Arne Decraene
Nog elf dagen, en dan zit de editie 2019/20 van de Jupiler Pro League er allicht onherroepelijk op. Niet omdat dan de laatste speeldag wordt afgewerkt, wel omdat het akkoord tot stopzetting op die dag officieel zal worden gemaakt. Tenminste, indien de UEFA geen stokken in de wielen steekt. In de tussentijd doen de betrokkenen met hand en tand hun best om hun beslissing te rechtvaardigen. Al kunnen we toch enkele gaten in hun theorie prikken.
Sinds het nieuws twee dagen geleden bekend geraakte, lieten we al voldoende ons licht schijnen over de potentiële gevolgen van de definitieve stop. Zowel op nationaal áls internationaal vlak. Hoewel ook wij vanzelfsprekend vinden dat het voetbal in de huidige coronacrisis op de achtergrond staat, haalden we daarin reeds uitgebreid onze argumenten aan waarom dat besluit mogelijk iets te voorbarig is. Hier focussen we ons daarom liever op de communicatie rond de maatregel, alsook de ware toedracht erachter: volop besparen op de spelerslonen, als het moet eventueel zelfs ten koste van de staatskas.
BAAT HET NIET, …
Uiteraard wordt dat niet met zoveel woorden gezegd. De term die nu het vaakst naar voren wordt geschoven, is immers de volksgezondheid. En dan vooral het beschermen ervan, waarvoor 'vanuit maatschappelijk standpunt de enige logische en zelfs noodzakelijke beslissing' werd genomen. Of zo luidt het toch althans. Wij stellen ons echter de vraag hoe dat concreet in zijn werk gaat. Wie is vandaag beter af omdat de Pro League nu al een kruis maakt over het seizoen? Zijn er daardoor ineens minder besmettingen? Meer genezingen? Of is er nu plots een betere ondersteuning voor het zorgpersoneel?
Andersom werd, of toch voor zover wij weten, tot dusver niemand geschaad bij het in leven houden van de hoop. Natuurlijk staat het algemeen belang voorop, is voetbal nu niet de voornaamste prioriteit en kunnen we ons op dit moment moeilijk voorstellen dat de bal straks weer aan het rollen gaat. Wat er verkeerd is met af te wachten of de huidige situatie nog tijdig een gunstige evolutie kan doormaken, blijft voor ons evenwel een vraagteken. Per slot van rekening zijn we nog altijd maar begin april en liet na de UEFA nu ook de FIFA de deur reeds open voor een verderzetting tot in juni, juli of zelfs nog later.
ETHISCHE ILLUSIE
Al dan niet met publiek in het stadion, afhankelijk van de lokale toestand. In dat laatste geval kunnen we ons afvragen of de play-offs nog zin zouden hebben, maar het afwerken van de laatste speeldag – en promotiefinale, waarover net zoals over de bekerfinale een werkgroep ook nu nog uitsluitsel moet brengen – zou alvast de hetze omtrent degradatie en promotie uit de weg helpen. Net zoals het risico op juridische procedures door clubs die straks als benadeelden overblijven. Ook het competitieformat, waarover vandaag weer volop gepalaverd wordt, zou op die manier nog buiten schot kunnen blijven.
Waarom dan die overhaaste beslissing? De indruk wordt gewekt dat ethische overwegingen centraal staan en de clubs vooral hun sociale verantwoordelijkheid willen opnemen. Ook willen ze graag nu al duidelijkheid, iets waar andere sectoren echter evenzeer naar snakken en op dit moment niet meer dan een ijdele illusie is. De ware toedracht is dan ook veel eenvoudiger: zo snel mogelijk beginnen met besparen op de spelerslonen om zo de financiële klap in te perken. Logisch ook, want heel wat ploegen – tevens in het buitenland – dreigen kopje onder te gaan en geven daaraan het meeste kosten uit.
WRAAKROEPEND WANBELEID
De vraag is evenwel wie nu op moet draaien voor dat wanbeleid. Zoals we al vreesden volgde Cercle Brugge alvast het voorbeeld van Waasland-Beveren door haar spelers technisch werkloos te maken. Een stap die, nu de actie een paar maanden stilligt, veel gemakkelijker om nemen wordt. Toch blijft ze wraakroepend, want op die manier belasten de heren voetballers het systeem van sociale zekerheid waar ze, in verhouding tot hun salaris, zelf nauwelijks een bijdrage aan leveren. Een fiscaal voordeel dat een flink deel van de politiek sowieso al aan wil pakken en zo nu nog meer in het vizier komt te liggen.
Zelfs Anderlecht lijkt, ondanks de gemaakte afspraken, de deur alweer op een kier te zetten om in de toekomst over te gaan tot technische werkloosheid. Voorlopig dringen de Brusselaars bij hun spelers echter aan om de voorgestelde loonvermindering te aanvaarden, een regeling die nu eveneens met minder moeite doorgedrukt kan worden. Per slot van rekening is het gezien de omstandigheden voor alle partijen de beste oplossing, al proberen vooral ploegen die de afgelopen jaren wanbeleid voerden nu de dans te ontspringen. Teams als Club Brugge of Genk komen er allicht zonder kleerscheuren vanaf.
PESSIMISTISCH PERSPECTIEF
Mits de veiligheid gegarandeerd kan worden, zien de bobo’s van FIFA en UEFA – het moet gezegd, ook gedreven door de macht van het geld – het zitten om zo lang als nodig door te voetballen. Op eigen houtje besloten onze clubs dat scenario evenwel nu al te schrappen. Mogelijk volgen nog competities in ons kielzog, en worden uiteindelijk zelfs ook de plannen in de Premier League en consorten om het seizoen af te maken opgeborgen. Voorspellen wanneer het normale leven weer zijn gang zal gaan, kan vandaag tenslotte niemand. Noch met een optimistische visie, noch vanuit pessimistisch perspectief.
Toch opteerde de Pro League voor dat laatste, al lijkt het zogenaamde sociaal engagement toch vooral een handig middel om zich achter te verschuilen. Waarschijnlijker is dat de clubs beseften dat voetbal mét fans in het stadion een heikele kwestie wordt, zeker omdat het door de UEFA niet als prioriteit wordt gezien. Aangezien die wél eisen dat de actie bij groen licht zo snel mogelijk hervat, konden teams dan ook sowieso fluiten naar verdere inkomsten uit ticketverkoop – om dan nog maar te zwijgen van de compensaties voor abonnees die zullen volgen. Onvermijdelijke verliezen, zelfs bij een herstart dus.
KLEUR BEKENNEN
Vermits het tv-geld toch al binnen is, had het vanuit een economisch standpunt daarom geen zin om de boel draaiende te houden. Liever boeken dicht en besparen dan hopen op een mirakel dus, een begrijpelijke beslissing waarmee het sportieve wel even tot bijzaak werd gedegradeerd. Zij het niet ten dienste van het maatschappelijk belang, zoals voor de publieke goedkeuring nu alom wordt beweerd, maar wél vooral om het eigen hachje te redden. Op zich uiteraard geen probleem, hoewel het dus aangeeft welke ploegen boven hun stand leven en zonde is dat de spelers daar nu zelf voor moeten opdraaien. Alleen hadden we het graag dan ook zo gecommuniceerd gezien, in plaats van zich te verstoppen achter de volksgezondheid en wordt er liefst toch geen beroep doen op de belastingbetaler. Afwachten wie in de komende dagen en weken kleur zal bekennen dus.
LEES OOK: TRANSFERUURTJE: ‘Club Brugge vreest, Anderlecht wil toptalent'
