Wie weet wordt het kampioenschap alsnog op het veld beslist, maar hoe dan ook lijkt Club Brugge af te stevenen op haar 16de landstitel. Vincent Mannaert kan dus andermaal terugblikken op een geslaagd transferbeleid, een kunstje dat de algemeen manager eens de zomermercato opent graag wil herhalen. Naar verluidt is hij immers al volop bezig met de zoektocht naar versterking, waarbij diverse namen reeds de revue passeerden. Eén ding is daarbij duidelijk: de transferstrategie blijft ongewijzigd.
Kort samengevat luidt het bekende recept als volgt: vroeg inzetten op jonge talenten, die al snel op het veld een meerwaarde kunnen vormen en vervolgens hopelijk met veel winstmarge worden doorverkocht. De filosofie waarmee Dimitri de Condé vorig jaar de titel naar Genk bracht dus, al boekten ze in Jan Breydel reeds vaker succes met hun tactiek. Na elf jaar droogte is Club namelijk op weg naar een derde oppergaai in vijf jaar tijd. Met dank aan Mannaert zijn neus voor talent.
VAN BACCA TOT IZQUIERDO
Die wist doorheen de jaren uiteraard ook iets meer gevestigde waarden als Timmy Simons, Ruud Vormer, Claudemir, Ludovic Butelle, Clinton Mata en Simon Deli aan te trekken, maar om de kassa te doen rinkelen wordt toch vooral naar zijn ruwe diamanten gekeken. De toon werd wat dat betreft meteen gezet met Carlos Bacca, de Colombiaanse topschutter die Mannaert in 2011 een jaar na zijn aanstelling als sportieve baas voor anderhalf miljoen in huis haalde. En amper 18 maanden later alweer voor 10 miljoen aan Sevilla verpatste. Prijzen leverde het toen nog niet op, maar de smaak voor het dealen krijg hij zo wel te pakken.
In diezelfde zomer kwam Mathew Ryan voor een luttele 150 duizend euro de rangen versterken, om na de bekerwinst twee jaar later voor zeven miljoen richting Valencia te verhuizen. Tussendoor tastte Club dieper in de buidel voor José Izquierdo, een investering van bijna vier miljoen die meer dan de moeite waard bleek. Met de langverwachte titel op zak werd de Colombiaanse winger in 2017 immers voor 15 miljoen aan Brighton verkocht, vijf miljoen meer dan wat zijn even populaire landgenoot vier jaar eerder had opgebracht. De zomer daarvoor was ook het succesverhaal van Thomas Meunier al omgezet in harde centen.
TOPS & FLOPS
Uiteraard waren niet al dit soort aanwinsten voltreffers. Zo brak Nicolas Castillo nooit door, net zomin als Felipe Gedoz. In 2015 bleek Leandro Pereira dan weer weggegooid geld, al vond Mannaert toen wel goud met Wesley Moraes. Het jaar nadien volgden geen ontdekkingen, want alleen de reeds gekende Anthony Limbombe was een succes, maar sinds 2017 staat er geen rem op de algemeen manager. Marvelous Nakamba en Emmanuel Dennis arriveerden in de zomer, gevolgd door Krépin Diatta in januari. Voor die eerste mocht Club al langs de kassa passeren, net als voor Arnaut Danjuma – in 2018 voor een prikje opgepikt.
Alhoewel, een prikje: Nakamba en Danjuma – en flops Castillo en Pereira – hun aankoopprijs kwam in totaal telkens neer op een drietal miljoen. Toch zitten we hier nog in het marktsegment waar Mannaert zich het best in thuis voelt, want geen van de tot hiertoe genoemde spelers kostte meer dan vier miljoen. Of, een andere constante, was ouder dan 25 jaar. De allerjongsten onder hen, zoals Wesley en ook huidige goudhaantjes Dennis en Diatta, kregen zeker de laatste tijd bovendien voldoende tijd om nog wat te rijpen. In dat kader past vandaag ook iemand als Odillon Kossounou (19) of zelfs recordaankoop David Okereke.
DEUR OP EEN KIER
De 21-jarige Nigeriaan van acht miljoen was, naast een certitude als Simon Mignolet, voor Mannaert alvast de eerste aanzet om in een hogere categorie te mikken. Club is op zoek naar een jeugdige klepper genre ex-RSCA'er Aleksandar Mitrovic om in de voetsporen van melkkoe Wesley te treden, en dat mag best wat kosten. Zo stond Blauw-Zwart in januari naar verluidt dicht bij spits Adolfo Gaich, ondanks een afkoopsom van ruim 15 miljoen. Nu zouden de pijlen dan weer gericht zijn op de prijzige doch onervaren linksachter Michal Karbownik, waarbij volgens Poolse media zelfs al een eerste bod van zes miljoen afgewezen werd.
Matthew Longstaff en Manfred Ugalde, de andere toptargets die al duchtig in de wandelgangen circuleren, zijn dan weer iets minder duur. In al deze dossiers gaat het echter toch weer stuk voor stuk om jonge en grote talenten, die reeds bij diverse clubs op de radar staan. Flink wat concurrentie dus, al staat de deur naar een latere toptransfer zo wel van meet af aan op een kier. Een paar goede prestaties in Europa en de poort kan snel open gebeukt zijn, zo bleek al meermaals in het verleden – en straks wellicht opnieuw met Diatta en vooral Dennis, die al op veel lijstjes stond en schitterde tegen Real Madrid en Manchester United.
HITS OF MISSES?
Longstaff, Karbownik en Ugalde passen zo allen perfect in het Brugse plaatje, waar zowel de korte áls lange termijn telkens voor ogen wordt gehouden. Zo maakte Club de laatste tijd tevens werk van meer ervaren aanvullingen op de kern als Mignolet en Deli, probeert het Hans Vanaken aan boord te houden én zet het meer in op eigen jeugd als Charles De Ketelaere. Ook projecten als Youssouph Badji en Amadou Sagna blijft Mannaert met plezier onder de arm nemen, want je weet maar nooit of zij kunnen uitgroeien tot de nieuwe Wesley en Diatta. En dus een nog veel hogere winstmarge kunnen opleveren dan pakweg Okereke.
Uiteraard gokt Club af en toe nog eens verkeerd, en drukken ook vandaag lang niet alle nieuwkomers hun stempel in Jan Breydel. Bovendien past niet élke aankoop in de vooropgestelde filosofie, zo getuigden targetmannen Mbaye Diagne en Michael Krmencik dit seizoen, en werd iemand als Sofyan Amrabat allicht iets te snel doorgestuurd. Wat de potentiële goudhaantjes betreft, compenseren de hits desalniettemin ruimschoots voor de misses. Een knappe prestatie gezien het risico dat altijd verbonden is aan investeren in jonge buitenlanders. Wij geven Mannaert dan ook overschot van gelijk dat hij zijn succesvolle strategie blijft doortrekken. En zijn nu al benieuwd in welke categorie de huidige targets terecht zouden komen.
