In het Belgische voetbal speelden héél wat grote namen. Eén van hen is ongetwijfeld Sunday Oliseh. De voormalige Nigeriaanse verdedigende middenvelder ging via Club Luik naar de Europese top en sloot af bij KRC Genk. VoetbalNieuws had naar aanleiding van zijn biografie 'Audacity to Refuse' een gesprek met de momenteel clubloze trainer.
Oliseh kwam op zijn zestiende naar Luik. Dat was geen evidente overstap. "Het was een makelaar die mij naar Europa loodste om er te testen. Ik kon in België testen en zo wist ik een contract af te dwingen bij Club Luik. Het was niet makkelijk in het begin, omdat de aanpassing toch niet te onderschatten valt. Het weer was anders, het eten, de mentaliteit, de eenzaamheid en nog tal van zaken, dus dat maakte het allemaal niet zo eenvoudig. Ik moest helemaal van nul beginnen en ik kwam zonder mijn ouders. Of het een hulp was dat er met Victor Ikpeba nog een landgenoot in Luik speelde? Goh (lacht), het was een beetje ieder voor zich. Het was uiteraard leuk om een Nigeriaanse ploegmaat te hebben, maar we zijn niet de beste vrienden…" 🗣 INTERVIEW @SundayOOliseh 
De volgende stap was richting Serie A. "Ik had aanbiedingen van Anderlecht en Standard, maar er waren ook buitenlandse voorstellen. Na vier jaar in België had ik het hier wel gezien en als er een club uit de Serie A – toen de sterkste competitie ter wereld – komt aankloppen, dan weiger je die niet voor een Belgische club. Daarom koos ik toen voor Reggiana.”
Oliseh speelde nadien nog voor FC Köln, Ajax, Juventus, Borussia Dortmund en VfL Bochum. "Toen ik in Nigeria voetbalde was het mijn grote droom om een profspeler te worden. Mijn hobby werd mijn job en na mijn passage bij Luik hoopte ik op meer. Ik wilde mij meten met de beste spelers en in de beste competities en dat is mij gelukt. Ik voelde mij eigenlijk bij elke club wel goed, maar mijn beste periode was toch bij FC Köln. Ik voelde mij daar bijzonder goed thuis en het respect was er zeer groot. Als ik er nu terugkeer, dan is de ontvangst van de mensen van de club én de fans nog altijd bijzonder hartelijk. Ajax was ook een mooie periode. Ik speelde er twee seizoenen en ik heb nog een goede band met de club. De eerste 2,5 jaar bij Dortmund waren ook zeer goed."
Einde carrière bij KRC Genk
Eindigen deed Oliseh al op zijn 31ste, bij KRC Genk. Daar hing hij in 2006 de schoenen aan de haak. “Het waren leuke maanden bij KRC Genk, maar ik had toen niet meer die gedrevenheid in mij zitten. Ik was meer bezig met het voorbereiden met het leven na mijn voetbalcarrière. Daarom besloten we dat het na zes maanden beter was om de samenwerking stop te zetten. Het was mijn droom om te beginnen in België en er nadien ook te eindigen. Dat is dus gelukt."
Na Genk was hij werkzaam bij Eupen (technisch directeur) en Wezet (trainer). "Ik was er bezig met het behalen van mijn trainersdiploma’s en het maakte mij niet uit op welk niveau ik toen moest werken. Ik ging toen aan de slag bij ploegen die in de buurt lagen van mijn woonplaats. Het waren ideale uitdagingen om ervaring op te doen en mijn trainerslicenties te behalen. Ik behaalde er mijn Pro License-diploma, dus het was een goede investering in mijn carrière."
Gesprekken met Waasland-Beveren
Ondanks het feit dat Oliseh een verleden heeft in België en er nog steeds woont, én de nodige diploma’s heeft, is het vreemd dat hij nog niet in 1A of 1B aan de slag is gegaan. "Waarom? Een goede vraag die je misschien eens aan de Belgische clubs kan stellen (lacht). Ik wil graag in België aan de slag gaan, want samen met mijn gezin hebben we het hier zeer goed. Voor mij is het belangrijk dat ik na de match kan thuiskomen en dat mijn familie er is. Ik heb geen trek om naar het buitenland te gaan en hen achter te laten. Er zijn aanbiedingen uit het buitenland, maar ik wil dichtbij mijn woonomgeving werken. Ik was in het verleden dicht bij een overeenkomst met Waasland-Beveren, maar dat ging niet door. Eerste Klasse B? Ik heb in het verleden al bewezen dat ik daarvoor niet terugdeins, want ik was al aan de slag bij Fortuna Sittard."
Hallucinante ervaringen in Sittard
Oliseh ging eind december 2016 aan de slag bij de toenmalige Nederlandse tweedeklasser Fortuna Sittard. In februari 2018 werd hij ontslagen bij de Nederlandse club. Dat was een memorabele passage, in positieve en negatieve zin. "Het verhaal van mijn ontslag bij Fortuna Sittard was duidelijk. Er was een Turkse eigenaar en in de Turkse competitie gebeurt het wel vaker dat spelers of trainers een tijdje niet worden betaald om hen zo naar de uitgang te duwen (Sittard moest na het ontslag Oliseh nog 90.000 euro betalen, nvdr.). Er waren ook daar vormen van discriminatie. Of het mij ook opvalt dat er anno 2021 nog altijd de nodige problemen zijn omtrent racisme in het voetbal? We zijn ondertussen in 2021 en niet meer in de jaren ’40… We praten over een simpel spelletje als voetbal... Het is onbegrijpelijk dat dit nog zou spelen in het voetbal. Als je de kwaliteiten hebt om coach te zijn, dan moet het niet uitmaken welke je afkomst is. Het is een schande dat het nog altijd een ‘issue’ is."
Aanvankelijk leek alles goed te gaan in Nederland. "Ik heb wel genoten van mijn periode bij Fortuna Sittard en dan bedoel ik vooral het werken met de spelers. De club was op sterven na dood toen ik er kwam. Er was amper geld en er was zelfs niet genoeg trainingsmateriaal. Ik trainde er in mijn eigen kleren en niet die van de club. Ze stonden onderaan het klassement, er was amper een structuur… Daarom stond de vacature van hoofdtrainer daar nog open. Toen ik een gesprek had met de eigenaar, zei ik bij die sollicitatie dat ik ze niet enkel wilde behoeden voor een degradatie naar het derde niveau in Nederland, maar om de club weer naar de Eredivisie te loodsen. En via die weg misschien zelfs richting Europees voetbal. De eigenaar dacht dat ik dronken was (lacht), maar hij was er als de kippen bij om mij onder contract te leggen. We wisten het behoud veilig te stellen en het seizoen nadien de tweede periodetitel binnen te halen. Die periodetitel was de eerste prijs in 26 jaar en daarbovenop wist de club een speler (Perr Schuurs, nvdr.) voor bijna 3 miljoen euro te verkopen aan Ajax. Toen begonnen echter de nodige problemen. De pers was lovend over mij en daar kon hij niet tegen.
"De eigenaar kon dat niet accepteren en toen leken we plots in een film te leven. Je kon het niet geloven wat er allemaal gebeurde in die periode. Hij zei recht in mijn gezicht dat hij het niet kon geloven dat ze zeiden dat ik het was die de club op dat niveau had gebracht en niet hij, omdat hij voor het geld zorgde. Ik heb daarover nooit gesproken, omdat ik hem die publiciteit niet wou geven. Want niemand kent zijn naam, ik denk dat jij die ook niet kent (lacht). De man was op zoek naar die aandacht. Toen wilde ik nog meer laten zien dat ik iets kon bereiken met de jongens, maar enkele weken voordat we konden promoveren naar de Eredivisie besliste hij om tot een ontslag over te gaan."
"Hij wilde nadien de ontslagpremie niet betalen en daardoor moesten we naar de rechtbank stappen. Ik kreeg toen vanalles te horen: dat ik de verkeerde wc gebruikte, op het verkeerde veld trainde, ik was niet goed tegenover de spelers die niet speelden en noem maar op. Dat zijn dingen die je in een film uit 1995 zou kunnen terugvinden (lacht). Ik kon nog verdere stappen ondernemen, maar besliste om dat niet te doen. Het vreemde van het verhaal was het feit dat ik vier à vijf maanden voor mijn ontslag vroeg om de club te verlaten, omdat er een andere club interesse had. Het ging toen al niet goed tussen ons, maar hij weigerde dat en wilde mij enkel laten gaan als die club een bedrag aan hem betaalde. Toen stonden we met Fortuna Sittard echter niet bovenaan, maar toen dat wel het geval was mocht ik wel beschikken (lacht). Zo kon hij met alle eer gaan lopen. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik dit verhaal doe."
"Ik vond het zeer jammer voor de spelers. Zij werden gebruikt en het waren ook nog jonge spelers. De voorzitter vroeg altijd om hen uit de ploeg te zetten en zijn eigen spelers in het team te brengen, die hij via zijn netwerk had aangetrokken. Maar we hadden jonge Nederlandse spelers die het goed deden, dus ik zag absoluut geen reden om hen aan de kant te zetten. Op het moment dat ik vertrok, waren een heel deel van die spelers maanden later weg… Het is nu een afgesloten hoofdstuk, maar ik ben er wel tevreden over het werk dat ik er leverde. Ik vind het zeer leuk voor de club en de mensen dat ze nu in de Eredivisie spelen. Ik krijg nog regelmatig berichten van de fans voor mijn verjaardag en dergelijke."
De sterke generatie van Nigeria
Eindigen doen we met het Nigeriaanse voetbal. Nigeria was midden jaren ’90 een spektakelploeg. Toppers als Sunday Oliseh, Finidi George, Emmanuel Amunike, Jay-Jay Okocha, Daniel Amokachi, Tijanji Babangida, Nwankwo Kanu, Celestine Babayaro, Victor Ikpeba, Taribo West en anderen zorgden toen voor prachtige jaren voor het Nigeriaanse en Afrikaanse voetbal. "Dat waren droomjaren. Er was het WK in 1994 en 1998 en de Olympische Spelen in 1996. Dat waren vijf jaren waarin we op het allerhoogste niveau speelden, en we boekten de nodige successen. Die periode was een prachtige belevenis en die jaren werden niet meer geëvenaard in Nigeria, of door een ander Afrikaans land."
Okocha was in die tijd één van de meest spectaculairste spelers in het voetbal. De aanvallende middenvelder was een genie met onwaarschijnlijke technische vaardigheden. Een lust voor het oog. "Okocha was een géweldige voetballer. Technisch was hij bijzonder sterk. Hij had altijd controle over de bal. Hij kende een prachtige carrière en het was een genot om met Jay-Jay samen te spelen."
Nigeria bereikte in 1994 de 1/8ste finales van het WK, maar Italië (de latere finalist) was na verlengingen te sterk. Roberto Baggio scoorde toen in de 89ste minuut de gelijkmaker en hij trof hij in de verlengingen raak via de stip. In 1998 eindigde het avontuur in dezelfde ronde tegen Denemarken (1-4). Oliseh maakte op dat WK in Frankrijk een legendarisch doelpunt tegen Spanje (dat je onderaan het artikel kan terugvinden).
"Voor elke voetballer is het een droom om ooit op een WK te spelen. Er zijn veel topspelers die daar nooit van hebben mogen proeven, zoals bijvoorbeeld iconische spelers als George Weah, George Best en Ryan Giggs. Eraan deelnemen is al fantastisch, maar als je dan ook een spoor kan achterlaten, dan geeft dat een waanzinnig gevoel. Je schrijft geschiedenis in het voetbal en dat is mooi voor mezelf en mijn familie."
Goud op de Olympische Spelen
De grootste stunt kwam er echter op de Olympische Spelen van 1996 in Griekenland. Nigeria werd er Olympisch Kampioen in het voetbal. Het schakelde het Brazilië van Roberto Carlos, Dida, Bebeto en Ronaldo uit in de halve finales (4-3) en in de finale trof het Argentinië. De Argentijnen speelden toen met onder meer Hernan Crespo, Diego Simeone, Roberto Ayala, Javier Zanetti, Ariel Ortega en Claudio Lopez. Nigeria, met Oliseh in de basis, won met 3-2 na goals van Celestine Babayaro (ex-Anderlecht), Daniel Amokachi (ex-Club Brugge) en Emmanuel Amunike. Voor de Argentijnen wisten Hernan Crespo en Claudio Lopez te scoren.
Oliseh is er uiteraard nog bijzonder trots op. "De Olympische Spelen waren fantastisch. Velen die het niet hebben gewonnen, zeggen wel dat ze het niet belangrijk vinden, maar als je het weet te winnen… Dat is werkelijk fantastisch. In Afrika is het vreemd genoeg nog belangrijker om de Olympische Spelen te winnen dan het WK. We hebben niet de luxe, organisatie of financiële middelen zoals in Europa om naar de Spelen te gaan. Als je met heel weinig middelen en kansen naar dergelijk toernooi kan gaan en je wint dat dan... Dat is een uitzonderlijke prestatie en we wonnen ook nog eens een legendarische editie. Het was immers de 100ste verjaardag van de moderne Olympische Spelen. Het was heel competitief en iedereen wou deze symbolische Spelen winnen. Nadien was er een uitzonderlijk feest in Nigeria."
Sterke Paul Onuachu
Het Nigeriaanse voetbal heeft vandaag niet meer dergelijke toppers in zijn kern, al is het land weer op de goede weg. In België spelen met Paul Mukairu, Cyriel Dessers, Paul Onuachu en David Okereke een aantal Nigeriaanse spelers bij de topclubs. Zij moeten echter hun meerdere erkennen in topspitsen als Victor Osimhen, Ahmed Musa en anderen. Enkel Onuachu werd opgeroepen. Met William Ekong, Wilfred Ndidi, Moses Simon, Victor Osimhen, Peter Olayinka en Terem Moffi zijn er net als Oliseh heel wat spelers in de kern van de nationale ploeg die hun eerste stappen in Europa in België hebben gezet.
"We gaan momenteel door een moeilijke fase, maar ik ben er zeker van dat er beterschap op komst is voor het Nigeriaanse voetbal. De Nigeriaanse spelers in België? Met alle respect voor de Belgische competitie, maar in Nigeria zien ze de Belgische competitie niet als de maatstaf om een speler te beoordelen. Er zijn veel Nigeriaanse aanvallers in België en Paul Onuachu doet het geweldig bij Genk. Hij maakt ook indruk bij de nationale ploeg, maar we hebben vooral nood aan meer spelers in Europese topcompetities. We hebben er enkelen die het goed doen in Engeland en Spanje, maar daar is nog progressie mogelijk", besluit de sympathieke ex-bondscoach van Nigeria.
Sunday Oliseh – Audacity to refuse -, 352 pagina’s, kan je HIER verkrijgen.
🔥Over de jaren bij @rfcliege , @KRCGenkofficial, @AFCAjax & co
🇧🇪Net geen coach bij #WaaslandBeveren
🇳🇬De gouden jaren met #Nigeria en meer 👇 #juventus #FCKöln #audacitytorefuse https://t.co/ANjsV0ZCIa
