Standard had het zondagavond niet onder de markt tegen een goed georganiseerd Bergen.
De Rouches wonnen wel met het kleinste verschil, maar Sclessin was duidelijk niet tevreden over de prestatie van hun team. Kop van jut was Michy Batshuayi.
Het was ongehoord hoe de Standard-supporters hun ruwe diamant tijdens de wedstrijd uitfloten. Toegegeven, Batshuayi speelde niet zijn beste partij en was in zowat alle fases ongelukkig, maar dan nog verdient deze toekomstige Rode Duivel meer respect. Supporters zijn tegenwoordig kritischer dan een slechtgehumeurde Russische politieagent. Ze verwachten dat spelers alles perfect uitvoeren en dat ze eventjes de tegenpartij opzij zetten. Zo simpel is het natuurlijk niet. Vraag het maar aan John van den Brom en Mario Been. Beide Nederlandse coaches vragen zich nog altijd af waarom hun teams niet konden winnen van respectievelijk Sporting Charleroi en KV Oostende.
Maar wanneer Batshuayi eens een mindere dag heeft, maakt bijna heel het stadion hem met de grond gelijk alsof de spits niet kan voetballen. Nochtans heeft diezelfde Batshuayi dit seizoen al heel wat fraais getoond en trof hij al tien keer raak. Enkel Hamdi Harbaoui en Ivan Santini deden met elf doelpunten beter dan de jonge Belg. Daarom verwacht je toch iets meer krediet van de supporters. De ene week prijzen ze je de hemel in, maar de week daarna verketteren ze je tot een armzalige nietsnut. De grens tussen een striemend fluitconcert en een overdreven lofzang is vandaag de dag zo dun geworden waar zelfs anorexia-patiënten zich niet aan durven wagen.
Dit misplaatste fluitconcert aan het adres van Batshuayi zou best wat gevolgen kunnen hebben voor de toekomst van de jonge Michy. Het zou mij niet verbazen mocht hij in januari andere oorden opzoeken. Voetballers, en zeker de jongere generatie, zijn gevoelig voor dat soort zaken. Standard heeft al eens een niet-onaardige donkere spits laten gaan omdat die bij het publiek niet in de bovenste schuif lag.
Zo ruilde Cristian Benteke in 2011 Standard in voor Racing Genk om daarna naar Aston Villa te verkassen. Het zou in ieder geval een spijtige zaak zijn voor onze competitie. Batshuayi was samen met Thorgan Hazard een van de smaakmakers in de heenronde. Zijn aangeboren elegantie gecombineerd met een flinke dosis kracht en snelheid maakt van deze spits een potentiële wereldtopper. Hij moet enkel nog regelmaat in zijn spel proberen te krijgen en begrijpen dat een simpele pass van twee meter niet verboden is.
Fluitconcerten dragen sowieso niet bij tot een betere wedstrijd. Supporters snappen blijkbaar niet dat het geen zin heeft om je eigen team uit te fluiten wanneer het minder loopt. In zo'n situaties is het juist belangrijk dat de aanhang zijn team op sleeptouw neemt en voor de nodige aanmoediging zorgt.
Wie dit weekend echt iemand wou uitfluiten, zo hard zelfs dat je buurman zijn buis van Eustachius op slag werd vernield, moest daarvoor naar Londen. Tijdens Arsenal-Southampton ging Artur Boruc gruwelijk in de fout omdat hij tot driemaal toe Olivier Giroud probeerde uit te kappen. De Poolse doelman van de bezoekers dacht dat hij de balbeheersing van een zaalvoetballer had, maar hij bleek de voeten van een lompe boer te hebben. Op zo'n momenten is het toegestaan om eens flink op je handen te fluiten. Maar wanneer Batshuayi een mindere controle heeft, wacht je beter met protesteren want Michy kan met één flits de wedstrijd beslissen. Zo geniaal is hij wel.
Sven Vranckx
