Het doek is gevallen: Felice Mazzu mag zich niet langer hoofdcoach van RSC Anderlecht noemen. De relschoppers in Sclessin werden zo op hun wenken bediend, al hadden zij wellicht ook zonder die smakeloze vertoning hun zin gekregen. Of alle problemen in het Lotto Park nu van de baan zijn, valt echter sterk te betwijfelen. Integendeel: vermoedelijk staan er de Brusselaars nog meer turbulente tijden te wachten.
Eigenlijk was het lot van Mazzu al sinds donderdag, toen Anderlecht onderuit ging tegen hekkensluiter Zulte Waregem, bezegeld. Dankzij de elleboogstoot van Kristian Arnstad en nekslag van Zinho Gano lag zijn hoofd vanaf dan namelijk op het kapblok. Achteraf zag de trainer, die eerder al tegen KV Mechelen op het nippertje aan een doodsvonnis ontsnapte, de bui dan ook reeds hangen. Op de holle uitspraken waarmee zijn voorganger zichzelf geregeld verdedigde liet hij zich aan de Gaverbeek niet betrappen, maar op weliswaar serene wijze schopte Mazzu toch om zich heen. Het veld, de arbitrage en natuurlijk het gebrek aan efficiëntie: in een poging zijn eigen tekortkomingen wat te minimaliseren, zocht de T1 verwoed naar externe verklaringen voor de zoveelste teleurstelling. De nervositeit nam zichtbaar toe.
WOORDEN VERSUS DADEN
Van het bestuur kreeg hij nadien nog heel even respijt. Een laatste kans om alsnog zijn vel te redden, uitgerekend in het hol van de leeuw. Uitstel van executie, zo wist iedereen dan al. In aanloop naar zijn zwanenzang tegen Standard deed Mazzu nog zijn uiterste best om rust uit te stralen, maar bij de 0-1 van Yari Verschaeren spatte de ontlading toch van hem af. Die vreugde maakte niet veel later alweer plaats voor wanhoop. In vergelijking met een paar dagen daarvoor ontbrak het dramatisch effect van de gutsende regen, maar de blik in zijn ogen sprak wederom boekdelen. Mazzu besefte dat Sclessin het decor van zijn ondergang zou worden, Nicolas Raskin en zijn maats dienden hem graag het finale nekschot toe. De schrijnende taferelen die volgden vielen helaas eveneens van tevoren te voorspellen.
Hoewel ze naar eigen zeggen voor hem wilden vechten, lieten zijn spelers Mazzu in de steek. Arnstad met zijn rode kaart tegen Essevee, de rest van het elftal met hun prestatie in Luik. Daar begon Paars-Wit nochtans wel met de juiste intenties, alleen konden Lior Refaelov en co die lijn niet doortrekken. Geen fysieke kwestie, want een week eerder bracht de recordkampioen dezelfde inspanningen tegen die andere rivaal wél nog 90 minuten op. Het schoentje knelt dus elders, waardoor de aandacht toch terug naar Mazzu verschuift. Ondanks zijn reputatie als people manager wist hij zijn troepen blijkbaar onvoldoende te inspireren. "Dit moet het absolute minimum zijn", klonk Wesley Hoedt strijdvaardig na de nipte nederlaag tegen Club Brugge. Woorden die jammer genoeg niet in daden werden omgezet.
KWALITEIT & MENTALITEIT
Zelf liet de verdediger zich zondag opnieuw in negatieve zin opmerken. Dit keer niet door een domme strafschopovertreding te begaan, wel omwille van een akkefietje met Refaelov. Niet de eerste keer: begin dit jaar kregen de twee anciens, die bij Antwerp reeds de kleedkamer deelden, het al eens met mekaar aan de stok. Vincent Kompany vergeleek hen toen met een getrouwd koppel. "Lior en Wes zijn leidinggevende figuren. Dat botst soms", aldus de toenmalige trainer, die zelfs hoopte dat het incident er mee voor kon zorgen dat de vlam eindelijk in de pan zou slaan. In zekere zin kreeg hij gelijk, want dankzij een eindspurt van 22 op 27 schaarde Anderlecht zich op de valreep bij de top vier. Op zulk een positief effect hoeft het dit keer echter niet meteen te rekenen. Integendeel: de mot zit er duidelijk in.
Zo geven wel meer spelers een gelaten of gefrustreerde indruk. Ook vaste titularissen zoals Fabio Silva en zelfs Zeno Debast, die tegen Essevee ontsnapte aan een rode kaart en na afloop in tranen het veld verliep. Emoties die ergens wel nog de juiste ingesteldheid verraden. In die zin valt ook Hendrik Van Crombrugge vrij weinig te verwijten. De aanvoerder deelt weliswaar in de malaise en slaagt er evenmin nog in om de meubelen te redden, maar kwijt zich tenminste wel nog van zijn plichten. Andere ervaren pionnen zoals Michael Murillo, Amadou Diawara en in zekere zin zelfs Jan Vertonghen, die het allemaal maar met lede ogen aanschouwt, laten de schouders daarentegen hangen. Niet alleen hun kwaliteit, ook hun mentaliteit laat te wensen over. Met de clash tussen Hoedt en Refaelov als nieuw dieptepunt.
GEDEELDE SCHULD
Twee zwaargewichten in de kleedkamer, die daar nu hopelijk niet voor tweespalt zorgen. Dat is wel het laatste wat interimcoach Robin Veldman kan gebruiken. Samen met Frank Boeckx wordt hij tijdelijk overgeheveld van bij de RSCA Futures, terwijl de overgebleven assistenten van Mazzu de omgekeerde beweging maken. Benieuwd welke dynamiek die stafwissel teweegbrengt in Neerpede. Bovenop hun geringe sportieve impact laat daar de bijdrage van de routiniers in de jonge kern dus ook buiten de lijnen alvast te wensen over. In plaats van het goede voorbeeld te geven aan de jeugd veroorzaken zij in deze tijden van crisis net nog wat meer commotie. Op dat gebied hoefden we van Benito Raman sowieso niet bijster veel te verwachten, terwijl Adrien Trebel zoals gewoonlijk weer in de ziekenboeg vertoeft.
Ook op dat vlak is de selectie van de Brusselaars niet in evenwicht. De schuld ligt dus zeker niet louter bij Mazzu, die voor een stuk het gelag betaalt voor de vergissingen van afgelopen zomer. Mede daarom bleven Peter Verbeke, afwezig wegens ziekte, en Vandenhaute achter hun coach staan tot de druk echt onhoudbaar werd. Deels ook omdat ze wel degelijk in hem geloven, én om gezichtsverlies te vermijden uiteraard. Al verliep Kompany zijn exit anders dan door een deel van de aanhang wordt aangenomen. Van een regelrecht ontslag is alleszins geen sprake. De verwijten aan het adres van het directie, die op vijf maanden tijd zogezegd drie jaar vooruitgang zou hebben verprutst, zijn bijgevolg niet helemaal terecht. De periode onder Kompany wordt hier en daar nu trouwens ook overdreven geromantiseerd.
HULP VOOR VERBEKE
Hoe dan ook beseft Verbeke dat hij mee verantwoordelijk is voor de teloorgang van diens opvolger. De mislukte transfers maakten de taak van Mazzu er immers niet eenvoudiger op. Niet dat de CEO zelf te benijden valt. Met een beperkt budget moest hij de voorbije jaren telkens weer een nieuwe ploeg samenstellen, wat ondanks het zuinige beleid doorgaans nog vrij aardig lukte. Al oogt de balans van de afgelopen mercato's niet bepaald denderend. Behalve Sergio Gomez en Josh Cullen waren tot dusver enkel een handvol huurlingen voltreffers, de duurdere investeringen vielen nagenoeg steevast door de mand. De schaarse centen werden vaak dus niet optimaal gespendeerd, nochtans een essentiële voorwaarde om uit het dal te geraken. Deze zomer sloeg Verbeke de bal bovendien meer dan ooit mis.
Het gevolg is dat Anderlecht dit seizoen simpelweg over een minder sterke kern beschikt dan de vorige jaren. Het sein voor Vandenhaute om, samen met het ontslag van Mazzu, in één klap het volledige sportief management eens onder handen te nemen. Een plan dat al langer in de pijplijn zat. "Recent kwamen we reeds samen tot de conclusie dat de huidige werking onhoudbaar was", aldus de voorzitter maandag op zijn persconferentie. Daarbij wees hij onder meer op de breuk met Kompany, waarna Verbeke te veel hooi op zijn vork moest nemen. Daarom krijgt de CEO voortaan hulp van een technisch directeur, de functie die hij tot zijn promotie ongeveer een jaar geleden zelf bekleedde. Geen propere lei dus, wel nog maar eens een wijziging aan het organigram. De structuur staat nog altijd niet op punt.
NEVER WASTE A GOOD CRISIS
Zelf pleitte Verbeke, wiens eigen positie niet in het gedrang komt, vorig jaar nog voor stabiliteit aan de top. "Hier mag geen cultuur komen waarin we om de vijf minuten veranderen van trainer, assistent of sportief directeur. Wij willen stabiliteit", luidde het toen bij de man die Mazzu zo lang mogelijk uit de wind trachtte te zetten. Toch moet hij voortaan versterking in de sportieve leiding, dixit Vandenhaute, naast zich dulden. De keuze valt daarbij wellicht op de Deen Jesper Fredberg. Daarmee is de déjà vu compleet, want enkele jaren geleden haalde Michael Verschueren diens landgenoot Frank Arnesen in huis als reddende engel. Zelf had Verschueren amper een paar maanden daarvoor nog eigenhandig het takenpakket van Luc Devroe, voor wie aanvankelijk nog een andere functie werd voorzien, verlicht.
Niet veel later mocht Devroe alsnog beschikken. Verschueren zong het evenmin lang uit in de nieuwe samenstelling, terwijl Arnesen vrij snel alweer vertrok. Dreigt ook Verbeke, die Jos Donvil opvolgde als CEO, straks overbodig te worden? Niet per se. Zo krijgt zelfs Vincent Mannaert bijstand van een sportief directeur. Tot voor kort was dat Roel Vaeyens, om zijn vertrek op te vangen plukte Club Brugge zopas Tom Caluwé weg bij KV Mechelen. Ondanks het lot van zijn voorgangers hoeft de zoveelste stoelendans in het Lotto Park voor Verbeke op korte termijn dus niets te betekenen. Toch rommelt het duidelijk in alle geledingen bij Paars-Wit, waar de ondergrens volgens Vandenhaute wie weet niet eens bereikt is. "Never waste a good crisis", schudde hij nog snel een oneliner uit zijn mouw. Tijd en geld is er alvast genoeg verspild.
AD
