Voetbal is voor sissies. Dat zeg ik niet, dat denken de Amerikanen. Stoere mannen doen daar honkbal, basketbal, American football of ijshockey. Er moet gecrasht worden. Gebloed. Gevallen en geslaan. Niet gepast. Gedribbeld. Of gewandeld met een bal. Dat is iets voor vrouwen. In Amerika is voetbal koningin. De dames zwaaien er de scepter. Mogen spelen op tv en pakken de internationale prijzen –op alle
WK’s haalden ze minimaal de halve finales. Voorlopg blijven de mannen nog het ondergesneeuwde kleine broertje.
Maar kijk, het kleine broertje is aan het opgroeien en wij treffen ze morgen in de achtste finales. Piece of cake, lijkt het. We dromen ons nu al een ronde verder. Ook hier associeert niemand Amerika met voetbal. En als we dat al doen, denken we ongetwijfeld aan Guchi Onyewu van Standard. Groot, robuust, maar geen voetbalwonder. Die zitten bij ons, hopen we. Ik hoorde de Rode Duivels vooral verwijzen naar de fysiek van de Amerikanen. Goed georganiseerd. En sterke mannen. Niets over hun voetbalkwaliteiten. Nochtans weet ik wel één ding zeker: in de toekomst worden de United States of America een topvoetbalnatie. Yes, they can.
Want als de Amerikanen echt willen, dan gaan ze ervoor. En als ze ervoor gaan, moet de sportwereld buigen. Geen sportnatie die zo in zichzelf gelooft als zij. Op de medaillespiegel aller tijden van de Olympische Spelen, zomer en winter, prijken de VS by far op nummer één met meer dan het dubbel aantal medailles dan nummer twee Rusland en meer dan drie keer zoveel eremetaal als het nummer drie Duitsland. In het voetbal hebben ze nog niet veel potten gebroken. Dat is volgens mij een kwestie van tijd. De Amerikanen zijn aan het ontwaken. Meer kinderen onder de dertien jaar spelen momenteel voetbal dan de grote vier sporten. De Latino’s kunnen zorgen voor een samba-toets. En nu het Amerikaanse publiek massaal begint af te stemmen op hun matchen, zullen ook de tv-zenders commercie ruiken. Ik zeg het u: laat ons nog even genieten van onze favorietenrol tegen de VS. Yes we can. Nu nog wel.
Hilde van Malderen
LEES OOK:
Tom Waes gebroken: schaamte, schuld en publieke afrekening
Michael Tanret
