Arne Decraene
Met een één op zes sinds de trainerswissel bleef het gewenste shockeffect voorlopig achterwege bij Club Brugge: Scott Parker had zich zijn wittebroodsweken ongetwijfeld anders voorgesteld. Sinds hij het roer overnam is er van beterschap dus nog geen sprake, integendeel zelfs. Althans wat de resultaten betreft, want intussen laat de nieuwe coach zijn hand wel stilaan gelden. Daarbij blijkt Parker niet bang om indien nodig een paar heilige huisjes te slopen.
Na een drie op 15 en vijf wedstrijden op een rij zonder zege is men in Westkapelle voor het eerst sinds lang nog eens gedwongen om vooral achteruit te kijken. Bij een zege voor AA Gent tegen Charleroi wippen de Buffalo's zelfs al dan niet tijdelijk over Blauw-Zwart naar de vierde plaats in de stand. Niet deelnemen aan de Champions Play-Offs zou een kwalijke primeur betekenen voor de landskampioen, een scenario waar vooraf niemand rekening mee hield. De kloof met koploper Genk bedraagt intussen virtueel ook al maar liefst 20 punten. En of Parker en co met het mes op de keel de verre verplaatsing richting Sint-Truiden maken. De 1-4 pandoering in de Croky Cup, waarmee de Kanaries het hoofd van zijn voorganger Carl Hoefkens op het kapblok legden, ligt bovendien nog vers in het geheugen.
EIGEN SCHULD …
Misschien hadden Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert de knoop wel sneller moeten doorhakken, om zo zijn opvolger meer tijd te gunnen. In tegenstelling tot veel van zijn collega's weigert Parker alvast te schieten op de vorige T1 en diens aanpak: uitvluchten over pakweg het conditionele aspect kregen we nog niet te horen, net zomin als een dringende vraag om versterking – tot vreugde van zijn bazen, die naar verluidt geloven in de aanwezige kwaliteit in de kleedkamer. Het siert de Engelsman, volgens wie het vandaag nog te vroeg is om zijn stempel te drukken op het transferbeleid. Ook om zijn duidelijke visie volledig te implementeren heeft hij naar eigen zeggen meer tijd nodig. Daarom lag de focus tot dusver voornamelijk op aspecten als inzet en mentaliteit, al blijft dat laatste toch een werkpunt.
Afgelopen zondag tegen Anderlecht, dat een heuse hold-up pleegde in Jan Breydel, schoot Club zichzelf voor de zoveelste keer in de voet. Vooreerst door een resem kansen te laten liggen, een gebrek aan efficiëntie dat Blauw-Zwart eerder ook in Genk reeds zuur opbrak. Samen met een aantal individuele fouten, al was de nederlaag in de Cegeka Arena niet geheel onverdiend. Ditmaal was er evenwel nog meer pech mee gemoeid. Een dominante prestatie, waarin de thuisploeg naliet om de score verder op te drijven en de bezoekers uit Brussel geen enkele keer tussen de palen mikten, werd uitgewist door een ongelukkige owngoal van Brandon Mechele. Toch vond Parker dat zijn troepen na de voorsprong op de rem waren gaan staan, waarmee ze het onheil eigenlijk over zichzelf hadden afgeroepen.
PSYCHOLOOG PARKER
"Een psychologische kwestie denk ik. Plots waren we ons killersinstinct kwijt en wilden we dat resultaat vasthouden. Door de intensiteit te laten zakken brachten we onszelf in de problemen. Nochtans wou ik met dezelfde overtuiging blijven doorduwen", vertelde de coach achteraf. Club kroop weliswaar iets minder achteruit dan onder Hoefkens, maar net zoals dat eerder al bijwijlen lukte slaagde Anderlecht er – mede dankzij de inbreng van Adrien Trebel – inderdaad in om het evenwicht enigszins te herstellen en zelfs voorzichtig het balbezit op te eisen. In plaats van het verschil uit te diepen leek Club te wachten tot het noodlot nog maar eens toesloeg, wat uiteindelijk ook gebeurde. Typisch voor een ploeg in crisis, die andermaal niet in staat bleek om te reageren met een slotoffensief na zulk een mentale tik.
Afwachten of de landskampioen die negatieve flow op het kunstgras van Stayen kan doorbreken. De tijd dringt, iedereen in Brugge beseft dat voortaan alleen de punten tellen. Dat vinden blijkbaar ook de alsmaar ongeduldigere fans, die hun helden ondanks het bemoedigende niveau opnieuw op de korrel namen. Zij zijn dus nog niet overtuigd, in tegenstelling tot pakweg Hans Vanaken. De aanvoerder was net als zijn trainer tevreden met het geleverde spel. "We moeten gewoon weer aan de juiste kant van het resultaat geraken. Hier moeten we nu op voortbouwen, na verloop van tijd zal het geluk dan wel keren", klonk het min of meer in koor. Zonder daarom afbreuk te doen aan Hoefkens hebben de spelers alle vertrouwen in de ideeën van Parker, die de nadruk legt op structuur en heldere afspraken.
VERSCHIL MET HOEFKENS
Via nauw afgebakende taken en looplijnen probeert hij zowel in balbezit als balverlies zo veel mogelijk controle uit te oefenen, al krijgt pakweg Noa Lang – dreigend in Genk en zondag een gesel voor Michael Murillo – wel nog veel vrijheid aan de bal. Parker eist discipline en straalt dat zelf ook uit, al verraadt de manier waarop hij Abakar Sylla en Roman Yaremchuk wil begeleiden een zekere warmte. Die laatste was tegen de aartsrivaal kop van jut omwille van zijn gemiste kansen, maar na afloop nam Parker hem terecht in bescherming. Jan Vertonghen had zijn handen dan ook meer dan vol met Yaremchuk, die in zijn rug voortdurend de diepte opzocht en ei zo na een assist beet had. De recordaankoop woog op de Paars-Witte defensie en toonde, helaas zonder treffer, waarom Club hem in huis heeft gehaald.
Reden genoeg om hem ook donderdag de voorkeur te gunnen op Ferran Jutglà, niet helemaal fit noch in vorm? In de 4-3-3 van de nieuwe T1, die volgens Vanaken minder vaak van systeem zal veranderen dan Hoefkens, kunnen beiden alvast dienst doen als eenzaam speerpunt. Parker pleit voor verzorgd doch verticaal voetbal, met veel aandacht voor directe omschakelingen en een afkeer van lange ballen. Behalve af en toe richting Vanaken, die iets hoger op het veld vertoeft, dienen zij vooral om de snelle aanvallers in de diepte te sturen. Ook in balverlies fungeert de spelverdeler als eerste aanjager. Club wisselt af tussen een hoge pressing, tegen Anderlecht niet altijd even goed als collectief uitgevoerd, en een stevig blok om de tegenstander wat lager op te vangen en dan van daaruit uit te breken.
KNOPEN DOORHAKKEN
Defensief stond het prima zondag, Simon Mignolet hoefde geen enkele redding te verrichten. Alleen in de opbouw werd Sylla dus soms een beetje gemist. Wellicht ligt Denis Odoi, amper op een foutje te betrappen, mede daarom hoger in de pikorde dan Dedryck Boyata. Wie weet ruimt om die reden straks wel niet hij maar Mechele baan voor Sylla. Hoewel de Brugse schlemiel zich tegen zowel Paul Onuachu als Fabio Silva moeiteloos staande hield heeft hij achterin de minste voetjes. Mats Rits is op dat gebied de betere van Casper Nielsen, wiens stilliggende ballen via Vanaken en Yaremchuk eindelijk meermaals gevaar opleverden. Misschien had de infiltrerende middenvelder, net zoals Rits dodelijk in de box, wel twee keer moeten scoren. In dat geval was er iets meer marge om een tegenslag te overkomen.
Aan zijn zijde bleek Raphael Onyedika, die durft én kan opendraaien, wederom een fikse upgrade ten opzichte van Éder Balanta. Pas wanneer de controleur op zijn adem trapte gaf Club de teugels wat uit handen. Parker mocht dus gerust vroeger ingrijpen: dankzij Rits zijn terugkeer moeten Onyedika en Nielsen, allebei sterk in de recuperatie, niet langer alles spelen. De lastigste knoop bevindt zich echter zowaar rechts achterin. Clinton Mata hield Francis Amuzu dan wel in bedwang, vergeleken met Bjorn Meijer – nochtans met de bedrijvige Lang voor zijn neus – aan de overkant bleef zijn offensieve impact bijzonder beperkt. Kan de publiekslieveling na maanden vol blessureleed op korte termijn weer de oude worden? Na de gelijkmaker moest Mata alleszins meteen naar de kant voor Kamal Sowah.
X-FACTOR NUSA?
Tajon Buchanan, die eerst Killian Sardella sterretjes liet zien en nadien bij zijn assist Moussa N'Diaye een verkoudheid bezorgde, schoof toen een rij achteruit. Een week eerder maakte de spurtbom zo al indruk tegen Genk, toen zelfs nog in combinatie met Andreas Skov Olsen. Een ontdekking in de traditie van Thomas Meunier, met als gevolg dat Mata moet wijken van zodra de geblesseerde Deen opnieuw fit is? Wie weet wordt het heilig huisje zelfs nu al gesloopt ten voordele van Antonio Nusa, zondag pas vlak voor affluiten tussen de lijnen gekomen. Mogelijk rekent Parker, wiens patronen op zich duidelijk niet volstaan om het tij te keren, op het aanstormend toptalent Club weg te dribbelen uit die verdomde hoek waar de klappen vallen. Pas dan kan men in Jan Breydel weer dromen van een nieuwe inhaalrace.
AD
LEES OOK: TRANSFERUURTJE: ‘Anderlecht slaat toe, knaltransfer Diego Moreira’
