Arne Decraene
Erewoord: op het moment dat we de eerste hand legden aan dit stuk, had Anderlecht een 0-2 voorsprong op het veld van KV Mechelen beet. De recordkampioen leek op dat moment op weg naar een gevleide doch deugddoende zege om het Seizoen van de Revanche te openen, maar gaf in het slot die bonus alsnog uit handen. Toch was daarvoor al lang duidelijk geworden dat Sporting 2.0 voorlopig nog maar weinig progressie heeft geboekt ten opzichte van de vorig jaargang. Integendeel: de Brusselaars lijken weer een stapje achteruit te hebben gezet door te hervallen in oude gewoonten.
Wie de voorbereiding van Paars-Wit heeft gevolgd, vreesde vast al enigszins voor dit scenario. Dan hebben we het echter niet over het onwaarschijnlijke scoreverloop, maar wel over het spelbeeld doorheen de rest van de wedstrijd. Uiteraard mogen we nog geen vergaande conclusies trekken uit dit openingsduel, net zoals we zulk kortetermijndenken bij de eveneens falende concurrentie – waaronder landskampioen Club Brugge – achterwege laten. Per slot van rekening waren er dit weekend heel wat verzachtende factoren om rekening mee te houden: de hitte, de onwennigheid om te spelen zonder publiek en natuurlijk de typische inloopperiode die sommige ploegen nodig hebben aan het begin van een nieuw voetbaljaar.
KOMPANY BAAS
Voor Anderlecht komt daar ook nog eens de afwezigheid van zomeraanwinsten Bogdan Mykhaylichenko, Percy Tau en Mustapha Bundu bij. Hopelijk kunnen zij snel een bijdrage leveren, want wat Anderlecht in Mechelen op de mat bracht doet niet meteen het beste vermoeden. Weg was de verticaliteit die in de laatste drie matchen van de vorig editie de fans in het Lotto Park nog tot enig optimisme stemde, terug was het oeverloze breiwerk op de eigen helft – inclusief gevaarlijk balverlies rond de eigen zestien. Of hoe het geen toeval lijkt dat Vincent Kompany tijdens de oefenpartijen Frank Vercauteren in een bijrol duwde.
Zelf minimaliseerde de T1-op-papier die vaststelling, maar het lijkt erop dat zijn zorgvuldig aangebrachte accenten grotendeels alweer overboord werden gegooid. Vreemd, want Anderlecht boekte vorig seizoen net haar beste resultaten toen de ervaren coach zijn saus over Kompany zijn recept gooide. Nu kregen we plots weer het gevoel dat de speler-inspirator de enige chef in de keuken was, want naast de trage opbouw viel ook de behouden instelling van de backs op. Killian Sardella verwachten we op links niet constant aan de achterlijn, maar van Michael Murillo zijn we aan de overkant toch wat meer aanvalsdrang gewend.
HULP VOOR DOKU
De winteraankoop liet zich in zijn acht optredens voor de coronastop opmerken met zijn rushes en goede voorzetten, dus waarom die kwaliteiten nu weer ingeperkt werden is ons een raadsel. Zeker aangezien het bij een van zijn sporadische balcontacten diep op de helft van de tegenstander meteen prijs was toen hij Rocky Bushiri in een owngoal dwong. Sardella nam al helemaal geen iniatief, behalve één prima lange bal in de openingsminuten waarmee hij Jérémy Doku ei zo na alleen voor doel zette. Een knap staaltje diepgang van de twee jonkies, iets wat we in het vervolg van de partij helaas niet meer te zien kregen.
Na dik een uur spelen kreeg diezelfde Doku pas de derde kans voor de bezoekers, met de 0-1 als gevolg. Alhoewel, kreeg: de talentvolle winger zorgde met een individuele flits eigenhandig voor de doorbraak. Hoewel hij voor de rest niet echt in de match zat, beschikt de tiener dan ook over meer kwaliteiten dan zijn maatje Francis Amuzu aan de overkant. Alleen is het misschien toch nog altijd nét iets te vroeg om het elftal wekelijks op sleeptouw te nemen. Afwachten wat Tau en Bundu, maar ook de kort ingevallen Yari Verschaeren straks toe kunnen voegen aan het creatieve compartiment. Hun hulp zal alvast nodig zijn.
KWETSBARE KERN
Waar de Brusselaars eind vorig seizoen ineens met de ogen dicht scoorden, bleek in de voorbereiding immers al dat kansen schaars blijven. Ook tegen Malinwa geraakte Paars-Wit lange tijd amper in de zonde van de waarheid, tot Antoine Colassin een nog vrij degelijke Landry Dimata – een van de weinige opstekers voor Anderlecht, waar wel alweer vragen worden gesteld bij de fysieke paraatheid van een paar spelers – kwam vervangen. Vlak voor de treffer van Doku werd de pas ingevallen jongeling perfect in het straatje gestuurd door Sambi Lokonga, in het absolute slot bood hij ei zo na Michel Vlap nog de winning goal aan.
De daaropvolgende corner kopte Derrick Luckassen nog op de lat, dus al bij al kreeg Anderlecht wel een paar mogelijkheden om minstens een gelijkspel te rechtvaardigen. Ware het niet dat KV Mechelen zelf een karrenvracht aan kansen vakkundig de nek omwrong, vooral in het eerste kwartier van de tweede helft. Hendrik Van Crombrugge moest daarbij wel geen wereldsaves uit zijn mouwen schudden, want zowat alle pogingen belandden buiten het doelkader. Dat neemt echter niet weg dat, naast de nodige offensieve impulsen, ook de defensieve stabiliteit dus nog steeds ver zoek is. Net zoals in het begin van vorig seizoen.
LESJE GELEERD (?)
De terugkeer van Kompany in het hart van de defensie zou dat euvel uiteraard al deels oplossen, net zoals hij met zijn passing kan helpen om de opbouw wat minder stroef te laten verlopen. Al was het wel Elias Cobbaut, achteraf een van de gebeten honden, die met een strakke pass de 0-2 inluidde. Daarnaast kreeg natuurlijk ook Peter Zulj weer alom de wind van voren. Begrijpelijk, want de Oostenrijker is niet de meest opwindende voetballer, maar nog in de as ontspringt Lokonga zo iets te vaak de dans. Afgezien van die ene gemeten bal op Colassin en enkele leuke flankwissels, was het toptalent namelijk toch weer te afwezig.
Vermits ook Vlap nauwelijks in het stuk voorkwam, hoeft het niet te verbazen dat Anderlecht er Achter de Kazerne niet eens in slaagde om het veldoverwicht op te eisen – nochtans een van de beginselen van Kompany zijn filosofie. De beruchte inverted wingbacks, die bleven ondanks het gebrek aan overlaps op de flanken allicht dan weer iets bewuster achterwege. Of hoe Anderlecht dan toch nog één lesje heeft geleerd uit de kwakkelcampagne van vorig jaar. Mykhaylichenko, of Mykha voor de vrienden, kan zich dus maar beter zo snel mogelijk klaarstomen voor de strijd. Net zoals de overige aanwinsten, én Kompany zelf natuurlijk.
PLOETEREN NAAR PO I
Nogmaals: grove conclusies trekken na één speeldag is vanzelfsprekend uit den boze, maar de vertoning van Paars-Wit in Mechelen deed toch angstaanjagend veel denken aan een doorsnee duel van het vorige seizoen. Niet bepaald hoopgevend met het oog op PO I dus, laat staan de titelambities die hier en daar al luidop worden gekoesterd in het Lotto Park. Of de nieuwkomers die binnen het beperkt budget werden aangetrokken na hun integratie zullen volstaan om die balans in de andere richting te doen uitslaan, valt nog ten zeerste af te wachten. Al staan we altijd open voor positieve verrassingen, en is er ook intern uiteraard nog steeds enorm veel ruimte voor verbetering. Toch blijft Anderlecht op veel vlakken schijnbaar in hetzelfde bedje ziek, ook door de vraagtekens rond de fitheid van die aankopen. Om dan nog te zwijgen over de bekende probleemgevallen, voor wie blessures nooit ver weg lijken.
Indien de recordkampioen werkelijk op de titelronde mikt, ziet het er dus naar uit dat ze in de hoofdstad mogen beginnen met hout vasthouden om gespaard te blijven van tegenvallers. Al blijft het op basis van wat we zondag te zien kregen zelfs dan wellicht ploeteren richting PO I, zonder daarmee te zeggen dat de top vier buiten bereik ligt voor het instituut. Per slot van rekening waren de drie punten tegen KV Mechelen zelfs bijna binnen, dus ook met het huidige spelpeil is alles mogelijk. Toch mogen we hopen dat onze vrees ongegrond blijkt en het niveau straks gevoelig wordt opgekrikt. Eindigen doen we tot slot met nog wat credits voor Malinwa, want de Mechelaars voetbalden vrank en vrij en kwamen snedig voor de dag. Soms misschien net ietsjes té potig, maar wel met de juiste ingesteldheid. Als de troepen van Wouter Vrancken die lijn kunnen doortrekken, komt PO II ongetwijfeld in zicht.
LEES OOK: Hubert bewijst zich meteen: Union wint fel duel met Zebra’s
