Arne Decraene
Ondanks de 0-1 nederlaag tegen Club Brugge, en de bijhorende teleurstelling in de tribunes, zit Felice Mazzu sinds zondag wellicht weer net iets steviger in het zadel bij Anderlecht. Tegen een op papier sterkere tegenstander leverden de Brusselaars tenslotte zowat hun beste prestatie van het seizoen af. Daarbij pakte een aantal beslissingen van de coach, die in de kleed –en bestuurskamer wél nog steeds het nodige vertrouwen geniet, bovendien lang niet verkeerd uit.
Zo rechtte Wesley Hoedt, die terug de voorkeur kreeg op Hannes Delcroix en het achteraf expliciet opnam voor zijn trainer, de rug na alle kritiek van de afgelopen weken. Samen met Zeno Debast en Jan Vertonghen hield hij zich nog vrij vlot overeind tegenover de nochtans snellere tandem Kamal Sowah-Ferran Jutglà, tegen wie de Nederlander zelfs in de diepte een paar keer zijn mannetje stond. Achterin opteerde Mazzu dus toch opnieuw gewoon voor een defensie met drie. Of vijf zo u wil, met Michael Murillo en Moussa N’Diaye op de flanken. Vooral in de eerste helft wonnen zij veelal het pleit van hun rechtstreekse tegenstanders Tajon Buchanan en Andreas Skov Olsen, die toen amper gevaar konden creëren. De keuze om iets meer zekerheid in te bouwen bleek op die manier best een geslaagde zet.
OFFENSIEVE WEELDE?
Niet dat Anderlecht achterover leunde. Integendeel: met een snedige hoge pressing slaagde Paars-Wit erin om hun rivalen het voetballen te beletten. Meer nog: de beste kansen waren voor de thuisploeg. Zoals nadien nog zou blijken stond het vizier van Fabio Silva echter niet helemaal scherp afgesteld. Hij had trouwens tevens Lucas Stassin kunnen bedienen, die na goed voorbereidend werk van die andere surprise du chef Mario Stroeykens – als nummer 10, een experiment dat iets wisselvalliger verliep – later nog de paal op zijn weg vond. De twee tieners kregen de voorkeur op Yari Verschaeren, Francis Amuzu, Sebastiano Esposito en de zieke Lior Refaelov, Benito Raman en Julien Duranville waren er dan nog niet bij. Een indrukwekkende bank dus: we zouden haast van weelde kunnen spreken. Alhoewel.
Na de pauze, toen de druk van Anderlecht even was gaan liggen en Hoedt het lastiger kreeg met Jutglà, verzilverde Club een betere periode uiteindelijk met een verdiende voorsprong. Als antwoord gooide Mazzu al zijn wapens nog in de strijd, maar baten mocht het niet. De recordkampioen vond wel haar tweede adem en perste er, mede dankzij haar autoritaire luchtmacht, in tegenstelling tot donderdag tegen West Ham nog een serieus slotoffensief uit. Net als tegen Charleroi twee weken geleden vergat het zichzelf evenwel te belonen. Telkens opnieuw lag de niet te verschalken Simon Mignolet in de weg. Op zich geen schande gezien diens bloedvorm, al wordt het gebrek aan efficiëntie zo stilaan een thema in het Lotto Park. Zeker nu zelfs Silva zijn productie stokt. Luxe kunnen we het toch niet echt noemen.
AANJAGER ARNSTAD
De eerste die de vuisten van Mignolet op de proef stelde was overigens Kristian Arnstad. Na een uur, toen er hoewel Blauw-Zwart de neus alsmaar meer aan het venster stak nog geen vuiltje aan de lucht was. Zijn hard en geplaatst schot van net buiten de zestien was een van de pogingen waarvoor veel andere doelmannen zich hadden mogen omdraaien. Voor de rust lag de nog altijd pas 19-jarige Noor, die zich in de eerste minuut direct liet gelden met een felle fout, samen met zijn partner in de as Amadou Diawara ook mee aan de basis van Silva zijn eerste grote kans. Vanaf dan groeide hij in de match. Nadat het er eerst nog naar uitzag dat Anderlecht de gevreesde slag op het middenveld zou verliezen, herstelde het vooral dankzij Arnstad – die bij de tegengoal wel iets te vroeg het centrum verliet – het evenwicht.
Tekenend was de manier waarop hij Hans Vanaken, met één klasseflits toch weer beslissend, op een gegeven moment de bal afsnoepte rond de middenstrook. Een veelbelovende recuperatie die helaas niets opbracht. Desalniettemin stond Arnstad symbool voor de intensiteit en overgave waarmee heel Paars-Wit haar vel in de duels duur verkocht. Hoewel er af en toe wel nog eens wat misging koppelde de kuitenbijter zijn typische niet aflatende inzet daarbij ook aan goede acties in balbezit, wat niet altijd het geval is. Tegen het volwassen trio van Vanaken, Casper Nielsen en Raphael Onyedika was de tiener zo een van de lichtpunten bij de recordkampioen. Terwijl de prestatie tegen de titelverdediger Mazzu op wel meer vlakken vertrouwen inboezemt, deed die van Arnstad misschien wel het meeste deugd.
OPVOLGER CULLEN
Als de Brusselaars in één linie dringend nood hebben aan stabiliteit is het per slot van rekening wel op het middenveld, waar Mazzu reeds tal van combinaties testte. Het gevolg van een inschattingsfout in de zomer, toen Anderlecht nog volop geloofde in Verschaeren en Adrien Trebel. Voor die eerste bleek het teveel gewicht op zijn frêle schouders, Trebel vertoeft naar slechte gewoonte andermaal in de ziekenboeg. Daar is ook Majeed Ashimeru, de derde centrale pion in de toenmalige typeploeg, stilaan een vaste klant. Zondag zat de Ghanees op de bank, maar in totaal miste hij alweer vijf competitieduels. Geen betrouwbare kracht dus, wat op basis van diens verleden in het geval van Diawara evenmin een verrassing vormt. Een schril contrast met Josh Cullen. Zijn vertrek werd blijkbaar toch wat onderschat.
Als back-ups zetten Marco Kana, die eveneens op de sukkel blijft, en Arnstad bovendien niet meteen de verhoopte stappen. Het gevolg was een tot dusver bijzonder kwetsbare as. Indien die laatste de lijn nu doortrekt komt daar hopelijk verandering in. Mogelijk met Ashimeru naast zich, waardoor Arnstad in plaats van als aanjager – een rol die hem beter lijkt te liggen – wel nog meer als controleur zou gaan fungeren. Of hij die verantwoordelijkheid dan ook aankan zal moeten blijken, maar de meerwaarde van Diawara blijft alleszins beperkt. Mazzu zijn succesformule bij Union bestond trouwens deels uit een middenveld zonder afgebakende takenpakketten per positie, maar met onderling inwisselbare pionnen. Kan een mix van Arnstad, Ashimeru en pakweg Stroeykens datzelfde effect teweegbrengen?
KOMPANY VS. MAZZU
"Van alle spelers op het veld zal hij de grootste carrière maken", aldus Vincent Kompany een halfjaar geleden, toen Arnstad na een gelijkspel in de play-offs tegen Club Brugge bij zijn eerste basisplaats van het seizoen prompt tot Man van de match werd gekroond. Eerherstel voor zijn al even onverwacht debuut anderhalf jaar daarvoor in Jan Breydel, waar Kompany hem plots voor de leeuwen wierp en de tiener volledig verzoop. Blauw-Zwart loopt als een soort rode draad doorheen zijn prille loopbaan. Als fan van het eerste uur durfde Kompany de kaart van Arnstad, die ongeveer gelijktijdig als snotaap met torenhoge verwachtingen in Neerpede arriveerde, voorts wel erg weinig te trekken. Tussen de twee krakers in mocht het toptalent slechts twee keer invallen, zelfs de wedstrijdkern halen zat er zelden in.
Nadien gunde Kompany hem nog wat kansen, waarop Arnstad met nog meer speelgelegenheid in het verschiet na lang dralen zijn kribbel zette onder een nieuw contract. De jeugdinternational ligt nu vast tot medio 2025. Een cruciale slag voor Anderlecht, dat hoopt dat hij ooit een fiks bedrag opbrengt. In die zin valt het te begrijpen dat Paars-Wit hem niet wilde blokkeren, allicht een van de voorwaarden ook tijdens de onderhandelingen. Met nu al bijna dubbel zoveel minuten onder Mazzu dan onder diens voorganger draait de trainerswissel voor Arnstad tot hiertoe alvast prima uit. Door hem nog verder te ontwikkelen en in de etalage te zetten scoort de coach ongetwijfeld punten bij zijn bazen, al moeten de resultaten wel snel volgen. Te beginnen donderdag tegen Zulte Waregem. Ongetwijfeld mét Arnstad, tegen KV Mechelen nog invaller, terug aan de aftrap.
AD
LEES OOK: Pijnlijke remise: OHL & Essevee blijven in zelfde bedje ziek
