Vladan Kujovic is momenteel de geknipte vervanger van Ryan die op de Asian cup zit. Dat de Serviër momenteel in doel staat bij
Club Brugge mag een klein mirakel heten. Amper een half jaar geleden kreeg de doelman een verschrikkelijke diagnose: kanker. In een persoonlijk dagboek dat
Het Nieuwsblad kon inkijken beschrijft de onfortuinlijke Kujovic hoe hij de laatste maanden heeft doorgemaakt.
Alles begon voor de wedstrijd in de voorbereiding tegen Sint-Petersburg. "Bij mijn vaste ritueel voor de wedstrijd zie ik bloed in mijn urine. Niet een beetje rood, echt bloed. Ik schrik maar de clubdokter blijf rustig. Misschien is het een infectie of een steentje in de nier? Na de wedstrijd plas ik geen bloed meer, alles lijkt terug normaal".
Een paar dagen later komt de echte klap: "Karl Watteyne, de toenmalige clubarts belt me en komt langs met het verschrikkelijke nieuws: een kwaadaardige niertumor. Mijn leven stopt en alles blokkeert. Zwarte gedachten overheersen, ik maak me geen zorgen over mezelf, maar wat met mijn kinderen? En mijn vrouw? Voor hen moet ik doorzetten. Ik maak me vooral ook zorgen over mijn ouders, hoe gaan zij reageren op dit verschrikkelijke nieuws?"
Als in een rollercoaster gaat het verhaal van de Serviër verder. Op consultatie bij de dokter krijgt hij goed nieuws: de tumor zit centraal op de nier en er zijn geen uitzaaiingen. "Die avond speelt Club de Brugse Metten, alle spelers dragen een T-shirt voor mij, dat vergeet ik nooit". Een paar dagen later wordt Kujovic al geopereerd door de 'Da Vinci Robot'. "Bij een gewone ingreep leggen ze je hele zij open, dan zat ik nu nog thuis. Nu is de incisie miniem. De arts zegt dat ik binnen zes maanden al terug kan voetballen, op dat moment denk ik: nu niet over voetbal alstublieft."
Kujovic blijft nauw betrokken bij de ploeg: "Preud'homme mailt me voor de eerste competitiewedstrijd de tactische bespreking. Ik kan Club niet met woorden danken voor de steun. Na een week word ik ontslagen uit het ziekenhuis. Het is hard om te accepteren dat ik in een paar weken van topfit naar invalide ben gegaan. TV kijken, lezen, dat is het enige wat ik twintig dagen lang kan doen. Ik denk op dat moment niet aan voetbal, normaal kunnen stappen, met de kinderen kunnen spelen, dat is op dit moment mijn enige doel. Op een dag voel ik mij beter, sta ik recht en wordt het plots opnieuw zwart voor mijn ogen. Ik ben bang en vraag me af of de andere nier wel alle functies zal overnemen? Ik denk op dat moment niet dat ik ooit nog zal voetballen."
Toch gaat het nadien steeds beter met de Serviër. "Zoals de dokter me had gezegd gaat het week na week beter. Maar terug voetballen? Ik kan op dit moment mijn veters nog niet knopen." Een maand later keert Kujovic terug naar Club Brugge. Iedereen is enorm begaan met hem, maar juist dat medelijden stoort hem. "Ik hoef geen medelijden, ik heb gewoon heel veel geluk dat ik bloed heb geplast. Bij Club verwittigen ze mij dat ik niet te snel mag gaan, ze kennen mij, ik ben extreem. In het begin kan ik enkel lopen en voel ik mij enorm stijf. Pas na een paar weken kan ik terug grondoefeningen doen met Jan Van Steenberghe en voel ik me echt terug doelman."
De rest van de revalidatie verloopt voorspoedig en half januari maakt de sympathieke Serviër zijn comeback tegen KV Mechelen. In de aanloop naar die wedstrijd herbeleeft hij alle moeilijke momenten van de laatste maanden. "Ik probeerde mijn emoties zo goed als mogelijk onder controle te houden, jammer genoeg kon ik geen enkele keer de nul houden. Ik denk nog altijd dat ik elke bal kan pakken, maar ik weet nu ook: ik heb nog een toekomst als doelman. Ik ben dan wel bijna einde contract, op dit moment denk ik alleen nog aan morgen en geniet ik van de kleine dingen", besluit Kujovic tot slot.
LEES OOK:
'Code rood bij Club Brugge: Belgische kapers op de kust'
Maarten Coenen
