AA Gent kent een rotseizoen: 6 op 21 in de competitie, met één been al uit de Champions League. Het bestuur ging ook stevig in de fout: twee trainersontslagen en twaalf ingaande transfers.

Dat Michel Louwagie de nodige kritiek krijgt, is logisch. Zo blijft het bijzonder vreemd dat AA Gent maar liefst twaalf ingaande transfers afrondde, na een seizoen waarin het tweede werd en Europees overwinterde. Jonathan David was de enige sterkhouder die vertrok en drie, vier echte versterkingen was wellicht voldoende geweest. Kwantiteit boven kwaliteit, al jaren een probleem in de Ghelamco Arena.

De transfers in 2019 en 2020 zijn tot op heden geen succes.

In het seizoen 2019/2020 haalde AA Gent voor 12,5 miljoen euro aan nieuwe spelers. Jan Van den Bergh, Nicky Beloko, Mikael Lustig en Reuben Yem vertrokken na één jaar. Bruno Godeau en Suleyman Marreh komen amper aan spelen toe en Alessandro Niangbo (die wel 4 miljoen kostte), Laurent Depoitre en Milad Mohammadi schipperen tussen bank en basis. Dylan Mbayo is nog een jong talent, Elisha Owusu, Michael Ngadeu, Alessio Castro-Montes en Sven Kums zijn meerwaardes. Al haalt die laatste nog niet zijn topniveau vanuit zijn eerste periode bij Gent.



Bijzonder veel transfers

Dit seizoen werd er voor bijna 16 miljoen euro aan spelers gehaald. Davy Roef overtuigt niet, Dino Arslanagic is vooral bankzitter, Alexandre De Bruyn viel geblesseerd uit maar lijkt vooral interessant te zijn geweest vanwege het label ‘Belg’ en Jordan Botaka is bankzitter. Sinan Bolat lijkt weldra in het team te gaan komen. Niklas Dorsch is tot op heden de beste aanwinst. Hij maakt zijn transferprijs van 3,5 miljoen euro waar, Tim Kleindienst kon nog niet tonen dat hij beter is dan Laurent Depoitre of Roman Yaremchuk. Voor Nurio Fortuna werd in deze tijden met 6 miljoen euro te veel geld betaald, ook al is hij een goede linkerflankspeler.

AA Gent mag zich dus grote vragen stellen over zijn transferpolitiek.

Jaarlijks gebeuren er véél te veel in- en uitgaande transfers en dat is niet goed voor de stabiliteit in de kern. Het is dan ook geen toeval dat de Buffalo’s momenteel als los zand uit elkaar vallen. Gent moest in de tijden voor het een topclub was vaak spelers kopen om ze snel met een meerwaarde te verkopen. Kopen en verkopen bracht hen uit de schulden. Als topclub is er meer nodig. Verkopen is nog altijd belangrijk, maar jaarlijks 10-15 ingaande transfers doen lijkt ons geen goed idee.



Eigen jeugd

Enkele jaren geleden kondigde AA Gent frontaal de aanval aan inzake het aantrekken van jonge Belgische talenten. De club pakte de afgelopen maanden en jaren uit met contractverlengingen van talenten uit de eigen jeugd, maar er wordt geen kader gecreëerd om hen te laten doorstromen naar de eerste ploeg. Dat er amper eigen talenten doorbreken in een stad als Gent, is best stuitend. Er is dan wel concurrentie van Club Brugge en Anderlecht, maar jonge talenten trekken vaak naar clubs waar er kansen liggen in het eerste elftal. Gent moet daar dringend stappen gaan zetten en minder transfers met tweederangsbuitenlanders afronden.

Zo mogen we ons vragen stellen met de samenwerking met Trencin en eerder van de instroom van tal van spelers uit Israël. De afgelopen jaren waren de spelers die vanuit die richting kwamen amper een meerwaarde. Het valt te hopen dat Osman Bukari wel een succes wordt. Hij toonde alvast leuke dingen tegen OHL.

Louwagie en De Witte leverden zéér goed werk bij AA Gent en brachten de club naar de Belgische top, met het modernste stadion in België. Ze worden nu dan ook anders beoordeeld: als een topclub en niet langer als een subtopper. Daarom zijn vijf jaren zonder prijs ‘not done' voor een club van dat statuut. Dat is andere druk waar ze mee moeten leren omgaan in de Ghelamco Arena, en de club lijkt daardoor minder geduld te hebben. Zelfs als bijzonder ervaren en geslaagde clubleiders kan je nog bijleren, dat blijkt deze voetbaljaargang des te meer.

CR