Arne Decraene
Terwijl heel de Belgische voetbalwereld reikhalzend uitkijkt naar de spannendste titelontknoping in jaren ontplofte dinsdag in Brugge een bom van jewelste. Als een donderslag bij heldere hemel blijkt Bart Verhaeghe daar tenslotte plots op weg naar de exit. Nochtans heeft hij ondanks alle successen nog niet al zijn beloftes ingelost.
Voor het eerst sinds lang speelt Club geen rol van betekenis in de titelstrijd. Toch slaagt de uittredend landskampioen er nog steeds in om het nieuws te kapen. Vijf dagen na de voorstelling van Ronny Deila geraakte namelijk bekend dat Blauw-Zwart zowaar te koop staat. "Na tien jaar leiderschap willen Bart Verhaeghe en de eigendomsgroep zich toeleggen op andere activiteiten buiten het voetbal", klinkt het in een prospectus die recent werd uitgestuurd naar potentiële overnemers uit de financiële wereld. "We bekijken alle opportuniteiten die ons Belgisch marktleiderschap duurzaam kunnen versterken en de toekomst van de club verzekeren. Voorlopig is er nog niets concreet", reageert Club op de uitgelekte plannen. Een poging om de gemoederen te bedaren, want bij heel wat fans slaat de paniek reeds toe.
WIN-WINSITUATIE
Niet onlogisch: sinds hij in 2011 voorzitter en een jaar later ook eigenaar werd vallen Verhaeghe zijn verwezenlijkingen zowel op als naast het veld niet te overschatten. De moderne bedrijfsstructuur, het gloednieuwe oefencentrum in Westkapelle, de verbeterde jeugdwerking en het maatschappelijk werk van de Club Foundation zijn slechts enkelen van zijn pronkstukken. Samen met Vincent Mannaert, net als Jan Boone in zijn zog aan boord gehaald, trok hij Club quasi eigenhandig uit het moeras. Na meer dan een decennium zonder titel staan er intussen vijf extra landstrofeeën in de prijzenkast. Vooral de voorbije jaren groeide Club uit tot de onbetwiste nummer één in België. Een internationaal sterk merk ook, dat zopas voor het eerst zelfs een plaats in de knock-outfase van de Champions League versierde.
Dankzij de strategische visie van Verhaeghe nam zo uiteraard ook de omzet gevoelig toe. Dat hij munt wenst te slaan uit die inspanningen is nu dus zijn volste recht. Toch brengt zijn beslissing om te cashen behalve terneergeslagen hier en daar ook venijnige reacties teweeg, zeker omdat de ondernemer zich destijds handig voor een prikje inkocht. Door die beperkte investering nu te willen verzilveren bekent hij volgens zijn sceptici kleur dat het hem altijd al gewoon om de zakelijke kant van het verhaal te doen was. Ambities die Verhaeghe nochtans alleen kon waarmaken door Club sportief opnieuw naar de top te loodsen, een missie waar hij met verve in geslaagd is. Het schoolvoorbeeld van een win-winsituatie, waarbij alle partijen zich individueel verbeterden door samen de gezamenlijke belangen na te streven.
EERSTE KEER CASHEN
Veel valt er dus niet te klagen in Jan Breydel, dat een tweetal jaar geleden ook al eens in rep en roer stond toen Blauw-Zwart richting de beurs trok. Uiteindelijk baarde die olifant een muis: bij gebrek aan interesse werd de operatie nog afgeblazen. Dat er geen nieuwe aandelen werden verstrekt, maar de opbrengst exclusief zou dienen om de huidige stakeholders te compenseren was dan al een teken aan de wand dat Verhaeghe en co eieren voor hun geld verkozen. Een paar maanden na dat gezichtsverlies gingen ze dan maar in zee met Orkila Capital, een Amerikaans investeringsfonds dat een slordige 50 miljoen neertelde om ongeveer een kwart van de aandelen te verwerven. Een deel daarvan diende als kapitaalsinjectie, de rest verdween alsnog in de zakken van het kransje meerderheidsaandeelhouders.
"Geld is nooit een drijfveer geweest. Maar wanneer je een risicovolle onderneming tot een goed einde brengt, is het niet verkeerd dat daar een return aan vasthangt", verantwoordde Mannaert die keuze, om vervolgens de voordelen voor Club zelf te benadrukken. "Een deel van de centen staat opzij voor als we ooit aan dat stadion mogen beginnen te bouwen", legde de CEO meteen ook de vinger op de wonde. Het aanslepend dossier – de eerste initiatieven dateren al van 2006 – is een doorn in het oog van Verhaeghe. Het vooruitzicht om een nieuwe voetbaltempel neer te poten was überhaupt de reden waarom de projectontwikkelaar na een mislukte poging om bij KV Mechelen de touwtjes in handen te nemen in Brugge terechtkwam. Twaalf jaar na zijn intrede is de eerste steen nog steeds niet gelegd.
VERHAEGHE GEEFT (NIET) OP
Nu de juridische procedures zich blijven opstapelen, en de bouwkosten alsmaar stijgen, lijkt Verhaeghe zijn kers op de taart te laten varen. "Alles staat stil in dit land, maar ik weiger om mij daar bij neer te leggen", klonk het recent nochtans nog strijdvaardig. "Bart is geen opgever. Dit dossier frustreert hem, maar hij doet voort. Zijn critici voorspelden dat hij de boel na drie jaar weer zou verkopen. Wel, hij is er nog altijd", ontkende ook Mannaert dat de voorzitter stilaan moegestreden is. Woorden die anderhalve maand later reeds achterhaald lijken. "Als hij zegt dat het genoeg is geweest, zal het ook echt gedaan zijn. Alleen: hij heeft het nog niet gezegd. Hij gaat door", verkondigde de CEO toen nog. Ondanks zijn openstaande rekening staat het besluit van Verhaeghe intussen dus evenwel toch vast.
Hoewel een afscheid pas aan de orde leek van zodra ook dat prestigieuze project gerealiseerd was is hij de impasse beu. Wie weet stelt Verhaeghe zich wel tevens vragen bij de rendabiliteit van faciliteiten waar geen commerciële activiteiten mogen plaatsvinden. Hoe dan ook lijkt hij zijn belofte om Club van een nieuwe thuishaven te voorzien te breken, al engageerde de eigenaar zich volgens Mannaert nooit om zijn eigen middelen te spenderen. De hoop is nog niet helemaal opgeborgen, ook met een nieuwe eigenaar wordt de stekker niet zomaar uit het dossier getrokken. Misschien wil Verhaeghe zelfs louter extra kapitaal aantrekken om het stadion mee te financieren. De deur voor een gedeeltelijke verkoop staat naar verluidt alvast op een kier. Naar eigen zeggen houdt Blauw-Zwart voorlopig alle opties open.
STANDBEELD IN BRUGGE
Het staat dus niet in steen gebeiteld dat Verhaeghe zich definitief terugtrekt. De verkoopsvoorwaarden in het uitgelekte document, waaruit blijkt dat de zakenman andere uitdagingen wil verkennen, bieden niettemin weinig ruimte tot interpretatie: tenzij er onvoldoende belangstelling is en hij geen geschikte overnemer vindt komt er weldra een einde aan een tijdperk in Jan Breydel. De communicatie naar de aanhang toe laat gezien de omvang van dat nieuws ietwat te wensen over – de vergeefse poging tot discretie was daarom ook nogal naïef. De buitenwereld snakt naar meer uitleg dan het korte, vrij vage statement dat via de pers werd verspreid. Voorlopig blijft het echter stil in Westkapelle, waar men dus weinig moeite doet om tegenkanting te bieden aan de negatieve perceptie bij een deel van de fans.
Die was er ook toen Verhaeghe zelf het roer overnam. Een wissel van de wacht die Club geen windeieren legde, want dankzij een decennium van uitstekend beleid legde hij een stabiele basis voor zijn opvolger om op verder te borduren. Wie weet zorgt een frisse wind ook nu wel voor een nieuw elan. Vandaag overheerst de teleurstelling bij heel wat supporters, die zich in de steek gelaten voelen en onterecht denken dat Verhaeghe zijn toewijding nooit oprecht was. Niets is minder waar, want de rationele beslissing doet ongetwijfeld pijn aan zijn hart. Nu hij tegen zijn limieten aanbotst achten de ondernemer en zijn zakenpartners de tijd om langs de kassa te passeren evenwel aangebroken. Eén ding is zeker: eens het nieuwe stadion er eindelijk staat, heeft Verhaeghe zijn standbeeld dubbel en dik verdiend.
AD
