Arne Decraene
Club Brugge staat dan wel aan kop en doet het ook in de Champions League niet onaardig, toch loopt het allemaal net iets stroever dit seizoen. De ogen zijn dan vooral op Emmanuel Dennis en het gebrek aan een diepe spits gericht, al situeert het grootste probleem zich momenteel eigenlijk links achterin. Niet alleen kan Philippe Clement daar geen beroep doen op backs Eduard Sobol en Federico Ricca, centraal blijft ook Simon Deli een zorgenkind. En zeggen dat Blauw-Zwart deze zomer nog haar neus optrok voor een potentiële Rode Duivel die op allebei die posities uit de voeten kan. Uit de eigen jeugd dan nog.
Ricca is stilaan op weg terug uit blessure, terwijl Sobol hopelijk snel een negatieve coronatest aflegt. Beiden zullen binnenkort dus gewoon weer van de partij zijn, met zowaar Charles De Ketelaere die in de tussentijd meer dan degelijk depanneert links op de vleugel. Deli zijn fysieke ongemak zou dan weer nog meevallen, al sukkelt de ervaren Ivoriaan al sinds het begin van de campagne van het ene kwaaltje in het andere. Uiteindelijk stond hij tot dusver wel slechts vier keer aan de kant, met doorgaans Ricca en eenmaal Éder Balanta – zelf een schim van de krachtpatser die we in zijn eerste jaargang ontdekten – als vervanger. Mochten die alternatieven meer beschikbaar zijn dan wel in betere vorm verkeren, had Deli echter allicht reeds heel wat vaker dan louter in Leuven 'wedstrijdfit' op de bank gezeten.
DILEMMA VAN DELI
Wanneer hij wel tussen de lijnen stond, wist de rots in de branding van vorig seizoen tenslotte zelden te overtuigen. De opbouw is een pak minder verzorgd, en ook voor zijn verdedigende ingrepen kreeg de opvolger van Stefano Denswil al meermaals kritiek. De mindere stabiliteit in de Brugse achterhoede wordt dan ook vooral hem verweten, hoewel dat net zoals de vermeende onmondigheid voorin – door Clement zopas nog aangekaart als een enigszins opgeblazen thema – al bij al meevalt. Club slikte na 13 speeldagen 11 tegendoelpunten, inderdaad een pak meer dan de vier stuks op hetzelfde ijkpunt in de voorbije jaargang en zelfs bijna evenveel als de 14 goals die Simon Mignolet toen in totaal om de oren kreeg. Al mag die uitzonderlijke defensieve dominantie niet zomaar als standaard worden genomen.
Bovenop de op Beerschot na beste aanval, beschikken ze in Jan Breydel vandaag zelfs nog steeds over de minst gepasseerde verdediging. Eentje die op kampioenenkoers ligt ook, want behalve Blauw-Zwart zelf deed in het afgelopen decennium enkel Anderlecht in 2012 – 10 tegentreffers na 13 speeldagen – beter op weg naar de landstitel. De solide muur voor en met Mignolet van weleer is niet meer, maar van een kwetsbare achterlijn is dus evenmin sprake. Zeker niet omdat Club in de meeste matchen nog altijd vrij weinig kansen weggeeft. Toch neemt het niet weg dat Deli, wellicht wat gehinderd door zijn lichamelijke toestand, reeds geregeld steekjes liet vallen. Hier en daar gaan daarom stemmen op om de linkspoot eens vrijwillig naast de ploeg te zetten. Alleen is dat voor Clement zo goed als onmogelijk.
VETO VAN LEKO
Per slot van rekening beschikt de Brugse coach over weinig andere linksvoetige opties om zijn plek in te nemen. Eigenlijk zelfs geen, vermits ook Ricca en Balanta in principe op de back en in het middenveld moeten dienen. Al lijkt die eerste wel beter uit de verf te komen in het centrum, vooral in een defensie met drie. Vergeleken met vorig seizoen grijpt Clement nu evenwel vaker terug naar een klassiek viertal, waarin Odilon Kossounou en Brandon Mechele op papier perfect een puur rechtsbenig duo kunnen vormen. In de praktijk werd die formule echter nog geen enkele keer gehanteerd. Los van de formatie verkiest Clement dus sowieso één linkspoot achterin, wat bij een trio al helemaal een noodzaak wordt. Al denkt ex-trainer Ivan Leko daar sinds hij Ritchie De Laet bij Antwerp leerde kennen vast anders over.
Het is onder diezelfde Leko dat Ahmed Touba doorgestuurd werd. Na omzwervingen via Moeskroen, Standard, Valenciennes en Zulte Waregem belandde de Frans-Algerijnse Belg in de zomer van 2014 op 16-jarige leeftijd in Brugge, waar Michel Preud'homme hem drie jaar later in de play-offs plots vanuit het niks voor de leeuwen gooide. Daarbij sprong de tiener, toen nog als traditionele linksachter in een 4-3-3, meteen in het oog met zijn fysieke kwaliteiten. In die mate zelfs dat er naar verluidt prompt een aantal aanbiedingen uit het buitenland op tafel lagen voor het transfervrije talent, die op aandringen van MPH evenwel besloot om zijn aflopend contract te verlengen. En vervolgens toe te kijken hoe de geliefde coach zijn biezen pakte en ingeruild werd door Leko, in wiens 3-5-2 tactiek Touba niet aardde.
TEKORTEN VAN TOUBA
Het is te zeggen: Leko aanzag hem louter als een optie om de hele linkerflank af te draven, waar Touba niet voldeed aan de aanvallende eisen die de Kroaat er stelde. Aanvankelijk kreeg hij wel nog af en toe het vertrouwen, maar zowel in de verloren Champions League-kwalificaties tegen Basaksehir als tegen Eupen stelde de jonkie teleur. Mede door een blessure moest hij, een korte invalbeurt tegen Standard terzijde, vervolgens wachten tot de play-offs voor een herkansing. Zijn basisplaats in Gent werd echter opnieuw geen succes. Leko, die het vandaag in Antwerpen op de flank wel doet met Simen Jukleröd of Jordan Lukaku, bewees daarmee zijn gelijk om stelselmatig de voorkeur te geven aan de rechtsvoetige en offensief ingestelde Anthony Limbombe – die bovendien het beste seizoen uit zijn carrière afwerkte.
Geen schande dus om tegen de sterkhouder de duimen te leggen. Alleen bleken bij diens afwezigheid spelers als Laurens De Bock, Ivan Tomecak en Dion Cools, waarbij Krépin Diatta dan soms de oversteek maakte, eveneens hoger in de pikorde te staan. Wegens zijn tekort aan aanvallende impulsen om als fullback te dienen in het systeem van Leko – althans in diens optiek, want Clement opteert er wel voor Sobol – was Touba immers gebuisd. Zelf erkent de intussen 22-jarige linkspoot vandaag trouwens dat niet zijn offensieve inbreng, maar wel zijn defensieve capaciteiten zijn voornaamste troeven vormen. Helaas zag Leko dat niet in, want in de wedstrijden zonder Denswil liet hij dan steevast figuren als Saulo Decarli en Alexander Schulz opdraven als linkse pion in het trio achterin. Touba kreeg er nooit zijn kans.
VREEMD VERDICT
Na nog geen 200 minuten in amper vijf optredens trok hij dan ook zijn conclusies. Een uitleenbeurt aan OH Leuven werd evenwel een tegenvaller, waarop de grote en sterke linksback de vorige jaargang op huur in Bulgarije besloot door te brengen. In alle anonimiteit werd Touba er eindelijk omgevormd tot … centrumverdediger in een achterhoede met drie. De positie waar zijn profiel al van meet af aan het meest voor geschikt was dus, maar die Leko hem nooit gunde. Ondanks zijn goede prestaties en een opening als doublure voor Deli, met dure targets als Wesley Hoedt die de ronde deden, had gek genoeg Clement evenmin oren naar het jeugdproduct. In juni kreeg Touba zo te horen dat hij mocht uitkijken naar een definitieve bestemming, een knoop die blijkbaar meteen ook onherroepelijk was doorgehakt.
Het nieuws op 31 juli dat Club NXT in 1B zou aantreden, veranderde namelijk niets aan dat verdict. Net zomin als voor Siemen Voet, Thibault Vlietinck en Cyril Ngonge overigens, die allen eveneens nadien nog mochten beschikken. Het enige vertrek waar Blauw-Zwart mogelijk spijt van heeft, is in die zin de uitleenbeurt van Loïs Openda aan Vitesse – die 10 dagen eerder werd beklonken. Al doet de spits het er wel prima en bedongen de Arnhemmers geen aankoopoptie. Het maakt er de keuze om Touba, die nog maar één jaar vastlag en dus allicht weinig tot niks opleverde, van de hand te doen desalniettemin alleen maar vreemder op. Indien hij zijn laatste strohalm bij de A-kern niet kon grijpen, had hij met zijn ervaring en métier tenslotte tenminste nog wel van waarde kunnen zijn voor de jonkies van Club NXT.
PAD VAN DELCROIX
In plaats daarvan trok Touba samen met Ngonge na amper 10 optredens, en blijkbaar zelfs zonder een gesprek met Clement, eind augustus richting RKC. De ploeg uit Waalwijk, waar vandaag nóg een aantal landgenoten vertoeven, heeft een rijke geschiedenis met linksvoetige verdedigers uit België. Zo bracht niemand minder dan Jan Vertonghen er ooit een halfjaartje op huur door, en leende Anderlecht vorig seizoen Hannes Delcroix uit aan de Nederlandse kelderploeg. Touba is er nu diens opvolger links in het centrum van Fred Grim zijn viermansdefensie, een rol waarin hij zelfs tot de uitblinkers in de Eredivisie behoort. Bij de Jonge Duivels zijn de twee dan weer concurrenten voor een stekje in het verdedigende trio, waarbij ze ondanks de snel toegenomen status van Delcroix min of meer in balans lijken te liggen.
"Een linksvoetige centrale verdediger: daar zoeken alle Europese clubs naar", sprak Jean Kindermans, hoofd jeugdopleiding bij Anderlecht, recent nog over de kersvers Rode Duivel van de Brusselaars. Een uitspraak die dus net zo zeer voor Touba opgaat, tevens omdat hij naar eigen zeggen in het verleden eveneens al eens contact had met Roberto Martinez. De bondscoach kennende is hij de halve Algerijn allesbehalve vergeten, zeker nu die een vaste plek in de selectie van de nationale U21 afdwong. Een eer die Touba trouwens ongeveer gelijktijdig te beurt viel als zijn overstap van Club naar RKC. Waarom de landskampioen dan niet net iets meer moeite stak in de jeugdinternational, die sinds zijn periode onder Leko zelfs nooit nog een voet zette op het oefencomplex, blijft dan ook een groot vraagteken.
LINKSE LAATBLOEIERS
Vooral als we zijn huidige prestaties afwegen tegenover de nogal wankele vertoningen van Deli, én het gebrek aan wisselopties voor de enige linksvoetige centrumverdediger in de kern. Tenzij er achter de schermen iets gebeurd is, valt dus moeilijk te begrijpen dat Blauw-Zwart de toekomstige Rode Duivel deze zomer links liet liggen. In plaats van straks alsnog de transfermarkt af te moeten speuren naar een alternatief, hadden ze in Jan Breydel de oplossing tenslotte gewoon in eigen rangen. Een goedkope én mogelijk erg lucratieve oplossing overigens, zoals Anderlecht met Delcroix hoopt te ondervinden. Helaas voor Club had het zelf minder geduld met diens Brugse tegenhanger als linkse laatbloeier. En liep het op die manier dus een potentiële partner voor De Ketelaere als parel van eigen kweek mis.
LEES OOK: Marc Coucke pakt iedereen in snelheid met grote fusie
