Arne Decraene
Zijn gebrek aan communicatie lag de afgelopen dagen flink onder vuur, maar we moeten het Wouter Vandenhaute nageven: de voortaan niet-uitvoerend voorzitter van Anderlecht loog niet toen hij een tijdje geleden verklaarde dat het dieptepunt mogelijk nog niet was bereikt. Brian Riemer durft zelfs de degradatie niet langer uitsluiten. Zover zal het wellicht niet komen, al moet de coach dan wel de hand tevens in eigen boezem durven steken. Jammer genoeg lijkt dat niet het geval te zijn.
Een vier op 12 en uitgeschakeld in de beker: Riemer had zich zijn start in het woensdag lege Lotto Park ongetwijfeld anders voorgesteld. Het begon nochtans veelbelovend in Genk, waar Anderlecht zich pas in de verlengingen gewonnen moest geven. Met tien man verweerden de Brusselaars zich later ook kranig in de derby tegen Union alvorens alsnog de duimen te leggen. De twee beste prestaties onder de nieuwe trainer, uitgerekend tegen de twee beste ploegen in onze competitie, leverden zo niks op. Tussendoor graaide Paars-Wit tijdens het weerzien met Felice Mazzu dankzij een late owngoal op een diefje de drie punten mee, met nul schoten tussen de palen was het gelijkspel tegen Club Brugge – ook al dankzij een eigen doelpunt – een regelrechte hold-up. Anderlecht ontsnapte aan een pak rammel.
REALITY CHECK RAMAN
Gelukkig maar, anders was het hek helemaal van de dam. Wouter Vandenhaute en co kijken nu al met een bang hartje uit naar zondag, wanneer er in Seraing terug publiek toegelaten zal zijn. Een week later komt Antwerp op bezoek. Hopelijk verloopt alles dan sereen: een nieuw forfait kan Anderlecht, dat nu zowaar reeds net boven de degradatiezone bengelt, alleszins missen als kiespijn. Door de nederlaag tegen Zulte Waregem blijft de recordkampioen, bezig aan een historisch slecht seizoen, steken op een virtueel dertiende plaats in de stand. Niemand die nog rekent op een Europees ticket, een ramp voor de nu al dramatische boekhouding. Behalve dan Benito Raman, die zelfs nog gelooft in de Champions Play-Offs. Van stress is volgens de vervanger van Fabio Silva nog steeds geenszins sprake in Neerpede.
Zijn immer optimistische coach, na het halve mirakel in Jan Breydel zowaar nog tevreden over het balbezit, de inzet en mentale veerkracht van zijn troepen, ziet dat enigszins anders. "Degraderen? In het voetbal kan alles", aldus de Deen, een harde reality check die ondanks de precaire toestand niet past bij het instituut en dus niet overal in de smaak valt. Nochtans doet Riemer sinds zijn aankomst uitvoerig zijn best om de "magische" supporters te paaien, haast op het slijmerige af. Tijdens zijn eerste ontmoeting met de aanhang, waarin hij samen met landgenoot en CEO Sports Jesper Fredberg tijd vroeg om zijn stempel te drukken, maakte de T1 naar verluidt ook een erg gedreven indruk. Al had hij net als op zijn persbabbels weinig revolutionairs te vertellen. Of toch niks dat we nog niet eerder hebben gehoord.
SNEER RICHTING MAZZU
Integendeel: zoals haast alle trainers die ergens instappen pleit Riemer voor aanvallend, attractief en dynamisch voetbal. Een mix van Vincent Kompany en Felice Mazzu zeg maar. Opmerkelijk: de eeuwige positivo, die op dat vlak toch meer weg heeft van die eerste, deelde een sneer uit naar zijn voorganger door zich te stellen dat zijn elftal nog een conditionele achterstand moet wegwerken om zijn ideeën uit te kunnen voeren. En dat terwijl Mazzu zijn ploegen net gekend staat om hun fysieke paraatheid. "Wie niet mee wil of kan, zal moeten afhaken", luidde het eerder al. Een van hen blijkt nu Fabio Silva, na een woordenwisseling met Riemer plots op weg naar de uitgang. De spits voldoet blijkbaar niet aan de vereiste parameters, of beter: accepteert het niet dat hij vervangen wordt eens hij in het rood gaat.
Die datagedreven wissels zijn een stokpaardje van de T1, die op die manier wel eigenhandig een van zijn belangrijkste pionnen zomaar de deur wijst. Hoewel hij zijn sterke start niet kon doortrekken, en er in één klap zo opnieuw een grootverdiener uit de boekhouding verdwijnt, werkte Silva zich nog altijd uit de naad. Fredberg moet nu dan ook dringend op zoek naar een vervanger om het gewicht van de aanval te dragen. In afwachting daarvan nam Raman, in een doldwaze minuut prompt twee keer aan het kanon tegen Essevee, de honneurs waar diep in de punt. Aan de pauze zat hij naar eigen zeggen al door zijn beste krachten heen, na een uur was zijn bobijn volledig af. Wie weet heeft Riemer dus toch een punt over het conditionele aspect, al stond Raman dit seizoen nog nooit langer tussen de lijnen.
FOUTEN VAN RIEMER
Helaas voor Paars-Wit liet de eenmalige Rode Duivel zelfs nog enkele uitgelezen kansen op een hattrick onbenut. "Er zijn veel positieve signalen, maar tegen andere teams moeten we meer mogelijkheden creëren", verraste Riemer, zich bewust van het lastige programma in zijn eerste weken, vorig weekend. Dat lukte woensdag best aardig, weliswaar zonder veel sprankelende combinaties. Alleen ontbrak de efficiëntie, en deed Anderlecht zichzelf aan de andere kant de das om. Eerst sloeg Zeno Debast, tegen Club Brugge nog fenomenaal in balbezit, aan het blunderen. Na de remonte van Raman volgde nadien een discutabel doelpunt waarbij Alioune Ndour vermoedelijk handspel beging. Om dan af te sluiten met nonchalant balverlies van Amir Murillo, achteraf door Riemer meteen in bescherming genomen.
"Ik wil geen schuldigen aanwijzen, maar de simpele analyse is dat individuele fouten ons nekken. Dan mag je nog de beste tactiek hebben. Ik ben beschaamd, dit is een ronduit onaanvaardbaar resultaat", trok hij wel fel van leer. Anderlecht werd inderdaad niet overklast, maar misschien moet de coach zich toch ook eens vragen stellen bij zijn eigen plan van aanpak. Wat was bijvoorbeeld de bedoeling van de bijzonder hoge positie van Murillo in balbezit? Niet alleen leverde de wisselwerking met de naar binnen knijpende Mario Stroeykens weinig op, Christian Brüls kreeg zo zeeën van ruimte in zijn rug. De gaten in de achterhoede werden er bovendien niet beter op door het matig positiespel van Moussa N'Diaye, onder meer bij de 2-2 te ver van Jan Vertonghen. De positie van linksachter blijft een knelpuntberoep.
SCHIJN BEDRIEGT
De kansen die Anderlecht zelf wist te versieren waren dan weer veelal cadeautjes van de bezoekers. Zelfs met Adrien Trebel, samen met Majeed Ashimeru toch een betere tandem dan Amadou Diawara en Kristian Arnstad, en diens prima crosses erbij op het middenveld mankeert het de Brusselaars aan vernuft en creativiteit om de tegenstander uit verband te spelen. Yari Verschaeren blijft te bleek, de geblesseerde Lior Refaelov is de enige met wat genialiteit in de benen. Anders Dreyer, die matig inviel maar wel bijna direct zijn rekening opende, moet daar verandering in brengen. In een open wedstrijd geraakte Paars-Wit na de pauze iets vaker in de buurt van Sammy Bossut, die vooral in een prangende slotfase de meubelen moest redden. Aan de overkant viel Bart Verbruggen weer weinig te verwijten.
Hendrik Van Crombrugge op kant schuiven bleek geen verkeerde beslissing. Silva daarentegen werd, ondanks de treffers van zijn vervanger, toch gemist. Riemer is niet verantwoordelijk voor het gebrek aan kwaliteit in de kleedkamer, maar door de spits te dumpen schiet hij toch zichzelf in de voet. Als blijft de Deen rotsvast overtuigd van zijn eigen gelijk. "Ik maakte de juiste selectie", klonk het weinig zelfkritisch. De omschakeling naar een 4-4-2 in balverlies, nog een kneepje van Robin Veldman, vloog woensdag alvast eveneens op de wip. Schijn bedriegt: veel inspraak lijkt de trainer met de charmante glimlach dus toch niet te dulden. Riemer regeert met ijzeren hand, enkel zijn wil is wet. Hoge bomen vangen evenwel veel wind. Benieuwd hoelang het duurt alvorens de fans hun pijlen om hem richten.
AD
LEES OOK: 'Fink speelt met vuur: tactische fout met zware gevolgen'
