst moest worden naar volgend jaar. Deze Lukaku, zowel mentaal als fysiek op de top van zijn kunnen, hadden wij daar namelijk maar wat graag aan het werk gezien.
