Arne Decraene
En plots lijkt Club Brugge te pakken. Alsof die vervloekte puntenhalvering en draw tegen Anderlecht nog niet genoeg was, ging Blauw-Zwart nu met de billen bloot tegen eerste achtervolger Genk. De bonus van de eens zo autoritaire leider bedraagt zo nog slechts vijf punten, en dus maakt men zich op vier matchen van het einde stilaan toch zorgen in Westkapelle. Reden genoeg om op zoek te gaan naar de voornaamste oorzaken van de Brugse terugval. En die vallen niet op één hand te tellen.
Philippe Clement schoot nog eens met scherp na de zware 3-0 nederlaag op bezoek bij zijn voormalige werkgever. Woorden als "kwaad" en "gefrustreerd" werden niet geschuwd, "teleurgesteld" passeerde zelfs meermaals de revue. Harde taal die we niet meer hoorden sinds het gelijkspel tegen KV Mechelen eind oktober. Nadien begon Club aan een straffe reeks van 46 op 51, al zorgde een coronagolf aan het eind van die dominante periode wel voor de uitschakeling in de beker én Europa League. Een gefaalde beursgang later sloot de koploper in de laatste rechte lijn richting play-offs vervolgens af met een 10 op 18. Nog altijd voldoende voor een historische bonus van 16 punten, acht na halvering, maar de toon bleek wel gezet. Ook in de nacompetitie is er immers geen sprake meer van de machine van weleer.
Na een één op zes tegen Anderlecht en Genk, allebei wél in vorm, gaan zelfs alle alarmbellen af in Jan Breydel. Met nog 12 punten te verdelen rijdt de landskampioen in principe weliswaar nog steeds een stukje uit voor het aanstormend peloton, die o zo riante uitgangspositie is het inmiddels toch kwijt. Een zege donderdag op bezoek bij Antwerp, dat tegenwoordig met haar eigen Covid-perikelen kampt, lijkt daarom ineens een absolute must om de paniek niet écht te laten toeslaan. Bij een nieuwe uitschuiver op de Bosuil dreigt de marge tenslotte te slinken tot een schamele twee puntjes. Werk aan de winkel dus voor Clement, te beginnen uiteraard met een grondige analyse van waar het de afgelopen weken precies fout liep. Wij helpen hem alvast graag op weg met een overzicht van de meest heikele thema's.
BRUGSE PUDDING
Let wel: zelf hebben we een hekel aan scorebordjournalistiek. Stellen dat alles plots volledig vierkant draait bij Blauw-Zwart, louter omdat de punten uitblijven, is dan ook net een brug te ver. Noch tegen Anderlecht, noch in Genk lag Club over de hele wedstrijd bekeken onder. De tegenstander naar de keel grijpen, zoals dat vroeger wél zo vlot lukte, kon het echter evenmin. Slechts af en toe legden de Bruggelingen hun wil op, net zo vaak ondergingen ze zowaar zelf even de wet van de sterkste. Eindelijk weer een evenknie dus, direct zelfs twee voor de prijs van één: misschien wel goed voor het Belgisch voetbal. In beide partijen kwam Club na een evenwichtige eerste helft alleszins beter uit de kleedkamer, om dan rond het uur – dixit Clement – "als een pudding in elkaar te zakken". Het is vooral dat laatste wat de coach zorgen baart.
Eerst verdient de tegenstand evenwel de nodige credits. Voor het tweede weekend op rij botste Club op een krachtig collectief, telkens gedragen door een prima spits. Complimenten van de chef dus voor Vincent Kompany en John van den Brom, maar in het bijzonder voor Lukas Nmecha en Paul Onuachu – beiden onfeilbaar tegen Brandon Mechele en co. Meer dan Nmecha kreeg de topschutter ook flink wat hulp van Junya Ito, Kristian Thorstvedt en in iets mindere mate Theo Bongonda. Het kundig kwartet van de Limburgers was zo weer op de afspraak, net als hun makkers trouwens. Hoewel het dus niet per se al slecht nieuws is wat de klok slaagt in Brugge, koopt Club er desalniettemin weinig mee. De resultaten liegen er niet om, een dramatische ontknoping dreigt. Hoog tijd om de vinger aan de pols te leggen.
DUELKRACHT ZOEK
Is het gemakzucht omwille van de voorsprong? Met zoveel ervaring in de rangen, durven we het te betwijfelen. Naweeën van corona dan? Clement zegt van niet. Of simpelweg de verbetenheid aan de overkant, in de jacht op de tot voor kort onaantastbaar geachte nummer één? Hoe dan ook trekt Club in de lijf-aan-lijfduels de laatste tijd vaak aan het korte eind. Nadat eerder de jonkies van Anderlecht hun voet al naast de Brugse tenoren plaatsten, werden zij nu zelfs ronduit afgetroefd door de geslepen Genkenaars. Onuachu zette tegen een nochtans verdienstelijke Mechele en Odilon Kossounou de toon, maar ook elders bluften de mannen in het blauw die in het wit doorgaans af. Genk speelde met het mes tussen de tanden, een intensiteit die Club tot ergernis van Clement zeker na de 1-0 niet kon evenaren.
INDIVIDUELE BLUNDERS
Over die 1-0: Club kreeg net voorzichtig de bovenhand wanneer Charles De Ketelaere zich miskeek bij een interceptie. Een snelle baltoets van Bryan Heynen later etaleerde Onuachu zijn killerinstinct. Bij de knappe 2-0 van Ito ging Mechele de mist in, de nog fraaiere derde van Thorstvedt werd ingeluid door balverlies van een uitglijdende Noa Lang – wiens schoeisel hem zowat een hele match lang parten leek te spelen. In een flits dachten we aan de beruchte slip van Steven Gerrard. De gelijkmaker van Nmecha op speeldag één kwam er dan weer na een foutieve pass van Stefano Denswil richting Hans Vanaken. Hoewel de kritiek op het mindere spel gegrond is, zijn het dus vooral zulke individuele blunders die Blauw-Zwart telkens nét op het moment dat ze het heft in handen wilden nemen de das omdeden.
KWETSBAAR OP COUNTERS
Toch is er ook meer aan de hand. Net zoals de verminderde fysiek, toen wellicht nog te wijten aan de doortocht van Covid-19 maar nu naar eigen zeggen dus niet langer een excuus, viel in de laatste weken van het regulier seizoen reeds op hoe Club kwetsbaar is op de counter. Met drie teams die net azen op dat soort omschakelingen, én over de juiste wapens beschikken om ze te benutten, was dat in de play-offs vragen om problemen. Het vrijschopdoelpunt van Jacob Bruun Larsen kwam zo tot stand, net als de Genkse 3-0. Het hoort er natuurlijk bij voor een elftal dat dominant tracht te spelen, maar op de tegenaanval ligt er nu soms wel érg veel ruimte. Zowel voor als in de rug van de achterhoede, waar de terugkeer van de snelle Kossounou en Clinton Mata geen soelaas bracht om Ito en co af te stoppen.
DEFENSIEVE CHAOS
Simon Mignolet bleef overigens meer dan anders in zijn zestien, hoewel Clement dus opnieuw geen laag blok neerpootte. Uit angst voor Onuachu, maar vooral om de eigen visie trouw te blijven. Het neemt niet weg dat Club reeds vóór de openingsgoal bijwijlen achteruit werd gedrukt. Ook op die momenten ondervindt de landskampioen, waar de linies bij balverlies op de helft van de tegenstander al helemaal te ver uit elkaar liggen, echter moeite om compact te blijven. Zowel tegen Anderlecht als tegen Genk creëerden de lopende mensen op die manier steevast chaos. Na twee seizoenen van defensieve dominantie zitten er ineens dus gaten in de verdediging, met zelfs steunpilaar bij uitstek Mata die ook na zijn schorsing deelt in de malaise. Hij had zijn handen meer dan vol met de oprukkende Gerardo Arteaga.
FOUTE KEUZES
Om de afwezigheid van Mata op te vangen, gooide Clement vorige week zijn formule om. Kossounou kwam zo op het middenveld te staan ten koste van Mats Rits, een keuze die de coach achteraf bakken kritiek opleverde. Wij kunnen hem weinig verwijten, want door de mindere vorm van de vaste nummer zes – en slecht getimede blessure van alternatief Éder Balanta – schoven we die piste vooraf zélf nog naar voren. Geschiedenis wordt evenwel geschreven door de overwinnaars, en vermits Clement in zekere zin in het verliezende kamp stond pakte zijn zet dus verkeerd uit. In de Luminus Arena bracht hij dan weer de logische namen aan de aftrap, zij het zonder succes. Eduard Sobol in plaats van Denswil had gekund, maar de linksachter worstelt al een tijdje met zichzelf. Bovendien bleek Ito ook voor hem ongrijpbaar.
FACTOR VANAKEN
Rits gaf trouwens terug niet thuis, en dolf samen met Vanaken en Ruud Vormer in de as het onderspit tegen Heynen, Thorstvedt en Patrik Hrosovsky. De gouden drietand voorin van Genk gaat met het merendeel van de aandacht lopen, maar ook in hun rug zit het best snor. Hoewel het een uur lang dus wel minstens gelijke tred hield, kampt Club daarentegen met een collectieve vormdip. Dit keer kon zelfs Lang, die weliswaar al genoeg de meubelen redde en ook eens recht heeft op een offday, weinig forceren. De smaakmaker speelde ondanks enkele flitsen een van zijn mindere matchen in een Brugs shirt en liep duidelijk gefrustreerd rond. Het kwam hem ook op een gele kaart te staan, nadat eerder Vanaken al mekkerend voor de tweede week op rij tegen de lamp liep. Hij is er tegen Antwerp daardoor niet bij.
GEEN WISSELS
Misschien komt die schorsing niet geheel ongelegen, want Vanaken drukte wederom niet zijn stempel. Al is Club toch nog altijd beter af mét dan zónder de dirigent, wiens lagere niveau natuurlijk wel een rol speelt in de huidige 'crisis'. Uiteraard kan en moet de tweevoudig Gouden Schoen beter, maar de kritiek aan zijn adres lijkt ietwat overdreven. Om hem te vervangen moet Clement bovendien terug schuiven met zijn pionnen. Sinds het vertrek van Krépin Diatta, waarmee Blauw-Zwart op de flank vol de kaart van De Ketelaere trok, en de verguisde Emmanuel Dennis zijn er zeker qua wingers minder wisselopties voorhanden. Tahith Chong valt net als David Okereke tegen, Daniel Pérez en Youssouph Badji zijn nog jong. De kwaliteit op de bank is dus gering, de meerwaarde van de invallers onbestaande.
EFFICIËNTIESPOOK
Net als destijds met het vertrek van Nabil Dirar, die nu ironisch genoeg terugkeerde, dreigt een gok in de winter Club dus zuur op te breken. Nochtans vond het met Bas Dost wel eindelijk haar efficiënte spits. De goalgetter maakte zijn faam ook waar en hield zich in Genk tevens staande tegen zijn Colombiaanse belagers, maar werd amper in stelling gebracht voor doel. Met de talloze lange ballen viel weinig aan te vangen, de voorzetten vanaf de zijkanten leken vaak dan weer nergens op. Zélfs met dat stroeve aanvalsspel versierde de koploper desalniettemin een handvol kansen, zij het misschien iets minder dan Clement denkt. Ook in de afwerking zit het echter niet mee, terwijl de ballen er aan de overkant vlotjes invliegen. Al liet Genk, meer dan Anderlecht, zelf eveneens een paar prima mogelijkheden onbenut.
HOEK VAN DE KLAPPEN
Wie in de hoek zit waar de klappen vallen, krijgt bovendien zelden van bovenaf de hand toegereikt. Zonder echt te kunnen klagen, werkte de arbitrage dus evenmin mee. Na de niet getrokken rode kaart voor Josh Cullen en discutabele overtreding van Vanaken op Anouar Ait El Hadj vorige week, was er dit keer zo een potentiële penaltyfout op een verder bleke De Ketelaere. En ook over hun gele kaarten zijn ze in Westkapelle wellicht niet bepaald te spreken. Clement had, net als Vormer en Mignolet overigens, achteraf evenwel geen plaats voor zulke uitvluchten. Hij merkte vooral vol verbazing op hoe zijn elftal na de 1-0 op onherkenbare wijze compleet door de ondergrens zakte. Een schrijnend tekort aan mentaliteit en veerkracht, ondanks al het bovenstaande straks ongetwijfeld de eerste punten op de agenda.
DRUK OP DE KETEL
Sterkhouders die ondermaats presteren of op hun adem trappen, maar geen waardige alternatieven op de bank. Een overdaad aan lange ballen, gemixt met steriele combinaties zonder schwung of ritme die niet voldoen aan de gewenste balcirculatie. Alsnog afgedwongen kansen die dan weer vakkundig de nek worden omgewrongen, met aan de overkant plots een magneet in de netten. Individuele fouten, een gebrek aan duelkracht of recuperaties hoger op het veld én een falende organisatie, waarbij de ploeg geregeld als los zand aaneen hangt – een uitnodiging voor counters. Tot slot dan nog een portie gele kaarten, afgekruid met een alsmaar meer opborrelende frustratie. Én bovenal angst dat het zomaar toch nog verkeerd kan lopen. Ingrediënten genoeg dus die er voor zorgen dat er ineens flink wat druk op de Brugse ketel zit. Aan Clement en co om het hoofd nu koel te houden.
LEES OOK: TRANSFERUURTJE: ‘Leegloop Club Brugge, goudmijn Anderlecht’
