Arne Decraene
"We hebben dit seizoen al de slechtste, maar ook de beste prestaties in jaren neergezet", liet Vincent Kompany vorige week nog optekenen na twee wedstrijden op rij zonder schot tussen de palen. In balbezit leunde de vertoning van Anderlecht op het veld van aartsrivaal Standard eerder aan tegen dat eerste. Desalniettemin kon de man die naar eigen zeggen opgroeide met slechts één woord – winnen – achteraf zijn geluk niet op. De drie punten gingen namelijk mee naar Brussel. Met dank aan een drietal ingrepen waarmee de coach zijn veelbesproken visie toch enigszins verloochende.
Neen, de geschiedenisboeken zal deze Clasico niet ingaan. Of het moet voor de eventuele gevolgen bij de Rouches zijn, waar de druk op Mbaye Leye na een drie op 18 en bijhorende tiende plaats in de stand alsmaar toeneemt. In de loges van Sclessin pleegden Bruno Venanzi, Michel Preud'homme en de rest van de het Luikse bestuur meteen na afloop alvast spoedoverleg. Tijdens de 90 voorgaande minuten daarentegen bleef de animo ondanks de blakende zon schaars, met langs weerszijden veel duels maar vooral een overvloed aan slordigheden en tekort aan ingevingen of kwaliteit aan de bal. Niet geheel onverwachts, gezien de gelijkaardige situaties waarin beide topclubs zich bevinden. Bovenop de financiële handicaps zowel qua vormpeil, want ook Paars-Wit telde voor zondag een schamele 10 op 27, als gebrek aan ervaring op én naast het veld.
TIJD VOOR ERVARING
In aanloop naar de kraker werd niet alleen Leye, maar ook zijn collega aan de overkant al voorzichtig in vraag gesteld. Kompany reageerde door te sleutelen aan zijn formule, te beginnen met het basiselftal. In vergelijking met de nederlaag tegen KV Kortrijk voerde de trainer vier wissels door, waarbij Majeed Ashimeru zelfs volledig uit de kern verdween en ook Lucas Lissens uiteindelijk afviel. Het vele switchen tussen basis en tribune blijft dus wél gewoon intact. Met tevens Killian Sardella die, net als Jacob Bruun Larsen overigens, plaatsnam op de bank zakte het aantal Neerpede-producten aan de aftrap zo tot drie stuks: Hannes Delcroix, Sambi Lokonga en Francis Amuzu. Leye zette daar Arnaud Bodart, Hugo Siquet, Michel-Ange Balikwisha en strikt genomen ook Medhi Carcela tegenover. Nicolas Raskin gaf verstek.
Met een gemiddelde leeftijd van 24,8 jaar oud deed Standard zo nauwelijks onder voor de Brusselaars, waar de nadruk op eigen jeugd door de budgettaire beperkingen nochtans veel feller wordt belicht. De doorsnee titularis bij de bezoekers was zondag echter 24,3 jaar oud, een stevige stap omhoog ten opzichte van het seizoensgemiddelde dat amper 22,6 bedraagt. En dat nog steeds zonder Adrien Trebel in de ploeg, die tegen zijn ex-werkgever aan de bank bleef gekluisterd. Net zoals revelatie na nieuwjaar Anouar Ait El Hadj trouwens, met Kompany die slechts drie van zijn vijf vervangingen doorvoerde. Iets meer evenwicht tussen jonkies en ervaring dus, wellicht in de hoop om vooral een volwassen prestatie te leveren in het weliswaar lege hol van de leeuw. Een missie waar Anderlecht wonderwel in slaagde.
PLANNETJE OP PUNT
Aan de bal kon opnieuw enkel Lukas Nmecha bekoren, hoewel zijn bewaker Merveille Bokadi eveneens een dijk van een partij afwerkte. Zónder het leer in de rangen bleek het plan van Kompany evenwel te kloppen. De coach ruilde zijn vertrouwde 4-3-3 in voor een 4-4-2 annex 4-2-4, een riskante zet vermits Lokonga en Josh Cullen in de as zo in ondertal kwamen te staan tegen Gojko Cimirot, Samuel Bastien en Selim Amallah. Zelf kwam het duo vrij weinig in het stuk voor, maar in de problemen geraakten ze evenmin. Met dank aan de prima organisatie die Kompany neerzette, én de noeste arbeid van het hele team. Te beginnen voorin. Daar verstoorden Nmecha, Abdoulay Diaby en Amuzu de opbouw met drie van Standard, terwijl Paul Mukairu telkens achter Siquet aanholde of het middenveld ondersteunde.
Geen van hen schuwde de inspanningen, geholpen door de jongens in hun rug die mee de pressing verzorgden. Net zoals de defensie, die zoals wel vaker weinig kansen weggaf, stond die op punt. De thuisploeg trok het laken naar zich toe, maar geraakte zelden in de buurt van Timon Wellenreuther. Wanneer hij dan toch eens opgeschrikt werd, had de doelman dat doorgaans aan zichzelf te danken. Pas na de fraaie aansluitingstreffer van een verder bleke Amallah kon Standard nog een vuist maken, en werd het dus andermaal toch even spannend in de slotminuten. Een zoveelste déjà vu voor Kompany, maar in tegenstelling tot al te vaak aan het begin van de campagne trok zijn elftal de zege nu wél over de streep. Op een van de vele counters scoorde invaller Mohamed Dauda vlak voor affluiten zelfs de 1-3.
CODEWOORD: STRIJDEN
Peter Verbeke zal het graag gezien hebben. Net als Kompany gelooft de sportief directeur in de eerder verguisde spits, die recent zelfs zijn contract mocht verlengen en hopelijk nog wat oplevert. Hetzelfde geldt voor Amuzu, wiens matige statistieken zo nog snel opgekrikt werden met een assist. De winger kroonde zichzelf op die manier helemaal tot man van de match, nadat hij halfweg de eerste helft reeds de score had geopend na Luiks mistasten achterin. De eerste bal tussen de palen in ruim 250 minuten: van efficiëntie gesproken. Bij de tweede poging, twintig minuten voor tijd, was het wederom prijs. Na een weggekopte vrije trap – Paars-Wit maakte deze week op training duidelijk werk van een aantal ingestudeerde nummers op stilstaande fases – nam Kemar Lawrence het leer in één tijd vol op de slof.
Dankzij een deviatie van Amallah bleef Bodart kansloos achter. Opnieuw een doelpunt dat letterlijk uit de lucht kwam vallen, want zelf maakte Anderlecht evenmin veel klaar. Lawrence, die na twee minuten trouwens al goed wegkwam met een gele kaart na een charge op Carcela, was net als Michael Murillo aan de overkant weer op geen overlap te betrappen. Aan die richtlijnen besloot Kompany dus niet te raken, hoewel de linksachter na afloop verklaarde dat men daar op het veld af en toe van moet durven afwijken. Amuzu had het dan weer voornamelijk over het geleverde loopwerk en de vele duels die met succes werden beslecht, waarmee hij zowat de uitspraken van zijn coach echode. "Strijden" was achteraf diens codewoord, met de nadruk dus op het fysieke en niet per se het technisch onderlegde aspect.
PUSH VOOR PO I
De lof voor Diaby, amper betrokken in het spel maar cruciaal in de pressing, was daar het toonbeeld van. Zijn voorliefde voor verzorgd voetbal ten spijt is het dus tevens voor Kompany nu alleen het resultaat wat telt, zelfs als de nadruk daarvoor even op het "vuile werk" moet liggen. Een geslaagde opzet, ondanks het bedenkelijke niveau in balbezit. Achter de kwaliteit in de rangen blijft dan ook nog een vraagteken staan, al ruilt Paars-Wit de hoop op flitsend en academisch spel momenteel ongetwijfeld graag in voor enige stabiliteit. De jacht op PO I is per slot van rekening de enige prioriteit. Dankzij deugddoende driepunters op bezoek bij Genk en Standard, niet vanzelfsprekend voor een van de mindere teams op verplaatsing in onze competitie, blijft het huidige nummer vijf in de stand alvast nog altijd in de race.
Al kon de topper van zondag op basis van het spelpeil net zo goed eindigen op een droge 0-0, de vierde dan al van Anderlecht in 2021. Zelf kansen versieren blijft dus toch een moeilijke opdracht. Daarnaast kwam de tegenstander ook niet bepaald sterk voor de dag, met een nijpend manco aan creativiteit en balvastheid om vanonder de druk uit te komen of gevaar te creëren. Dat had dus niet louter met de verrichtingen van de recordkampioen te maken. Hoewel de Limburgers eveneens een gewond dier waren, is het echter misschien geen toeval dat na Genk ook Standard door de ondergrens zakt tegen de troepen van Kompany. Eerder overkwam het trouwens ook Antwerp. Het geeft de Brusselse burger vast moed met het oog op de komende vijf duels, de laatste rechte lijn richting de verhoopte play-offs.
VAN PEP NAAR BLESSIN
Anderlecht trekt nog naar datzelfde Antwerp en STVV, terwijl in het Lotto Park nog KV Mechelen, Zulte Waregem en Club Brugge over de vloer komen. Die laatsten zijn op volle sterkte wellicht te hoog gegrepen, maar met uitzondering van STVV voor het overige drie affiches tegen rechtstreekse concurrenten en outsiders voor PO I. Het soort wedstrijden waarin RSCA doorgaans beter presteert dan tegen mindere goden, althans wat de uitslag betreft. Gelukkig beseft ook Kompany dat de naakte cijfers nu toch even belangrijker zijn dat de doorstroming van de jeugd of zijn eigen soms eigenzinnige opvattingen over het spelletje. Met een teveel aan franjes of onbezonnenheid gaat dit Anderlecht haar doelstellingen allicht niet bereiken, wél door gedisciplineerd te strijden voor elke morzel grond. Week na week, minuut per minuut. Misschien zelfs tegen op papier iets mindere tegenstanders.
Kompany toverde zijn naïeve bende in Sclessin om tot een volwassen vechtmachine, die zelfs tijdens het Luikse slotoffensief het hoofd koel hield. Voeg daar onder de lat straks nog Hendrik Van Crombrugge aan toe, en achterin staat Paars-Wit als een huis. Al valt de schade bij Delcroix wel nog af te wachten, net als de wil van pakweg Lokonga om tegen KV Mechelen – en binnen enkele dagen in de beker tegen Cercle Brugge – hetzelfde te doen. Dan zal het op offensief vlak ook beter moeten, want in dat opzicht liet de prestatie van zondag toch weer te wensen over. De gedroomde dominantie blijft dus ver weg, meer nog: spelen vanuit de pressing, een beetje zoals KV Oostende, met weinig balbezit lijkt het devies. Of hoe Kompany de mosterd niet langer bij Pep Guardiola, maar wel Alexandre Blessin of zelfs – even vloeken in de kerk – René Weiler haalt. Nu alleen nog die backs laten overlappen.
LEES OOK: Lukaku terug naar Anderlecht: Verschueren gooit kaarten open
