Hij werd er de eerste Belg sinds Eric Gerets in 1984, maar Alexis Saelemaekers zou achteraf gezien wel eens een pionier kunnen worden. AC Milan mikt naar verluidt immers op nog tal van andere Jupiler Pro League-toppers om de rangen te versterken. Hoe komt het dat de gevallen Italiaanse grootmacht haar pijlen plots vol op onze competitie richt?
7 mei 2011. Na zeven jaar wachten en een brilscore in Rome verzekeren de Rossoneri zich van hun 18de en voorlopig laatste landstitel. Een week later steekt aanvoerder Massimo Ambrosini in een bruisend San Siro de Scudetto in de lucht, met onder andere topaanwinsten Zlatan Ibrahimovic en Robinho aan zijn zijde. Ook clublegendes als Alessandro Nesta, Gennaro Gattuso, Clarence Seedorf en Andrea Pirlo zijn nog van de partij, zij het wel op hun laatste benen – al vindt die laatste later bij Juventus nog een tweede adem. Ronaldinho mocht in januari al beschikken, in zijn plaats kwam Mark van Bommel.
BEGIN VAN HET VERVAL
Aan het roer staat Massimiliano Allegri, die het jaar nadien op een triomf in de Champions League – geleden van 2007 – moet mikken. Intussen ex-voorzitter Silvio Berlusconi wordt in het bedrijfsleven echter veroordeeld tot een schadevergoeding van 560 miljoen, met als gevolg dat de vinger op de knip gaat. De huurdeals van Zlatan en Kevin-Prince Boateng worden omgezet in definitieve transfers en een piepjonge Stephan El Shaarawy komt voor 15 miljoen de troepen vervoegen, maar verder blijven de aanwinsten uiterst beperkt. Ook op het middenveld, waar nochtans dringend nood is aan vers bloed.
Pirlo vertrekt, terwijl Seedorf, Van Bommel, Gatusso en Ambrosini elk 33 jaar of ouder zijn – en behalve die laatste allen een seizoen later een stap terugzetten. Toch worden alleen spelers als Sulley Muntari, Alberto Aquilani en Nigel de Jong in huis gehaald, die lang niet aan de verwachten voldoen. Ook elders verloopt de wissel van de wacht niet naar behoren, maar vooral het daarvoor zo geloofde middenveld van de Milanezen komt op die manier symbool te staan voor het verval. En geldt tot op heden als dé waarschuwing voor teams om op tijd werk te maken van opvolging voor ouder wordende sterkhouders.
NEERWAARTSE SPIRAAL
Ook blijkt het de voorbode van een transferbeleid dat jaar na jaar in gebreke zou blijven, zij het hier en daar wel met de nodige tegenslag. In januari 2012 staan de Rossoneri bijvoorbeeld op het punt om Alexandre Pato voor flink wat miljoenen aan PSG te verkopen, maar last-minute trekt de Braziliaan zijn staart in. Milan loopt zo de centen mis om Carlos Tevez aan Zlatan te koppelen, die in de zomer net als Thiago Silva wél naar Parijs trekt. De Zweed neemt afscheid van de Serie A met de titel van topscorer op zak, maar voor de Scudetto schiet zijn team net vier puntjes tekort. Dichter zouden ze niet meer komen.
Met het vertrek van Zlatan en Silva naar PSG is de neerwaartse spiraal definitief ingezet. Voorin wordt met Mario Balotelli een halfjaar later wel een vervanger gevonden die Milan nog de derde plek bezorgt, maar Berlusconi lijkt niet meer bereid om te investeren in zijn ploeg. Op weg naar een achtste plaats in 2014 ontslaat de playboy-op-leeftijd Allegri en stelt hij met Seedorf en later Filippo Inzaghi iconen als opvolgers aan. Die laatste eindigt het jaar nadien pas tiende, en ook in 2016 blijft de traditieclub steken op de zevende plek. Een hogere ranking dan het nummer vijf van vorig seizoen wordt niet meer behaald.
CHINEES NEKSCHOT
De enige trofee die ondertussen in de prijzenkast wordt gezet, is de Supercup in 2016 – als verliezend bekerfinalist. Het al bij al magere resultaat van de eenmalige inspanning die Berlusconi een jaar eerder nog eens deed, toen hij Alessio Romagnoli, Andrea Bertolacci en ex-Club Brugge spits Carlos Bacca voor opgeteld 80 miljoen naar San Siro haalde. Voor de rest blijven inkomende transfers echter gelimiteerd tot bedragen die schommelen rond de tien miljoen, met meer missers dan voltreffers. Het veel duurdere trio brengt Milan dan wel iets dichter bij prijzengewin, de verhoopte successen levert het weer niet op.
Berlusconi geeft op en doet zijn club in april 2017 na 31 jaar van de hand. Nieuwe bazen nieuwe wetten, want de Chinese overnemers leggen zonder aarzelen 181 miljoen neer voor Leonardo Bonucci, André Silva, Andrea Conti, Hakan Calhanoglu, Mateo Musacchio, Ricardo Rodriguez en ex-RSCA'er Lucas Biglia. Een hoop verspild geld dat wegens inbreuken op de Financial Fair Play-regels even zelfs Europees voetbal dreigt te kosten, al gaat die straf uiteindelijk niet door. Toch krijgen de korte termijnambities hier het nekschot, zeker wanneer het jaar nadien nog eens een soortgelijk bedrag over de brug wordt gegooid.
NIEUW TIJDPERK
Intussen komt de traditieclub in Amerikaanse handen, wat uiteraard gepaard gaat met de obligatoire belofte van een koerswijziging. Aangekondigd in een stuk getiteld 'Dawn of a new era at AC Milan', dat wat doet denken aan de Open Brief van Anderlecht. Achteraf blijken het echter loze woorden. Ook dit seizoen gaven de Rossoneri weer ruim 100 miljoen uit, zonder daarvan iets in de prestaties terug te zien. Trainer Marco Giampaolo mocht beschikken en werd vervangen door Stefano Pioli, die straks alweer plaats kan ruimen voor Ralf Rangnick. Al staan de gesprekken daaromtrent naar verluidt momenteel wel on hold.
Mocht de Duitser alsnog naar San Siro trekken, zou hij naast de eventuele rol van trainer vooral ook die van technisch directeur op zich nemen. Aangezien de ex-manager van RB Leipzig graag samenwerkt met jonge toptalenten, komt een verhuis voor de toppers op onze velden naar Milaan dan weer iets dichterbij. Al is de aanwezigheid van Rangnick zeker geen vereiste voor Jonathan David, Krépin Diatta, Yari Verschaeren en/of Jérémy Doku om een telefoontje vanuit de modestad te krijgen. Per slot van rekening zette de nieuwe wind sowieso al meer in op jong talent dan ervaren rotten in hun prijsklasse.
VEROVERING VAN ITALIË
Hoewel het merendeel van die transfers tot dusver faalden, is de verhoopte weg terug naar de top dus duidelijk. Milan viste hiervoor echter vooral in dezelfde vijver, met name het binnenland aangevuld met sporadische nieuwkomers uit een van de andere topliga's. De echte kleppers zijn daar evenwel te duur, waardoor die aanwinsten slechts zelden een meerwaarde bieden. Ook de grootste talenten uit de Eredivisie zijn niet langer spek voor de Milanese bek, maar trekken eerder naar Turijn of een van de grootmachten in Spanje of Engeland. Enter de JPL, die nu pas op de Italiaanse radar lijkt te zijn beland.
In de Premier League ligt onze competitie al jaren goed in de markt, maar na Frankrijk beginnen we nu ook Duitsland en Italië stulaan te veroveren. Kalidou Koulibaly gaf eerder al het goede voorbeeld en kreeg de laatste tijd navolging van onder andere Omar Colley, Timothy Castagne, Dennis Praet, Stefano Denswil, Ruslan Malinovskyi, Sofyan Amrabat en Takehiro Tomiyasu. Stuk voor stuk voltreffers in de Serie A. Vooral wat David en Diatta betreft, toch al twee jaar absolute top in onze competitie, zou het de Milanezen wel eens dat beslissende duwtje in de rug kunnen geven om diep in de buidel te tasten.
BELGISCH GETINTE COMEBACK?
Doku en Verschaeren houden nog iets meer risico in, maar mocht hun prijskaartje beperkt blijven tot een 15-tal miljoen zouden de Rossoneri ook die gok wel eens kunnen wagen. Per slot van rekening staan ze in San Siro nog altijd open voor een mogelijke buitenkans, zo getuige de overgang van Saelemaekers – al valt het wel nog af te wachten of die nog definitief wordt gemaakt. In dat licht kunnen we tevens de interesse in KV Mechelen-goudhaantje Aster Vranckx kaderen, na Diatta, David, Doku en Verschaeren het vijfde toptalent op onze velden die naar verluidt op het lijstje staat bij de traditieclub van weleer.
Om die status in ere te herstellen, lonkt AC Milan dus stevig naar de JPL. Logisch ook, gezien de al bij al betaalbare prijzen en het kwaliteitslabel waar hun voorgangers voor zorgden. Of het voor elk van die sterkhouders zelf de juiste stap zou zijn, laten we in het midden. Wel geldt zeker in het geval van David en Diatta dat een basisplaats er niet te hoog gegrepen zou zijn, want de concurrentie is op dit moment allesbehalve oogverblindend. Wie weet kijken we volgend seizoen dus wel met extra veel aandacht naar de ontwikkelingen in Milaan. En worden een aantal toppers uit het Belgisch voetbal er ooit geëerd als spelers die mee de comeback wisten in te luiden.
