In de Voetbal International van afgelopen weken zag ik een interessante statistiek over de verdediging van onze vaderlandse topclubs. Het artikel ging hoofdzakelijk over PSV, waar het centrale verdedigingsduo tekort lijkt te komen voor het topniveau, ook al doen de Eindhovenaren gewoon weer mee om de landstitel. Het is veelzeggend en wordt bevestigd door de statistieken: de defensies van onze topclubs zijn niet meer wat ze een jaar of tien geleden waren. De afgelopen seizoenen wordt steeds een hoger percentage van de schoten op doel van de topclubs tot goal gepromoveerd, wat inhoudt dat tegenstanders simpelweg betere kansen krijgen. Mark van Bommel werd in het artikel gequote. Hij gaf te kennen dat hij het leuk en aardig vond dat PSV zo vaak scoorde in de Eredivisie, maar dat een kampioen veelal wordt gekenmerkt door een laag aantal tegendoelpunten. Doelpunten tegen, met alle respect, pak ‘m beet RKC Waalwijk, PEC Zwolle, Heracles Almelo, NAC Breda en VVV-Venlo zijn aardig en leuk voor het publiek, maar het voorkomen van tegendoelpunten lijkt een garantie voor punten. Vooral in uitduels, natuurlijk. Toch moet hierbij wel worden aangetekend dat PSV nog niet zo heel lang geleden op doelsaldo de landstitel wist te veroveren: veel scoren kan dus wel lonen. Maar alleen in combinatie met weinig tegengoals. Het gebrek aan solide defensies in de Eredivisie (en de hoge percentages schoten op doel dat uiteindelijk een goal wordt) is de reden waarom onze competitie zo leuk is. Er is namelijk geen duidelijke titelkandidaat. Je zou zelfs kunnen zeggen: er zijn geen topclubs meer. Geen enkele ploeg kan op de nul spelen, iedere week is het billenknijpen, zelfs voor onze vaderlandse top drie. De Eredivisie als foutenfestival, tegengoals bij de vleet. Wie verdient in godsnaam de titel? Je zou bijna zeggen: geen enkele topclub. FC Twente leek zich met degelijkheid in de top te spelen aan het begin van het seizoen, maar is inmiddels door de mand gevallen. PSV heeft een defensie met fundament in los zand. Vitesse is te afhankelijk van Wilfried Bony – wat meteen bleek bij zijn afwezigheid tijdens de Afrika Cup – maar doet weer mee om de titel door de wisselvalligheid van de rest. Feyenoord is jeugdig, maar lijkt degelijkheid te hebben geadopteerd sinds de spectaculaire zege op PSV. Ajax heeft moeite met scoren, maar lijkt overall het meest stabiel. Ajax, PSV en Feyenoord gezamenlijk op jacht naar de titel. Wat dat betreft lijken we wel weer terug in de tijd te zijn gegaan naar een jaar of tien geleden. Qua kwaliteit echter niet. Na de landstitels van AZ, FC Twente (in mindere mate, gezien het gigantische aantal punten van zowel de Tukkers als Ajax) en twee keer Ajax zal er opnieuw een kampioen van de armoede worden gekroond. Een kampioen van de armoede met een wankele defensie. De term ‘Mickey Mousecompetitie’ schiet bijna door je hoofd en je moet er bijna niet aan denken om een van deze clubs volgend seizoen de Champions League in te sturen. Qua uitstraling voor het Nederlandse voetbal dan. Misschien is het tijd om ons zorgen te maken. Ware het niet dat we allemaal worden achtervolgd door die ene spreuk: “De Eredivisie is zo spannend en leuk.â€
