Arne Decraene
De cijfers zijn welbekend. Nul schoten tussen de palen in 180 minuten tegen, met alle respect, bescheiden tegenstanders als Cercle Brugge en KV Kortrijk. Zes doelpunten in negen competitieduels sinds nieuwjaar, waarvan de helft strafschoppen en één owngoal. Met als resultaat van dat alles een schamele 10 op 27. Tijd voor Vincent Kompany en Anderlecht om het over een andere boeg te gooien, zou je dan denken. Al is het daarvoor mogelijk toch nog wachten tot komende zomer.
Via verzorgd voetbal kansen creëren. In theorie klinkt het mooi, in de praktijk is het weinigen gegeven. In navolging van zijn leermeester Pep Guardiola blijft het tevens wat Kompany nastreeft met zijn bont allegaartje van jonkies en huurlingen in het Lotto Park, liefst met tal van doelpunten tot gevolg. Helaas komen die intenties er op de groene mat lang niet altijd uit. Zoals de coach graag benadrukt werkte Paars-Wit ook in 2021 weliswaar wedstrijden af waarin het voldoende voor het vijandige doel opdook – en zichzelf soms vergat te belonen. Alleen vallen die partijen ruimschoots op één hand te tellen.
GEBREK AAN PLAN C
Over de visie en spelopvattingen van Kompany, diens keuzes qua wedstrijdselectie, basisopstelling en invallers of, kort samengevat, zijn persoonlijk aandeel in de sportieve malaise bij de recordkampioen willen we het hier niet uitgebreid hebben. Daarover is tenslotte reeds genoeg inkt gevloeid, net zoals de jeugdige leeftijd van zijn kern of het tekort aan slagkracht op de transfermarkt van de Brusselaars al uitvoerig besproken werd. Desalniettemin werd in de troosteloze 0-2 nederlaag tegen de Kerels andermaal een gapende lacune blootgelegd in Kompany zijn strijdplan: het gebrek aan een plan B.
Of beter gezegd: een plan C. Grof gesteld heeft Anderlecht immers twee manieren om de bal voorin te krijgen. De eerste is een verzorgde opbouw, met spelers die tussen de linies bewegen en een vlotte circulatie van achteruit om die te doorbreken. Het stokpaardje van Kompany, zelf destijds meester in de kunst. Het alternatief zijn vlugge inspeelpasses op Lukas Nmecha, die bedreven is in het afschermen van het leer met de rug naar doel of met een van zijn uitstekende deviaties zijn snelle aanvalspartners kan bedienen. Beide opties werden zondag echter vakkundig lamgelegd door de bezoekers uit Kortrijk.
MANCO VAN NMECHA
Een van de problemen waar Anderlecht mee kampt, is dat het dan niet ineens voor de klassieke lange bal kan kiezen. Nochtans wordt Nmecha dus wel geregeld verticaal aangespeeld van achteruit, vaak zelfs rechtstreeks door doelman Timon Wellenreuther – of voordien Hendrik Van Crombrugge. Een plannetje dat dit seizoen al meermaals uitmuntend uitpakte. Het gaat hem dan evenwel niet om flauwe boogballetjes, maar wederom om strakke inspeelpasses waar de diepe spits wat mee kan aanvangen. Ondanks zijn kracht en postuur vormen kopduels per slot van rekening niet bepaald diens specialiteit.
Integendeel zelfs, in de lucht kan Nmecha allesbehalve tippen aan pakweg Paul Onuachu of Bas Dost. Uiteraard heeft de jonge huurling van Manchester City wel nog andere kwaliteiten, zowel op fysiek als voetbaltechnisch vlak, en fungeert op hij zijn eigen wijze dus eveneens prima als een soort targetman. In een wedstrijd als zondag was Anderlecht misschien echter toch gebaat bij een iets traditioneler type. Ook al omdat Nmecha evenmin als een breekijzer kan worden beschouwd. Dat beseft blijkbaar ook Kompany, die zijn topschutter reeds een kwartier voor tijd – en vlak na de 0-2 – naar de kant haalde.
KOMPANY ZKT. KILLER
In zijn plaats kwam Mohammed Dauda, met zijn 1m76 ook niet echt een imposant figuur. Het blijft een opvallende vaststelling dat Anderlecht, zeker met Matt Miazga op de bank, weinig gestalte in de strijd kan gooien. Met uitzondering van strafschoppen, goed voor de helft van Nmecha zijn 14 treffers, scoort Paars-Wit dan ook nauwelijks uit stilstaande fases. Dat het speerpunt zelf geen goede kopper is, blijkt trouwens uit de statistieken. Geen enkel doelpunt maakte hij namelijk met het hoofd. Een opmerkelijk gegeven toch voor een nummer negen die nagenoeg alles speelt bij een doorgaans dominante ploeg.
Nochtans bewees Nmecha reeds meerdere keren dat hij wel degelijk over de detente beschikt om bij een voorzet op de juiste plaats op te duiken. Zij het louter bij zogenaamde fortyfives, ofwel ballen vanaf de achterlijn waar de Engelsman zijn voet tegen kan zetten. En dus geen zwieper vanaf de zijlijn die hij binnen moet zien te buffelen. Niemand bij Anderlecht lijkt daar overigens toe in staat, of vertoont zelfs maar de daartoe benodigde gretigheid voor doel. Paul Mukairu, Jacob Bruun Larsen, Francis Amuzu, Anouar Ait El Hadj, Majeed Ashimeru en ga zo maar verder: geen van hen blijkt een rasechte killer.
WINTERSE MISSERS
Wie wél voor zulk een présence in de zestien kon zorgen, is Michel Vlap – en in mindere mate Landry Dimata. Zij werden in januari evenwel verhuurd om de loonlast te drukken, al pasten ze evenmin nog in Kompany zijn directe plannen. In hun plaats kwam naast Ashimeru en Bruun Larsen tevens Abdoulay Diaby tijdelijk de rangen versterken, die wel hongerig is naar goals maar ook weinig gewicht in de schaal werpt. Geen van hen is tot dusver een aanwinst, mede door enkele niet geheel onvoorspelbare fysieke problemen. Toch hoeft Peter Verbeke daarvoor nog niet met alle zonden overladen te worden.
Bovenop de budgettaire beperkingen moest de sportief directeur tenslotte eveneens rekening houden met de vereisten van Kompany. Het vers bloed moest beantwoorden aan de profielen die hij voor ogen had om zijn visie te implementeren, blijkbaar het punt waarop het spaak liep bij Mustapha Bundu. Al van bij zijn terugkeer, ondertussen bijna twee jaar geleden, gaf de toenmalig speler-manager trouwens aan welk soort spits zijn voorkeur wegdroeg. Een type-Sergio Agüero, zijn ex-ploegmaat bij Manchester City die zelf 1m73 meet. Anderlecht telde prompt zes miljoen neer voor Kemar Roofe, die niet voldeed.
NOOD AAN GESTALTE
Een afkeer gaat allicht een brug te ver, maar dat Kompany het niet heeft voor rijzige spitsen – Nmecha is 1m85 groot, doch mobiel en snel – werd helemaal duidelijk toen hij bij gebrek aan beter zelfs Nacer Chadli en Pieter Gerkens boven Isaac Kiese Thelin verkoos. Net zoals zowat alle andere aanvallers met gestalte, of simpelweg scorend vermogen, mocht hij inmiddels beschikken. Het gevolg is dat Paars-Wit geen wapens achter de hand heeft om gesloten deuren open te beuken. Zondag moest het defensieve duo Hannes Delcroix en Lucas Lissens, allebei evenmin van de grootsten, zo al voorin gaan postvatten.
Mogelijk verklaart die gebrekkige bezetting voor doel deels waarom de backs zo weinig overlaps maken, hoewel Michael Murillo en vooral Kemar Lawrence bij hun zeldzame rushes toch geregeld voor gevaar zorgen. Daar meer uit puren, lijkt ons voer voor de alom geloofde trainingen van Kompany. Helemaal handig zou het zijn mochten de voorzetten dan ook een gemakkelijk bereikbare bestemming krijgen. Een pinchhitter om in te zetten wanneer het nodig is, lijkt nu dus al dé transferprioriteit voor komende zomer te zullen worden. Iets wat Verbeke eigenlijk zelfs afgelopen winter reeds had voorzien.
NIEUWE KANS OP KUKHAREVYCH
Anderlecht leek toen immers rond met Mykola Kukharevych, een 19-jarige Oekraïner van 1m93 die het seizoen eerst nog zou volmaken bij zijn huidige club Rukh Lviv. De tiener legde zijn medische testen af en poseerde zelfs al in het shirt van Paars-Wit, tot zijn voorzitter plots meer wou dan mondeling afgesproken en de deal afsprong. Sinds een tweetal weken geleden zouden beide partijen echter weer rond de tafel zitten. Het ziet er dus alvast naar uit dat Kompany ervoor openstaat om weer een grote spits te verwelkomen. Benieuwd of hij hem dit keer dan ook zal gebruiken.
LEES OOK: Kelderkraker zonder punch: La Louvière en OHL met kopzorgen
