Arne Decraene
Blamage in Bosnië-Herzegovina. De nationale beloften stonden op een zucht van deelname aan het EK U21 van volgend jaar, maar in een kil en leeg Grbavica stadion ging het elftal van Jacky Mathijssen met de billen bloot. De 3-2 nederlaag betekent dan ook fikse domper voor de verhoopte opvolgers van de Gouden Generatie, die zo nog lang niet klaar lijken om hun immense schoenen te vullen. Al werden ze niet bepaald geholpen door de bondscoach van de grote jongens.
Nochtans verdient Roberto Martinez in het algemeen niets dan lof, behalve dan misschien voor zijn soms nogal dubieuze communicatie. Intern wordt de Spanjaard echter alom geprezen om die aanpak, waarmee hij heel wat krediet bij zijn belangrijkste spelers opbouwde. Bovendien boekte Martinez in zijn vier jaar en 50 wedstrijden aan het roer van de Rode Duivels voortreffelijke resultaten. Uiteraard een flink handje geholpen door de overvloed aan talent die hij ter beschikking heeft, maar toch tevens te danken aan het 3-4-3 systeem dat hij er introduceerde. Tenslotte zit die veldbezetting de huidige generatie als gegoten. Hoewel de focus vooral op het heden ligt, maakt de bondscoach daarnaast ook nog eens werk van de toekomst. Zo treden de Jonge Duivels eveneens in diezelfde veldbezetting aan.
JONG GELEERD …
Zo ook in Sarajevo, waar het dus helaas helemaal verkeerd liep. Al werd de basis voor die teleurstelling eigenlijk al veel eerder gelegd. Nog onder leiding van Johan Walem liep de U21 op speeldag één van de kwalificatieronde, in september vorig jaar, reeds een blauwtje op tegen Wales. Een paar dagen later bleef in een eerste ontmoeting met Bosnië-Herzegovina de brilscore op het bord. Walem won nadien wel van Moldavië en Duitsland, waarna ook Mathijssen wist te stunten tegen onze oosterburen. Om vervolgens evenwel zowaar onderuit te gaan tegen Moldavië. Ondanks de zes op zes tegen Duitsland, pakten de Jonge Duivels op die manier amper zeven op 18 tegen de op papier zwakkere tegenstanders in de poule. Te weinig dus om aanspraak te maken op deelname aan een Europees Kampioenschap.
Wat heeft Martinez daar dan mee te maken? In zijn drang om België voor te bereiden op het leven ná de unieke verzameling aan talent die vandaag het nationale shirt draagt, laat hij de laatste tijd steeds vaker de beste jongeren vroeg doorstromen naar de A-kern. Een beproefd recept dat in het verleden al meermaals voortreffelijk uitpakte, ondanks de sporadische mislukkingen zoals Zakaria Bakkali. Denk bijvoorbeeld maar aan Romelu Lukaku, Vincent Kompany en Eden Hazard, die allen nog voor hun 18de verjaardag mochten debuteren. Of aan Youri Tielemans, die er als jongvolwassene in 2015 onder Marc Wilmots al eens bij was en ruim een jaar later onder Martinez zélf voor het eerst in actie kwam. In de tussentijd vertoefde hij wel nog geregeld bij de U21, wat vanaf dan echter definitief afgelopen was.
DOKU & VERSCHAEREN
Martinez is dan ook van mening dat raspaardjes best snel op vaste basis overgeheveld worden. Zo ook Yari Verschaeren en Jérémy Doku, nóg twee Neerpede-producten die onder hem een eerste keer hun opwachting maakten. In het geval van Verschaeren reeds in september vorig jaar, na amper twee optredens – invalbeurten op het EK 2019, toen enkel Tielemans al doorgeschoven was en de Jonge Duivels dus wél van de partij waren – bij de jonge garde. Het prille goudhaantje van Anderlecht zou nadien nooit meer omkijken en speelde dus geen minuut in de voorbije kwalificatiecampagne. Doku, die dan nog volledig moest doorbreken in het Lotto Park, mocht onder Walem dan weer vier keer invallen. Op dezelfde dag dat Mathijssen voor het eerst op de bank zat, stond hij evenwel al 90 minuten op het veld tegen IJsland.
Nu dient gezegd dat er op hun posities dankzij de opmars van Mike Trésor Ndayishimiye en Charles De Ketelaere nog altijd genoeg kwaliteit voorradig is. Toch had hun aanwezigheid ongetwijfeld een boost gegeven aan hun leeftijdsgenoten. Een bedenking die vooral voor Verschaeren opgaat. Hij won in mum van tijd het vertrouwen van Martinez, maar bleef sindsdien wat hangen in zijn evolutie en kwam dus de laatste tijd slechts zelden aan spelen toe. De bondscoach oppert dan wel terecht dat het interessant is voor de ontwikkeling van zulke jonkies om te proeven van het grote werk, maar ook bij de U21 valt nog steeds een pak te leren. Zeker in een mindere periode, wanneer een stek bij de Rode Duivels puur op basis van prestaties eigenlijk moeilijk te verantwoorden is. Wat bij Verschaeren dus het geval was.
BORNAUW & DELCROIX
Misschien had Martinez er daarom wel beter aan gedaan om zijn pupil tijdelijk weer af te staan aan Mathijssen, die hem vast met open armen had verwelkomd. Net zoals Doku natuurlijk, al liggen diens kaarten net iets anders. Nog meer dan Verschaeren geldt de pijlsnelle winger per slot van rekening als een absoluut toptalent. Met slechts één cap minder sinds zijn debuut een tweetal maanden geleden, heeft de uitgaande recordtransfer van Paars-Wit dan ook nu reeds bijna dubbel zoveel minuten op de teller. Vanzelfsprekend had hij eveneens nog een fikse meerwaarde kunnen bieden bij de beloften, maar hier valt dus al beter te begrijpen dat die optie niet meteen op tafel lag. Zelfs niet voor dit cruciale treffen, wat gezien zijn fysieke ongemakken trouwens wellicht sowieso geen mogelijkheid vormde.
Dan nog zou het anders een slecht signaal zijn naar de jongens die de rest van de campagne afwerkten. Daartoe behoorde sinds de aanstelling van Mathijssen tevens Hannes Delcroix, die nu echter louter als back-up voor Jan Vertonghen nog bij de A-kern moest blijven. Toegegeven, tegen Wales dolf hij links achterin al eens het onderspit tegen Ahmed Touba, maar gezien de inzet in Sarajevo blijft het toch een enigszins bedenkelijke keuze. Bij de tweede Bosnische goal ging Touba samen met Sebastiaan Bornauw overigens flink in de fout. De aanvoerder schipperde net als een maand geleden tussen Rode en Jonge Duivels, wat tweemaal verkeerd afliep. Niet alleen ging hij telkens de mist in bij de grote jongens, de U21 verloor na zijn eerste terugkeer van Moldavië en kreeg nu dus opnieuw het deksel op de neus.
GEEN EXCUUS
Bornauw zag er bij het eerste tegendoelpunt bovendien evenmin al te best uit, en heeft dus heel wat boter op het hoofd voor de uitschakeling. Ter verdediging van Martinez merken we wel op dat er zonder hem gewonnen werd van Wales. Bornauw had dan net zijn debuut gevierd in de oefeninterland tegen Ivoorkust, waar ook Alexis Saelemaekers en Zinho Vanheusden mochten opdraven. Mathijssen had het drietal toen dus niet nodig om de Welshmen met forfaitcijfers huiswaarts te sturen. Op die laatste twee kon hij nu trouwens evenmin een beroep doen, respectievelijk omwille van corona en een zware knieblessure. Daar kan Martinez uiteraard weinig aan doen. Verder bleek De Ketelaere minder last te ondervinden van het heen en weer pendelen, want hij zorgde in de openingsfase voor een fraaie assist.
Bornauw daarentegen lijkt alleen maar schade te hebben opgelopen tijdens zijn eerste optredens als A-international, waar zijn blunders duidelijk een deukje in zijn zelfvertrouwen veroorzaakten. Hoewel het lovenswaardig is dat Martinez reeds verder kijkt dan zijn neus lang is, lijkt diezelfde toekomstvisie de Jonge Duivels nu dus zuur op te breken. Tenslotte hadden Verschaeren en Doku hen aan een grotere bonus kunnen helpen, terwijl Bornauw, Vanheusden en Saelemaekers luttele dagen na hun vuurdoop tegen Ivoorkust in Moldavië blijkbaar nog met hun hoofd in de wolken zaten. Bij een 1-0 achterstand werden die laatste twee toen overigens al aan de rust vervangen. Nu was het met Bornauw weer van dat, én ontbrak dus ook nog eens Delcroix. Al vormen die factoren natuurlijk nog altijd geen excuus.
HAND IN EIGEN BOEZEM
De angst dat we na de Gouden Generatie weer zullen terugkeren naar de donkere jaren, zit er dan ook alweer goed in. Toch lijkt dat eveneens voorbarig. Niet alleen blijft er bij de U21 ondanks de opdoffer in Bosnië-Herzegovina voldoende talent voorhanden, ook in de jongere reeksen lijkt de bron nog lang niet opgedroogd. Om dan nog te zwijgen van de zogenaamde overgangsgeneratie, met Tielemans als voornaamste exponent. Bovendien stonden ook heel wat van de huidige tenoren nooit op een EK U21. Al had dat dus tevens veel te maken met de vroege doorstroming, en maakten Vertonghen, Kompany, Thomas Vermaelen, Marouane Fellaini, Kevin Mirallas, Mousa Dembélé en Anthony Vanden Borre wél deel uit van de selectie die op de Olympische Spelen van 2008 nipt naast een bronzen medaille grepen.
Samen met Axel Witsel was het merendeel van die veelvuldige Rode Duivels trouwens toch ook al van de partij op het EK U21 van 2007 in Nederland, waar België pas strandde in de halve finales en zo haar ticket voor Peking afdwong. Hoe dan ook lopen niet enkel de reeds vermelde namen, maar ook Sambi Lokonga, Loïs Openda, Arnaud Bodart en tal van anderen – waaronder misschien ook de jongere Marco Kana, Aster Vranckx en Nicolas Raskin – dus een waardevolle ervaring mis. Reden tot paniek hoeft het nog niet te betekenen. Een spijtige zaak des te meer. Hoewel hij zeker niet als voornaamste schuldige mag worden aangeduid, steekt Martinez de hand hopelijk deels in eigen boezem en past hij zijn selectiepolitiek wie weet zelf aan. Tenminste, indien hij écht bekommerd is om de toekomst van ons voetbal.
LEES OOK: Straffe woorden Swerts: "Staan verder dan gouden generatie"
