Simon Mignolet schoot woensdagavond zoals verwacht de hoofdvogel af op het Gala van de Gouden Schoen, het vijfde exemplaar in zeven edities voor Club Brugge. Een bekroning ook voor het grand cru-jaar dat heel Blauw-Zwart beleefde in 2022, weliswaar in mineur afgesloten met het ontslag van Carl Hoefkens. Zijn opvolger Scott Parker kon voorlopig niet voor beterschap zorgen, integendeel. Tijd voor de Engelsman om in te grijpen en het zondag op bezoek bij Zulte Waregem, waar hij eindelijk zijn eerste zege over de streep wil trekken, eens over een andere boeg te werpen?
Met een drie op 12 blijft het shockeffect dat Alfred Schreuder, intussen al de laan uitgestuurd bij Ajax, vorig seizoen teweegbracht achterwege. Mede door een nodige dosis pech: de voorbije weken deelde zelfs Mignolet zelf af en toe in de malaise. Al waren tegen Charleroi en STVV respectievelijk de eerste en tweede helft, toen de intensiteit waar Parker zo op hamert telkens ontbrak, wel beneden alle peil. "Onacceptabel", noemde de trainer zondag het gebrek aan duelkracht voor de pauze, daarin bijgetreden door zijn doelman en Hans Vanaken. Op het Brugse middenveld verzoop de aanvoerder samen met Casper Nielsen en Raphael Onyedika, waarover zo dadelijk meer. Een week eerder slaagde de landskampioen er in Stayen weer niet in om een voorsprong te verdedigen. "Stilaan een complex", gaf Mignolet toe.
VORMER HAALT GRAM
Volgens de kersvers Gouden Schoen bevindt de oplossing zich voornamelijk tussen de oren, ook op fysiek gebied zou er marge zijn voor verbetering. Het verklaart evenwel niet waarom Club na zes wedstrijden zonder overwinning, een reeks waar dus geen einde aan kwam, tegen Charleroi zo traag uit de startblokken schoot. "We waren niet scherp genoeg", aldus Vanaken. Pas na een donderpreek van Parker, die meer agressie en initiatief eiste, werden hij en zijn maats wakker. Onder impuls van de prima ingevallen Andreas Skov Olsen, hopelijk helemaal terug na een lastige maand, en diens voorzetten. Antonio Nusa mag nog even in de wachtkamer blijven. Een opsteker voor Parker, die wel meer had verwacht van het slotoffensief na de uitsluiting van Mehdi Boukamir. Pas op het eind ontwikkelde Blauw-Zwart wat druk.
Iets wat Club ook tegen Eupen en Union overkwam. Daarvoor eisten de Zebra's zowaar de bal op: zelfs met 10 tegen 11 leken Adem Zorgane en co met een mannetje meer te staan op het middenveld. Ruud Vormer, zondag niet inzetbaar voor Essevee, blijkt dus toch niet de grote schuldige voor de ruimtes die daar geregeld ontstaan. Nochtans legt Vanaken haast wekelijks het meeste kilometers af, op Onyedika valt vrij weinig aan te merken. De inzet van Nielsen staat evenmin ter discussie, maar wie weet vormt hij wel een deel van het probleem. Zeker in balbezit. Vooral de opbouw onder pressing blijft bijzonder stroef verlopen. Met zijn doelpunt tegen Anderlecht toonde de Deen nog eens hoe zijn diepgang een nuttig wapen kan zijn, maar vergeleken met Vormer of Mats Rits beschikt hij over iets mindere voetjes.
TERUG NAAR 3-5-2?
Net als Ferran Jutglà en Clinton Mata is Rits, tegen Charleroi auteur van een bleke invalbeurt, mogelijk wel nog niet volledig fit. Het ideale moment om eens iets anders te proberen, en pakweg Vanaken – die Parker wel net dichter bij de vijandelijke zestien wil posteren – een rij achteruit te trekken? Een experiment waar Hoefkens zich nooit aan waagde tijdens zijn pogingen om het voetballend vermogen op te krikken. Hoewel het misschien ten koste gaat van de defensieve stabiliteit, na zeven tegengoals in vier matchen ongetwijfeld Parker zijn prioriteit, komt er op de nummer tien zo wel een plekje vrij voor een extra portie creativiteit. Een rol die Noa Lang, in stijgende lijn sinds de WK-break, bijvoorbeeld op zich kan nemen. Al zet hij zijn dribbels aan de Gaverbeek allicht gewoon weer in vanaf de linkerkant.
De overige opties op de flanken, met hem en Skov Olsen wel stevig bezet, zijn tenslotte beperkt. Nusa viel tegen Charleroi door de mand, Tajon Buchanan – die toen opnieuw opdraafde als rechtsachter– is geschorst. Een uitgelezen kans dus voor Mata om zich in de gratie te spelen. Op verdedigend vlak trekt de publiekslieveling alsmaar beter zijn streng, maar als pure back was zijn offensieve bijdrage al langer gering. Hij voelt zich dan ook het best in zijn sas als meest rechtse pion in een trio achterin, net zoals centrale opties Brandon Mechele en Jack Hendry trouwens. Abakar Sylla vat dan uiteraard post aan de overkant. Terug naar een 3-5-2 dan maar, een recept waar diverse voorgangers van Parker succes mee boekten in Jan Breydel? In de achterhoede is hij toch sowieso nog op zoek naar de juiste combinatie.
GEEN WONDERMIDDEL
Bovendien lijkt het een andere manier om meer aanvallend geweld tussen de lijnen te brengen. Op de flanken schuift Skov Olsen – die volgens Mignolet in de huidige 4-3-3 net meer werk moet verrichten – dan wat lager en Bjorn Meijer iets hoger op, zodat voorin Jutglà en recordaankoop Roman Yaremchuk eindelijk het gedoodverfde koningskoppel kunnen worden. Tenzij een van hen een tandem vormt met Lang, die op die positie schitterde aan de zijde van Charles De Ketelaere. In de breedte is na de exit van Eduard Sobol in één klap het gebrek aan een back-up voor Meijer als zuivere linksachter opgelost. Het voornaamste argument is echter dat heel wat sterkhouders naar verluidt voorstander blijven van het systeem. Al mag veranderen van veldbezetting natuurlijk niet als hét wondermiddel worden aanzien.
Per slot van rekening liep het onder Hoefkens, die geregeld omschakelde, niet bepaald vlotter in een 3-5-2. Parker maakte komaf met die tendens en koos resoluut voor een 4-3-3, de tegenovergestelde ingreep van Schreuder na het afscheid van Philippe Clement een jaar geleden en de formatie die hij bij zijn vorige werkgevers hanteerde. Achteraf gezien misschien een vergissing, die we hem weliswaar niet kunnen kwalijk nemen. Niet alleen bekende de Engelsman bij zijn aanstelling dat hij zijn kern nog moest leren kennen, ook Hoefkens probeerde het onder meer tijdens zijn laatste stuiptrekkingen tevergeefs op die manier. Parker geniet overigens de volle steun van de kleedkamer. Mignolet en Vanaken prezen hem reeds voor de duidelijke ideeën waar hij trouw aan zweert. Inclusief de keuze voor een 4-3-3 dus.
PARKER IN PANIEK?
Of de koppige coach, die al meermaals fors uithaalde richting zijn eigen troepen, zal afwijken van dat plan valt te betwijfelen. Zelfs bij een achterstand gooide hij nog geen enkele keer een extra spits in de strijd. Hoewel er voor zijn opstellingen doorgaans wat te zeggen valt getuigen zijn wissels en tactische aanpassingen niet echt van bijster veel meer inspiratie of durf dan het fletse voetbal dat zijn spelers serveren. Met de vervanging van Vanaken voor Kamal Sowah, geen type om als invaller het tij te keren, als dieptepunt. Zelf voelt Parker naar eigen zeggen vooruitgang. Geen paniek dus, al beseft hij wel dat de resultaten vlug moeten volgen. Het moment om te sleutelen aan de vaste ploeg die stilaan vorm kreeg lijkt dan ook al aangebroken. De klok tikt ongenadig verder. Zijn voorgangers weten er alles van.
AD
