Van een stunt in Porto naar een oplawaai in Luik: Club Brugge beleefde vorige week een helse rit. Nochtans sleutelde Carl Hoefkens amper aan zijn succesformule. Niet dat de plotse inzinking aan een gebrek aan alternatieven te wijten valt, want ook in de breedte bracht Vincent Mannaert een stevige kern op de been. Al had hij daar graag toch nog een extra pion aan toegevoegd. De twee topkandidaten voor die vandaag nog altijd openstaande vacature schitteren tegenwoordig echter bij de concurrentie. Een vergissing van formaat?
De 3-0 nederlaag tegen Standard was een hard verdict, al bleven voornamelijk op offensief gebied wel een pak smaakmakers ver onder hun gebruikelijke niveau. Recordaankoop Roman Yaremchuk, voor de tweede week op rij verkozen boven Ferran Jutgla en zo de enige wissel ten opzichte van de 0-4 zege een aantal dagen voordien, voorop. Al zat dat huzarenstukje bij pakweg Andreas Skov Olsen, Kamal Sowah en Bjorn Meijer blijkbaar ook nog in de benen. Waar het Porto vlot in bedwang hield, werd de landskampioen in een kolkend Sclessin zelf naar de keel gegrepen. Zeker na de donderslag bij heldere hemel van Philip Zinckernagel, die na de pauze bovendien nogmaals zijn duivels ontbond. De bezoekers vielen prompt van hun roze wolk naar beneden en kregen geen greep meer op de gretige Rouches.
ORGELPUNT RASKIN
Tot dan had Club de boel nochtans nog redelijk onder controle, weliswaar zonder concreet doelgevaar te creëren. Daarvoor misten de voorzetten van Skov Olsen precisie. Toen die wat later wél aankwamen, bleek het vizier van Meijer en vooral kopbalspecialist bij uitstek Hans Vanaken dan weer niet op scherp te staan. Mede daarom waren de uiteindelijke cijfers op het scorebord enigszins overdreven, zonder daarmee ook maar iets af te doen aan de prestatie van Standard. De troepen van Ronny Deila, in de stand genaderd tot op nauwelijks twee punten van Blauw-Zwart, overvleugelden vooral in de tweede helft hun tegenstanders. Niet alleen op fysiek en mentaal vlak, tevens wat kwaliteit aan de bal betreft. Club vond geen antwoord op de Luikse overgave en moest de situatie hoe langer hoe meer ondergaan.
Op die manier dwong Standard ook zélf nog kansen af. Veelal op de counter, met de tweede parel van Zinckernagel als orgelpunt. Al moest het mooiste dan eigenlijk nog komen. In het absolute slot besloot Selim Amallah even te dollen met Casper Nielsen en Brandon Mechele, waarna ook Nicolas Raskin het duo tot kegels degradeerde. De alomtegenwoordige middenvelder snelde vervolgens langs Raphael Onyedika, om dan het overzicht te bewaren en William Balikwisha – bij wie het licht helaas wél even uitging – de kers op de taart aan te bieden. Ook voor Raskin zelf, samen met Amallah en uiteraard Zinckernagel dé uitblinker bij de thuisploeg, de kroon op het werk. Haast op zijn eentje won de Jonge Duivel de slag op het middenveld. En dat tegen het elftal dat hem afgelopen zomer nog trachtte in te lijven.
KNOP OMGEDRAAID
Niet zomaar natuurlijk, want zijn kwaliteiten zijn al langer bekend. Hoewel hij ietwat afgeremd werd door blessures verzamelde Raskin sinds zijn debuut in februari 2018 reeds 87 optredens voor Standard. Daarin was de nog altijd pas 21-jarige kuitenbijter met prima voetjes, die velen in Jan Breydel daarom wat doet denken aan ex-speler Jonathan Blondel, goed voor vier doelpunten en 11 assists. Als aanjager in de as groeide Raskin vooral de voorbije twee seizoenen uit tot een onmisbare pion en een van de zeldzame stabiele factoren in Luik, al deelde ook hij geregeld in de malaise. Even dreigde Deila hem zelfs te slachtofferen voor de ondermaatse competitiestart. Tegen OH Leuven verving hij de publiekslieveling al aan de rust, tegen KV Kortrijk en KV Oostende begon Raskin nadien zowaar op de bank.
Tweemaal maakte hij als invaller evenwel mee het verschil, sindsdien lijkt de trein opnieuw vertrokken. Boodschap begrepen dus. Een zoveelste pluim op de hoed van de Noorse coach, al verdient ook Raskin zelf lof voor de manier waarop hij de knop omdraaide sinds de mercato sloot. Waar een breuk eerst nog helemaal onafwendbaar leek te worden, staan alle neuzen terug in dezelfde richting. Tot op heden weigert de sterkhouder wel nog steeds om zijn aflopende verbintenis te verlengen. Waagt men vanuit Westkapelle in januari, wanneer Raskin tot nader order vrij is om een voorakkoord te tekenen, dus een nieuwe poging om hem los te weken? Met zijn glansrol zette hij zijn sollicitatie zondag alvast nog eens extra in de verf. Alsof hij erop gebeten was om het Brugse bestuur met de neus op de feiten te drukken.
OPVOLGER VORMER
Illustratief was dus vooral zijn dribbel en assist bij de 3-0, waarbij Raskin uitgerekend recordaanwinst-voor-één-dag Onyedika in de wind zette. Daarvoor bleek hij ook reeds baas op het middenveld, waar Nielsen het onderspit delfde. Een signaal dat hij niet voor hen moet onderdoen en Mannaert op de verkeerde paarden wedde? Van een of-verhaal tussen Raskin en de twee nieuwkomers in de centrale as van Blauw-Zwart was alleszins geen sprake. Nielsen en Onyedika stonden met stip bovenaan de verlanglijst, keuzes die men zich in Jan Breydel overigens allerminst beklaagt. Raskin was, deels omwille van zijn aflopend contract, eerder een opportuniteit. Iemand die Hoefkens er wel nog graag bij wilde, zij het enkel aan de correcte prijs. Allicht hoogstens een vijftal miljoen, conform met zijn marktwaarde.
Een koopje, gelet op zijn profiel, leeftijd en Belgisch paspoort, mét perspectief om ooit veel meer op te brengen. Toch kwam het niet tot een deal. Niet alleen omdat Standard weigerde mee te werken, ook omdat de landskampioen niet volledig doordrukte. Per slot van rekening zagen zij in Raskin (nog) geen volwaardige titularis als directe opvolger van Ruud Vormer – met wie hij ooit nog in de clinch lag en die even zelfs genoemd werd in een potentiële ruiloperatie. Die rol bleek voor Nielsen weggelegd. Waar de overige posities intussen overal netjes dubbel bezet zijn, moet hij nu tot nieuwjaar – wanneer Mats Rits ontslagen wordt uit de ziekenboeg – vol aan de bak. In tegenstelling tot Éder Balanta, sinds de sluiting van de transfermarkt opgevist als back-up voor Onyedika, is Vormer definitief afgeschreven.
MARATHONMANNEN
Blijven dan nog over als eventuele wisselopties: jonkies Owen Otasowie, Noah Mbamba – allebei meer controlerende types – en Lynnt Audoor. Niet toevallig maakten Onyedika, Nielsen en Vanaken zowel dinsdag als zondag, ondanks de nodige kaartenlast, telkens de 90 minuten rond. Op bezoek bij Seraing, tussen de overwinningen tegen Bayer Leverkusen en Porto in, bewees Hoefkens nochtans dat hij durft te roteren. Ook toen raakte hij echter niet aan Nielsen en Vanaken. Voor hen staan geen rechtstreekse vervangers klaar. Een lacune in de kern, al zijn beiden wel marathonmannen die doorgaans nagenoeg alles spelen. Pakweg een rasechte nummer 10 aantrekken om Vanaken af en toe eens af te lossen lijkt dan ook geen noodzaak. Hem hier en daar een adempauze gunnen moet desalniettemin toch kunnen.
Bij afwezigheid van de dirigent zou Hoefkens nu creatief uit de hoek moeten komen, bijvoorbeeld door te schuiven met Sowah of Skov Olsen. Eens hij opnieuw beschikt over Noa Lang en Tajon Buchanan is er in het offensief compartiment meer vrijheid om te experimenteren, ook de jonge Cisse Sandra blijft een optie. Stuk voor stuk meer aanvallend ingestelde spelers, terwijl Vanaken net zoals Nielsen – wiens alternatieven dan weer overwegend defensiever van aard zijn – een veelzijdigere spelmaker is. Samen met Onyedika vormt het duo een modern en dynamisch middenveld, een wisselwerking die Hoefkens met hun huidige doublures – of zeg maar gebrek daaraan – onmogelijk kan dupliceren. Precies daarom prijkte vorige zomer niet alleen Raskin maar ook Jurgen Ekkelenkamp nadrukkelijk op de Brugse radar.
DURE BLUNDERS?
Een gelijkaardig type, zij het net iets minder pitbull en meer stillist. Club had zelfs een akkoord op zak met de 22-jarige Nederlander, die echter ineens zijn kar keerde en alsnog naar Antwerp verhuisde. Een juiste beslissing, zo blijkt tot dusver. Niet alleen vergaarde de leider al een bonus van negen punten op de landskampioen, voor wie het in eigen land voorlopig minder vlot loopt dan in de Champions League, zelf had Ekkelenkamp met maar liefst vijf assists in zes competitieduels ook een flink aandeel in dat succes. Zijn prijskaartje van vijf miljoen lijkt zo reeds gerechtvaardigd. In vergelijking met Raskin eerder een back-up voor Vanaken dan voor Nielsen dus, al blijft het principe hetzelfde: beiden beschikken over uiterst polyvalente profielen die in de ruime selectie van Blauw-Zwart zeker niet hadden misstaan.
Een mening die ook Mannaert is toegedaan, want hij had niet zomaar een slordige vijf miljoen veil om een van hen – voor beiden was behoudens bijkomende vertrekkers vermoedelijk geen plaats in de kleedkamer – te strikken. Dat er geen tandje bijgezet werd in deze dossiers, of werk gemaakt van een plan B, valt weliswaar eveneens te begrijpen. Met de revalidatie van Rits en bedrijfszekerheid van de alsnog aan boord gebleven Vanaken in het achterhoofd was er nog geen reden tot paniek, de plekjes worden straks al duur genoeg. Minstens tot aan de winterstop, wanneer Rits weer fit en het Europees sprookje wie weet voorbij is, konden zowel Raskin als Ekkelenkamp evenwel toch handig van pas komen. Helaas maken zij nu elders het mooie weer. Afwachten of Club die blunders cash zal betalen.
AD
