"Lukaku, stel je niet zo aan"

Zou hij erover nagedacht hebben? Over die magistrale krul in de rechterbovenhoek? Het valt te betwijfelen. West Bromwich Albion – Everton was nog geen twee minuten bezig. Sommige spelers waren hun haar nog aan het goed leggen, toen de bal net buiten de rechthoek in de reusachtige poten van Romelu Lukaku viel. Flater van de WBA-defensie. Lukaku twijfelde niet. Eén tikje en dan die onhoudbare hein in de winkelhaak. Over wat daarna kwam, heeft hij vooraf vast en zeker (te veel) nagedacht. Lukaku hief de handen verontschuldigend richting hemel en maakte een soort wees-gegroet-gebaar. Zo wilde Big Rom vergiffenis vragen aan het publiek van West Brom, een ploeg waar hij een jaar op uitleenbasis speelde. Het was een aanstellerig, bijna hypocriet gebaar. Lukaku is een uitbundige jongen die zelfs bij het scoren van een pot op de Playstation al volledig uit z’n dak gaat. Lukaku leeft van goals. Hij kickt erop om zijn naam in de tabloids te zien blinken met een rist superlatieven erachter. En hij legt zichzelf altijd massa’s druk op. Zaterdag maakte hij zijn eerste goal van het seizoen. Eindelijk. Wat een bevrijding. Zijn hart moet uit zijn borstkas gesprongen hebben van blijdschap. Maar geen vreugdedans dus. Nee, een ingetogen moment van treurnis: “Oei, wat heb ik nu gedaan?” Zonde. Ook Match of the Day-analist Alan Shearer begreep er geen snars van. “Ik weet niet wat dit allemaal te betekenen heeft”, snoof hij. “Het zal wel dat hij de club respecteert waar hij een jaar heeft gespeeld. Maar: loop weg en vier die goal.” Voor bondscoach Marc Wilmots is de eerste van de Rode Duivel goed nieuws. Een Lukaku die te lang droog staat, gaat kapot aan muizenissen en druk. Tegelijk bewijst zijn bescheiding viering dat Romelu nog altijd te lief is. De Grote Vriendelijke Reus. Rasechte killers doden zonder franjes of weesgegroetjes. Diego Costa, Lukaku’s opvolger bij Chelsea, is een naam die ons plots te binnen schiet. Romelu zal het ons wel vergeven. Raf Liekens