Arne Decraene
Binnen iets meer dan vijf weken gaat het WK in Qatar van start. De laatste kans op eremetaal voor de Gouden Generatie, die op sommige posities weliswaar vandaag reeds aan vernieuwing toe is. Dat beseft ook Roberto Martinez, al voert hij die wissel van de wacht slechts mondjesmaat door. Daarbij ziet de bondscoach een waardevolle kandidaat op een basisplaats bovendien helaas al geruime tijd over het hoofd.
We hebben het dan niet over Leandro Trossard, die volgens velen stilaan de voorkeur verdient op Eden Hazard. Noch over de knopen die Martinez op het middenveld moet doorhakken. Veel prangender is het vraagstuk in de verdediging, waar sinds het afhaken van Thomas Vermaelen en vooral Vincent Kompany een leemte gaapt. Eentje die de voorbije jaren doorgaans werd opgevuld door Jason Denayer of Dedryck Boyata, opgeteld goed voor 66 interlands. Hun fysieke paraatheid wanneer het WK binnen een maand van start gaat is momenteel echter hoogst twijfelachtig. Denayer zal dan nog maar een zevental matchen in de benen hebben, in de Verenigde Arabische Emiraten nota bene. Door blessureperikelen vergaarde Boyata, die recent wel nog aantrad op de Nations League, bij Club Brugge tot dusver evenmin veel minuten – 160 om precies te zijn.
MONUMENT MECHELE
Eens volledig fit, volgens Carl Hoefkens een kwestie van tijd, is het trouwens lang niet zeker dat hij zijn plek zomaar zal innemen. Centraal in het Brugse trio achterin ontpopte Brandon Mechele zich de afgelopen weken namelijk meer dan ooit tot rots in de branding. Met de regelmaat van de klok staat het 29-jarige meubelstuk wel eens ter discussie, geregeld verdwijnt hij zelfs even uit de ploeg. Telkens weer knokt Mechele, nooit het allergrootste talent, zich evenwel terug. Zoals in het seizoen 2017-2018, toen hij terugkeerde van een uitleenbeurt aan STVV. Ivan Leko gunde hem nadien ook in Jan Breydel het vertrouwen, de rest is geschiedenis. Inmiddels zit het rasecht product van eigen kweek en modern monument aan 341 optredens voor Blauw-Zwart. Met vijf landstitels en één beker is de prijzenkast al aardig gevuld.
Philippe Clement, Alfred Schreuder en nu dus ook Hoefkens: allen grepen ze terug naar Mechele, die daarvoor onder Michel Preud'homme overigens al bijna 100 keer in actie kwam. De ene na de andere geduchte concurrent moest er intussen aan geloven. Alexander Scholz, Matej Mitrovic, Jack Hendry en nu ook Boyata: geen van hen bleek opgewassen tegen de werkmier uit Bredene. Zijn aandeel in de huidige hoogconjunctuur valt daarom niet te onderschatten. In de schaduw van onder andere Simon Mignolet en Clinton Mata was Mechele steeds een stabiele factor in de Brugse defensie. Iemand die present tekende op zowat alle cruciale momenten, zowel in eigen land als in Europa, én dan steevast ook op de afspraak was. Zoals woensdag in Madrid, waar hij de aanvallers van Atlético opnieuw in bedwang hield.
MANNAERT VS. MARTINEZ
Alvaro Morata, Antoine Griezmann, Karim Benzema, Radamel Falcao, Paco Alcacer, Artem Dyzuba: het lijstje van spitsen die Mechele de voorbije jaren in zijn achterzak stak, soms zelfs meer dan eens, oogt ronduit impressionant. Akkoord, tegen snelheidsduivels als Kylian Mbappé had hij het af en toe lastig – wie niet? – maar dat de Club-speler in hart en nieren zich staande weet te houden op het allerhoogste niveau behoeft geen betoog. Toch krijgt Mechele niet altijd het respect waar hij eigenlijk recht op heeft. Althans niet van buitenaf, want in Westkapelle lopen zijn ploegmaats bijzonder hoog met hem op. "Brandon is mijn grote voorbeeld", strooide Ferran Jutglà recent nog met lof. Hans Vanaken is dan weer van mening dat de secure en sobere defensieleider van Blauw-Zwart te weinig erkenning krijgt voor zijn constante prestaties.
"Er wordt onvoldoende onderstreept hoe belangrijk Brandon is voor ons. Hij staat er altijd en is nooit te betrappen op een foutje", klonk het over Mechele, die met Bologna en Stade Rennes afgelopen zomer voor het eerst concrete interesse uit het buitenland genoot. En, net zoals de dirigent zelf, als compensatie voor die gemiste transfer zijn kribbel mocht zetten onder een nieuw contract. Vincent Mannaert en co weten dan ook maar al te goed wat ze aan hun stille kracht hebben. Martinez, woensdag aanwezig in het Civitis Metropolitanostadion, geraakt daarentegen maar niet overtuigd. Hij neemt Mechele meestal wel op in zijn ruime selectie, maar aan de bak komen zit er zelden in. Een zitje in de tribune is nagenoeg telkens zijn deel, zijn laatste speelminuten bij de Rode Duivels dateren al van november 2020.
DENAYER & DEBAST
Een oefenpartij tegen Zwitserland, toen Martinez net zoals tegen Ivoorkust een maand daarvoor een experimenteel elftal de wei instuurde. Mechele maakte in beide wedstrijden de 90 minuten rond. Sinds zijn debuut een jaar eerder, een korte invalbeurt tijdens een EK-kwalificatieduel in Kazachstan, vergaarde hij zo in totaal slechts drie caps. In de tussentijd was Martinez nochtans volop op zoek naar potentiële opvolgers voor de sterkhouders-op-leeftijd achterin. Zonder de linkspoten mee te tellen kregen onder andere Sebastiaan Bornauw, Zinho Vanheusden, Leander Dendoncker en zelfs Timothy Castagne hun kans als centrale verdediger. Bij afwezigheid van Boyata en Denayer, die wel nog met het gros van de minuten gingen lopen, blijken nu ook Wout Faes en vooral Zeno Debast al hoger in de pikorde te staan.
Stellen dat Mechele niet in Martinez zijn bovenste schuif ligt is dus een understatement. Misschien wel zonde, want sinds kort is iedereen het erover eens dat de bondscoach ook Vanaken te lang negeerde. De spelmaker leunde tenminste wel al aan tegen de selectie, hoewel hij nauwelijks het veld betrad was Vanaken er bijvoorbeeld bij op het EK. Mechele kwam toen amper in aanmerking, ook voor het WK dreigt hij straks toch gewoon weer uit de boot te vallen. Impliciet gaf de bondscoach reeds te kennen dat hij rekent op Denayer en Debast, voor wie Martinez duidelijk een boontje heeft. Een dag nadat Mechele heerste in Madrid bleef de tiener tegen West Ham ondanks een paar goede inspeelpassen nochtans met moeite overeind. De toekomst kan nog even wachten: in Qatar moeten simpelweg de beste elf spelen.
EYEOPENER
Daartoe behoort wie weet dus ook Mechele, die indien de huidige trend bij Club zich doorzet minstens over concurrent Boyata moet zijn gewipt – op zich al een eyeopener voor Martinez. Niet alleen verkeert hij in bloedvorm, het systeem van de Rode Duivels met drie achterin is op zijn lijf geschreven. Als meest centrale pion welteverstaan, waardoor Toby Alderweireld opnieuw zou moeten uitwijken naar de rechterkant. Toegegeven, niet de snelste of meest wendbare defensie, al is dat eigenlijk in geen enkele variant het geval. Bovendien bewees Mechele reeds meermaals zijn mannetje te staan als zogenaamde libero. Ook wat de opbouw betreft. In principe evenmin een van troeven, maar bij Club draait hij toch al jaren mee in een dominant team. Ten opzichte van Debast ervaring die een streepje voor mag bieden.
Of de beloftevolle verdediger van Anderlecht het ooit verder zal schoppen valt vandaag moeilijk te voorspellen. Feit is alleszins dat Martinez misschien wel iets te snel voorbij gaat aan Mechele. Op basis van het afgelopen kalenderjaar, met de laatste weken als uitschieter, had hij op z'n minst eens getest mogen worden. Een kans die hem de voorbije interlandbreaks helaas niet gegund werd. Of hij er straks bij zal zijn in Qatar valt dan ook ten sterkste te betwijfelen. Hoewel het aantal tickets werd uitgebreid tot 26 stuks blijven de plaatsjes beperkt, zeker voor verdedigers. Met zijn glansprestatie tegen Atlético Madrid, en Champions League-campagne in zijn geheel, deed Mechele desalniettemin nog een ultieme gooi naar een plek in de selectie of mogelijk zelfs basisploeg. Ongeacht de uitkomst een sollicitatie die alvast kan tellen.
AD
LEES OOK: Rode Duivel blijft op de sukkel: WK al een utopie?
