Arne Decraene
Terwijl de concurrentie zich volop probeert te wapenen, lijkt het voorlopig alsof Club Brugge een rustige zomer tegemoet gaat. Nochtans zit Vincent Mannaert doorgaans niet stil tijdens de transferperiode in het tussenseizoen, waarin hij al menig fraaie slag sloeg. Wellicht staat er ook nu in Jan Breydel dus wel nog wat te gebeuren, te beginnen misschien met een deal voor Junior Edmilson. Al blijft het toch vooral weer uitkijken wie de landskampioen als volgende binnenhaalt met haar 'geheime' succesformule.
Dan hebben we het vanzelfsprekend niet over een maar al te bekende topper zoals Edmilson of vorig jaar Simon Mignolet, een ietwat nieuwe strategie die Club mogelijk ook voor Razvan Marin wil hanteren. Niet dat in het verleden nooit een ex-speler uit de Jupiler Pro League werd aangetrokken, zoals pakweg Björn Vleminckx, Sinan Bolat, Jelle Vossen, Abdoulay Diaby of Anthony Limbombe, maar nu staat het vizier telkens toch hoger gemikt. Sowieso durft Blauw-Zwart tegenwoordig in een duurdere categorie shoppen, zo getuigt de recordsom voor David Okereke van vorige zomer – waarin ook voor Mignolet in de buidel werd getast – gevolgd door een nieuwe investering in Michael Krmencik amper een paar maanden later. En dan sprong een nog veel prijziger akkoord voor Adolfo Gaich, naar verluidt voor maar liefst 15 miljoen, zelfs pas in laatste instantie af.
TRANSFERS BUITEN EUROPA
Dat die ongewoon dure aanwinsten nog niet het gewenste rendement opleverden, met uitzondering van Mignolet uiteraard, zal ongetwijfeld vervelen. Zeker nadat eerder de kostelijke aankoop van Kaveh Rezaei al geen voltreffer bleek. Tel die vijf miljoen bij de fikse prijskaartjes van Okereke en Krmencik, en de 25 miljoen die Club voor Wesley mocht incasseren is al voor een flink deel opgesoupeerd. Zonder zijn opvolger beet te hebben, want voorin is Philippe Clement nog altijd zoekende. Al is de hoop nu dat met Youssouph Badji vorige winter toch weer een ruwe diamant werd ontdekt. De 18-jarige Senegalees maakt alvast een prima indruk in de voorbereiding en past perfect in de politiek waar Mannaert al het vaakst mee wist te scoren.
Of toch wat zijn leeftijd en goedkoop kostplaatje betreft. Bijzonder aan Badji is echter dat Club hem, samen met de minder overtuigende winger Amadou Sagna, zelf ophaalde in Senegal. Een transfer buiten Europa waar Mannaert zich nog zelden aan waagt, wat in het verleden wel eens anders was. Soms ook met succes, vooral in zijn Brugse beginjaren dan: Carlos Bacca, José Izquierdo, Mathew Ryan, Lior Refaelov en in iets mindere mate Oscar Duarte kwamen stuk voor stuk met glans over uit hun thuisland, maar daarna sloeg de balans toch eerder negatief uit. We denken dan aan Nicolas Castillo, Leandro Pereira, Felipe Gedoz, Shangyuan Wang, Bernie Ibini, Helibelton Palacios, German Mera, Riley McGree en recent nog Luan Peres.
BESTE VAN TWEE WERELDEN
De pijlen waren daarbij vaak op Zuid-Amerika gericht, een piste die de laatste tijd dus grotendeels verlaten werd. Toen Club in januari nog eens een uitzondering wou maken voor Gaich, mocht het bovendien direct ondervinden hoe moeilijk het blijft om daar deals te sluiten. Dan liever werken in Scandinavië, een markt waar Mannaert altijd al een boontje voor heeft gehad. Zij het vroeger dan vooral voor spelers met de Noorse of Zweedse nationaliteit zelf, genre Mushaga Bakenga, Tom Hogli, Jim Larsen of Michael Almeback. Net zoals in Zuid-Europa – Ivan Trickovski, Spyros Fourlanos, Valentinos Vlachos, Dorin Rotariu, Sokratis Dioudis, Erhan Masovic en recent Karlo Letica – draaide de zoektocht naar talent daar echter op zo goed als niks uit.
De afgelopen jaren wisten de Bruggelingen evenwel het beste van twee werelden te combineren door zich te focussen op een specifiek profiel: beloftevolle niet-Europeanen, doorgaans Afrikanen, die reeds in een Europese competitie aan de slag waren. Op die manier worden tenslotte niet alleen enkele lastige klippen omzeild bij de onderhandelingen, maar kan Club bovendien beter inschatten hoe zij de stap naar België zullen verteren – zowel op als naast het veld. Kehinde Fatai en Enoch Adu waren de weinig geslaagde voorlopers van dat stramien, Wesley de eerste echte voltreffer. Hij werd voor amper één miljoen opgepikt bij het Sloveense AS Trencin, dat ook de carrières van andere ex-JPL kleppers als Leon Bailey en Moses Simon lanceerde.
VOORBEELD VAN WESLEY
Zoals gezegd werd Wesley al aan een fors rendement verkocht, een voorbeeld dat Emmanuel Dennis en Krépin Diatta – voor een prikje weggeplukt in Noorwegen en Oekraïne – straks moeten volgen. In dat rijtje past trouwens tevens Marvelous Nakamba, die Blauw-Zwart ook reeds heel wat opbracht. De Zimbabwaan vertoefde wel al langer in Europa en kwam over uit Nederland, waar Mannaert eveneens graag – en met wisselend resultaat, zo getuigen toppers als Ruud Vormer, Arnaut Danjuma, Stefano Denswil en Limbombe tegenover miscasts als Lex Immers, Ricardo van Rhijn of Vleminckx – zaken doet. Met zijn transfersom van drie miljoen was Nakamba verder iets duurder, zij het zonder het gangbaar plafond van vier miljoen te doorbreken.
Dat Mannaert soms sneller overtuigt is van een potentieel goudhaantje, blijkt dan weer uit de benadering van dat bedrag voor Odilon Kossounou vorige zomer. De 18-jarige Ivoriaan had er toen slechts negen duels op het hoogste niveau in Zweden opzitten, maar oogt inderdaad veelbelovend. Zijn nog veel imposantere landgenoot Simon Deli bewijst samen met Éder Balanta overigens dat de tactiek net zo goed werkt bij wat meer ervaren targets, zoals eerder ook Claudemir reeds op kleinere schaal demonstreerde. Opnieuw geldt natuurlijk wel dat niet iedereen een doorslaand succes werd, al ligt de foutenmarge hier toch al een pak lager. Zelfs Ethan Horvath kan, zeker gezien zijn uiterst geringe prijskaartje, niet als een echte flop worden bestempeld.
ANDERE MARKTEN AFGETAST
Vanzelfsprekend passen ook niet alle Brugse transfers in de bovenstaande vakjes. Club kocht ten eerste af en toe in eigen land, soms zelfs bij de concurrentie. Hoewel dat met Mémé Tchité, Alexander Scholz, Guillaume Hubert (Standard), Jesper Jörgensen, Bojan Jorgacevic, Jérémy Perbet (AA Gent) en in mindere mate Tom De Sutter (Anderlecht) weinig opbracht, werd toch Siebe Schrijvers weggeplukt bij Genk. Ook transfers bij kleinere clubs in België leverden zelden sterkhouders op, al waren Hans Vanaken, Clinton Mata en Mats Rits een schot in de roos. Ondanks de flater met Rezaei kreeg Mannaert dus wel een steeds beter gevoel voor wie het niveau aankan. Laurens De Bock en Benoît Poulain kunnen we trouwens nog net delibereren.
En dan mogen we Thomas Meunier, ontdekt bij toenmalig derdeklasser Virton, uiteraard niet vergeten. Hij hoort samen met Dion Cools, die overkwam van OH Leuven, echter eerder in de categorie van outliers. Transfers die niet bij een bepaalde politiek hoorden, zoals Victor Vazquez en Elton Monteiro die opgepikt werden bij topclubs als Barcelona en Arsenal. Voorts ging Mannaert geregeld shoppen in Spanje, Rusland en Frankrijk en werden natuurlijk ook andere markten zoals de Italiaanse, Duitse en Poolse afgetast. Tot slot zakten doorheen de jaren nog heel wat huurlingen af naar Jan Breydel, vaak opportuniteiten of types om een lacune in de kern tijdelijk op te vullen. Zoals vorige zomer Percy Tau, Eduard Sobol en de vervloekte Mbaye Diagne.
DE MAGIE VAN MANNAERT
Zoals u al kunt merken, is ook hier telkens weer sprake van wisselend resultaat. Hoewel dat marktsegment op het eerste zicht het moeilijkst in te schatten valt, boekt Mannaert dus de hoogste succesratio met ruwe diamanten uit verre landen. Zij het dan wel meestal nadat ze hun aanpassingsperiode in Europa al achter de rug hebben. Een kneepje dat ze ook in Genk en stilaan zelfs Gent, zij het elk op hun eigen manier en met een andere invulling, onder de knie hebben. Echt geheim kunnen we dat gedeelte van het Brugse recept dus niet meer noemen, net zomin als we verrast zijn door de vermeende interesse in de jonge Nigerianen Jordan Attah Kadiri en Paul Mukairu – momenteel actief in Zweden en zowaar voor de verandering eens Turkije.
Zoals u al kunt merken, is ook hier telkens weer sprake van wisselend resultaat. Hoewel dat marktsegment op het eerste zicht het moeilijkst in te schatten valt, boekt Mannaert dus de hoogste succesratio met ruwe diamanten uit verre landen. Zij het dan wel meestal nadat ze hun aanpassingsperiode in Europa al achter de rug hebben. Een kneepje dat ze ook in Genk en stilaan zelfs Gent, zij het elk op hun eigen manier en met een andere invulling, onder de knie hebben. Echt geheim kunnen we dat gedeelte van het Brugse recept dus niet meer noemen, net zomin als we verrast zijn door de vermeende interesse in de jonge Nigerianen Jordan Attah Kadiri en Paul Mukairu – momenteel actief in Zweden en zowaar voor de verandering eens Turkije.
Vandaag zijn het nog nobele onbekenden, maar wie weet wordt een van hen wel de nieuwe Dennis of Diatta. Hoewel de pijlen tegenwoordig hoger gemikt staan, blijft Mannaert zijn ogen dus open houden voor lucratieve opties die binnen de Blauw-Zwarte visie passen – al valt de keuze voor Diagne en Krmencik dan lastiger te verklaren. Tenslotte vormt die denkwijze de basis voor de huidige hoogdagen in Jan Breydel, waar – samen met een goede coach, na Michel Preud'homme en Ivan Leko nu Clement – een ander aspect er uiteraard in bestaat om ervaren sleutelpionnen als Vormer, Vanaken en Mata aan boord te houden. In het spoor van Charles De Ketelaere en eerder Brandon Mechele wil Club op de koop toe nu ook nog eens de vruchten plukken van haar eigen jeugdacademie. De omringende buitenlandse talenten, die mogen van zodra het moment om te cashen er is echter voor de gepaste som vertrekken. Mannaert tovert dan toch wel weer een nieuwe goudklomp tevoorschijn.
LEES OOK: Kelderkraker zonder punch: La Louvière en OHL met kopzorgen
