Maarten Coenen
Karl Vannieuwkerke is voor veel mensen het vertrouwde gezicht van de VRT-sportverslaggeving. Dat heeft hij uiteraard te danken aan veelvuldige bijdrages bij grote sportevenementen en succesprogramma Vive le Vélo. De man opende nu echter zijn hart op een heel andere manier, één die diep ontroerde.
LEES OOK: Zware paniek om Peter Vandenbempt: “Weet hij dat wel?"
Liefde gaat door merg en beenDe stem van het wielerprogramma Vive le Vélo, en al jarenlang een van dé gezichten van Sporza, is al lang meer dan een verslaggever aan de zijlijn. Karl is een verteller geworden.
Eén met oog voor detail, gevoel voor timing en, misschien wel het belangrijkst, een antenne voor menselijke kwetsbaarheid. Zijn liefde voor sport is onmiskenbaar, maar zijn liefde voor mensen in en rond het veld, misschien nog groter.
"Het gemis gaat nooit over"
In de Krant van West-Vlaanderen heeft Karl Vannieuwkerke zijn eigen plekje: een wekelijkse brief. Geen standaard column, maar een persoonlijke boodschap, telkens gericht aan één iemand.
Deze week is dat Alain Remue, de man die sinds de jaren '90 het gezicht was van de Cel Vermiste Personen. "Ontreddering, verdriet, verborgen gebleven geheimen. Beter slecht nieuws dan geen nieuws, is door de jaren heen je devies geworden". De brief leest als één groot eerbetoon, met een lach maar zeker ook met een traan. Op pakkende wijze legt Karl de pijn bloot die alle dierbaren van vermiste personen voelen.
Persoonlijke band
De twee kenden elkaar ook persoonlijk. Remue was te gast in Vive le Vélo, en ook op galamomenten van jeugdwerking bij clubs als KV Diksmuide Oostende — waar Karl een sterke lokale band mee heeft — liet Remue zich van zijn warme, toegankelijke kant zien.
“Wat is die Alain Remue een aangename mens,” zo klonk het na afloop telkens opnieuw. Karl noemt hem intelligent, bescheiden, aimabel en dankbaar. Net als een goede jeugdtrainer, een trouwe kapitein, of een vergeten ploegmaat die altijd op het juiste moment een pas geeft. Alleen was Remue zelden op een veld te vinden. Zijn werk speelde zich af in stilte. In verdriet. En vaak — in de schaduw van het nieuws dat anderen wel haalden.
