Arne Decraene
De kop is eraf voor Scott Parker, die zich zijn debuut als coach van Club Brugge weliswaar anders had voorgesteld. Na de 3-1 nederlaag op bezoek bij koploper KRC Genk werd druk gediscussieerd of de hand van de Engelsman nu wel of niet reeds zichtbaar was. Op basis van zijn eerste kennismaking ziet het er alvast naar uit dat een aantal vaste titularissen zich plots zorgen mogen maken. Al zijn er uiteraard geen verliezers zonder winnaars.
Niet dat Parker meteen met de grove borstel door de Brugse kleedkamer ging. Integendeel: de nieuwe trainer koos grotendeels voor de vooraf verwachte namen. Die pionnen posteerde hij in een 4-3-3 systeem, een recept dat zijn voorganger Carl Hoefkens de voorbije maanden zelf eveneens geregeld hanteerde. Of de landskampioen haar inhaalrace voortaan ook in die formatie zal verderzetten valt dus nog even af te wachten. De brede kern in Jan Breydel leent zich nu eenmaal tot veel variatie, tevens wat de precieze invulling van de diverse posities betreft. De keuzes die Parker afgelopen zondag maakte hoeven ondanks de bijwijlen bemoedigende prestatie daarom nog niet definitief te zijn. Wie weet ziet de opstelling er komend weekend tegen Anderlecht zelfs alweer anders uit.
Het niveau gevoelig opkrikte zat er nog niet in voor Club, in Westkapelle blijft er nog steeds heel wat werk aan de winkel, maar tegen een sterke tegenstander was Parker toch terecht tevreden met wat hij te zien kreeg. Op het vlak van inzet viel zijn troepen alleszins weinig te verwijten, hoewel Genk hoger en vlotter voetbalde op het stroeve veld bleek het verschil niet zo groot als het scorebord doet vermoeden. De kansen waren min of meer in evenwicht, vooral in het eerste halfuur oogde Blauw-Zwart achterin ook net iets stabieler dan voorheen. Vervolgens schoot het zichzelf wel alsnog in de voet, na de gelijkmaker en opeenstapeling van incidenten zakten de bezoekers andermaal als een pudding in elkaar. De volgende knopen kan Parker echter ook op lange termijn doorhakken.
MATA OUT, BUCHANAN IN
Zowat de enige verrassing van de chef: Tajon Buchanan die zowaar dienst deed als rechtsachter. En daar dus de voorkeur kreeg op niemand minder dan Clinton Mata, zelf nog maar net terug na langdurig blessureleed. De publiekslieveling is normaal gezien een certitude, in de eerst helft van het seizoen leek Club haar steunpilaar danig te missen. Toch dreigt hij nog een tijdje op de bank te verzeilen, want Buchanan kweet zich uitstekend van zijn taak. Op defensief gebied trok de Canadese sneltrein, die in de Champions League al bewees het vuile werk niet te schuwen en zijn mannetje te staan in de duels, alvast prima zijn streng. De derde tegengoal viel wel langs zijn kant, al stond Club toen reeds met tien en was het eerder Casper Nielsen die zich iets te eenvoudig in de luren liet leggen.
Vooral in de beginfase, toen de landskampioen haar voet nog naast Genk kon zetten, zorgde Buchanan bovendien zelf ook voor gevaar. Iets wat van Mata de voorbije jaren nog zelden werd verlangd. Parker kiest daarentegen duidelijk voor opkomende backs, wat bij de openingstreffer van een voorts nogal bleke Hans Vanaken na knap voorbereidend werk van Bjorn Meijer ook meteen rendeerde. Op de rechterkant vormde Buchanan dan weer een offensieve tandem met de immer dreigende Andreas Skov Olsen: de ingreep van Parker stelt hem in staat om nog meer aanvallende wapens tegelijk tussen de lijnen te brengen. Helaas voor Club werd al dat geweld onvoldoende in stelling gebracht. Behalve in de omschakeling kwamen zowel Skov Olsen als Noa Lang nauwelijks in het stuk voor.
NIELSEN OUT, RITS IN
Deels omdat ze het leer minder laag kwamen ophalen, net als Vanaken die terug vaker in de buurt van de vijandelijke zestien vertoefde en dus niet toevallig wist te scoren. Alleen kwamen daardoor de verkeerde mensen in balbezit. Parker pleit voor een verzorgde opbouw, met zo min mogelijk lange ballen, veel driehoekjes en snelle kaatsen om de vrije mensen tussen de linies te bereiken. Nielsen en Éder Balanta beschikken echter niet over de vereiste voetjes om die taak te vervullen. Die eerste begon wel nog degelijk aan de partij, om dan in lijn met zijn seizoen gestaag weg te deemsteren. Met als dieptepunt de manier waarop Bilal El Khannouss hem bij de 3-1 te grazen nam. Eerder overkwam Mats Rits hetzelfde aan de overzijde, waarna Club er wel even in slaagde om nog een vuist te maken.
Net als onder Hoefkens had Blauw-Zwart tot dan teveel tijd nodig om te bekomen van Simon Mignolet zijn foutje, Genk nam het heft stevig in handen na de gelijkmaker. Vooral de strijd op het middenveld werd gaandeweg verloren. Hoewel de 2-1 vijf minuten later op het bord stond bracht de inbreng van Rits voor Balanta, die tegen Anderlecht sowieso plaats ruimt voor de zondag nog geschorste Raphael Onyedika, op dat gebied na een uur wel degelijk zoden aan de dijk. Ook ten opzichte van Nielsen zorgt hij voor meer technisch vermogen en rust aan de bal, zaken die Club zeker zonder Abakar Sylla goed kan gebruiken. Misschien kiest Parker komend weekend dus voor een nieuw duo in steun van Vanaken, die ondanks zijn matig optreden zomaar twee assists achter zijn naam kon hebben.
SOWAH OUT, LANG IN
Vlak voor de dubbele wissel, waarbij ook Ferran Jutglà naar de kant ging voor Roman Yaremchuk, zette hij Lang op weg naar wat toen nog de 1-2 kon zijn. Net als Paul Onuachu, later wel trefzeker, en Bryan Heynen aan de overkant liet hij de opgelegde kans evenwel liggen. Aan gretigheid alleszins geen gebrek bij de dribbelkont, die onder Parker wellicht weer op een vaste stek aan de aftrap mag rekenen. In diens 4-3-3 is hij tenslotte de gedoodverfde linksbuiten. Pech voor Kamal Sowah, die zijn voortreffelijke vorm voor nieuwjaar niet kon koppelen aan statistieken en weinig klaarmaakte tijdens zijn invalbeurt. Het kalf was toen weliswaar reeds verdronken, maar tenzij hij op het middenveld de concurrentie mag aangaan met Rits en Nielsen lijkt er voor hem geen plaats in Parker zijn opstelling.
JUTGLA OUT, YAREMCHUK IN
Een kwartier voor tijd, net voor de stoppen doorsloegen bij Sylla, pakte Vanaken dan weer uit met een prachtige pass richting Rits. Alleen voor doel schoof hij het leer nog door naar Yaremchuk, die echter naast besloot. Een misser van jewelste die Club dus zuur opbrak, met als gevolg dat de recordaankoop nog maar eens kop van jut was bij de aanhang. Toch woog hij meer op de Genkse defensie dan Jutglà, die volledig in de tang zat bij Carlos Cuesta en co. Vergeleken met zijn concurrent diep in de punt liet Yaremchuk zich dan met meer succes betrekken in het aanvalsspel, dat tot de doodsteek van Heynen iets vloeiender verliep. Als enige spits past hij vermoedelijk dan ook net iets beter in Parker zijn plannen. Ondanks zijn erg pijnlijke misser een hoopgevende prestatie die smaakt naar meer.
AD
LEES OOK: Pijnlijke remise: OHL & Essevee blijven in zelfde bedje ziek
