Jan Boskamp luidt alarmklok: "Dat er een einde aan komt!"

Jan Boskamp heeft nooit veel gehad met franjes, omwegen of mooie woorden om de mooie woorden. Als hij iets zegt, dan is het recht uit de borst, zonder filter en zonder schroom. Dat was vroeger zo langs de lijn en dat is vandaag nog altijd zo. Onze Noorderbuur pakte nu uit met een wel heel opvallende wens.

LEES OOK: Nieuwe vrouw duikt op bij Van Gucht: ‘Dit blijft nazinderen’

Een vaste waarde op de Belgische buis

Jan Boskamp groeide in België uit tot veel meer dan een voormalige voetballer of trainer. Op televisie werd hij een fenomeen. Met zijn ongeremde stijl, sappig Nederlands en ongezouten meningen gaf hij kleur aan voetbalprogramma’s waar analyse vaak dreigde te vervallen in clichés.

Boskamp sprak zoals hij dacht en dacht zoals hij sprak. Geen ingestudeerde zinnen, geen mediatraining. Net daardoor werd hij voor kijkers een vertrouwd gezicht, iemand die voetbal terugbracht naar het cafégevoel. Zijn lach, zijn frustraties en zijn onverwachte wijsheden maakten hem jarenlang onmisbaar op de Belgische schermen.

De man achter het tv-personage

Achter de bonkige televisiepersoonlijkheid zat echter meer dan alleen de vrolijke brombeer. Boskamp kende ook momenten van twijfel en pijn, die hij zelden breed uitsmeerde. Toch sijpelden ze af en toe door.

Zijn fysieke gezondheid liet hem meermaals in de steek en ook mentaal kende hij moeilijke periodes. Het tempo van de mediawereld, gecombineerd met persoonlijke zorgen, begon te wegen. De man die altijd klaarstond met een grap of een vloek, gaf toe dat het soms simpelweg te zwaar werd.

"Het is allemaal zo kl..."

Terwijl de wereld blijft draaien op transfers, titels en randzaken, schoof Boskamp in zijn column bij Het Belang van Limburg alles resoluut aan de kant. Geen analyse van een middenveld, geen frustratie over een gemiste kans.

Zijn grootste wens had niets met sport te maken. Allesbehalve zelfs. “Dat er een einde komt aan al die klote-oorlogen. Dat is nog mijn allergrootste wens. Al de rest is bijzaak.” Zo klonk het emotioneel bij de Nederlander, die buiten zijn bijdrages bij HBVL nog zelden te zien of te horen is op de Vlaamse televisie.