Alsof we naar een veelgeprezen VTM-programma van een aantal jaren geleden zaten te kijken: zo voelde de nabeschouwing van de partij tussen Club Brugge en Dinamo Kiev. Daags na de zure uitschakeling in de Europa League blijft 'Wat als?' dan ook zowat de enige vraag die we ons kunnen stellen.
Niet louter wat de vele coronagevallen betreft, u intussen welbekend. Al blijft de afwezigheid van Noa Lang, Hans Vanaken, Charles De Ketelaere en Mats Rits – en in mindere mate Stefano Denswil, Matej Mitrovic en de technische staf, coach Philippe Clement incluis – uiteraard een doorn in het oog. Op volle sterkte leefde in Westkapelle het gevoel dat Blauw-Zwart een selectie had samengesteld die het ver kon schoppen op het Europees toneel. De gezonde ambitie was dan ook dat het met deze kern, de laatste tijd met 11 zeges en één draw in 12 duels alsmaar meer een echte machine, mogelijk moest zijn om daar grenzen te verleggen. Alles leek in de plooi te vallen om het minstens tot de 1/8 finale en misschien wel verder te schoppen. Tot die dekselse Covid-19 roet in het eten gooide.
KIEV TE KLOPPEN
Wat als Club niet enkel doelman Simon Mignolet in allerijl nog recupereerde, maar een beroep kon doen op al haar afwezige steunpilaren? We zullen het natuurlijk nooit weten, maar net zoals Ruud Vormer – en eigenlijk heel België – achteraf hebben we zo een vermoeden. Dinamo Kiev toonde zich een weinig academische doch stugge tegenstander, maar zelfs met een veredeld B-elftal kwam onze landskampioen op een zucht van de kwalificatie. Over de twee wedstrijden heen was Club, dat vorig seizoen reeds de scalp van de Oekraïners pakte op weg naar de Champions League, ondanks de uiterst onuitgegeven formaties trouwens wellicht nu al de betere ploeg. Wie weet had de aanwezigheid van één pion uit het triumviraat Lang-Vanaken-De Ketelaere dus al volstaan om de buit binnen te halen.
Ook zonder hen creëerde Club donderdag echter een aantal goede kansen. Wat als Ruud Vormer zijn schot niet nog een Oekraïens hoofd op de weg trof, Bas Dost een van zijn kopballen tegen de touwen had geknikt of diens vervanger Youssouph Badji niet had gefaald oog in oog met Georgiy Bushchan? Of, meer in de categorie pech, Dost überhaupt niet geblesseerd naar de kant moest gaan? Vanaf dan werd het ondanks de inspanningen van Badji alleen maar lastiger voor de al zo gehavende Bruggelingen om het leer nog in de rangen te houden. Bovendien kan zijn killerinstinct op elk moment bovendrijven en werd hij gemist tijdens het slotoffensief. Blauw-Zwart wacht nu bang af tot de schade is opgemeten. Bij een lange inactiviteit dreigt, in combinatie met de coronabesmettingen, mogelijk een rampscenario.
KANS OP KWARTFINALE
Hoewel ze in september nog simpel afrekenden met AA Gent, was dit Kiev duidelijk een haalbare kaart voor het huidige Club op volle kracht. Het noodlot sloeg dus toe op het meest ongelegen moment, want de unieke kans om door te stoten naar de 1/8 finale kon zo niet naar behoren verdedigd worden. Voor het derde jaar op rij leggen ze in Jan Breydel daardoor een ronde eerder de duimen, maar terwijl de tegenstand met RB Salzburg en Manchester United destijds een flink maatje te groot bleek was dat nu dus zelfs op halve sterkte hoegenaamd niet het geval. Wat als boeman Valeriy Buyalskyi vijf minuten voor tijd dan niet profiteerde van een zeldzame onoplettendheid achterin, en Club met een brilscore langs de Oekraïners was geraakt? Hoe ver mochten de ambities in dat scenario realistisch gezien reiken?
Alles hangt uiteraard af van de loting, maar tegen teams als Molde, Young Boys, Olympiakos, Dinamo Zagreb, het Slavia Praag van de verhuurde Simon Deli of zelfs de Rangers die gehakt maakten van Antwerp was een voltallig Club allicht nog favoriet. Tel daarbij nog Granada en Shaktar Donetsk, tegen wie de troepen van Clement zich met wat goede wil eveneens kunnen meten, en we zitten al aan ruim de helft van de potentiële tegenstanders. Al neemt Kiev het nu wel op tegen Villareal, en tekenen met onder meer Manchester United en AC Milan, die mekaar in de ogen kijken, tevens nog een pak kleppers present. Toch zat een evenaring van de campagne in 2014/15, toen het avontuur pas in de kwartfinale tegen Dnipro Dnipropetrovsk – wéér Oekraïners – strandde, of zelfs meer mits wat meeval er zeker in.
TOBBEN OM TRANSFERS
In plaats daarvan verloor Club helaas vooral de strijd van FC Corona, en moest het zich kranig doch vergeefs verweren met een paar jonkies en spelers die ritme mankeren. Wat als er in de wintermercato echter andere beslissingen waren genomen, en Krépin Diatta bijvoorbeeld aan boord was gehouden? In tegenstelling tot zijn opvolger Tahith Chong stond de winger dan wél nog gewoon op de Europese spelerslijst, net als Emmanuel Dennis en Siebe Schrijvers overigens. Dat zij mochten vertrekken valt te begrijpen, maar nu waren ze allen toch goed van pas gekomen. Al zijn dat natuurlijk vijgen na Pasen naar aanleiding van een catastrofe die niemand kon voorzien. Bovendien valt niet uit te sluiten dat zij dan net zo goed een positieve test hadden afgelegd, en dus evenmin in aanmerking waren gekomen.
Wat als Chong, en niet Nabil Dirar samen met Dost en Denswil als derde nieuwkomer op diezelfde lijst stond? De ervaring van de 35-jarige ancien was donderdag welgekomen, en over zijn werkethiek kan alvast met geen verkeerd woord worden gerept. Volledig leeg gespeeld was het, samen met Eduard Sobol, evenwel toch hij die assistgever Viktor Tsygankov uit het oog verloor bij de 0-1. De bijdrage van Chong zou op defensief vlak weliswaar allicht nog wat beperkter zijn, maar wie weet had hij dan wel die ene flits in huis waar het Club in haar behouden opstelling nu aan ontbrak. Dirar kwam trouwens op het middenveld terecht door de vroege gele kaart van jonkie Thomas Van den Keybus, die aan de rust in de kleedkamer bleef. Wat als hij die niet had ontvangen en geen risico voor uitsluiting vormde?
PECH VS. FLATERS
Wat als er publiek was toegelaten, zoals dat in beperkte mate in Kiev het geval was? Het is een vraag die we tijdens deze lockdown overal mogen stellen, al had de steun van een volgepakt Jan Breydel hier echt wel een doorslaggevend duwtje in de rug kunnen geven. Bovenop de zes afwezigen, miste Blauw-Zwart dus tevens haar twaalfde man. Dat was ook in de groepsfase van de Champions League zo, hoewel het thuisrapport met vier op negen niet verkeerd oogde. Dé grootste 'wat als' van de voorbije Europese campagne speelt zich overigens ongetwijfeld af in Rome, waar De Ketelaere zijn schot samen met de kwalificatiedroom uiteenspatte op de lat. Wat als de bal toen net een paar centimeters lager was beland? Ironisch ook dat Buyalskyi nu uitgerekend via de onderkant van de dwarsligger scoorde.
Nog tegen Lazio schoot Club zichzelf wel eveneens zelf in de voet, met een rode kaart voor Sobol en onnodige penaltyfout van Clinton Mata. Ook dát lijkt wel een constante voor de Bruggelingen, en bij uitbreiding heel België, op het internationaal toneel. Denk nog maar louter terug aan vorig jaar, met het penaltydebacle van Mbaye Diagne in Parijs, de rode kaart van Vormer in Madrid en het domme hands van Deli in Manchester. Geen pech, wel het soort individuele stommiteiten die zoals het cliché luidt op dat niveau steevast afgestraft worden. Ditmaal liggen de kaarten echter toch net iets anders. Gelet op de moeilijke omstandigheden, zowel in de vrieskou van Kiev als de terugmatch thuis, leverden de troepen van Clement onder het goedkeurend oog van Rik De Mil net twee volwassen prestaties af.
WAT ALS … ?
Het sterkt alleen maar meer het vermoeden dat er met deze groep eindelijk echt iets neergezet kon worden in Europa, een stap die voorzitter Bart Verhaeghe al jaren maar wat graag willen zetten. Helaas heeft de pandemie daar zoals bij vele zaken tegenwoordig anders over beslist. Doodzonde, zo beseffen ze in Brugge, waar vandaag ongetwijfeld nog meer dan éénmaal stevig gevloekt wordt. Verwijten, die zijn gezien de voortreffelijke vechtlust en inzet daarentegen voor niemand gepast. In afwachting van de terugkeer van de tenoren, en uitsluitsel rond Dost zijn hamstrings, bereidt Club nu met dezelfde jongens de komende verplaatsingen naar AA Gent en Standard voor. Opnieuw twee cruciale duels, met de beladen Slag om Vlaanderen en – veel belangrijker nog – een knock-outmatch in de Croky Cup.
Voor het eerst sinds 1996 de dubbel pakken, en dus in één klap na lange tijd ook nog eens de eigen landstitel verlengen met een vierde oppergaai in zes jaar tijd, vormt voortaan tenslotte het enige doel in Westkapelle. Stunten in Europa, dat is dan maar iets voor volgend seizoen. Tenminste, indien Blauw-Zwart dan net zo sterk voor de dag komt en het noodlot niet opnieuw toeslaat. Per slot van rekening is er zelfs binnen de huidige hoogconjunctuur mede door de alsmaar dalende Belgische coëfficiënt geen enkele garantie dat de fiere landskampioen en autoritaire koploper in de Jupiler Pro League dan even dicht bij eeuwige glorie weet te geraken. Zo niet, zullen ze in Jan Breydel nog vaak terugdenken aan de jaargang 2020/21. Met telkens weer diezelfde brandende vraag op de lippen: wat als?
