Arne Decraene
Ondanks een verdienstelijke partij droop Anderlecht zondag tegen Club Brugge opnieuw af zonder puntengewin. Hoewel hij intern nog steeds het vertrouwen geniet, is het donderdag op bezoek bij Zulte Waregem dan ook alweer van moeten voor Felice Mazzu. In zijn volgende 'week van de waarheid' hoopt de coach in de eerste plaats op meer doelgerichtheid van zijn troepen. Al knelt het schoentje eigenlijk toch voornamelijk elders.
De verloren topper van afgelopen weekend, toen de Brusselaars naar eigen zeggen misschien wel hun beste match van het seizoen speelden, betekende al de zesde nederlaag op twaalf wedstrijden. De helft daarvan in eigen huis, goed voor een schamel rapport van 16 op 36. Zelfs mits een zege tegen de hekkensluiter leunt het huidige nummer negen in de stand qua punten straks dichter aan bij de degradatiezonde dan de top vier, indien Essevee wint nadert de rode lantaarn zowaar tot op amper vijf stuks. Onthutsende cijfers: het was al voor minder crisis in het Lotto Park. Niet dat Paars-Wit plots naar onderen moet kijken, maar toch. Tenzij hij wil dat de externe druk zelfs voor toeverlaat Peter Verbeke stilaan onhoudbaar wordt, kan Mazzu dat laatste scenario aan de Gaverbeek best vermijden.
GEBREK AAN EFFICIËNTIE
Meer nog dan intensiteit en verticaliteit, twee zaken die zondag wél aanwezig waren, is efficiëntie voor de coach dan het codewoord bij uitstek. Begrijpelijk, want zowel tegen Club Brugge als tegen Charleroi morste zijn elftal met de kansen. Tweemaal wist Anderlecht niet te scoren, in totaal kreeg het nu reeds vier keer de nul niet van het bord geveegd. Behalve spits Fabio Silva, in de voorbije acht duels zelf maar twee keer aan het kanon, heeft nog niemand meer dan twee goals achter zijn naam staan. Geen enkel hoger gerangschikt team liet minder vaak de netten trillen dan de recordkampioen, die – net zoals Standard – voorlopig aftikt op 19 doelpunten. Weliswaar met een wedstrijd minder achter de kiezen: tegen Zulte Waregem, mogelijk een dankbaar slachtoffer, kunnen die statistieken worden opgekrikt.
Defensief oogt Anderlecht dan weer solide. Op koers voor de beoogde Champions Play-Offs zelfs, want met 13 tegentreffers doet alleen de top drie beter. Het moet tegen Essevee al erg gek lopen om daar verandering in te brengen. Mazzu heeft dus een punt wanneer hij stelt dat het voornaamste probleem zich in de vijandelijke zestien situeert, waar het de Brusselaars aan scherpte en killerinstinct ontbreekt. Of, dixit Wesley Hoedt, "de wil om de bal over de lijn te rossen". Een collectief gebrek aan scorend vermogen, al is het nu ook niet alsof Anderlecht elke week de missers opstapelt. Zo won het anderhalve week geleden nog op een diefje tegen KV Mechelen, een cruciale driepunter om de rust te bewaren. Na twee logische nederlagen tegen West Ham en Club Brugge zit er echter al terug druk op de ketel.
STRESS IN SCLESSIN
Mocht het mislopen staat Mazzu, ondanks de steun van bestuur en kleedkamer, immers meer dan ooit met de rug tegen de muur. Zeker met de sowieso al beladen klassieker tegen Standard in het verschiet. De afgelopen jaren maakte Anderlecht wel vaker in een soort crisissfeertje de verplaatsing richting het vijandige Sclessin. Helemaal te bont werd het evenwel in de play-offs van 2019, kort voor de intrede van Vincent Kompany. Bij een 2-0 tussenstand na een halfuur spelen zorgde de meegereisde aanhang er middels een onophoudend salvo van vuurwerk en rookbommen eigenhandig voor dat de partij werd gestaakt. Paars-Wit, dat later voor het eerst in meer dan een halve eeuw naast Europees voetbal zou grijpen, kreeg een 5-0 forfaitnederlaag aangesmeerd. Noem het gerust het begin van de donkere jaren.
Zo een vaart zal het nu niet lopen, al ondervonden Club Brugge en Antwerp reeds dat Sclessin af en toe opnieuw kan kolken als vanouds. Stel je maar eens voor dat de Rouches tegen Anderlecht, wiens bloed ze van alle concurrenten nog het meest kunnen lusten, een gelijkaardige blitzstart nemen als tegen de Great Old – toen de 3-0 eindstand na nog geen tien minuten op het bord stond. In het bezoekende vak zouden de emoties in dat geval wel eens snel hoog kunnen oplopen. Indien de zitjes daar dan al gevuld zijn tenminste, want in Mechelen betraden de supporters uit protest pas later de tribunes. Ondanks de zege liep het enkele dagen nadien verkeerd in Londen, tegen Club Brugge werden dan weer fans met bivakmutsen gespot in het Lotto Park. Klaar om in actie te schieten bij een eventuele pandoering?
GEZOCHT: STABILITEIT
In dat klimaat moet Mazzu het tij zien te keren. Een hemelsbreed verschil met zijn voorganger, die de onvoorwaardelijke steun van de eigen aanhang genoot. Zowat van het ene examen naar het andere dus, telkens weer met het mes op de keel. Als een kat in het nauw trachtte de trainer, daarvoor nog de koppigheid zelve, het de voorbije weken daarom op verschillende manieren over een andere boeg te gooien. Zowel qua veldbezetting als personeelsinvulling. Meer nog dan efficiëntie, intensiteit of verticaliteit mist Anderlecht echter misschien wel stabiliteit. Vooral dan op het middenveld, waar Mazzu het tegen Club Brugge eens met Kristian Arnstad, Amadou Diawara en Mario Stroeykens probeerde. Een experiment met wisselende resultaten: benieuwd of zij ook tegen Zulte Waregem een trio vormen.
Al een heel seizoen lang is Mazzu op zoek naar de beste combinatie op het middenveld. De standvastigheid die hij daar kende bij Union, waar Casper Nielsen, Teddy Teuma en Amani Lazare samen een geoliede machine waren, wist de coach nog niet te vinden. Nochtans beseft hij maar al te goed dat een solide centrale as een van de sleutels tot succes is. Kijk maar naar de afgetekende top vier. Bij zijn vorige werkgever nam Senne Lynen de plek in van Nielsen, die in Jan Breydel tegenwoordig zelf deel uitmaakt van een drietand met Raphael Onyedika en Hans Vanaken. Mark van Bommel raakt bij Antwerp amper aan Alhassan Yusuf, Pieter Gerkens en Jurgen Ekkelenkamp, terwijl koploper Genk tot slot steevast kan rekenen op Patrik Hrosovsky, Bryan Heynen en Bilal El Khannouss in het hart van de ploeg.
VRAAG AAN VERBEKE
Vanaken, Nielsen, Yusuf, Gerkens, Heynen, Hrosovsky, Teuma, Lynen: allemaal hebben ze minstens duizend competitieminuten in de benen. Een schril contrast met Anderlecht, waar Yari Verschaeren met 864 stuks het dichtst in de buurt komt. Lior Refaelov – doorgaans een linie hoger aan het werk – zit aan 690 minuten, de rest geraakt niet eens aan de helft. Majeed Ashimeru, Adrien Trebel, Marco Kana, Arnstad, Diawara: geen van hen kon tot dusver een vaste basisplaats afdwingen. In sommige gevallen mede door blessureleed, gezien hun voorgeschiedenis helaas geen verrassing, al lijkt die mix ook simpelweg niet te voldoen. Het klinkt wellicht ietwat vreemd, maar samen met Sergio Gomez wordt de immer betrouwbare Josh Cullen veel harder gemist dan Joshua Zirkzee of Christian Kouamé.
In dat opzicht was de prestatie van Arnstad zondag alvast bemoedigend. Voorts kruist Mazzu de vingers dat Ashimeru snel zijn beste niveau terugvindt, én dit keer voor een langere periode zonder fysieke kwaaltjes vasthoudt. Veel meer dan Diawara, toch een risicopatiënt, heeft hij alleszins tevens een neus voor doelpunten. De onmondigheid in de afwerking valt niet louter aan de aanvallers te wijten, het gevaar moet opnieuw van overal komen. Vandaar de keuze voor Stroeykens in plaats van Verschaeren, hopeloos uit vorm, als verbindingsman tussen middenveld en aanval? Met de aanwezige middelen is Mazzu duidelijk op zoek naar het juiste recept, pas in januari kan hij Verbeke om nieuwe ingrediënten vragen. Nu eerst de week van de waarheid overleven. Marc Coucke denkt vast al terug aan april 2019.
AD
LEES OOK: Kelderkraker zonder punch: La Louvière en OHL met kopzorgen
