Arne Decraene
Een donderslag bij heldere hemel kunnen we het niet echt noemen, want de fans eisten al langer zijn vel. Toch komt de abrupte breuk tussen Wouter Vrancken en AA Gent als een verrassing. Nog geen halfjaar nadat hij zijn liefde verklaarde voor de opvolger van Hein Vanhaezebrouck moet Sam Baro dus alweer op zoek naar een nieuwe coach. Al mag hij de hand daarvoor wel deels in eigen boezem steken.
Ondanks het rumoer op de tribunes van de Planet Group Arena leek Vrancken volgens diverse media de voorbije weken nog stevig in het zadel te zitten. Niet onlogisch, want bij zijn druk bijgewoonde voorstelling in juni – toen zijn overstap van KRC Genk al lang een publiek geheim was – klonk Baro nog laaiend enthousiast over de nieuwe structuur die hij op poten had gezet. "We willen bouwen op de fundamenten van het triumviraat Vanhaezebrouck, Ivan De Witte en Michel Louwagie, die allemaal goed vervangen zijn."
LEES OOK: Vrancken vol lof over coach: "Hij doet het heel goed"
Bromance met BaroDe eigenaar voelt naar eigen zeggen vooral een speciale klik met Vrancken, die tijdens het voorgaande seizoen al werd losgeweekt. "We hebben in elkaars ogen gekeken en er was een coup de foudre. We zijn daar dan bewust nog niet meteen op ingegaan, maar met trots kan ik aankondigen dat we nu een overeenkomst hebben gevonden voor een sportief project van drie jaar", aldus Baro toen. De wittebroodsweken bleken echter van wel erg korte duur, want nog geen acht maanden later zit hun huwelijk er dus reeds op.
Nochtans zag ook Vrancken zelf het uiteraard zitten. "Wat me behalve het emotionele aspect aansprak is de atypische manier van werken die Sam nastreeft, met korte lijnen tussen de beleidsbepalers", vertelde de ex-middenvelder van de Buffalo's. Baro pleit er voor een consensusmodel, waarin de sportieve cel de beslissingen samen in onderling overleg moet nemen en de coach zelf ook impact heeft op het transferbeleid. Zonder het op zijn eentje uit te stippelen, zoals dat onder Vanhaezebrouck vaak het geval was.
Alleen kwam die filosofie snel onder druk te staan. In de zomer verliep alles wel nog vrij vlot, al moest de boekhouding ondanks de leegloop een halfjaar eerder wel nog verder worden aangezuiverd. Baro wil van AA Gent een gezond bedrijf maken en liet daarom de kans niet onbenut om terug te cashen op sterkhouders zoals Matias Fernandez-Pardo, Julien De Sart, Hyun-seok Hong en Tarik Tissoudali. Hoewel het vooraf niet de bedoeling was om hen allemaal te laten gaan werd op die manier ook de loonmassa wat gedrukt.
Vidarsson verkoopt
"Ik besef dat de perceptie bestaat dat we willen verkopen, maar wij zoeken nu vooral naar de juiste stabiliteit en balans. Dat vergt tijd", aldus Arnar Vidarsson, die doorheen het seizoen wel vaker brandjes probeerde te blussen door geduld – een codewoord dat nog zal terugkomen – te vragen. Daarbij klopte hij meermaals op dezelfde nagel door te benadrukken dat de Buffalo's zich in een overgangsfase bevinden. "We zitten binnen ons nieuw traject wel op schema", herhaalde de sportief manager kort voor nieuwjaar.
"In totaal geven we onszelf 18 maanden, drie mercato's dus, om de selectie op punt te stellen. Na volgende zomer moet de ploeg er staan en kunnen we niet langer zeggen dat we aan het bouwen zijn", luidde het toen nog. Tijd die Vrancken echter niet meer krijgt, hoewel de doelstellingen – kwalificatie voor de Champions Play-Offs en knock-outfase van de Conference League – wel degelijk binnen handbereik liggen. Nochtans werd het de trainer niet zo gemakkelijk gemaakt om die uitgesproken ambities te verwezenlijken.
Zeker niet met het "dominant, attractief en aanvallend voetbal" dat hij en Baro in koor predikten. Daarvoor ontbrak het hem simpelweg aan kwaliteit. Om de vertrekkers te vervangen rekenden de Buffalo's erop dat jongens als Franck Surdez, Momodou Sonko, Noah Fadiga en Hugo Gambor hun niveau zouden opkrikken met behulp van de nieuwe coach. Nadat zij onder zijn voorganger louter een bijrol vertolkten zag Vrancken het zelf ook zitten om aan de slag te gaan met wat hij als "binnenhuistransfers" bestempelde.
AA Gent leert lesje
Met succes, want stuk voor stuk verzamelden zij nu al meer minuten dan vorig seizoen. Al heeft dat ook te maken met de keuzes op de zomermercato, waarbij Vrancken dus wel zijn zegje had maar Gent vooral inzette op jonge en relatief goedkope profielen. Hun gemiddelde leeftijd en prijskaartje: 21,5 jaar en een tweetal miljoen. Hélio Varela was met ruim drie miljoen de duurste vogel, Atsuki Ito met 26 lentes de ouderdomsdeken. De Japanner is samen met Mathias Delorge en Max Dean tot dusver de enige voltreffer.
Tot overmaat van ramp zit die laatste zijn seizoen erop, terwijl ook Tiago Araujo en Aimé Omgba in de lappenmand liggen. Van die laatste was op voorhand geweten dat hij nog lang out zou zijn. Varela en Andri Gudjohnsen vielen voorlopig door de mand, terwijl huurling Zalan Vancsa zelfs alweer mag beschikken. Baro heeft gelijk dat het Belgisch verdienmodel draait rond ruwe diamanten met het potentieel om een meerwaarde te genereren, maar verloor daarbij hun gebrek aan impact op de korte termijn uit het oog.
Overdaad schaadt, ook met de beste bedoelingen. Die les lijkt men in Gent wel geleerd te hebben, want in januari mikt het op direct inzetbare versterkingen zoals Leonardo Lopes Da Silva. Alleen laat het vooral voorin broodnodige vers bloed op zich wachten. Niet alleen springt Vidarsson voorzichtig om met zijn beperkte budget – waarmee het niet evident is om ergens een spits los te weken die speelt, wat blijkbaar wel een vereiste is – intern bestaat er ook nog onenigheid over welk type die vacature moet vullen.
Vrancken vertrekt
In theorie klinkt het mooi, maar Baro zijn consensusmodel botst dus op haar limieten. Sportieve ambities koppelen aan het inperken van structurele verliezen is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Vrancken gaf toe dat hij er ongeduldig van werd. Toen leek het nog alsof hij zich zulke gedurfde uitspraken dankzij zijn band met Baro wel kon veroorloven, maar net zoals zijn ziekteverlof tegen Charleroi wordt het nu toch tegen een ander licht gehouden. Naar verluidt zat er vooral met Vidarsson gaandeweg wel wat ruis op de lijn.
Anders dan zijn afscheid in Genk, waar hij niet meer door één deur kon met het bestuur, vertrekt Vrancken niettemin voor de frustraties de bovenhand nemen. En, hoe kan het ook anders, in onderling overleg. "Beide partijen benadrukken dat deze besprekingen heel constructief en in de beste verstandhouding zijn verlopen. Deze gezamenlijke beslissing is volledig in samenspraak en met het grootste wederzijds respect genomen in het belang van de prestaties, uitbouw en continuïteit van de club", luidt het officieel.
Vrancken en Baro bedanken mekaar ook voor de goede samenwerking en inzet tijdens de afgelopen periode. Van kwaad bloed lijkt dus geen sprake. Veel meer ging Vrancken gebukt onder de kritiek van de buitenwereld, met name de supporters die wegbleven of schreeuwden om zijn ontslag – en nu dus ook hun zin kregen. Ondanks de duidelijke communicatie bleek geduld aan hen niet besteed, wat ongetwijfeld deels ook te wijten valt aan hun ergernissen over de voorgaande jaren. Dat valt Vrancken niet te verwijten.
Baro bekent schuld
Intussen liet Baro ook weten dat hij wel degelijk in de spiegel kijkt. "Op papier zijn onze doelstellingen tot dusver behaald en we zullen onze ambities niet bijschaven, want met de kwaliteit van onze kern moet het beter kunnen. Maar ik wil zeker niet alle verantwoordelijkheid bij Wouter leggen. Als club moeten we ook naar onszelf kijken. Volgens mij hebben we te veel kwalitatieve spelers binnengehaald die groeipotentieel hebben. Het was strategisch fout om te weinig onmiddellijk inzetbare spelers te halen", geeft hij toe.
